Από το πουθενά στο τίποτα (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Πριν από το ματς, το ερώτημα για τον Παναθηναϊκό ήταν αν θα έχει προβλήματα στο κέντρο. Ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό, οι ανησυχίες αποδείχθηκαν αβάσιμες. Για να έχεις πρόβλημα με κάτι, πρέπει να υπάρχει.

Τη μέρα που στον Παναθηναϊκό πανηγύριζαν για την απόκτηση του Σαλπιγγίδη είχα γράψει ότι παίρνει παίκτη για μια θέση στην οποία έχει το μικρότερο πρόβλημα. Διότι όταν ο Σαλπιγγίδης πήγαινε στον Παναθηναϊκό, στην ομάδα υπήρχαν ήδη ο Παπαδόπουλος, ο Γκέκας και ο Μάντζιος. Αντίθετα, όταν ο Γκονζάλες τραυματιζόταν, στη θέση του ερχόταν ο Ιβανσιτς, ένας τεχνίτης μεν ποδοσφαιριστής, αλλά 22χρονος Αυστριακός με μίνιμουμ εμπειρίες. Αποκτήθηκε επίσης ο Βίκτορ, ένας μεγάλος Ισπανός παίκτης και μόνη η διάθεση του οποίου να έρθει στην Ελλάδα δημιουργούσε υποψίες για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Αν στον Παναθηναϊκό ψάξουν να βρουν λόγο για τη χθεσινή ταπεινωτική -λόγω εμφάνισης- ήττα, ας τον ψάξουν στις τελευταίες κρίσιμες μεταγραφικές επιλογές. Τα αποτελέσματά τους τα είδαμε χθες, βλέποντας ότι είναι αμφίβολο οι χαφ του Παναθηναϊκού να μπορούν να περάσουν το κέντρο μια φορά με την μπάλα καθαρά στην κατοχή τους.

Αντίθετα με τον Παναθηναϊκό, τα χαφ του οποίου δεν μπορούσαν να κινηθούν, και όταν κινούντο πήγαιναν από το πουθενά στο τίποτα, οι αντίπαλοί τους κατόρθωναν -χάρη στο σύστημα και τη διάθεση- να έχουν σε κάθε φάση τρεις παίκτες γύρω από την μπάλα. Επίσης, με τη χρησιμοποίηση του Σέζαρ στο δεύτερο ημίχρονο η ΑΕΚ απέκτησε ικανότητα διεμβολισμού, που δεν υπήρχε στην αρχή με τον Τόζερ κλασικό «δεκάρι». Από την άλλη πλευρά, ο Παουτάσο, ο οποίος στο πρώτο ημίχρονο έμενε πίσω, πέρασε μπροστά αναλαμβάνοντας τον ρόλο του κουρασμένου για επιθετικές ενέργειες Γεωργέα.

Τα ανωτέρω γράφονται στην προσπάθεια να διατηρηθούν οι συμβάσεις των ντέρμπι, οι οποίες ορίζουν ότι αγωνίζονται δύο περίπου ισοδύναμες ομάδες και εάν το ματς δεν τελειώσει ισόπαλο, ο προπονητής και κάποιοι παίκτες το κέρδισαν σε αναλύσιμες λεπτομέρειες. Ξεπερνώντας τις συμβάσεις, το χθεσινό ματς -παρά το σκορ- ήταν παρωδία ντέρμπι, με μια ομάδα οργανωμένη να αντιμετωπίζει ένα προβληματικό σύνολο, το οποίο θα μπορούσε να λέγεται FC Green Footballers Anonymous στην προσπάθεια επανένταξής του στο πρωτάθλημα. Χωρίς δυνάμεις, χωρίς ψυχή, χωρίς παρόν. Και πιθανότατα χωρίς μέλλον...

Το σύστημα «Τόνι Κασκαρίνο» τελειοποιήθηκε στη Μίλγουολ του '88. Παιζόταν ως ακολούθως: όταν κάποιος από τους Κόλεμαν, Χέρλοκ, Μακ Λίρι, Μεχμέτ, Μπερν ή όποιος άλλος παίκτης της Μίλγουολ, περιλαμβανομένου και του τερματοφύλακα Χορν, είχε την μπάλα σε σημείο που να μπορούσε να διακρίνει το λευκό του ματιού του Τόνι Κασκαρίνο, της τράβαγε μια κλοτσιά-σέντρα προς τη γενική κατεύθυνση του συμπαθούς Ιταλοϊρλανδού φορ. Εάν η μπάλα πήγαινε σε απόσταση τριών μέτρων από τον Τόνι, ο προαναφερθείς είχε την υποχρέωση να πηδήξει για κεφαλιά. Σε όποια άλλη απόσταση, η μπαλιά θεωρείτο πάσα στον κενό χώρο και ο νεαρός Τέντι Σέρινγχαμ είχε την υποχρέωση να την κυνηγήσει. Ηταν ένα περίπλοκο σύστημα. Τουλάχιστον για τους οπαδούς της Μίλγουολ, έπειτα από 5 λίτρα Brown Ale. Το πρωί. Είναι όμως ένα σύστημα που, όπως τα επτανησιακά κρασιά, δύσκολα μεταφέρεται. Πόσω μάλλον στο Καραϊσκάκη, το οποίο κατά καιρούς έχει δει τους εκάστοτε τσουρουκάδες να προσπαθούν να κοντρολάρουν την μπάλα, αλλά Den στο Isle of White δεν είναι...

Το σύστημα Κασκαρίνο, με τον Μιχάλη Κωνσταντίνου στον επώνυμο ρόλο και τον Νέρι Καστίγιο στον ρόλο του νεαρού Σέρινγχαμ, ήταν το άχυρο που έσπασε την πλάτη της καμήλας. Στον ρόλο της καμήλας, ο πάντα σεβαστός Σύλλογος Θρησκευόμενων Επιστημόνων του Ολυμπιακού. Ο σύλλογος είναι πάντα θετικός στους προπονητές του Ολυμπιακού. Με την εξαίρεση του Sir Takis Lemonis, ο οποίος είχε τη συμπάθεια της πλατιάς μάζας των μελών κυρίως για τα τέσσερα στη Λεωφόρο, τα μέλη των Θρησκευόμενων Επιστημόνων πρέπει να έχουν βρίσει μέχρι και τον κυρ-Γιάννη τον Κόλλια και σε καλό mood μπορεί να την είπαν και στον Κουμαριά. Ας πούμε ότι η θέση του συλλόγου είναι πάγια: «Ο προπονητής στον Ολυμπιακό είναι πάντα ένας μαλάκας που δεν αφήνει τον εκάστοτε Βραζιλιάνο άσο να παίξει την μπάλα που ξέρει». Είναι αξιοσημείωτο ότι ο σύλλογος στήριξε τον Σόλιντ. Οχι φανατικά, μια και οι αρχές του συλλόγου δεν το επιτρέπουν, αλλά διακριτικά και ένεκα λόγων.

Ο Σουθουέ είχε πολεμήσει τον Ντούσαν Μπάγεβιτς. Τα μέλη του συλλόγου διέκριναν πολύ σωστά ότι ο άθλιος βάτραχος του Μόσταρ αποτρέπει τον Βραζιλιάνο άσο Ζιοβάνι από το να ξεδιπλώσει το ταλέντο του στα 12 τετραγωνικά που συνήθως κάλυπτε. Η ορθή θέση του συλλόγου θα αποδεικνυόταν στο μέλλον, όταν ο Ζιοβάνι θα επέστρεφε για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του στον Εθνικό. Φυσικά σε λιγότερα τετραγωνικά μέτρα, μια και ο Εθνικός είναι ομάδα μικρότερης κατηγορίας. Το σαμποτάρισμα του Ζιοβάνι από τον Coward of Europe Dusan Bajevic (τραγουδιέται στη μελωδία του Coward of the County του Kenny Rodgers) οδήγησε στη με επιφύλαξη στήριξη του Νορβηγού. Η θέση ήταν «Μαλάκας είναι ο Μπακαλιάρος, αλλά από τον άλλονα καλύτερος...». Μέχρι τη φετινή σεζόν. Με μέλη να πλησιάζουν ή και να περνούν τη δεύτερη ηλικία, αυτό που μπορούσαν να κάνουν την εποχή του Σαλιαρέλη, δηλαδή να καβαλάνε τα κάγκελα και να κυνηγάνε τον Χρήστο Δημόπουλο, πρακτικά δεν γίνεται. Ούτως ή άλλως, να κυνηγάς τον Δημόπουλο σήμερα ως θέαμα είναι θλιβερό. Οπως είναι ακόμα δυσκολότερο, με τα αυχενικά να σέρνονται, να παρακολουθείς το «ερυθρόλευκο» σύστημα Κασκαρίνο. «Ο Στολτίδης αποσπά την μπάλα από τον Λαμπριάκο. Πάσα στον Καφέ. Ο Καφές κάνει όμως λανθασμένη πάσα στα πόδια του Λαμπριάκου. Το λάθος του Καφέ διορθώνει ο Στολτίδης, ο οποίος κάνει βαθιά πάσα στον Κωνσταντίνου. Απόκρουση των αμυντικών της Ξάνθης και η μπάλα στα πόδια του Λαμπριάκου, ο οποίος όμως ανακόπτεται από τον Στολτίδη. Πάσα στον Καφέ, που χάνει το κοντρόλ και η μπάλα καταλήγει στα πόδια του Λαμπριάκου. Τον κόβει ο Στολτίδης, που κάνει βαθιά μπαλιά πάνω από το κεφάλι του Μιχάλη Κωνσταντίνου. Την μπάλα κυνηγάει ο Νέρι Καστίγιο. Μία παραπάνω ντρίμπλα του Ουρουγουανού άσου και η μπάλα αποσπάται από τους αμυντικούς της Ξάνθης. Την μπάλα τώρα έχει ο Λαμπριάκος, ο οποίος παρακολουθείται κοντά από τον Στολτίδη...». Αν θέλετε, μπορείτε να αλλάξετε ονόματα. Να κάνετε το «Ξάνθη», Ατρόμητος ή Βαλένθια. Το «Λαμπριάκος», Κορακάκης ή Βίγια. Και το «Καφές», Μάριτς ή Ταραλίδης. Πόσο όμως αντέχουν τα μάτια και η ψυχή αυτό το θέαμα; Για τους Θρησκευόμενους Επιστήμονες, μέχρι εδώ. Αποσύρουν λοιπόν τη στήριξη στον Σόλιντ και ξαναβγαίνουν στο βουνό με τα γιαούρτια στο χέρι.

Ας πούμε ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης σήμερα έδιωχνε τον Σόλιντ. Ποιον θα γούσταρε το hardcore κομμάτι των οπαδών του Ολυμπιακού για νέο προπονητή; Νομίζω τον Νίκο Αναστόπουλο. Ο «alenatore» Nicolo, παρά την κακομεταχείρισή του από τη διοίκηση του Ολυμπιακού -«χουμφ, ούτε ένα ματς προς τιμήν μου δεν οργάνωσαν»-, ποτέ δεν αλλαξοπίστησε. Δύο φορές με την Παναχαϊκή και την Κέρκυρα «καθάρισε» τον Παναθηναϊκό, κάνοντας μετά το ματς και διακριτική δήλωση. «Δεν μπορώ, χουμφ, να πω ότι δεν νιώθω, χουμφ, μια παραπάνω ικανοποίηση όταν, χουμφ, κερδίζω τον Παναθηναϊκό, χουμφ, χουμφ (σ.σ. το δεύτερο για έμφαση). Στους οπαδούς του Ολυμπιακού η ορθή «ερυθρόλευκη» προέλευση παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, όσο η καταγωγή στην Κίνα του Μάο. Για παράδειγμα, σήμερα ο Μπασινάς θα ήταν πολύτιμος στον Ολυμπιακό. Ρώτα όμως τους οπαδούς και αν βρεθεί ένας να θέλει τον Μπασινά, βρήκες μεταμφιεσμένο Παναθηναϊκό ή χρήστη ληγμένων.

Τι έγινε όμως με τον Σόλιντ; Ξέχασε το ποδόσφαιρο; Η απάντηση είναι απλή: ο Νορβηγός είναι στυγνός επαγγελματίας, γεγονός που φάνηκε όταν παράτησε την Μπριζ. Μέχρι πέρυσι ο Νορβηγός προσπαθούσε να μάθει στους παίκτες του Ολυμπιακού ποδόσφαιρο. Οταν κατάλαβε –ο Κάρπετ το προσδιορίζει μετά τον αγώνα με τη Λιόν– ότι στον Ολυμπιακό το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πρωτάθλημα στο τέλος της σεζόν και ότι για να επιζήσει ο προπονητής, πρέπει να βάζει τους Λατίνο και τους πάλιουρες ώστε να μη μουρμουράνε, πήρε το βιβλίο «Η εφαρμογή του 4-3-3 στο σύγχρονο ποδόσφαιρο», έδωσε οδηγία στην κυρία Σόλιντ να το κόψει σε χαρτάκια και να το αφήσει στην τουαλέτα και έκανε αυτό που κάνει κάθε επαγγελματίας: έφτιαξε την ομάδα που θέλει ο πελάτης. Καστίγιο, Ριβάλντο, Τζόρτζεβιτς, «Ανατόλ», Γεωργάτος (στο μέτρο του δυνατού) μέσα και βαθιές μπαλιές –μην τρέχουμε κιόλας– στον Κύπριο που χοροπηδάει.

Ποιος φταίει, κύριοι; Η πόρνη ή ο πελάτης; Στην κοινωνία, πάντα η πόρνη την πληρώνει... Παρ' ότι τέτοια πόρνη που είναι ο Νορβηγός, θα τον πληρώσουν μέχρι δεκάρας. Και γιασασίν του μάγκα του Μπακαλιάρου, που τέτοιους άρρωστους που βρήκε, καλά κάνει τέτοια.