Ενοχλούν τα αληθινά (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ποιος διόγκωσε τα γεγονότα στον Ολυμπιακό; Ο «Πρωταθλητής» με το πρωτοσέλιδο «Απόλυτη σήψη» ή τα παιδιά της «7» που με τα μηχανάκια τους έκαναν επιδρομή στου Ρέντη και τα γραφεία του Ολυμπιακού στην Πλατεία Αλεξάνδρας; Τα δεύτερα δεν χρειάστηκαν καν προτροπή, αφού είχαν πάει αμέσως μετά την ήττα στο Περιστέρι. Οπότε σε τι αναφέρεται η διόγκωση; Βγήκε καθαρά για το «παιδιά, να μαζευόμαστε. Μπορεί να χάσαμε το ματς, αλλά μετά την ήττα του Παναθηναϊκού δεν έγινε και μεγάλη ζημιά. Το ξεχνάμε και πάμε παραπέρα». Από ό,τι άκουσα, η ανακοίνωση βγήκε φυσικά με τη σύμφωνη γνώμη του Κόκκαλη, αλλά ήταν εν πολλοίς δημιούργημα του Γιώργου Λούβαρη, ο οποίος έβλεπε την κριτική να ξεφεύγει. Οπότε, πάμε στον ρόλο του Τύπου, στις εφημερίδες.

Οι διοικήσεις αντιλαμβάνονται το ρεπορτάζ των ομάδων τους σαν μία μίνι οπαδική, ένθετη εφημερίδα, τα ρεπορτάζ των άλλων ομάδων σαν αναπόφευκτα δημοσιεύματα των αντιπάλων και τα σχόλια των τρίτων σαν αναγκαίο κακό, που δεν κάνει όμως και μεγάλη ζημιά, αφού δεν δίνουν «γραμμή» στους οπαδούς, οι οποίοι ξέρουν ότι αυτός που γράφει δεν είναι στρατευμένος στην ιδέα. Οι διοικήσεις στραβώνουν άσχημα όταν το ρεπορτάζ ασκεί κριτική στην ομάδα, επειδή δεν μπορούν να επικαλεστούν ότι ο ρεπόρτερ είναι ξένος δάκτυλος, ο οποίος προσπαθεί να δυναμιτίσει το ήρεμο κλίμα. Σε αυτό το σημείο σκάλωσε η διοίκηση του Ολυμπιακού. «Οχι και τα δικά μας παιδιά να μας κάνουν ζημιές…».

Εχει δίκιο; Περιέργως, ναι. Η αντιμετώπιση του Ολυμπιακού από το ρεπορτάζ του είναι σκληρότερη από κάθε άλλη ομάδα. Ο λόγος όμως είναι υποκειμενικός. Έπειτα από εννέα πρωταθλήματα, ο Τύπος περιμένει την πρώτη στραβή του Ολυμπιακού για να αποδείξει ότι δεν αβαντάρει. Επειδή υπάρχουν οι επιτυχίες, η ομάδα το αντέχει. Είναι σαν να σου λένε «άντε να χαθείς, ρε μπατίρη», ενώ η τσέπη σου είναι γεμάτη από κατοστάρικα. Το αντίστοιχο πονάει όταν είσαι πανί με πανί. Ετσι η συνέντευξη του Ευγένιου Γκέραρντ στον Γιώργο Αργυρόγλου, ο οποίος ανέφερε το οφθαλμοφανές –Ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί– ενόχλησε τη διοίκηση της ΑΕΚ. Ετσι οι αμφιβολίες για την ποιότητα των παικτών και όχι για την προετοιμασία ενοχλούν τη διοίκηση του Παναθηναϊκού. Ετσι και η διοίκηση του Ολυμπιακού δεν θα ενδιαφερόταν καθόλου, αν κάποιος είχε γράψει ότι η ομάδα γέρασε, αλλά είχε νικήσει τη Ρόμα και τον Ατρόμητο. Τα ρεπορτάζ και τα σχόλια ενοχλούν τις διοικήσεις όταν η ομάδα περνάει κρίση. Και, κυρίως, όταν είναι αληθινά…

Είμαι η αγάπη των συντακτών ύλης που μετά τα ματς περιμένουν τον εκάστοτε συντάκτη ή σχολιογράφο να αποφασίσει αν το επίθετο που ταιριάζει στον σκόρερ είναι το «κολοσσιαίος» ή το «υπερβροντώδης». Με προτιμούν επίσης από τους ακόμα περισσότερους που περιμένουν την τελευταία κλοτσιά, για να δουν αν θα μπει μέσα ώστε να «φτιάξουν» τους οπαδούς του νικητή ή να κρίνουν τα λάθη του προπονητή των ηττημένων. Συνήθως κατά το 80ό λεπτό έχω αρχίσει να γράφω και 10 λεπτά μετά τη λήξη έχω στείλει κείμενο. Γιατί αυτό που έγινε στο πρώτο ημίχρονο δεν αναιρείται από το δεύτερο και αυτό που έγινε στο δεύτερο μπορεί να είναι σημαντικότερο, αλλά δεν σε απαλλάσσει από τα λάθη που έκανες στο πρώτο.
Ο Φερέρ αξίζει συγχαρητήρια για το ότι έχει δοκιμάσει όλους τους παίκτες πλην τρίτου τερματοφύλακα και Μίλτου Σαπάνη, που είναι κομμένος για τους λόγους για τους οποίους κινδυνεύει να κοπεί και ο Λάκης. Τους δοκίμασε σε δύσκολες συνθήκες. Αλλοι ανταποκρίθηκαν, άλλοι λιγότερο, αλλά το τι έκαναν μετράει αφού έγινε σε συνθήκες υψηλού κινδύνου. Επίσης, ο Φερέρ κατεβάζει ομάδες που παίζουν ένα σύστημα. Άλλοτε επιτυχημένα, άλλοτε λιγότερο, αντίθετα όμως με τον Ολυμπιακό του Σόλιντ, που το σύστημα λέγεται «Three sing and two dance» προσαρμοσμένο απόλυτα στους αγέραστους πάλιουρες του λιμανιού. Εδώ όμως φρένο με τον Φερέρ. Γιατί μια νίκη επί του φετινού Παναθηναϊκού, που έχει φάει δύο γκολ από τον Ιωνικό εντός έδρας, είναι αστείο να παρουσιάζεται σαν δικαίωση δουλειάς του προπονητή.

1) Είναι αδύνατο να πεις ότι το πρώτο γκολ έχει κάποια σχέση με δουλειά του προπονητή. Εκτός αν στους Θρακομακεδόνες προπονείται ο Γιάννης ο Γκούμας και το ότι τραβολόγησε από τη φανέλα τον Τραϊανό Δέλλα δέκα μέτρα από το τέρμα, με την μπάλα να έρχεται χαμηλά, είναι ένα κόλπο που διδάσκεται στις στημένες φάσεις. Το ίδιο φυσικά ισχύει για το δεύτερο γκολ, που μπαίνει χάρη στην ικανότητα του Δέλλα να μπορεί να παίζει με την μπάλα χαμηλά.

2) Εκτός των δύο γκολ του στόπερ, η ΑΕΚ έχασε τρεις ψευτοευκαιρίες. Αντίθετα, στα πρώτα δέκα λεπτά, όσο κράταγαν τα πόδια των χαφ του Παναθηναϊκού -μια που δεν είναι και για παραπάνω- έγιναν τρεις φάσεις στην περιοχή της ΑΕΚ. Αργότερα, μετά, το φάουλ του Ίβανσιτς και το τσαφ του Τσιρίλο, ο Σαλπιγγίδης χάνει την καλύτερη ευκαιρία του ματς.

3) Οι πρωτοτυπίες του Φερέρ δεν έπιασαν. Ο Καμπάνταης ήταν φιλότιμος, πρέσαρε, αλλά παραμένει ο Καμπάνταης που ο Φερέρ δεν δήλωσε στο Τσάμπιονς Λιγκ και τον έβαζε να παίζει με την ομάδα νέων της ΑΕΚ. Ο Τόζερ στην πλάγια γραμμή θύμιζε ώριμο Βασίλη Τσιάρτα. Κυρίως λόγω ταχύτητας... Για «δεκάρι» μπορεί να κάνει. Για να παίζει στην πλάγια γραμμή δεν μπορεί ούτε στα ανέκδοτα. Το καλύτερο παιχνίδι της πιάνει η ΑΕΚ όταν ο Φερέρ σταματάει τις πρωτοτυπίες και κάνει αλλαγή τον Καμπάνταη και τον Τόζερ. Αλλά σε αυτό παίζει ρόλο και η άθλια φυσική κατάσταση των χαφ του Παναθηναϊκού.

4) Πριν από το ματς υπήρχαν αμφιβολίες για δύο στοιχεία του παιχνιδιού. Το κέντρο του Παναθηναϊκού, με τον Μπίσκαν να παίζει με τη διάθεση άνθρωπου που περνάει ερωτική απογοήτευση και τον Βίκτορ να ξέρει μπάλα, αλλά να αναγκάζεται να παίζει πίσω επειδή του είναι αδύνατο να βγει μπροστά, ήταν αμφίβολο ότι θα μπορούσε να περνάει την μπάλα στους επιθετικούς. Στην άμυνα της ΑΕΚ υπήρχε η αμφιβολία κατά πόσο το αργό δίδυμο των στόπερ θα μπορούσε να κόβει τον Παπαδόπουλο ή τον Σαλπιγγίδη. Στην αρχή το κέντρο και η αριστερή πλευρά της ΑΕΚ έχουν πρόβλημα. Το γκολ του Παπαδόπουλου μπαίνει από κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι. Τώρα το ότι το κέντρο του Παναθηναϊκού καταρρέει τόσο ολοκληρωτικά ώστε η μπάλα δεν φτάνει στην επίθεση, δεν αναιρεί τις πρώτες εικόνες του αγώνα.
Συμπέρασμα; Δεκάδες προπονητές λένε στους παίκτες «προσπαθήστε στην προπόνηση και εγώ δεν θα σας αδικήσω». Με τον Λορένσο Φερέρ για πρώτη φορά προπονητής αποδεικνύει ότι το εννοεί. Από εκεί και πέρα, όμως, οι ύμνοι για τη δουλειά του Φερέρ, που μπορεί να βγουν από ένα ματς εναντίον του «νεκρού» Παναθηναϊκού με δύο γκολ-δημιουργίες του στόπερ, μπορεί να γίνουν και copy - paste. Από τους περσινούς στον Σάντος.

Μια μέρα ο Ουαντού θα φύγει από την Ελλάδα και είναι αμφίβολο ότι θα έχει μάθει τι έγινε. Πόσω μάλλον πώς έγινε… Ο Ουαντού είχε ένα ψυχολογικό πρόβλημα. Είχε χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Ζήτησε λοιπόν τη βοήθεια της επιστήμης και από τον Ολυμπιακό τού σύστησαν έναν ψυχολόγο για να του ενισχύσει το positive thinking. Να σκέφτεται θετικά για τον εαυτό του, για να μη γίνονται τα ευτράπελα που είχαν συμβεί στο ματς με τη Βαλένθια. Ο Ουαντού πήγε στον ψυχίατρο, ο οποίος τον ξάπλωσε σε καναπέ και τον έπιασε στο μπούρου μπούρου: «Πρέπει να σκέφτεσαι ότι είσαι ο μεγαλύτερος στόπερ του κόσμου, γιατί αν εσύ δεν πιστεύεις στον εαυτό σου, κανένας δεν θα πιστέψει σ' εσένα». Και στη συνηθισμένη συνθηματολογία που λένε οι γιατροί σε τέτοιες περιπτώσεις. Μέσα στην αθωότητά του ο Ουαντού εκμυστηρεύθηκε την ιστορία σε έναν από τους πάλιουρες του Ολυμπιακού που χάρισαν τα εννέα από τα δέκα πρωταθλήματα στο λιμάνι. Ο πάλιουρας μιλώντας με δημοσιογράφο του μετέφερε τα λόγια του Ουαντού, αλλά με πρωταγωνιστή ψυχολόγο η ιστορία δεν τραβούσε. «Μαύρος είναι ο Ουαντού, από πού θα ζητάει τη βοήθεια; Από τον μάγο της φυλής του», σκέφτηκε ο πάλιουρας κι έστησε την ιστορία με τα μάγια και τους καπνούς. Τώρα, το γεγονός ότι το παλικάρι είναι μια χαρά πολιτισμένος άνθρωπος και στο Μαρόκο, από όπου κατάγεται ο Ουαντού, δεν έχουν μάγους, ελάχιστα μέτρησαν. Γιατί οι πάλιουρες του Ολυμπιακού ξέρουν ότι ανάμεσα στην αλήθεια και σε μία ωραία δημοσιογραφική ιστορία, πάντα να διαλέγεις τη δεύτερη.

Μια και γράφω για ιστορίες ρουφιανιάς, να αναφέρω ότι -όπως μου είπαν- αυτή ήταν ο λόγος που ο Βασίλης Λάκης έμεινε εκτός αποστολής στο ματς με τον Παναθηναϊκό. Μεταφέρθηκε στη διοίκηση ότι ο Λάκης μιλούσε αρνητικά για συμπαίκτες του και όπως προβλεπόταν πήρε τον δρόμο του Σαπάνη, ο οποίος πέρυσι είχε φαγωθεί για ανάλογη ιστορία που δεν αφορούσε ποδοσφαιριστές, αλλά τον προπονητή του. Φυσικά τέτοιες ιστορίες είναι αδύνατον να τσεκαριστούν. Ούτως ή άλλως, χαλούν την εικόνα του truman show των Θρακομακεδόνων.