«Ονειρικοί κόσμοι» και μισές αλήθειες (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Έκπληκτος ο συνάδελφος «κάρφωσε» τη ματιά του στον ηλεκτρονικό υπολογιστή: «Ναι, έχεις δίκιο, αλλά η είδηση διατυπώνεται λακωνικά. Άλλο, μωρέ, θα είπε. Μήπως είπε πως ο Ολυμπιακός στη Ρώμη πρέπει να παίξει με το στυλ που είχε ο Ατρόμητος;». Ηταν ζήτημα ελάχιστων λεπτών η λύση του «αινίγματος» που αφορούσε τον «χρησμό» του Σόλιντ -να 'ναι καλά οι καθ' ύλην αρμόδιοι συνάδελφοι.

Θα ήταν άδικο να πάρουμε τοις μετρητοίς μια ειρωνική απάντηση, την οποία κυοφόρησε ο εκνευρισμός του Νορβηγού: εξέλαβε, προφανώς, ως ειρωνεία την αναφορά δημοσιογράφου στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο, θέλησε να απαντήσει «με το ίδιο νόμισμα» κι εκστόμισε το αμίμητο «αν παίξουμε όπως στο Περιστέρι, θα νικήσουμε, γιατί είχαμε πολλές ευκαιρίες». Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Αν για κάτι προσφέρεται η ατάκα του προπονητή των «ερυθρολεύκων», είναι η αξιολόγηση της (αμφισβητούμενης, πλέον) ικανότητάς του να παραμένει ψύχραιμος σαν εκπρόσωπος Τύπου και «χέλι» σαν διπλωμάτης, σε περιόδους δύσκολες. Αυτό όμως είναι ήσσονος σημασίας: η ΠΑΕ Ολυμπιακός ούτε για εκπρόσωπο Τύπου ούτε για διπλωμάτη τον προσέλαβε. Ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται ο -μόνιμος, εσχάτως- εκνευρισμός του Σόλιντ είναι παράμετρος δευτερεύουσα. Το βασικό ερώτημα είναι αν αυτή η σπασμωδικότητα προδίδει ή προδιαγράφει κάτι που αφορά την ίδια του την ομάδα.

Η απάντηση είναι μάλλον καταφατική: ο Σόλιντ μοιάζει, πλέον, με χαρτοπαίκτη που «δεν του βγαίνουν» τα χαρτιά. Αν προτιμάτε, για να θυμηθούμε την πρόσφατη παρότρυνση προς κάποια «πουλέν» του, με παίκτη στο σκάκι που ατενίζει το αδιέξοδο. Την παρτίδα «φτιάχνω τον Ολυμπιακό του μέλλοντος» είναι απίθανο να την κερδίσει, επειδή τα έως τώρα δείγματα γραφής του δεν πείθουν ότι θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε «προχωρημένα μεταπτυχιακά». Οχι πως το υλικό που έχει στη διάθεσή του είναι το ενδεδειγμένο (αντιθέτως, διαχειρίζεται μια ομάδα εν πολλοίς γερασμένη και με εξόφθαλμα κενά), αλλά, όταν δεν κάνεις καλή διαχείριση στο παρόν, πώς θα ανταποκριθείς στη δύσκολη «επιχείρηση-μέλλον»;

Ποιες κινήσεις θα έκανε ο Σόλιντ εάν ο χρόνος γύριζε πίσω, είναι ένα ερώτημα ενδιαφέρον, αλλά για σενάρια ταινιών φαντασίας. Ο «δημοφιλής» -ως θέμα- επιμερισμός ευθυνών (προπονητής - διοίκηση) είναι άλλο μεγάλο κεφάλαιο, όχι όμως του παρόντος. Ο Σόλιντ θυμίζει τον «ύστερο» Μαλεζάνι, όταν ανακαλύπτει θετικά στοιχεία σε αγώνες στους οποίους η απόδοση του Ολυμπιακού ήταν ορισμός της έννοιας «απογοήτευση». Η επίκληση της σύμφωνης γνώμης των παικτών περισσότερο πιστοποιεί την ανασφάλεια του προπονητή και λιγότερο λειτουργεί ως επίρρωση της «διάγνωσής» του.

Μέσα σε όλα αυτά, ασφαλώς επιβιώνουν κι αλήθειες, μόνο που είναι μισές και μοιάζουν με έκθεση καλογραμμένη αλλά εκτός θέματος... Ναι, έχει δίκιο: πολύ συχνά στην Ελλάδα πλάθουμε «μια μη ρεαλιστική εικόνα της κατάστασης» και ζούμε σε ποδοσφαιρικούς «ονειρικούς κόσμους». Η Ρόμα, για την οποία ο Σόλιντ μίλησε, προφανώς και είναι πολύ καλύτερη από κάθε ελληνική ομάδα -έστω και ελλιπής.

«Κατακεραύνωσε», όμως, κανείς τον τεχνικό των «ερυθρολεύκων», επειδή στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός ηττήθηκε από κάποιο «τσίρκο», αντί να το φορτώσει με τρία τέσσερα γκολ; Ακόμα κι αν υπάρχει αυτός ο «κάποιος», ουδείς τον πήρε στα σοβαρά. Τον τελευταίο καιρό ο Σόλιντ δέχεται κριτική για το τραγικό δεύτερο ημίχρονο του Ολυμπιακού εναντίον της Ρόμα, στο Καραϊσκάκη. Για τον άφαντο Νε. Για το αγωνιστικό στυλ της ομάδας, η οποία εξακολουθεί να εναποθέτει τις ελπίδες της στον «αυτόματο πιλότο» των εμπνεύσεων κάποιων παικτών. Τίποτε από όλα αυτά δεν αφορά «ονειρικούς κόσμους». Εφιαλτικούς, ενίοτε, ναι...

Σε τελική ανάλυση, οι «ονειρικοί κόσμοι» πλάθονται (και) από προεδρικές νύξεις για τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ. Κανείς δεν περιμένει, βεβαίως, από τον Σόλιντ να μεμφθεί τον εργοδότη του -γι’ αυτό ή για άλλο, έμμεσα ή άμεσα. Θα το έπραττε, μόνο εάν αποφάσιζε να κάνει «ηρωική έξοδο». Τι θα περίμενε κανείς από τον Νορβηγό; Στην παρούσα φάση; Ειλικρινά, αδυνατώ να φανταστώ...