Τα δικά μας αριστουργήματα, τα δικά τους εγκλήματα! (Sportday / Σπυρόπουλος)

Στη Λανς, η ΑΕΚ (εξετάστηκε και) επιβεβαίωσε προχθές πως σιγά σιγά εδραιώνει ενθαρρυντική βάση. Πάνω στην οποία μπορεί να χτίζει με αισιοδοξία, προσθέτοντας στην πορεία προτερήματα και πετώντας από πάνω της ελαττώματα. Το 3-1 ήλθε όπως όλα τα μαθήματα: σκληρό. Αλλά για ομάδα που δεν δύναται, και (να μπορούσε) δεν ενδιαφέρεται, να αγοράσει τη γρήγορη επιτυχία, το καίριο είναι να ξέρουν ότι δεν προχωρούν Οπου Φυσάει ο Ανεμος. Απεναντίας, ότι είναι ένα πράγμα με αρχή, μέση, τέλος. Το ξέρουν. Επίσης (φαντάζομαι ότι) ξέρουν πως χρειάζεται να γίνουν πιο διεκδικητικοί και κατακτητικοί, πιο κίλερ, απ' όσο (σοφτ) είναι τώρα. Συν τω χρόνω. Το βασικό, στην παρούσα φάση, είναι να παρατηρεί κανείς οργάνωση. Πνεύμα. Ψήγματα προσωπικότητας. Τα υπόλοιπα έπονται. Και έρχονται.

Στη (βΟρεια) Γαλλία, η συγκροτημένη οργάνωση βοήθησε την ΑΕΚ να ελέγχει τον ρυθμό. Δεν είν' απλό. Δεν είναι καθόλου απλό, εκτός έδρας. Γίνεται πολύπλοκο, εναντίον ομάδων Τσάμπιονς Λιγκ που κατ' εξοχήν στηρίζονται στο υψηλό τέμπο. Στο «Σαν Σίρο», πρεμιέρα με τη Μίλαν, η ΑΕΚ είχε να αντιμετωπίσει δέκα επαγγελματίες (που δεν είχαν την παραμικρή φούρια, ήξεραν πώς διεκπεραιώνεται η δουλειά και δεν ένιωθαν την ανάγκη να αποδείξουν το παραμικρό εξτρά) κι έναν... Γκουρκίφ, εκείνο το εικοσάχρονο γαλλάκι που είχε όλη την πείνα και τη δίψα να φανεί και εξουθένωσε τον Εμερσον. Με τη Λιλ, η ΑΕΚ είχε να αντιμετωπίσει έντεκα Γκουρκίφ! Με τρομερή, ανάμεσά τους, αλληλεγγύη. Πέτυχε να τους δημιουργήσει εμφανείς ανασφάλειες.

Το προκΑλεσε, όχι μόνο με την οργάνωσή της. Αλλά και με το πνεύμα της. Εδώ, το κρίσιμο για την ΑΕΚ ήταν η αγωνιστική συμπεριφορά μετά το 1-1. Η συμπεριφορά αποκάλυψε πίστη νίκης. Αίσθηση του μομέντουμ. Συνέπεια λόγων (πριν από το ματς) και έργων (μες στο ματς). Ηταν, ακριβώς, η συμπεριφορά που προσμέναμε να δούμε. Δεν προστέθηκε κάποιος Μόρας, δεν ταμπουρώθηκαν, δεν κρεμάστηκαν απ' τα δοκάρια, δεν δοκίμασαν να κλέψουν το ποντάκι με ηρωισμούς Μεσολογγίου. Επαιξαν στα ίσα. Και δεν ηττήθηκαν, καν, στο τέλος απ' αυτό. Δεν έφαγαν τα γκολ επειδή έφυγαν όλοι, αέρα-πατέρα, μπροστά σαν ασκέρι. Το επεδίωξαν, με αρκετά καλή ισορροπία. Η Λιλ σκόραρε, απέναντι σε άμυνα πολυάριθμη, όχι ανοικτή. Ο έπαινος πηγαίνει στους νικητές, που τη διάβασαν και βρήκαν τον τρόπο να τη διασπάσουν.

Όπως έπαινος πηγαίνει (κι όχι επικρίσεις εις βάρος π.χ. του Πλεστάν ή του Ταβλαρίδη) στον Λυμπερόπουλο και στον Ιβιτς που κέρδισαν, χάρη στην τεχνική υπεροχή τους, τα ένας εναντίον ενός κι έσπασαν την άμυνα της Λιλ. Η διδαχή του Σέρα Φερέρ υπήρξε, στην πρες-κόνφερανς, άκρως διαφωτιστική. «Πρέπει να σεβόμαστε το ταλέντο και τη δημιουργικότητα του αντιπάλου, γιατί μπορεί να είναι καλύτερος απ' τον δικό μας παίκτη. Υπήρχαν και δικοί μας παίκτες που ήταν καλύτεροι από εκείνους της Λιλ. Ο Κεϊτά είναι γρήγορος, πολύ καλός παίκτης και έχει ταλέντο. Εάν μπορείς να τον σταματήσεις, έχει καλώς. Αλλιώς πρέπει να τον συγχαρείς». Οσο απλό ακούγεται. Δεν είναι δυνατόν, πάντοτε τα δικά μας γκολ να 'ναι αριστουργήματα ενώ τα δικά τους... δικά μας λάθη-εγκλήματα!

Ο γκράντε Λυμπερόπουλος και ο συνώνυμο-της-οντότητας-στη-μεσαία-γραμμή Ζήκος είναι τα «ψήγματα προσωπικότητας» που στηρίζουν το εγχείρημα. Στηρίγματα, περισσότερο κι από απαραίτητα. Ιδίως, όταν μπαίνουν στην ομάδα άβγαλτα παιδιά, όπως οι τρεις (Χετεμάι, Τόζερ, Κυριακίδης) με την Αντερλεχτ ή τώρα, σαν σε φυσική συνέχεια, ο 18χρονος Παπασταθόπουλος. Με τούτα τα παιδιά, ο ρόλος του προπονητή τελειώνει στο να ετοιμάζει τους ποδοσφαιριστές για το ύψος της αποστολής και να τους ρίχνει στη φωτιά την κατάλληλη στιγμή. Υστερα, απ' τη γραμμή και μέσα, μιλάει (μόνον) ο παίκτης. Ο Κυργιάκος, στο Γκελζενκίρχεν. Ο Κελεσίδης, απέναντι στην Κάλιαρι του Ρίβα και του Ντομενγκίνι. Είναι ενδεχόμενο, το πράγμα να έχει κόστος. Ο 20χρονος Μανωλάς ήταν αξιολύπητο θέαμα στο Ολυμπιακός-ΑΕΚ 6-0. Ο Γεωργαμλής είχε βάλει αυτογκόλ στο «Μπερναμπέου»... στο πρώτο λεπτό. Οποιος δεν είναι προδιατεθειμένος να πληρώσει το κόστος, δεν θα βγάλει (Μανωλά) ποτέ. Με τον Παπασταθόπουλο, η ΑΕΚ στη Λανς δεν είχε καν κόστος. Είχε, μονάχα, κέρδος.

Κόστος είχε ο Ουντέζε. Ο Νιγηριανός ηττήθηκε, ολοκληρωτικά. Αλλα η ίδια μαύρη τρύπα είχε παρατηρηθεί και στο Μιλάνο, δίχως τον Ουντέζε. Με τον Τζιωρτζιόπουλο. Ακόμη και με την Αντερλεχτ, εκεί βρήκε κερκόπορτα και χώθηκε για το γκολ ο Φρούτος. Περισσότερο κι από ατομικό, το ζήτημα (που, επαναλαμβανόμενο ως κρούσμα, γίνεται καθαρό σύμπτωμα) μοιάζει να είναι ομαδικό. Ενα επιμέρους έλλειμμα στη συνολική λειτουργία. Θεραπεύεται. Με μελέτη και δουλειά. Πιθανόν να οφείλεται στην περιορισμένη συμμετοχή του Ζούλιο Σέσαρ στο αμύνεσθαι. Πιθανόν να λύνεται, με μικροπαρεμβάσεις στην κίνηση που κάνουν και στις βοήθειες που δίνουν εδώ κι εκεί οι ανασταλτικοί μέσοι. Λύνεται, πάντως. Δεν είναι δραματικό. Δραματικό θα 'ναι, κι είναι το τελευταίο που χρειάζεται η ΑΕΚ, να αναπαραχθεί (υποδαυλιζόμενο απ' τις εύκολες προσεγγίσεις των εφημερίδων) φαινόμενο Μάλμπασα. Να χειροκροτεί η εξέδρα δέκα και να σφυρίζει έναν. Το μαύρο πρόβατο. Που τη μια φορά θα 'ναι ο Ουντέζε, την προηγούμενη ήταν ο Ζούλιο Σέσαρ, την επόμενη ο Λάκης και πάει λέγοντας.

Τι χρειΑζεται, αντί η ήττα να γεννά πρόχειρα θύματα που μετά μπαίνουν στο ανελέητο στόχαστρο, η ΑΕΚ; Να αποκατασταθεί, πράγμα για το οποίο ο Ντέμης Νικολαΐδης δουλεύει πολύ, κλίμα πίστης στον Σέρα Φερέρ. Κάτι σαν το Arsene Knows (=Ο Αρσέν Ξέρει) της Αρσεναλ. Πίστης, όχι με την έννοια της θρησκευτικής λατρείας, όπως τότε με τον Μπάγεβιτς. Αυτό είναι ανώφελο, έως επικίνδυνο. Αλλά πίστης, με την έννοια της εκτίμησης (και της εμπιστοσύνης) στην τεχνογνωσία του προπονητή. Είναι η πολυτιμότερη υπηρεσία που η εξέδρα έχει να συνεισφέρει στην ομάδα.