Tρεις μύθοι για κουβέντα (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το πιο βολικό πράγμα για τη διοίκηση του Ολυμπιακού είναι η κριτική να επικεντρωθεί στον Τροντ Σόλιντ. Το συμβόλαιό του λήγει στο τέλος της σεζόν. Με τον ίδιο κορμό άσων που πήρε τα πρωτάθληματα του 1997, συν τον Ριβάλντο, αν πειστεί να συνεχίσει το ποδόσφαιρο, να πάρει έναν καινούργιο προπονητή, που να τον γουστάρει ο κόσμος, και να αναγγείλει τη νέα ευρωπαϊκή εκστρατεία. Πόσο κάνει όλη η ιστορία; Τίποτα. Μπορεί και να εξοικονομούνται λεφτά, αφού ο Τάκης Λεμονής ή ο Νίκος Αναστόπουλος, για παράδειγμα, έχουν μικρότερο κασέ από τον Νορβηγό. Το δύσκολο είναι να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Η οποία λέει ότι ο Ολυμπιακός βιολογικά και ψυχολογικά έχει την πιο γερασμένη ομάδα του Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά υπάρχουν αντιρρήσεις. Να τις εξετάσουμε μία μία.

1) Μύθος: Στο εξωτερικό οι τριανταπεντάρηδες συνεχίζουν να παίζουν. Πραγματικότητα: Στο εξωτερικό ο τριανταπεντάρης δεν είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Στον όμιλό τους, σε τρία ματς με τρεις διαφορετικές ομάδες, οι παίκτες του Ολυμπιακού αντιμετώπισαν δύο τριανταπεντάρηδες. Τον Ανγκούλο της Βαλένθια και τον Πανούτσι της Ρόμα. Ο μεγαλύτερος παίκτης της Σαχτάρ ήταν 28 ετών. Ο Ολυμπιακός έχει τον μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας στο Τσάμιονς Λιγκ, χωρίς καν να έχει την υψηλή ποιότητα βετεράνων παικτών που έχει η Μίλαν.
2) Μύθος: Στην Ελλάδα βιαζόμαστε να τελειώσουμε τους παίκτες.

Πραγματικότητα: Οχι όταν είναι μεγάλοι παίκτες και προσέχουν τη ζωή τους. Ο Δομάζος παλιότερα και ο Σαραβάκος και ο Βαζέχα πιο πρόσφατα καβάλησαν τα 35 παίζοντας μια χαρά μπάλα. Κανένας όμως από τους τρεις δεν κάπνιζε συστηματικά και, κυρίως, δεν ξενύχταγε. Τα Marlboro και τα ξενύχτια με τα Τζόνι φαίνονται μετά τα 33.
3) Μύθος: Πέρυσι οι παίκτες ήταν καλοί. Φέτος ξέχασαν την μπάλα;

Πραγματικότητα: Ετσι θα έπαιζαν ακόμα ο κυρ-Ηλίας ο Ρωσσίδης και ο Μπάμπης Κοτρίδης. Κάποια στιγμή κάθε παίκτης πέρυσι ήταν καλός και φέτος παύει να είναι. Για την ακρίβεια, ο παίκτης κάνει όλο και λιγότερα καλά παιχνίδια.

Συμπέρασμα; Αυτό που όλοι βλέπουν. Η ομάδα του Ολυμπιακού έχει γεράσει, ο πάγκος του είναι μέτριος και ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει μαζέψει τα λεφτά από τηλεοπτικά, χορηγίες, προϊόντα και διαρκείας και ντεκαβάρει ό,τι είχε βάλει τα πρώτα χρόνια. Εκτός από τα κασετόφωνα, που τα πατάει και παίζουνε, όλοι οι υπόλοιποι το έχουν καταλάβει. Σε βαθμό που οι οπαδοί έχουν πλέον χάσει τη διάθεση και να ξεφωνίσουν.

Πριν από επτά χρόνια ο Κοκκαλιάρης είχε προτείνει στον Θείο η ελληνική λίγκα να γίνει κλειστή. Για πέντε χρόνια οι ομάδες που βρίσκονται στην Α' Εθνική να μην υποβιβάζονται. Η κίνηση θα παρουσιαζόταν ως προσπάθεια σταθεροποίησης του ποδοσφαίρου, ώστε ομάδες όπως ο Ναυπακτιακός Αστέρας και το Λεωνίδιο, που αντιπροσωπεύουν μικρές ποδοσφαιρικές αγορές, να μην μπορούν να ανέβουν στη μεγάλη κατηγορία. Λόγω προβλημάτων με τη ΦΙΦΑ και αντιμετωπίζοντας τη διακριτική υπονόμευση του Κατάπτυστου, που ήθελε τις μικρές ομάδες με τους βλαχοπρόεδρους των ενώσεων για να μπορεί να εκλέγεται, το σχέδιο μπήκε στο αρχείο. Για το καλύτερο… Στην πραγματικότητα, το σχέδιο του Θωμά Μητρόπουλου είχε εκπονηθεί με τη λογική οι μικρομεσαίες ομάδες να παίρνουν τα λεφτά από τα τηλεοπτικά δικαιώματα και να μη χρειάζεται να επενδύουν σε παίκτες προκειμένου να μην κινδυνεύουν να πέσουν στη Β' Εθνική. Το σχέδιο ήταν η δημιουργία ενός κλειστού κλαμπ, ενός καρτέλ κουμπάρων, το οποίο θα έπαιρνε τον μέγιστο ποσό χρημάτων κάνοντας το μίνιμουμ των επενδύσεων. Τώρα, τι μπάλα θα παίζανε αυτές οι ομάδες και για πόσον καιρό θα κρατούσαν το ενδιαφέρον του κοινού, σήμερα μπορούμε να το ξέρουμε. Οσο θα το κρατήσουν οι ομάδες της Σούπερ Λίγκας.

Θυμόσαστε πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός χτυπήθηκαν για μεταγραφή παίκτη; Εχουν περάσει 12 χρόνια και ήταν για τη μεταγραφή του «νεαρού» Τζιωρτζιόπουλου από το Κερατσίνι. Σοβαρά σε μεταγραφή δεν έχουν χτυπηθεί ποτέ τα τελευταία 20 χρόνια. Το αποφεύγουν, διότι, αν οι ιδιοκτήτες τους μπλεχτούν σε πλειοδοσία, ο κερδισμένος θα χάσει λεφτά και ο χαμένος μούρη. Μια καλή όμως ιδέα, όπως η ανακωχή στις μεταγραφές, δεν είναι κακό να προεκτείνεται και σε άλλους τομείς. Στη σκηνή μπαίνει η Σούπερ Λίγκα.

Η Αγγλία έχει την Οξφόρδη και το Κέμπριτζ. Η Σούπερ Λίγκα το Κολέγιο και τον Μωραΐτη. Ο πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας Πέτρος Κόκκαλης (Μωραΐτης) και ο αντιπρόεδρος Γιάννης Βαρδινογιάννης (Κολέγιο) επέλεξαν για γενικό διευθυντή τον Γιώργο Κυριακό (Κολέγιο) και τον Πατρίκ Κομνηνό (Μωραΐτη). Εκπρόσωπος της ΑΕΚ στη Σούπερ Λίγκα ο Τάκης Καννελόπουλος, συμμαθητής του Βαρδινογιάννη στο Κολέγιο. Στην πλευρά της ΕΠΟ, για τις επαφές με τη ΦΙΦΑ υπάρχουν ο Θόδωρος Θεοδωρίδης (Μωραΐτη), που έμαθε την τέχνη της διαιτησίας στον Σοφοκλή Πιλάβιο (Μωραΐτη). Ολοι οι ανωτέρω δεν έχουν πρόβλημα επικοινωνίας με τις μεγάλες ομάδες, αφού στον Παναθηναϊκό αντιπρόεδρος είναι ο Γιώργος Στράτος (Κολέγιο), στον Ολυμπιακό υπεύθυνος οπαδών ο Μόραλης (Μωραΐτη), ενώ από τους υπόλοιπους, που ασχολούνται με την ΑΕΚ (Γκούμας, Θανόπουλος, Κούλης, Νοτιάς, Παπάς), αν οι μισοί δεν έχουν τελειώσει το υβρίδιο Κολαΐτης και οι άλλοι μισοί ξένα σχολεία, θα είναι γιγάντια έκπληξη.

Εχουμε, λοιπόν, μια ομοιογένεια στη νέα γενιά των Ελλήνων παραγόντων. Στοιχείο που δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Αρνητικό γίνεται όταν οι συγκεκριμένοι παράγοντες βάζουν την ενεργητικότητά τους στη μεγιστοποίηση των κερδών των ομάδων τους, χωρίς να προβληματίζονται για το προϊόν που προσφέρουν.

Θα είναι λαϊκισμός να κατηγορηθούν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης και ο Πέτρος Κόκκαλης για την ποιότητα και το κόστος των μεταγραφών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Ο πρώτος είναι επικεφαλής του Παναθηναϊκού, αλλά το μπάτζετ εγκρίνεται από τον Βαρδή? ο δεύτερος δεν είχε ούτε έχει δικαίωμα να διαχειρίζεται χρήματα του Ολυμπιακού. Αν έχουν όμως ευθύνη, είναι στον χαρακτήρα της Σούπερ Λίγκας. Η οποία αποδεικνύεται ένας φορέας κλεισίματος εμπορικών συμφωνιών και διαχείρισης χρήματος. Η Σούπερ Λίγκα εξελίσσεται σε ένα καρτέλ ομάδων που προσπαθεί να μεγιστοποιήσει τα κέρδη, χωρίς για την ώρα να προσφέρει την παραμικρή υπηρεσία στον φίλαθλο.

Η Σούπερ Λίγκα έχει προχωρήσει στην «αποποινικοποίηση» της δημιουργίας κόλασης στους αγωνιστικούς χώρους και των επιθέσεων παραγόντων στους διαιτητές. Τα αντικείμενα που ενδιαφέρουν τη Σούπερ Λίγκα είναι ο ντουλάς, το μπαγιόκο, τα μπικικίνια, τα παπέλια. Το «μαγούλι», που έλεγε και ο πρόεδρος του Βουνού. Τα λεφτά. Δικαίωμά της. Από εκεί όμως και πέρα, δεν καταλαβαίνω πώς περιμένουν από τον κόσμο να εμπνευστεί. Για την ώρα, είναι ό,τι πλησιέστερο είχε ονειρευτεί ο Κοκκαλιάρης στο ποδόσφαιρο. Ενας οργανισμός παλαιών συμμαθητών, που θα μαζεύει όσο το δυνατόν περισσότερα, ενώ τα αφεντικά του θα ξοδεύουν όσο το δυνατόν λιγότερα.

Πριν από τον αγώνα πετάχτηκε ένα μπουκάλι στον διαιτητή Πολ. Μετά τον αγώνα μια ομάδα οπαδών επιτέθηκε στο πούλμαν που περίμενε να μεταφέρει τους παίκτες της Ρόμα. Στη διάρκεια του αγώνα πετάχτηκε ένα δυναμιτάκι στον Τότι και κάποια χάρτινα ποτήρια, όταν παίκτες των Ιταλών ξάπλωναν κάτω για να κερδίσουν χρόνο. Το πρώτο και το δεύτερο επεισόδιο, όμως, είναι τα πλέον επιβαρυντικά για τον Ολυμπιακό. Το πρώτο, διότι στην ΟΥΕΦΑ είναι αδύνατο να καταλάβουν πως μπορεί οι οπαδοί να είναι θυμωμένοι με τον διαιτητή πριν καν αρχίσει το ματς και, το δεύτερο, επειδή είναι οργανωμένη επίθεση κατά παικτών.

Επειδή σήμερα στη Σούπερ Λίγκα θα προσδιορίσουν τον ρόλο τους στο ποδόσφαιρο, ας συνυπολογίσουν και τα επεισόδια στα διεθνή ματς. Διότι με την ανοχή τους στα επεισόδια στο πρωτάθλημα, φέρνουν το ποδόσφαιρο στην προ δέκα χρόνων κατάσταση. Ελπίζω ότι οι σοφοί της Σούπερ Λίγκας καταλαβαίνουν ότι σε έναν χώρο κατά πλειονότητα μικρονόων, όπως των οργανωμένων, δεν μπορείς να περιμένεις δύο σετ συμπεριφοράς. Ενα αλήτικο στα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος και ένα κυριλέ στα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ. Ομως, ακόμα και να γινόταν, τι ήθος ευαγγελίζεται η Λίγκα; Το ήθος του πορτοφολιού; Διότι είναι εξοργιστικό να περιμένεις από τους οπαδούς να συμπεριφέρονται κυριλέ στα ματς που η ποινή είναι ακριβή και να τα κάνουν λαμπόγυαλο σε αυτά που δεν έχεις πρόβλημα να πληρώσεις τη ζημιά.

Πριν από το ματς του Καραϊσκάκη είχε βουίξει ο κόσμος ότι ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να περιμένει κάποιο γλυκό σφύριγμα από τον Γκρέιαμ Πολ. Ο λόγος –όπως παρουσιαζόταν πριν από το ματς, υπό μορφή αστείου από τον Σόλιντ– ήταν οι τρεις κάρτες που είχε βγάλει στον Σίμουνιτς ο Πολ στο ματς της Κροατίας με την Αυστραλία. Η αιτία, ότι σε κανέναν δεν του αρέσει να του υπενθυμίζουν τα λάθη του. Η προφητεία βγήκε σωστή, ο Πολ σφύριξε 50-50, αλλά πρέπει να βοήθησε και το μπουκάλι που του πέταξαν στο ζέσταμα. Πάντως, μισό σφύριγμα πάνω, μισό κάτω, η διαιτησία του Πολ ήταν άψογη για τις ομάδες και άριστη για τους θεατές. Σε σχέση με τον Μάγερ του ματς της Λιλ με την ΑΕΚ, που σφύριζε για ψύλλου πήδημα και δεν άφησε να παιχτεί μπάλα, ο Πολ ήταν θεός.