Η περαιτέρω ανάγνωση (του 2-0) βλάπτει σοβαρά τον Παναθηναϊκό (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Απ' τα πρώτα λεπτά στην TV, βλέποντας τον λιανό Ισραηλινό τερματοφύλακα να μοιάζει σαν κουκίδα μπροστά στην εστία της Χάποελ Τελ Αβίβ, θυμήθηκα... τα νιάτα μου στο πρωτάθλημα Τύπου. Μείον 15 χρόνια, μείον 20 κιλά. «Αυτός», είπα στην εφημερίδα, «δεν είναι κάτι περισσότερο από παλαιός καλός Σπυρόπουλος». Μετά, ανακάλεσα. Δεν θυμάμαι να είχα δωρίσει ποτέ τέτοιο γκολ. Και, διάολε, όπως συμπλήρωσε απ' το δίπλα γραφείο ο συμπαλαίμαχος συν-γκολκίπερ Βασίλης, «εμείς, στο κάτω κάτω, δεν παίξαμε ποτέ στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ».

Ηταν ο λόγος που δεν απαντήθηκε, στην πράξη, το ερώτημα απ' την επομένη κιόλας της κλήρωσης. Το ερώτημα δεν ήταν εάν ο όμιλος (του Παναθηναϊκού) είναι καλός. Ο όμιλος είναι παιγνιδάκι. Το ερώτημα ήταν εάν υπάρχει στην Ευρώπη ομάδα που να μπορεί ο σημερινός Παναθηναϊκός να τη νικήσει. Και δεν απαντήθηκε διότι, πριν δούμε εάν ο Παναθηναϊκός μπορεί να νικήσει, η Χάποελ ηττήθηκε μονάχη!

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε το σύνηθες καλό εικοσάλεπτό του, στο ξεκίνημα. Ύστερα, ήλθε ο συνήθης ανήφορος. Όπως στο γυμναστήριο, όταν κάνεις διάδρομο κι αυξάνεις σταδιακά τον βαθμό δυσκολίας, οπότε αρχίζεις να φτύνεις τσιγάρα και άλλα κατάλοιπα κακομεταχείρισης του οργανισμού. Μετά πήγαμε στην ανάπαυλα, λίγες μαλάξεις, λίγο οξυγόνο και... άντε, παιδιά, να κάνουμε κουράγιο έως το 60'-65', να καθαρίσουμε, κι έπειτα με τις αλλαγές (των πιο επιβαρημένων) κούτσα κούτσα να βγει το ματς.

Αλλά οι φιλοξενούμενοι απ' το 63' έχαναν 2-0. Η υπόθεση απλοποιήθηκε... εντυπωσιακά. Η Χάποελ ήταν καλούτσικη με την μπάλα, φτωχή στην τελική επιλογή, Δ' Εθνική στην πίεση πίσω. Τουλάχιστον, αφού δεν απαντήθηκε το ερώτημα, αν μη τι άλλο, επιβεβαιώθηκε πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να κάνει τον όμιλο, πράγματι, παιγνιδάκι. Είναι κάτι. Οχι ακριβώς ασήμαντο. Εάν με την πρώτη βραδιά γίνεται ήδη η μισή δουλειά (της πρόκρισης), μπορούμε να αισθανόμαστε καλά μ' αυτό.
Καμία νίκη στην Ευρώπη δεν είναι για πέταμα. Επιπλέον, καμία νίκη του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη δεν είναι για να την υποτιμά κανείς. Δεν μας περισσεύουν. Θυμίζω, μόνον, ότι ουδέποτε ελληνική ομάδα έχει περάσει (στα νοκ άουτ) από όμιλο Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Θυμίζω, επίσης, ότι το πιο πολύ που έχει κερδίσει ελληνική ομάδα σε όμιλο Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ –το... εθνικό ρεκόρ μας τρόπον τινά– είναι (όλοι κι όλοι, σε μάξιμουμ δώδεκα) τρεις βαθμοί!

Ο Βίκτορ (μετά συγχωρήσεως, αλλά αν πας στην Ισπανία και πεις Μουνιόθ, ουδείς θα καταλάβει ότι μιλάς για τον προπονητή του Παναθηναϊκού? ο Βίκτορ, λοιπόν) μελέτησε στη λεπτομέρεια την ομάδα του Σουμ. Χάρη σε τούτη τη μελέτη, αντιλήφθηκε ότι τον έπαιρνε να ξεκινήσει μ' αυτό το 4-1-3-2. Ν' αρπάξει το ματς απ' τον σβέρκο, τον αντίπαλο απ' τον λαιμό, να μην μπερδέψει τους παίκτες του ζητώντας τους πολύπλοκα πράγματα, να συνδυάσει αποτέλεσμα και στυλ. Δεν πήγε, ακριβώς, όπως το είχε υπολογίσει μες στο μυαλό του, αλλά όταν το τέλος είναι καλό (και καλό είναι το τέλος όταν και η πίτα μένει άθικτη και ο σκύλος έχει χορτάσει), τότε όλα είναι καλά.

Η νύχτα της Πέμπτης ήταν μια καλή νύχτα. Τελεία. Απ' την Παρασκευή το πρωί είχε αρχειοθετηθεί. Δεν είναι για περαιτέρω ανάγνωση. Αυτή η ενδεκάδα, σ' αυτή τη διάταξη, ήταν μιας χρήσεως. Ο Βίκτορ, έξυπνος άνθρωπος, μελετώντας τον εκάστοτε αντίπαλο, θα καταλάβει ότι ποτέ άλλοτε δεν θα μπορεί να παίξει έτσι. Ισως, μόνον, σε κάνα Κύπελλο Ελλάδας με καμιά Β' ή Γ' Εθνική, και πάλι... ρίσκο θα 'ναι. Στο πρωτάθλημα, πάντως, ή στην Ευρώπη, με πέντε ποδοσφαιριστές «εκτός» (αμυντικής λειτουργίας) ευθύς εξαρχής, δεν χρειάζεται να του το πει κάποιος, ο Βίκτορ είναι πολύ σοβαρός επαγγελματίας και το ξέρει, ότι θα πάθουν καζίκια. Ο αντίπαλος θα κάνει παρέλαση στο κατέβασμα της μπάλας απ' τη μία περιοχή στην άλλη.
Προ Βίκτορ, το Παναθηναϊκό ζητούμενο δεν ήταν το ένα καλό εικοσάλεπτο ή, έστω, το ένα καλό ματς. Αλλά τα καλά ματς στη σειρά. Επί Βίκτορ, το Παναθηναϊκό ζητούμενο παραμένει να είναι τα καλά συνεχόμενα ματς. Γι' αυτό και ακούγεται επικίνδυνη η «περαιτέρω ανάγνωση» ενός (μεμονωμένου) παιγνιδιού, που είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός το κέρδισε απ' την ανημποριά και τα ελαττώματα του αντιπάλου. Διότι τότε, ο επόμενος ή ο μεθεπόμενος αντίπαλος θα 'ρθει και θ' αποδείξει ότι η ανάγνωση (να το επαναλάβω, όχι του Βίκτορ, αυτό αποκλείεται, αλλά του περίγυρου, που βιάζεται να δει πράγματα που δεν υπάρχουν...) ήταν λανθασμένη.

Έως τότε: Μια «επί τη ευκαιρία» μικρή αναφορά στον Βαγγέλη Μάντζιο και στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Είναι ο ορισμός του αδιανόητου να παίρνει κίτρινη κάρτα επειδή μπήκε στο γήπεδο δίχως να βγάλει απ' τον λαιμό το σταυρουδάκι ή το κολιέ ή ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν. Αύριο - μεθαύριο θ' αρπάξει καμιά δεύτερη τέτοια (κίτρινη κάρτα) και θα ψάχνουμε να βρούμε τη γωνία στο κέρμα. Α-δ-ι-α-ν-ό-η-τ-ο. Και για ποδοσφαιριστή που παίζει στο πιο υψηλό επίπεδο επαγγελματισμού, αλλά προφανώς δεν το 'χει συνειδητοποιήσει. Και για ποδοσφαιρικό τμήμα σοβαρής και οργανωμένης εταιρείας, που υποτίθεται ότι οφείλει (αφού, πρώτα, ενημερωθεί για τα «καινά δαιμόνια») να έχει ενημερώσει, έως και να ελέγχει, τους ποδοσφαιριστές. Υποτίθεται...