Συγγνώμη, κόουτς, άκουσα καλά; (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Κάπου μεταξύ σωστών, αυτονόητων και πικρών επισημάνσεων, ο Μουνιόθ υπέκυψε στον πειρασμό να εξωραΐσει -ελαφρώς- τα πράγματα: «Δεν αξίζαμε την ήττα». Γιατί άραγε; Μία ομάδα που κινείται όπως πρέπει επί 25 λεπτά, σταδιακά «ξεφουσκώνει» και σε ολόκληρο -σχεδόν- το δεύτερο ημίχρονο απλώς περιφέρεται στο γήπεδο, θα ήταν αφύσικο να μην ηττηθεί.

Η αναφορά στην ατάκα του Μουνιόθ είναι απλή εισαγωγή στο θέμα μας: οι ξεχωριστές «αλήθειες» των προπονητών. Μεταξύ μας, το «χαδάκι» του τεχνικού των «πρασίνων» στην ομάδα του δεν είναι καν πταίσμα, συγκρινόμενο με άλλα «μαργαριτάρια». Ο Όσκαρ Γουάιλντ έλεγε ότι η αλήθεια είναι σπανίως αγνή και ποτέ απλή. Όσες «αλήθειες» προπονητών επιστρατεύονται έπειτα από ήττες, δικαιώνουν το απόφθεγμα. Γιατί «ποτέ απλή»; Διότι απλούστατα πριν φθάσει στα χείλη του τεχνικού, η «αλήθεια» έχει υποστεί... διύλιση. Το τελικό «προϊόν» θα πρέπει να συμβάλει στη διάσωση του ηθικού της ομάδας. Ενίοτε -μάλιστα- οφείλει να βοηθά και τον ίδιο τον ομιλούντα, τον προπονητή, να ελαφρύνει τυχόν αιτιάσεις που τον βαραίνουν.

ΜετΑ τον αγώνα στο Περιστέρι, ο Σόλιντ υιοθέτησε στο έπακρο την τακτική Μαλεζάνι: «Διακρίνουμε» θετικά στοιχεία στην απόδοση της ομάδας κι ας είμαστε οι... μόνοι. Η παραίνεση του Νορβηγού προς τον «άγνωστο ερυθρόλευκο ποδοσφαιριστή» να ασχοληθεί με το σκάκι θα μας απασχολήσει σε ξεχωριστό άρθρο -αξίζει τον κόπο. Συνεχίζουμε την αναδρομή.

Θα δυσκολευόμασταν να θυμηθούμε μια παράξενη «αλήθεια» του Σάντος, εάν ο Πορτογάλος δεν είχε υποπέσει σε ένα κραυγαλέο ατόπημα: καταγράφηκε στη μνήμη μας ως ο μοναδικός άνθρωπος απ' όσους διέμεναν στην Ελλάδα και είχαν καλή όραση -ή μυωπία κάτω των 6 βαθμών-, που θεώρησε ότι ορθώς ακυρώθηκε το γκολ του Γκέκα στον αγώνα ΑΕΚ-Παναθηναϊκός 3-0. Η αχρείαστη δήλωση έγινε σε χρόνο ακόμα πιο αχρείαστο: όταν οι διαμαρτυρίες των «πρασίνων» είχαν σχεδόν κοπάσει. Βλέπετε, ο υπερβάλλων ζήλος ποτέ δεν ήταν καλός σύμβουλος στην (ποδοσφαιρική) «διπλωματία».

Ας «παιδέψουμε» λίγο τη μνήμη μας: η δήλωση του Β. Δανιήλ, σύμφωνα με την οποία το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αποδιοργανώθηκε εξαιτίας της αποβολής Γερμανού (!) παίκτη, «έγραψε ιστορία». Αλλά γιατί να περιοριστούμε στο ποδόσφαιρο; Το 1986, στον Β' γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών μπάσκετ, ο Αρης αντιμετώπισε την Τρέισερ. Την κατατρόπωσε με 98-67 στη Θεσσαλονίκη, αλλά «κονιορτοποιήθηκε» στο Μιλάνο (49-83) και αποκλείστηκε. Μετά την εφιαλτική ρεβάνς, ο Γ. Ιωαννίδης πάσχιζε -σε συνέντευξή του- να πείσει ότι δύο αποτυχημένες προσπάθειες στο τρίποντο ήσαν αυτές που έγειραν την πλάστιγγα.

Η δήλωση του Ντ.Μπάγεβιτς, σύμφωνα με την οποία το 2-0 υπέρ του Ολυμπιακού στο Μόλντε έγινε 2-3 επειδή στην ανάπαυλα οι «ερυθρόλευκοι» πληροφορήθηκαν ότι η Πόρτο νικούσε και απογοητεύτηκαν, δεν είναι ό,τι ακριβώς θα περίμενε κανείς από έναν πολυνίκη τεχνικό. Το αμίμητο όμως ήταν άλλο, προγενέστερο: «Βρεθήκαμε να χάνουμε κατά τύχη με 4-0 στο 30', χωρίς ο αντίπαλος να είναι καλύτερος από εμάς».

Τάδε Έφη Ντούσαν μετά τον αγώνα Ολυμπιακός-ΑΕΚ, στην πρεμιέρα της περιόδου 1991-92. Ο Μπάγεβιτς τότε ήταν προπονητής της «Ένωσης». Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του θα ξυπνούσε το επόμενο πρωί βαρύς από τα κουδούνια που θα του είχε κρεμάσει στον λαιμό ο Τύπος. Αλλά ειδικά τότε ήταν ευκολότερο να βρεις εντελβάις στην έρημο της Αριζόνα και κάκτο στις Άλπεις, παρά να εντοπίσεις την παραμικρή διάθεση των ΜΜΕ να ασκήσουν στοιχειωδώς αυστηρή κριτική στον Μπάγεβιτς...
Άνθρωποι και επαγγελματίες σοβαροί, οι οποίοι ενίοτε θυμίζουν κάτι από στρουθοκάμηλο και κάτι από «στριμωγμένο» κυβερνητικό εκπρόσωπο -συγγνώμη αν τα παραδείγματα είναι εν πολλοίς ταυτόσημα. Μπορούμε να το αποδεχόμαστε ως μέρος του παιχνιδιού. Αρκεί να συμφωνήσουμε ότι δεν θα το υποδεχόμαστε κιόλας με ανοιχτές αγκάλες και διάθεση να «χαϊδέψουμε».