Θέλει αρετή, θέλει και τόλμη... (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

O Παναθηναϊκός μπήκε στο γήπεδο για να αντιμετωπίσει την Μπανταλόνα ξένοιαστος. Γέμισε το ρεζερβουάρ με τη σιγουριά του ισχυρού και ήξερε ότι δεν είχε τίποτα να χάσει. Μια εκτός έδρας ήττα σε «πρωτάθλημα» 14 αγωνιστικών είναι για μια μεγάλη ομάδα λιγότερο κι απ' το τίποτα, όσο μάλιστα το σύστημα διεξαγωγής της Ευρωλίγκας παραγράφει τα αποτελέσματα της α' φάσης μετά το τέλος της. Υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να αποκλειστεί από τον επόμενο γύρο ή, έστω, να μείνει έξω από την πρώτη τριάδα του ομίλου του; Αν ναι, να μου τον δείξετε για να τον βάλουμε σε γυάλα.

Για τον Ολυμπιακό, απόψε, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Ο όμιλος είναι και γι' αυτόν εξίσου μακρόσυρτος, αλλά η «γκάφα» μιας εντός έδρας ήττας δεν διορθώνεται εύκολα. Το πρόγραμμα των πρώτων αγωνιστικών είναι για τους «ερυθρόλευκους» δύσκολο. Μετά την αποψινή αναμέτρηση με την Τάου στο ΣΕΦ, ακολουθεί σαφάρι στην αφιλόξενη Μπολόνια. Τυχόν διπλό στραβοπάτημα θα αποτελέσει δυσοίωνο χάντικαπ, σε επίπεδο όχι μόνο αγωνιστικό, αλλά και επικοινωνιακό, απέναντι στη δύσπιστη ακόμα πειραιώτικη κερκίδα.

Ο Ολυμπιακός προπορεύεται μεν στο πρωτάθλημα της Α1, αλλά απέτυχε στο μοναδικό δύσκολο crash test (το ντέρμπι του Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό) και προβλημάτισε με την απόδοσή του στα υπόλοιπα ματς. Ευτυχώς γι’ αυτόν, η ομάδα από τη Χώρα των Βάσκων αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα. Η απουσία του Σκόλα ισοσκελίζει με τον καλύτερο τρόπο εκείνη του Μασιγιάουσκας και αφήνει άφθονο περιθώριο δράσης στον Σοφοκλή.

Πέρα από τα ζευγαρώματα στο παρκέ, ο ισχυρότερος «παίκτης» του Ολυμπιακού θα είναι, όπως και πέρυσι, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Από τις ευρωπαϊκές ομάδες που το επισκέφθηκαν πέρυσι, μόνο η Εφές Πίλσεν και η Μπαρτσελόνα εμφάνισαν ασπίδα προστασίας ενάντια στη... λάβα. Οσο αλλαγμένος κι αν είναι ο Ολυμπιακός του Γκέρσον από εκείνον του Καζλάουσκας, ο παράγων της έδρας παραμένει εξίσου ισχυρός.

Αρκεί να ασχοληθούν με το μπάσκετ αυτοί που θα κατηφορίσουν στο Φάληρο. Το τελευταίο που χρειάζονται ο Παπαμακάριος, ο Βασιλόπουλος και οι άλλοι είναι να ακούσουν συνθήματα σχετικά με τον Σόλιντ και τους ποδοσφαιριστές. Για τέτοιου είδους ανδραγαθήματα, ενδείκνυται το διπλανό Καραϊσκάκη.

Ο Αρης επιστρέφει έπειτα από 14 χρόνια στο Κύπελλο Πρωταθλητριών λιγότερο αισιόδοξος απ' όσο ήλπιζαν οι οπαδοί του τη μέρα της πρόκρισης. Το καλοκαίρι κύλησε με πολλά «ήξεις αφήξεις» και χωρίς ηχηρές μεταγραφές. Η ομάδα έχασε δύο από τα σημαντικότερα στελέχη της (Πάντιους, Στακ) και πόνταρε σε παίκτες ταλαιπωρημένους από τραυματισμούς και άλλες περιπέτειες. Η παγωμάρα της εξέδρας υπήρξε έκδηλη και δικαιολογημένη στους πρώτους αγώνες της σεζόν.
Για να μακροημερεύσει ο Αρης με δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, χρειάζεται πιο «σίγουρους» παίκτες και ίσως έναν προπονητή καλύτερο από τον Αντρέα Ματσόν. Ο αξιόλογος Αλεξ Σκέιλς επέστρεψε την πιο κατάλληλη στιγμή, αλλά το πρόβλημα στο πέλμα είναι από τη φύση του ικανό να τον ταλαιπωρήσει όλη τη χρονιά.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο Αμπντούλ-Ραούφ είναι ετοιμοπόλεμος, αλλά το εύχομαι, όπως εύχομαι ολόψυχα να μπει ο Αρης με το δεξί απόψε στη διοργάνωση. Με εξαίρεση το ταξίδι της επόμενης εβδομάδας στη Μόσχα, το πρόγραμμά του έως τα μέσα Νοεμβρίου μπορεί να τον κάνει να νιώσει δυνατός: Φενερμπαχτσέ μέσα, Νάπολι έξω, Ορτέζ μέσα. Ο,τι πρέπει για συλλογή νικών.