Δίχως τη φοβία της συντριβής εναντίον του καλύτερου (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Οι ομάδες τύπου Λιλ είναι... κακές ομάδες. Για την ακρίβεια, είναι κακοί μπελάδες, το να ανταμώσεις μαζί τους. Δεν είναι «όπως η Μίλαν». Οπου το αναμενόμενο είναι η ήττα. Και όταν η ήττα έρχεται, δεν ζητεί κανείς λογαριασμό. Με τη Λιλ, το αναμενόμενο είναι επίσης η ήττα. Αλλ' αν το αναμενόμενο συμβεί, έχεις μετά και την γκρίνια γιατί συνέβη. Σου λέει (καλά από τη Μίλαν, μα) κι από τη Λιλ;

Κι όμως, οι Λιλ αυτού του κόσμου είναι ενταγμένες σ' ένα άλλο οικοσύστημα, χρόνια πιο προηγμένο. Προπονητές της σεζόν πέρυσι στη Γαλλία αναδείχθηκαν, στην α' κατηγορία ο Πιέλ και στη β' το πατριωτάκι του Καρεμπέ, ο (μαύρος) Κομπουαρέ. Αναζητώντας τον διάδοχο του Φερνάντο Σάντος και ερευνώντας τη διεθνή αγορά εξαντλητικά, ο Ντέμης Νικολαΐδης τους προσέγγισε και τους δύο. Προσέφυγε, δηλαδή, στο οικοσύστημά τους. Αναγνώρισε την υπεροχή τους.

Τους προσέγγισε με προσωπική επί τόπου επαφή, όχι με ατζέντηδες ή με φαξ. Αρχές Απριλίου, τον Πιέλ στη Λιλ. Για τη μία στο δισεκατομμύριο. Καλοκαίρι, όταν είχε ήδη «καθυστερήσει», τον Κομπουαρέ (της άρτι προβιβασθείσης Βαλανσιέν) στο Παρίσι. Αμέσως μετά την πρώτη συνάντηση με τον Σέρα Φερέρ στη Σεβίλλη. Το κέρδος της επαφής, το να μιλάς με (και, κυρίως, το να ακούς) τέτοιους ανθρώπους, έμεινε.

Το να τους πάρει, σπάζοντας ισχυρά συμβόλαια, αποδείχθηκε αδύνατον. Τον Πιέλ δεν μπόρεσαν (την προηγούμενη διετία) να τον πάρουν η Πόρτο, η Ολιμπίκ Λιόν, η Μονακό. Ο Κομπουαρέ δουλεύει στη Βαλανσιέν με ορίζοντα το 2010. Δεν θα το άφηνε στη μέση. Ισως, μιαν άλλη φορά. Ποτέ δεν ξέρεις, ποια εμπόδια είναι για καλό και ποια... καλό θα 'ταν να μην έμπαιναν στον δρόμο.

Ο πολύφερνος Πολ λε Γκουέν, για παράδειγμα, ο οποίος (μετά τη Λιόν) μάζευε απ' όλη την Ευρώπη προτάσεις με το τουπέ της Γκρέτα Γκάρμπο, επέλεξε για ένα χρόνο να ξεκουραστεί και να βγάλει τα εύκολα λεφτά του Canal Plus ταξιδεύοντας και σχολιάζοντας. Οταν επιτέλους αποφάσισε να (ξανά)δουλέψει, κατέληξε (ώδινεν όρος, που λένε) στη Ρέιντζερς. Ταλαιπωρείται, εκεί. Και τους ταλαιπωρεί.

Ο Πιέλ, στη Λιλ, δούλεψε με το 13ο-14ο μπάτζετ στα 20 της α' κατηγορίας. Τους οδήγησε στο καλύτερο φίνις των τελευταίων 50 χρόνων. Στρατολόγησε και εξέθρεψε έναν πυρήνα νέων, άγνωστων και πεινασμένων παιδιών. Αποδείχθηκε ο τέλειος διαχειριστής προσωπικού. Τους ανέβασε την αυτοεκτίμηση, τους τόνωσε την αυτοπεποίθηση, δίχως να χάσουν την ταπεινότητα.
Στη Λιλ, δεύτερη σερί σεζόν τώρα στο Τσάμπιονς Λιγκ, έχουν μάθει (κι εξακολουθούν) να μη σνομπάρουν, όχι το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ούτε καν το Ιντερτότο, το οποίο μερικές (δύσκολες) χρονιές ήταν η διέξοδός τους προς τον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Μια παλλόμενη ομάδα, ξέχειλη από ζωτικότητα, σφιχτή, συμπαγής, που ξέρει τι παίζει, γιατί το παίζει και ξέρει να το παίζει, όποιοι και αν εναλλάσσονται στην ενδεκάδα.

Διότι όλοι πληρούν τις προϋποθέσεις ύψους, ταχύτητας, φυσικής δύναμης και (με τη δουλειά) τακτικής πειθαρχίας και αντοχής. Τρομερής αντοχής. Όλοι επίσης έχουν κίνητρο. Ασβεστο κίνητρο. Ο,τι θα ήθελε να είναι η ΑΕΚ, σε λογικό βάθος χρόνου. Υπενθυμίζουμε ότι, για να 'ναι η Λιλ αυτή που είναι πέρυσι κι εφέτος, έφτασε να τερματίσει στο πρωτάθλημα 10η το 2002 και 14η το 2003. Αλλ' ο προπονητής δεν τα παράτησε, ούτ' ο πρόεδρος τον έδιωξε.

Η σημερινή Λιλ έχει ελάχιστη σχέση με τη Λιλ που έπαιξε εναντίον του Ολυμπιακού πριν από πέντε χρόνια. Ενας παίκτης απέμεινε, ο Ταφορό, που τότε στη Λανς είχε βάλει στον Ελευθερόπουλο το τρίτο γκολ. Και, πέρα απ' αυτό, τότε το όλο πράγμα έμοιαζε, με τον Χαλίλχοτζιτς, ευκαιριακό. Σαν θαύμα της μιας φοράς, δίχως άμεση συνέχεια και επιβεβαίωση. Τώρα, η κάθε περίοδος νιώθει κανείς ότι υποστηρίζει την αμέσως προηγούμενη.

Η ΑΕΚ είχε αντιμετωπίσει τη Λιλ στην Αθήνα, πρόπερσι στον όμιλο του Κυπέλλου ΟΥΕΦA, στα πρώτα στάδια της ανοικοδόμησής της. Ηττήθηκε, οπωσδήποτε ευλόγως και μάλλον άνετα. Η αποψινή δοκιμασία είναι η καλή ευκαιρία της ελληνικής ομάδας να μετρήσει, δύο χρόνια μετά, αν έχει επιτελέσει την πρόοδο που συρρικνώνει την απόσταση. Σαν μαθητικός έλεγχος!

Είναι ξεκάθαρο ότι οι δείκτες (φυσικής δύναμης, ταχύτητας κ.λπ.) που η «Ενωση» έχει να αντιπαραθέσει, απέναντι σ' εκείνους της Λιλ, υπολείπονται. Αλλ' αυτό δεν αφαιρεί απ' την ΑΕΚ το δικαίωμα να παίξει «για τη νίκη». Ισα ίσα, είναι υποχρέωσή της να μη περιοριστεί στο... να χάσει λίγο και να 'ναι έπειτα κι ευχαριστημένη!
Οχι επειδή η νίκη της ΑΕΚ είναι το πιο πιθανό αποτέλεσμα στη βραδιά. Δεν είναι. Αλλ' επειδή είναι σημαντικό μέρος της διαδικασίας προόδου, το να μάθει η ομάδα να παίζει για να νικά. Να αντεπεξέρχεται συγκροτημένα, δίχως τη φοβία της συντριβής, εναντίον του καλύτερου.