H αυτού υψηλότης, ο κ. δήμαρχος (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

To πρώτο πράγμα που μάθαινε ένας νεαρός ρεπόρτερ που ξεκινούσε να καλύπτει μπάσκετ στη δεκαετία του '80 ήταν: «Ο Φασούλας δεν είναι σαν τους άλλους. Πρόκειται για πολιτικό ον». Οχι ότι είχε γύρω του τίποτε άξεστους. «Οι άλλοι» αστέρες του στερεώματος είχαν αρκετό μυαλό μες στο κεφάλι τους και πάντως περισσότερο από αυτό που συνοδεύει το παλαιό στερεότυπο του κουφιοκέφαλου αθλητή. Αλλά να, κανένας δεν πρόκειται ποτέ να μπερδέψει τον Γκάλη με πολιτευτή ή το Χριστοδούλου με ρήτορα. Ο Γιαννάκης παραήταν εσωστρεφής για πολιτικάντης (αν και νομίζω ότι πλησιάζει η σειρά του), ο Φιλίππου παραήταν χαβαλεδιάρης, ο Σταυρόπουλος παραήταν ήσυχος, ο Ρωμανίδης παραήταν «κορίτσι». Ο Φασούλας δεν έμοιαζε με κανέναν.

Τότε δεν ήταν ούτε Πειραιώτης ούτε ΠΑΣΟΚoς. Μεγάλωσε Κνίτης στη Θεσσαλονίκη και είχε να λέει ότι τον έβαζαν να κρατάει το πανό στις διαδηλώσεις λόγω ύψους. Ουσιαστικά, η ζωή του άλλαξε όταν άφησε τον ΠΑΟΚ για τον Ολυμπιακό και τον Λευκό Πύργο για το λιμάνι. Τότε άφησε πίσω του πολλές από τις νεανικές αγκυλώσεις, πολιτικές και προσωπικές.

Θυμάμαι μία συνέντευξη που μου είχε δώσει (για το αλήστου μνήμης «Τρίποντο») τον καιρό που έκανε αποχή από τον ΠΑΟΚ, αρκετούς μήνες πριν υπογράψει στον Ολυμπιακό: «Τώρα που απομακρύνθηκα λίγο, συνειδητοποιώ ότι στη Θεσσαλονίκη δεν έχω καθόλου φίλους», έλεγε πικραμένος. Παράξενη διαπίστωση για κάποιον που έζησε τόσα χρόνια στην παράξενη, κάπως κλειστοφοβική κοινωνία της συμπρωτεύουσας. Δεν ήταν δύσκολο να δυναμιτιστούν οι γέφυρες με τους παλιούς συντρόφους στο κόμμα και στην ομάδα.

Η επί δεκαετία προεδρία του ΠΣΑΚ προετοίμασε τον ψηλό για την ενασχόληση με τα κοινά, αλλά ο κύβος ερρίφθη μόνο όταν τον πλησίασε το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Δυσκολεύομαι να φανταστώ τον φιλόδοξο Φασούλα βουλευτή «μικρού» κόμματος, δίχως αρμοδιότητες και εξουσίες. Ούτε ως στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μου έμοιαζε ιδιαίτερα ικανοποιημένος.

Η δημαρχία του Πειραιά αποτελεί τη μεγάλη του ευκαιρία για προσωπική ανέλιξη και κοινωνική προσφορά. Ταυτόχρονα, είναι μια ευπρόσδεκτη αλλαγή σε έναν δήμο, ο οποίος -μολονότι κατοικημένος από εργάτες και χαμηλοεισοδηματίες- βρισκόταν εδώ και δεκαετίες στα χέρια της φιλελεύθερης πλευράς. Θα πετύχει ο Παναγιώτης; Το εύχομαι ολόψυχα, αν και πιστεύω ότι οι περισσότερες ελληνικές μεγαλουπόλεις είναι πλέον ανεπίδεκτες ριζικής αναμόρφωσης. Μόνο ρετουσάρισμα και καλλωπισμό σηκώνουν. Οτιδήποτε δραστικότερο θα μοιάζει με μάννα εξ ουρανού.

Το μπάσκετ είχε ήδη αναδείξει από τα σπλάχνα του έναν ακόμη βουλευτή (Θεσσαλονίκης, τον Γιάννη Ιωαννίδη), έναν νομάρχη Αττικής (Γιάννης Σγουρός) και έναν δήμαρχο πόλης 60.000 ψυχών (Καλαμαριάς, Χριστόδουλος Οικονομίδης). Οι δύο τελευταίοι πήραν προχθές το χρίσμα για νέα τετραετία, ενώ και ο «ξανθός» έχει σχεδόν εγγυημένη την επανεκλογή αν τη ζητήσει το 2008. Ο Φασούλας συμπληρώνει ένα λαμπερό κουαρτέτο, εκλεγμένο με γνώμονα τη δουλειά και την προσωπικότητα των τεσσάρων. Οχι την απλή αναγνωρισιμότητα.

Επειδή όμως το μπάσκετ απαιτεί πεντάδες, περιμένουμε πόιντ-γκαρντ από τον Δήμο Υμηττού, όπου την ερχόμενη Κυριακή διεκδικεί τον θώκο ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας της ΑΕΚ Χρήστος Ζούπας. Αυτός ήταν ο πιο «πορτοκαλί» δήμος της χώρας, αφού τρίτος στη χθεσινή ψηφοφορία τερμάτισε ο γιος του Φαίδωνα Ματθαίου, Αρης! «Αρης», όπως λέμε (όχι Αριστείδης, ούτε Αριστοτέλης, ούτε Αρίσταρχος, αλλά) «Αρης Θεσσαλονίκης». Ετσι τον βάφτισε ο μπασκετόπληκτος πατήρ...