Η συνθηκολόγηση του Σόλιντ και η τακτική κουλτούρα της Ρόμα (Sportday / Σπυρόπουλος)

Ο Τροντ Σόλιντ είχε φτάσει να είναι πια αδήριτη ανάγκη το να γίνει στο Τσάμπιονς Λιγκ ό,τι ο Οτο Ρεχάγκελ ήταν εξίσου αδήριτη ανάγκη να (ξανά)γίνει στην Εθνική: απρόβλεπτος. Να μην μπορεί ο δημοσιογράφος να πέσει μέσα στην ενδεκάδα. Πολύ περισσότερο, να μην μπορεί ο αντίπαλος κόουτς να 'χει το παιγνίδι του Ολυμπιακού ευανάγνωστο, σαν ανοιχτό βιβλίο μπροστά στα μάτια του.

Ο Νορβηγός προπονητής είναι ολοφάνερο ότι συνθηκολόγησε με την ανάγκη (να γίνει απρόβλεπτος προσφεύγοντας σε τρικ) μετά τα τέσσερα απ' τη Βαλένθια τον Σεπτέμβριο στο Καραϊσκάκη. Τα οποία τέσσερα δεν έπεσαν, για μια νύχτα, απ' τον ουρανό. Τα τέσσερα ήταν η λογική συνέχεια των περσινών του Νέου Φαλήρου. Των τριών απ' τη Ρόσενμποργκ και των τεσσάρων απ' την Ολιμπίκ Λιόν.

Είναι, επίσης, ολοφάνερο ότι δεν πρόκειται για την ποδοσφαιρική φιλοσοφία ενώπιον της οποίας ο Σόλιντ κόβει φλέβα. Υποκλίνεται. Οχι. Η θρησκεία του Σκανδιναβού είναι άλλη. Άλλο δόγμα, έστω. Αυτά που πιστεύει, τα βρίσκει κανείς στα συγγράμματά του. Αυτά που ο Ολυμπιακός πλέον παίζει, οφείλονται στην ανάγκη. Στην πιεστική συγκυρία. Στην απαίτηση του, επιτέλους, αποτελέσματος.

Στην Ουκρανία, αίφνης ο Ολυμπιακός έγινε δυσανάγνωστος. Και ακριβώς γι' αυτό θεμελίωσε τόσο δυνατές πιθανότητες στο αποτέλεσμα. Ο,τι θα μπορούσε να έχει μελετήσει ο Λουτσέσκου βλέποντας τα dvd, δεν είχε καμία σχέση με ό,τι ο Ολυμπιακός διέταξε, και έπαιξε, στο Ντόνετσκ. Κι η Σαχτάρ δεν είναι η τακτικώς ώριμη ομάδα, η τόσο εξαντλητικά δουλεμένη, που θα έβγαζε επί τόπου τις αυτόματες (ανά)προσαρμογές απέναντι στο διαφορετικό απ' το σχεδιασμένο. Απ' το αναμενόμενο. Εν ολίγοις, μπερδεύτηκαν. Έπεσαν σε σύγχυση. Εξ ου και το... άκρως τρελό ματς που, εν τέλει, εκτυλίχθηκε πάνω στο χορτάρι.

Συμβαίνει, ιδίως στο διεθνές επίπεδο, στο οποίο οι αντίπαλοι δεν γνωρίζονται όσο καλά αλληλογνωρίζονται, λόγω της εβδομαδιαίας τριβής, οι εταίροι ενός εθνικού πρωταθλήματος. Εδώ δεν είχαν προλάβει να κάνουν τις προσαρμογές τους, πριν πάθουν τις απερίγραπτες ζημιές, οι αιφνιδιασμένοι αντίπαλοι του Ρεχάγκελ στο Euro 2004. Κι έγιναν πελάτες. Θύματα. Οχι όποιοι κι όποιοι. Ο Σκολάρι, ο Ινιάκι Σάεθ, ο Σαντινί, ο Μπρίκνερ, ξανά ο Σκολάρι.

Η ωφέλεια του Ντόνετσκ ήταν ότι αποδείχθηκε πως ο Ολυμπιακός, με όλο το αναρχορόκ DNA του ως ομάδα, παρά ταύτα μπορεί, εάν το θέλει, να «βιάσει» τη φύση του. Να παίξει 5-3-1-1 και να κάνει τη δουλειά του. Για την ακρίβεια, δεν αποδείχθηκε. Επιβεβαιώθηκε. Είχε αποδειχθεί με τα τρία εντός έδρας 1-0 και τους 10 πόντους στο γκρουπ πρόπερσι. Το κόκκινο τσούκου-τσούκου μπολ.

Με τη Ρόμα, η διαφορά έγκειται στην προηγμένη τακτική κουλτούρα. Εάν η Σαχτάρ είναι η «ομάδα του προέδρου» (που έχει το χρήμα απ' τα ορυχεία κι αγοράζει τους Ελάνο και τους Ματουζάλεμ και τους Μπραντάο αυτού του κόσμου), η Ρόμα είναι η τυπική «ομάδα του προπονητή». Του καλύτερου, μαζί με τον Πραντέλι και τον Ντοναντόνι, της νέας φουρνιάς μαθητών που έβγαλε το Κοβερτσάνο. Ο Σπαλέτι ξεκίνησε τα θαύματα στην Έμπολι, τα συνέχισε στην Ουντινέζε, τα επιβεβαίωσε στο δύστροπο περιβάλλον και τις περίεργες συνθήκες δουλειάς της Ρόμα.

Οταν ξέμεινε τελείως από σέντερ φορ, αφού ο ένας μετά τον άλλον έπεφταν κάτω σαν τ' ακέφαλα κοτόπουλα, τότε ο Σπαλέτι στη Ρόμα τελειοποίησε την ίδια επιθετική κίνηση την οποία επίμονα δίδαξε, αλλά δεν κατάφερε να την «περάσει» στην πράξη ο Φερνάντο Σάντος στην ΑΕΚ. Με τον Τότι στην κορυφή, να τραβιέται έξω, ν' ανοίγει χώρους και να χώνονται σαν σφήνες στην καρδιά της άμυνας, διαγώνια απ' το πλάι για να παίξουν τις σπόντες, ο Μανσίνι κι ο Ταντέι.

Η κίνηση έπιασε, διότι ο Μανσίνι κι ο Ταντέι ήταν μεν (επί πίνακος) ακραίοι, αλλά (πρακτικά) διαγώνιοι. Δεν απομονώνονταν κοντά στις πλάγιες γραμμές, όπως ο Λάκης και ο Ζούλιο Σέσαρ μακριά απ' τον Λυμπερόπουλο. Έμπαιναν. Στα βαθιά. Ορμητικοί. Και αποτελεσματικοί. Υπ' αυτή την έννοια, της χρησιμότητας στην οικονομία του συστήματος, ο Μανσίνι είναι απόψε (εάν πρέπει ν' αξιολογήσουμε τις ελλείψεις της Ρόμα) η καίρια απώλεια.

Ο συνθηκολογήσας Σόλιντ, η εσωτερική πληροφόρηση είναι ότι θα παίξει πάλι με δεύτερο ανασταλτικό μέσο. Το αυτονόητο σε τούτο το επίπεδο ανταγωνισμού. Το στοιχειώδες. Το μίνιμουμ. Και πάλι... λίγοι είναι οι ενεργά συμμετέχοντες στην αμυντική φάση, αλλά τουλάχιστον περισσότεροι από πριν! Με τους υπόλοιπους, κάνεις σταυρό και (για να βγει η εξίσωση) επαφίεσαι στον πατριωτισμό. Του «Τζόλε», του «Ρίμπο», του Καστίγιο.

Η Ρόμα, για το ιταλικό οικοσύστημα, δεν είναι «ομάδα Τσάμπιονς Λιγκ». Έγινε τέτοια, και μάλιστα (το φοβερό) με... ευθεία πρόκριση στους ομίλους, λόγω των ανωμαλιών του οικοσυστήματος. Η πραγματική διάσταση της Ρόμα αντιστοιχεί στο να είναι η κατ' εξοχήν ιταλική ομάδα αιχμής στο Κύπελλο UEFA. Εννοείται ότι οποιαδήποτε ιταλική ομάδα αιχμής για UEFA διαθέτει την επάρκεια να διαχειριστεί όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ. Μετά, είναι άλλη ιστορία.

Γι' αυτό η Ρόμα ευθύς εξαρχής ήταν, και παραμένει, το φαβορί για τη δεύτερη θέση στον όμιλο πίσω απ' τη Βαλένθια. Όμως ο Ολυμπιακός στο momentum της ημέρας, προσερχόμενος σήμερα στη σέντρα, είναι σημαντικό ότι η νίκη του έχει φτάσει να θεωρείται εκ των προτέρων αναμενόμενη όσο και η ήττα του. Ίσως και λίγο περισσότερο αναμενόμενη (η νίκη του) απ' την ήττα του. Ετσι είναι. Λόγω των συγκεκριμένων στη βραδιά συσχετισμών.

Ο Όμιλος ουδέποτε υπήρξε (κι ας προβλήθηκε τον Αύγουστο ως) «ευκαιρία πρόκρισης» του πρωταθλητή. Η νύχτα ετούτη, ωστόσο, είναι αληθινή ευκαιρία. Για μία, πρώτη υπό τον Σόλιντ στην Ευρώπη, μεγάλη νίκη. Γιατί η περσινή, τον Δεκέμβριο στο τελευταίο ματς (επίδειξης, κατ' ουσίαν) με τη Ρεάλ Μαδρίτης, δεν ήταν μεγάλη νίκη.