H παγίδα του λαϊκιστή (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Αν έβγαινε ο πρωθυπουργός και έλεγε ότι ο Κασναφέρης αδίκησε τον Παναθηναϊκό στο ματς με την ΑΕΚ, συμπληρώνοντας: «Αυτό φυσικά δεν το λέω ως πρωθυπουργός, αλλά ως ο βάζελος, ο Κώστας ο Καραμανλής», θα γινόταν πρωτοσέλιδο; Φυσικά, έστω και αν ο Καραμανλής δήλωνε ότι δεν μιλάει με το βάρος του αξιώματός του. Οταν ο Γιώργος Ορφανός βγαίνει και δηλώνει ότι για να σωθεί ο ΠΑΟΚ πρέπει να φύγει ο Γιάννης Γούμενος, μπορεί να πει: «Το λέω ως οπαδός και όχι ως υφυπουργός Αθλητισμού»; Φυσικά όχι. Αν αντί για υφυπουργός ήταν ένας απλός μηχανικός, θα ήξερε ότι η μοναδική του ελπίδα για δημοσιότητα ήταν να στείλει SMS σε ραδιοφωνική εκπομπή. Ο Γιώργος Ορφανός, όταν έκανε τη δήλωση για το όφελος από την αποχώρηση του Γούμενου, ήξερε πολύ καλά ότι χρησιμοποιούσε το αξίωμά του. Και κυρίως ήξερε ότι το χρησιμοποιεί παράτυπα και αδόκιμα σε μια απύθμενα λαϊκίστικη κίνηση.

Λαϊκισμός, στον πλησιέστερο στην αντίληψή μου ορισμό, είναι η διάθεση του ομιλούντος να μαντέψει και να κολακεύσει τις επιθυμίες του λαού, ανεξάρτητα από τα προσωπικά του πιστεύω. Η πρόθεση να επικυρώσει κάθε ορθή ή ηλίθια σκέψη, επιθυμία και προκατάληψη του κόσμου, προσπαθώντας να του ενισχύσει την άποψη ότι επειδή είναι περιούσιος αποκλείεται να κάνει λάθος. Ενώ λοιπόν μάστορας του λαϊκισμού ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος ανάθεμα αν είπε μια φορά ότι αυτό που θέλει ο λαός δεν γίνεται, ενώ στην πράξη μπορούσε να κάνει το αντίθετο, μεγαλύτερος λαϊκιστής στο υφυπουργείο Αθλητισμού αποδεικνύεται ο Γιώργος Ορφανός.

Γιατί μπορεί ο υφυπουργός Αθλητισμού να πει ποια μελέτη των οικονομικών του ΠΑΟΚ, ποια έρευνα βιωσιμότητας ή ποια γνώμη ειδικών τον κάνει να πιστεύει ότι ο Γιάννης Γούμενος πρέπει να φύγει από την ΠΑΕ; Κι έστω κι αν υπήρχε τέτοιο πράγμα, ποιο δικαίωμα έχει να αποφαίνεται τι είναι καλό και τι δεν είναι σε κάθε ομάδα; Το δικαίωμα της επανεκλογής, επειδή αυτό θέλουν να ακούσουν οι ΠΑΟΚτσήδες; Τότε πολύ καλά σκέφτονται στη Θεσσαλονίκη και σε κάθε Έκθεση το καίνε το μαγαζί εκβιάζοντας λύση. Γιατί παγίδα του κάθε λαϊκιστή είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Από τη στιγμή που το μόνο που σκέφτεται είναι η κολακεία, ο ίδιος παύει να υπάρχει, παρά μόνο σαν αντικείμενο εκβιασμού των καπρίτσιων της μάζας. Του χρόνου τον Σεπτέμβρη, όταν θα τα καίνε στη Θεσσαλονίκη και θα ψάχνουν υπαίτιους, δεν έχουν παρά να κοιταχτούν στον καθρέφτη.

Κατ' αρχάς, να διευκρινίσω ότι, όπως και με το κράνος, πιστεύω πως η χρήση των «ναρκωτικών» αφορά μόνο τον χρήστη τους. Από τη στιγμή που αυτός που θα σπάσει το κεφάλι του είναι ο ίδιος ο οδηγός της μοτοσικλέτας και αυτός που θα πηδήξει την υγεία του είναι ο ίδιος ο χρήστης των ναρκωτικών, νομίζω ότι κανένας δεν μπορεί να παρέμβει, παρά μόνο συμβουλευτικά. Το επιχείρημα «αλλά με αυτό που κάνεις μπορεί να μείνεις φυτό και να επιβαρύνεις τα δημόσια ταμεία», θα είχε νόημα μόνο αν απαγορευόταν και η χρήση κάθε άλλης επιβλαβούς για την υγεία ουσίας. Αλλά τότε πού σταματάς; Στο ποτό; Στο τσιγάρο; Στους πυραύλους παγωτά; Επίσης, η ιδέα ότι καθένας από εμάς είναι μια οικονομική μονάδα που το κράτος πρέπει να κρατάει σε καλή κατάσταση και με τακτικά σέρβις, εκτός ότι μου είναι απωθητική, ουδέποτε ζήτησα να ισχύει και για μένα. Αν με ρωτήσει κάποιος, θα του πω: «Για την υγεία σου μη πίνεις πολύ, μην ρίχνεις πρέζα και να φοράς κράνος ακόμα και όταν πηγαίνεις στο περίπτερο», αλλά -εκτός του δεύτερου- στα υπόλοιπα παίρνω το ρίσκο.
Αφού όμως έκανα την τοποθέτησή μου, να πω ότι σε ορισμένες θέσεις και εκτός αν αναιρεθούν οι κοινωνικές συμβάσεις, οι αποφάσεις των ποινικών δικαστηρίων δεν έχουν σχέση με την αθλητική Δικαιοσύνη. Και αναφέρομαι στην περίπτωση του Λάμπρου Παπακώστα.

Ο Λάμπρος Παπακώστας δεν αρνείται ότι βρισκόταν σε πάρτι στη Στοκχόλμη που γινόταν χρήση κοκαΐνης. Αρνείται ότι, σε αντίθεση με τους άλλους Σουηδούς πρώην αθλητές του στίβου, έκανε χρήση και ισχυρίζεται ότι η σουηδική αστυνομία τον έμπλεξε, αν και είναι αθώος. Ότι τον έβαλε να υπογράψει χαρτί στο οποίο εμφανίζεται ότι ομολογεί την ενοχή του, ενώ ο ίδιος νόμιζε ότι υπογράφει χαρτί που πιστοποιεί ότι δεν κάνει χρήση ναρκωτικών και ότι πλήρωσε χρήματα χωρίς να καταλάβει ότι αφορούσαν την εξαγορά της ποινής των 30 ημερών που του είχε επιβληθεί. Είναι δικαίωμα του Παπακώστα να λέει ότι νομίζει πως στοιχειοθετεί την αθωότητά του. Είναι δικαίωμα του Παπακώστα να μηνύσει τη σουηδική αστυνομία και να αποδείξει ότι τον τύλιξαν. Είναι δικαίωμά του να επικαλεστεί όποια αιτία ξέρει ή μπορεί να σκεφθεί για τον λόγο που η σουηδική αστυνομία, η Δικαιοσύνη και κατά προέκταση η κυβέρνηση θα έμπαινε στη φασαρία να οργανώσει πλεκτάνη για να μπλέξει έναν Έλληνα πρώην πρωταθλητή και νυν προπονητή του στίβου. Εκτός, όμως, αν ο ΣΕΓΑΣ έχει τον μηχανισμό για να κρίνει την πλεκτάνη ή θεωρεί τη χρήση των «ναρκωτικών» απενοχοποιημένη, οφείλει να αναστείλει τις δραστηριότητες του Λάμπρου Παπακώστα, μέχρι τουλάχιστον να ανατραπεί η απόφαση του σουηδικού δικαστηρίου. Γιατί ο αθλητικός νόμος, όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, αυτό που ο ποινικός θεωρεί ένδειξη το θεωρεί απόδειξη.

Ο,τι ισχύει για τον Λάμπρο Παπακώστα, ισχύει φυσικά και για τον Χρήστο Κανελλάκη, ο οποίος κατηγορείται για επίθεση στο αεροδρόμιο στον διαιτητή του αγώνα Κέρκυρα–Ιωνικός. Εδώ έχουμε μια άλλη διάσταση. Αντίθετα με την περίπτωση του Παπακώστα, που η ποινή της σουηδικής αστυνομίας δεν επηρεάζει τα αποτελέσματα των Ελλήνων πρωταθλητών του στίβου, στην υπόθεση του Κανελλάκη, εκτός του ιδίου, σύμφωνα με τον ΚΑΠ τιμωρείται και ο Ιωνικός με την εξοντωτική ποινή της αφαίρεσης των 10 βαθμών. Αν ληφθούν υπόψη η κατάσταση και η βαθμολογική θέση του Ιωνικού, καταλαβαίνει κάποιος ότι η αφαίρεση των 10 βαθμών θα τον στείλει άπατο στη Β' Εθνική. Από την άλλη, πριν αρχίσει το πρωτάθλημα ο Χρήστος Κανελλάκης αποδεχόταν τον ΚΑΠ και τις ποινές του.
Η υπεράσπιση του Ιωνικού θα βασιστεί στον ισχυρισμό ότι η ποινική απόφαση θα πρέπει να αποτελέσει πρόκριμα της απόφασης του αθλητικού δικαστηρίου. Φυσικά η υπεράσπιση του Ιωνικού γνωρίζει ότι είναι αδύνατον. Εκτός του ότι με άλλα μέτρα και σταθμά αποφασίζουν η αθλητική και ποινική Δικαιοσύνη, αν η πρώτη περίμενε τη δεύτερη να αποφασίσει, το πιθανότερο είναι ότι οι 10 βαθμοί θα αφαιρούνταν από τη σεζόν 2010–11. Tελικά αφαιρέθηκαν 4. Όπως και στην περίπτωση του Παπακώστα, ο Κανελλάκης από τη στιγμή που βρίσκεται στον χώρο του Αθλητισμού πρέπει να δέχεται τη δικαιοσύνη του. Και ο Παπακώστας και ο Κανελλάκης ελπίζω ότι καταλαβαίνουν πως οι πραγματικοί άνδρες they do not make the crime, if they cannot pay the price. Για να το απλουστεύσω στα ελληνικά, τη μαγκιά σου την πληρώνεις.

Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τον Βασίλη Λάκη για τη φασαρία στην οποία μπήκε, ζητώντας από τη διοίκηση της ΑΕΚ εξηγήσεις σχετικά με το αν ο λόγος που δεν έπαιξε στο ματς με τον Παναθηναϊκό δεν ήταν αγωνιστικός, αλλά η δυσαρέσκεια επειδή ρουφιάνευε τους Ιταλούς συμπαίκτες του στους δημοσιογράφους. Τελικά το δημοσίευμα που αναφερόταν στη ρουφιανιά δεν αφορούσε τον ίδιο, γεγονός που επιβεβαίωσαν πηγές της διοίκησης της ΑΕΚ. Φυσικά καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει, το δημοσίευμα αφορούσε άλλον παίκτη με μεγαλύτερο ενδιαφέρον στον χώρο της άμυνας, αλλά ξαναζητώντας συγγνώμη από τον Λάκη, να το κλείσω γράφοντας «δικαίωμα του καθενός είναι να μιλάει και να λέει ό,τι θέλει σε όποιον θέλει». Οσο για το κομμάτι της ανακοίνωσης της ΑΕΚ «όποια αφετηρία και να έχουν αυτά τα δημοσιεύματα και σε ό,τι και αν αποσκοπούν δεν με εκφράζουν», μπορώ να διαβεβαιώσω τον Λάκη ότι η «αφετηρία» και ο «σκοπός» των δημοσιευμάτων πράγματι δεν τον εκφράζουν. Επίσης, αφετηρία και σκοπό δεν έχουν την «αναχαίτιση της μεγαλειώδους πορείας της ΑΕΚ», όπως είμαι βέβαιος ότι κάπου θα γραφτεί, αλλά την προσπάθεια να φιμωθεί ο ελεύθερος λόγος, όταν δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε εμάς…

Φυσικά, όταν κάποιος μιλάει, πρέπει να είναι προσεκτικός στο πού τα λέει. Για παράδειγμα, ο συμπαθής αμυντικός Γάλλος ποδοσφαιριστής Ουαντού. Τα πάντα ξεκίνησαν από μια πλάκα που έγινε στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού με κάποιον να κρύβει τα κλειδιά του Γάλλου. Από εκεί και πέρα, ξεκινάει μία φάρσα συμπτώσεων, αντάξια κωμωδίας του Φεϊντό. Τα κλειδιά είχαν πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων, με την πρόθεση αργότερα να παρθούν πίσω και να δοθούν στον Ουαντού με τη φράση: «Τι έψαχνες; Κάτω σου είχαν πέσει». Η καθαρίστρια όμως πέρασε και καθάρισε το καλάθι των αχρήστων, πετώντας τα κλειδιά. Κλήθηκε κλειδαράς που άνοιξε το αμάξι του Ουαντού. Βλέποντας ότι η κατάσταση είχε χοντρύνει, αυτοί που είχαν κάνει την πλάκα μαζεύτηκαν από τον φόβο ότι ο Ουαντού θα τους έπαιρνε είδηση. Ο Ουαντού κατάλαβε ότι τον σνομπάρουν και αναρωτήθηκε γιατί του κρατούν μούτρα οι συμπαίκτες του. Από εκεί και πέρα, μπλέκονται το γιαούρτι που είχε φάει ο Ουαντού στην Κρήτη, η ευέξαπτη κυρία Ουαντού, οι ρατσιστικές ευαισθησίες, ο μάγος, μία συνέντευξη που ποτέ δεν έγινε και ο συμπαθής Γάλλος σήμερα βρίσκεται στη Γαλλία προσπαθώντας να ξεδιαλύνει πού το ένα κολλάει με το άλλο.