Η εκπληκτική μοναδικότητα του «ελληνικού τρόπου» (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το περασμένο Σάββατο στο Καραϊσκάκη, όποιος παρατηρούσε προσεκτικά την προθέρμανση των Νορβηγών, θα έβλεπε την αντιστοιχία με το σήμερα. Με το 2006. Με το μοντέρνο. Οποιος παρατηρούσε εξίσου προσεκτικά την προθέρμανση των Ελλήνων, θα είχε μπροστά στα μάτια του την αντιστοιχία με τη δεκαετία... του '80, αν όχι του '70. Με το παρωχημένο. Αλλά η Ελλάδα νίκησε 1-0 τη Νορβηγία.

Εάν η έκβαση στο Euro 2004 εξαρτιόταν απ' την αρματωσιά των επιτελείων των 16 φιναλίστ, η Ελλάδα θα κατατασσόταν by far 16η. Είχε την πιο φτωχή, με διαφορά, στελέχωση. Πρωταθλήτρια Ευρώπης θα αναδεικνυόταν, πιθανότατα, η Ιταλία με (όλα) τα σέα και τα μέα της, στη διάθεση των μοσχαναθρεμμένων επαγγελματιών της. Αλλά η Ελλάδα βγήκε πρώτη. Κι η Ιταλία δεν πέρασε, καν, απ' τον όμιλο στα νοκ άουτ.

Το ποδΟσφαιρο έχει κανόνες. Γι' αυτό η Ιταλία ήταν, είναι και θα είναι υπερδύναμη. Αλλά δεν έχει λογική. Γι' αυτό η Ελλάδα είναι η «εν ενεργεία» πρωταθλήτρια Ευρώπης. Γι' αυτό, επίσης, η Ελλάδα ξεκίνησε «τρένο» σ' αυτά τα προκριματικά για το επόμενο Πρωτάθλημα Ευρώπης.

Ο αγωνιστικός χώρος, πολύ περισσότερο το αποτέλεσμα στο ταμπλό, δεν είναι πάντοτε ο καθρέφτης της εσωτερικής εικόνας. Πολύ συχνά είναι ο τέλειος παραμορφωτικός, της εσωτερικής εικόνας, καθρέφτης. Η Εθνική Ελλάδος είναι ένα υπέροχο sui generis μόρφωμα, που προφανώς το αγαπάει ο Θεός πολύ (για να χρησιμοποιήσουμε, για μια φορά, ορολογία Αγγελου Αναστασιάδη) και, κόντρα σε κάθε κανόνα, επιβιώνει. Και προχωρεί, αλώβητο.

Η Εθνική δεν έχει fitness specialist, δεν έχει προπονητή τερματοφυλάκων, δεν έχει coordinator, δεν έχει σκάουτερ, δεν έχει επαγγελματία διερμηνέα, εννοείται ότι δεν έχει συμβούλους επικοινωνίας και ίματζ-μέικερ, δεν έχει Τύπο με την έννοια που όλοι αντιλαμβάνεσθε, εδώ δεν έχει καν το στοιχειωδώς ευάριθμο ιατροφυσικοθεραπευτικό σταφ. Ολες οι δουλειές γίνονταν, γίνονται και αναμένεται ότι θα εξακολουθήσουν να γίνονται στο περίπου και στο τσάτρα-πάτρα. Δηλαδή, με τον... τρόπο μας. The greek way.

Αλλά αυτό το εν πολλοίς χαοτικό πράγμα έρχεται και κάνει «τρία στα τρία» (τα δύο, σε κατσάβραχα εκτός έδρας) με 6-0 γκολ και συνεχίζει ακάθεκτο! Ωθημένο από κάποιες μυστηριακές ενδότερες δυνάμεις που τις βρίσκουν, σκάβοντας βαθιά, οι διεθνείς. Και αντλούν. Και, αντλώντας, φτάνουν σε αποτελέσματα που, εάν τα 'φερναν στις συλλογικές διοργανώσεις τα κλαμπ αιχμής της χώρας, όχι... επικρίσεις δεν θα σήκωναν, πιθανόν να είχε κηρυχθεί το Νέο Έπος του ποδοσφαιρικού ελληνισμού!

Εάν ο Ολυμπιακός ή η ΑΕΚ ή ο Παναθηναϊκός φέρουν απ' οπουδήποτε στο εξωτερικό 4-0, αδιαφόρως πώς και υπό ποίες συνθήκες, θα 'ναι ΤΟ ορόσημο. Η Εθνική το φέρνει κι έχουμε πράγματι όλους τους λόγους στον κόσμο να την επικρίνουμε, να μας εκνευρίζει, να τη θεωρούμε από (γενικώς) κακή έως (σε διαστήματα) πολύ κακή. Αλλά, να με συγχωρείτε, τέσσερα-μηδέν!

Τόσο που, εάν υποτεθεί ότι κάποτε γίνεται σοβαρή προσπάθεια να το φτιάξουμε όλο αυτό «όπως οι άλλοι», τότε πολύ φοβάται κανείς μήπως (φτιάχνοντάς το) το... χαλάσουμε. Μας χαλάσει. Κι αναπολήσουμε, τότε, την εκπληκτική μοναδικότητά μας.