Kάρο με κινητήρα τούρμπο (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Επιτέλους, η Ευρωλίγκα αποφάσισε να κατασκευάσει καινούργιο τρόπαιο για τον πρωταθλητή Ευρώπης! Κύπελλο κανονικό αυτή τη φορά, όμορφο, επιβλητικό, με πλούσια τα ελέη (60 εκατοστά μπόι), εν τέλει αντάξιο μιας ομάδας που γιορτάζει την κατάκτηση των σκήπτρων. Το παλιό, με συγχωρείτε, αλλά θα το σκεφτόμουν διπλά πριν το στολίσω στο σκρίνιο του σπιτιού μου. Το έβλεπε ο αρχηγός της πρωταθλήτριας κι έλεγε από μέσα του: «Τόσος κόπος γι' αυτή την αηδία».
Θυμάμαι την τραυματική για τους συλλόγους μας εμπειρία του 1995, στη Σαραγόσα, όταν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έτρεχαν την κούρσα των εντυπώσεων. Ολοταχώς, νόμιζαν. Οι αφελείς. Στο φάιναλ φορ εκείνης της χρονιάς οι δύο «αιώνιοι» του ελληνικού αθλητισμού έφτιαξαν τα αρχηγεία τους στο ισόγειο του ίδιου ξενοδοχείου, σε απόσταση 10 μέτρων μεταξύ τους. Και μοίραζαν κάθε λογής δώρα ή μπιχλιμπίδια σε όποιον μιλούσε ισπανικά, ιταλικά, αγγλικά, πόσω μάλλον ελληνικά.
Ανάμεσα στα δύο γραφεία υπήρχε ένα ακόμα, κενό μέχρι την παραμονή του ημιτελικού. Ώσπου περάσαμε για μια «καλημέρα» και τι είδαμε; Η Ρεάλ είχε ενοικιάσει την ενδιάμεση αίθουσα και την είχε διακοσμήσει, όχι με οθόνες και τέτοια φουτουριστικά, αλλά με τα έξι Κύπελλα Πρωταθλητριών που είχε έως τότε κατακτήσει! Και τι Κύπελλα! Το ένα μεγαλύτερο από το άλλο, να τα βλέπει ο φίλος και να ευφραίνεται, ο εχθρός και να τρελαίνεται. Από τότε δεν τόλμησε ελληνική ομάδα να σηκώσει κεφάλι σε επικοινωνιακό επίπεδο.

Το θέμα είναι σε τίνος τα χέρια θα καταλήξει το ολοκαίνουργιο τρόπαιο του 2007. Του Φραγκίσκου Αλβέρτη μήπως; Του Μανώλη Παπαμακάριου; Μωρέ, ας το πάρει Έλληνας κι ας είναι και ο Γιώργος Σιγάλας, που το' χει ξαναπάρει κιόλας. Ακριβώς δέκα χρόνια θα έχουν συμπληρωθεί από τότε που ο Γιώργαρος σήκωσε το κύπελλο στον ουρανό του ρωμαϊκού «Παλαέουρ». Πριν από αυτόν ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης (το 1996, με τον Παναθηναϊκό στο Παρίσι) και στη συνέχεια ο Αλβέρτης και ξανά ο Αλβέρτης. Ρουτίνα! Εδώ που τα λέμε, ο ΠΑΟ των τριών Κυπέλλων Πρωταθλητριών είναι ικανός να σκαρώσει κόλπο ανάλογο με εκείνο το αλησμόνητο της Ρεάλ του '95. Αλλωστε, έχει τον ίδιο προπονητή.

Η πρεμιέρα της Ευρωλίγκας ήταν για τις ομάδες μας αποθεωτική. Ο Ολυμπιακός έκανε επίδειξη δύναμης σε όλα τα επίπεδα, απέναντι σε μια ομάδα που προέρχεται από διαδοχικές συμμετοχές σε φάιναλ φορ. Η Τάου ήρθε στην Ελλάδα με προβλήματα, αλλά και ο Ολυμπιακός μαθαίνει τη ζωή χωρίς Ματσιγιάουσκας. Δεν είναι δα μικρή η απώλεια.

Ο Παναθηναϊκός απέδειξε στην Μπανταλόνα ότι η φανέλα του είναι βαριά κι ασήκωτη, ο δε χαρακτήρας του ικανός να τον κρατήσει όρθιο σε οποιαδήποτε κακοτοπιά. Πόσες ευρωπαϊκές ομάδες θα μπορούσαν να γυρίσουν αγώνα από το -24 σε ένα ημίχρονο και από το -15 σε ένα δεκάλεπτο; Δεν ξεκολλάει τόσο εύκολα το κάρο από τη λάσπη, εκτός αν έχει κρυμμένο κινητήρα τούρμπο.

Αμφότεροι οι «αιώνιοι» δείχνουν ικανοί να γράψουν ιστορία μες στη σεζόν και να διεκδικήσουν συμμετοχή σε ένα φάιναλ φορ που θα γίνει σε γνώριμο περιβάλλον. Τις εσωτερικές διαφορές τους θα τις λύσουν, όχι βέβαια μεθαύριο, αλλά τον Μάιο-Ιούνιο, όταν η Ευρωλίγκα θα έχει ολοκληρωθεί.

Οσο για τον Αρη, ο δρόμος είναι ανηφορικός, αλλά η προοπτική αίφνης καλύτερη. Κερδίζοντας αγώνες σαν τον προχθεσινό με την Ούλκερ, όλους αν γίνεται, βάζει υποψηφιότητα για πρόκριση στον επόμενο γύρο. Βήμα βήμα κι όπου τον βγάλει.