Με το φτωχό μου το μυαλό… (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Οταν οι περισσότεροι από εμάς έχουμε τη γιορτή μας, σε τι αποβλέπουμε; Σε κάποιο τηλέφωνο από συγγενή, από φίλο, από παλιά γκόμενα που έχει ξεμείνει. Αντε και από τον ασφαλιστή μας. Εμείς οι κοινοί άνθρωποι. Οχι όμως οι celebrities των δύο και τεσσάρων τροχών, που πίσω από το «Δημήτρης» μπορούν να προσθέτουν το «Μπαλής». Σε αυτόν τον χώρο των super celebrities, που κάθε γυναίκα είναι εστεμμένη ή κουνελάκι και κάθε άνδρας πληρώνει πάρκινγκ στο λιμάνι του Μονακό, τα τηλέφωνα γίνονται από ανθρώπους που έχουν να πουν κάτι περισσότερο από «χρόνια πολλά». Ανθρώπους που προσθέτουν «λέω να φτιάξω μια καινούργια εταιρεία κατασκευής αυτοκινήτων», «ένα αεροδρόμιο στον Δομοκό» ή «μία πίστα dragster στην Καλαμάτα». Και ο Δημήτρης μας δεν είναι κανένας μίζερος να κρατάει τις πληροφορίες για τον εαυτό του.

«Χθες μου τηλεφώνησε ο Μιχάλης Κουκλάκης», ξεκινάει το καθημερινό του σχόλιο. Ο Κουκλάκης; Ο Κουκλάκης, ρε, που μαζί με τον Ζαντέρογλου και τον Τζίνη οδηγούσαν τη Νίκη Βόλου στα πεπρωμένα της πριν από -δεν θυμάμαι πόσα- χρόνια; Not this Kouklakis, the other Kouklakis, όπως μαθαίνουμε στη συνέχεια του σχολίου.
Ο Μιχάλης Κουκλάκης, ο οικολόγος, ο οποίος όπως μας πληροφορεί το σχόλιο, αφού δεν μπόρεσε να μετατρέψει το Ανατολικό και Δυτικό Αεροδρόμιο σε χώρους αγώνων μηχανοκίνητου αθλητισμού ώστε να μπορούν να ακούν τα Σαββατοκύριακα καμιά γκαζιά οι περίοικοι και να είναι σίγουροι ότι ο πρωκτός τους θα μείνει για πάντα σφιχτός και σφριγηλός, αποφάσισε να ασχοληθεί λίγο με την επαρχία. Και ο Δημήτρης δεν είχε πρόβλημα να τον ακούσει.

Μετά τα «χρόνια πολλά», ο Μιχάλης στο εορταστικό τηλεφώνημα τον ενημερώνει ότι «αφού είδε τους κόπους και τις ενέργειές του στο Ελληνικό να πηγαίνουν χαμένοι, με ακυρώσεις αδειών και γραφειοκρατικές δυσλειτουργίες, πήρε την απόφαση να κινηθεί προς άλλη κατεύθυνση». Σε αυτό το σημείο ο αναγνώστης τραβάει μια γραμμή και σκέφτεται ότι τα τηλέφωνα για ευχές έχουν αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Σήμερα μπορείς να πεις τα προβλήματά σου με τη γραφειοκρατία, ενώ αύριο θα διηγείσαι και την εγχείρηση προστάτη σου. Και όχι μόνο αυτό. Αντί όπως παλιά να πει ένα «μη χαθούμε, Δημήτρη», ο Μιχάλης Κουκλάκης προχωράει το τηλέφωνο πάρα πέρα. Στέλνει στον Δημήτρη μας ένα δελτίο Τύπου της GEM Επικοινωνίας ΕΠΕ και του Δήμου Μεσσήνης που ανακοινώνουν το «Κέντρο Χερσαίου Μηχανοκίνητου Αθλητισμού» στους χώρους του παλιού αεροδρομίου της Καλαμάτας. Από εκεί και πέρα επικρατεί οργασμός. Ο δήμαρχος Μεσσήνης Χριστόπουλος συνεργάζεται με τον υφυπουργό Αμυνας Λαμπρόπουλο, το ΓΕΕΘΑ δίνει χώρο 380 στρεμμάτων (ακολουθούν ακριβείς διαστάσεις) και το τελικό χτύπημα. Ο χώρος θα έχει διαμορφωθεί μέχρι τον Ιανουάριο του 2007 για να φιλοξενήσει αγώνες dragster, με τον πρώτο να ξεκινάει στο πρώτο τρίμηνο του ίδιου χρόνου.

Ετσι είναι ο Δημήτρης. Αλλοι φέρνουν ένα κουτί σοκολατάκια για τη γιορτή τους. Ο Δημήτρης ανακοινώνει μία πίστα dragster. Λιγότερο μεγαλειώδης από πίστα της F1, ο αεροδιάδρομος θα είναι, ελπίζω, στρωμένος με καινούργια άσφαλτο που οι οδηγοί θα μπορούν να φέρνουν τα αυτοκίνητά τους και να κοντράρονται στην ευθεία, αλλά μία αρχή είναι. «Σταδιακά από τα μέσα του 2007 θα αρχίσουν να κατασκευάζονται και άλλες εγκαταστάσεις... που θα έχουν τελικό αποτέλεσμα τη δημιουργία πίστας σιρκουί», τελειώνει το αισιόδοξο δελτίο Τύπου, με τη λογική που θα είχε ο πρώτος που έχτισε καλύβα στην περιοχή του Νιου Αμστερνταμ να προαναγγείλει την ολοκλήρωση της Νέας Υόρκης.

Τέλος πάντων, ας θεωρήσουμε τη δημιουργία της ευθείας του dragster σαν μια κίνηση στον αγώνα κατά των ναρκωτικών. Γλάστρα με χώμα να αφήσεις στη Μεσσήνη, όλο και κάποιος θα φυτέψει ένα αυτοφυές δενδρύλλιο. Ακούς παλιό αεροδρόμιο, απομακρυσμένο 10 χιλιόμετρα από την πόλη και πρασινίζει το μάτι σου και θολώνει το μυαλό σου... Και ας ολοκληρώσω με τη σκέψη «Χίλια χρόνια να ζήσεις, Δημήτρη μας, και χίλιες πίστες dragster να ξεπηδήσουν στην Ελλάδα». Γιατί από τους Τσοχοχελάκηδες -που ο ένας παίρνει τον άλλο τηλέφωνο για «χρόνια πολλά», αφού δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος να τους ευχηθεί– άντε να μάθουμε ότι από Δευτέρα θα γίνει κομουνισμός, να ντυνόμαστε όλοι όμοια και οι γυναίκες μας να πηδιούνται για ένα ζευγάρι κάλτσες.

---

O Θωμάς Μητρόπουλος επισκέφθηκε τα αποδυτήρια του Αιγάλεω κι έταξε τρία χιλιάρικα ευρώ σε κάθε παίκτη για νίκη επί της Ξάνθης. Αντίθετα, οι ξένοι μπουκ δεν παίρνουν και πολύ σοβαρά την προσφορά. Η ισοπαλία –ένα από τα αγαπημένα αποτελέσματα του Θωμά– βρίσκεται κοντά στο 2,80. Από την άλλη, οι σχέσεις του Πανόπουλου με τον Θωμά, από την εποχή που ο δεύτερος μιλούσε στον πρώτο στις κασέτες και του τα έκανε όλα πενηνταράκια, έχουν χαλάσει. Συμπέρασμα; Το συμπέρασμα είναι ότι στοιχηματικά όποιος δεν θέλει να κάνει τον πονηρό, μένει μακριά από τέτοια ματς. Ιδιαίτερα όταν ανακοινώνονται πριμ τριών χιλιάδων για κάθε παίκτη, που σημαίνει 1.500 ευρώ από το νορμάλ από έναν ιδιοκτήτη που σκέφτεται και τη δεκάρα.

---

Aπελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο. Αλλά αν είναι να μου φέρουν άλλο ένα με Τζόνι, καμία αντίρρηση. Απελθέτω απ' εμού να κάνω κριτική σε άνθρωπο που πίνει ένα ποτήρι ουίσκι ή μπίρα. Και δεύτερο και τρίτο και όσα θέλει, εκτός αν κάνει αηδίες. Οπότε είμαι ο τελευταίος που θα κάνει κριτική στον Τροντ Σόλιντ, ο οποίος έτσι και βρεθεί κοντά σε μπουκάλι ή βαρέλι, τα κάνει παρελθόν. Για παράδειγμα, στην επιστροφή από το Ντόνετσκ, ανακουφισμένος και από το καλό αποτέλεσμα, ο Σόλιντ με τον Πιουβέλντε πλακώθηκαν στις γρήγορες μπίρες κάνοντας τη διαδρομή καθίσματος–τουαλέτας δύο φορές στο τρίωρο. Ο μόνος λόγος που το γράφω είναι ότι στην παρεξήγηση με τον Ουαντού έπαιξε ρόλο και το επιπλέον ποτηράκι, που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει κάποιον γνωστό του και να μην τον αναγνωρίζει.

Ποια είναι η διαφορά;

Ας πούμε ότι στη Γη ερχόταν ένας κάτοικος του Αρη. Προσγειωνόταν στη ζούγκλα και έβλεπε έναν σκελετωμένο ηλικιωμένο κύριο με χορταρένια φούστα να καίει μυρωδικά και να πετάει κόκαλα μπροστά σε έναν άλλον. Ας πούμε τώρα ότι ο Αρειανός έφευγε από τη ζούγκλα και ερχόταν Ιούλιο στην Ελλάδα. Πήγαινε λοιπόν σε ένα γήπεδο για την αρχή της σεζόν και έβλεπε έναν γενειοφόρο κύριο με μαύρη κελεμπία (αν φοράει χορταρένια φούστα ή στρινγκ από κάτω, δικιά του ιστορία) να κουνάει ένα σιδερένιο πράγμα που κρέμεται από αλυσίδα και βγάζει καπνούς μπροστά σε 30 παλικάρια με σώβρακα και κάνα δύο με κουστούμια και στο τέλος τους βάζει να φυλάνε ένα σίδερο, ενώ τους κοπανάει με ένα πράσινο ματσάκι στη μούρη. Νομίζετε ότι ο Αρειανός θα εντυπωσιαζόταν περισσότερο από τον μάγο της ζούγκλας από ό,τι με τον δικό μας παπά; Δεν είμαι καθόλου βέβαιος, όπως δεν καταλαβαίνω την άνεση με την οποία γελάσαμε με τον Ουαντού, επειδή γράφτηκε ότι πήγε σε μάγο μόνο και μόνο για τον λόγο ότι είναι μαύρος.

Ο Αμπντεσλάμ Ουαντού είναι μαροκινής καταγωγής Γάλλος (sorry, αλλά στο Μαρόκο δεν έχουν μάγους), φιλικός, μορφωμένος και καθόλου φανατικός μουσουλμάνος. Αυτοί που του έκαναν πλάκα είναι αυτοί που προσκυνούν και φιλούν χέρια στους σταυρούς των παπάδων, που σηκώνουν το δάχτυλο για να δείξουν τον Θεό, επειδή το βολέ κόλλησε στο κουντεπιέ και φορούν χαϊμαλιά σε λαιμούς και κεφάλια. Είναι οι ίδιοι που ευχαριστούν τον Θεό επειδή η ομάδα πήρε ισοπαλία εκτός έδρας, αφήνουν τα δίχρονα παιδιά τους να τους κάνουν πατητές, επειδή έτσι το νερό θα καλύψει τις αμαρτίες στη βάφτιση και ο διάολος δεν θα κάνει καμιά βρομιά στην κορυφή του κεφαλιού του μωρού και νηστεύουν 40 μέρες όλη μέρα τη Σαρακοστή, αντίθετα με τους μωαμεθανούς που νηστεύουν τη μισή μέρα και το λένε ραμαζάνι. Είναι οι ίδιοι που φιλούν ένα κομμάτι βαμμένο ξύλο που το ονομάζουν εικόνα, αντί να προσκυνούν ένα ξυλόγλυπτο και να το ονομάζουν τοτέμ. Οι οποίοι ζητούν κάθε παπαριά από κάθε άγιο, όπως από τον Αγιο Φανούρη να τους βρει τα κλειδιά τους, επειδή το όνομα ακούγεται σωστό και ζητούν συμβουλές από πνευματικούς, που για να πλησιάσουν τα Θεία έχουν να πλυθούν από την εποχή που η Κιστίν Κάουφμαν διαφήμιζε το Lux. Το μόνο που τους συμβαίνει είναι ότι δεν το καταλαβαίνουν πως η διαφορά του τρόπου λατρείας τους από την αντίστοιχη της ζούγκλας είναι θέμα γεωγραφικών παραλλήλων. Να κάνουν τον σταυρό τους. Για να μην το καταλάβουν ποτέ...