Η «βασίλισσα» του τσούκου τσούκου μπολ (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ελπίζω απόψε η ΑΕΚ να ξέρει με ποια ομάδα παίζει -το πάθημα του πρώτου αγώνα να έγινε μάθημα. Η «Ενωση» στο «Ζερλάν» ήταν εμφανώς αδιάβαστη: έπεσε στην παγίδα των Γάλλων κι έχασε το ματς γιατί στο τέλος ανοίχτηκε. Δεν έπρεπε να το κάνει. Η Λιλ αυτό ακριβώς περιμένει, με όποιον αντίπαλο κι αν αγωνίζεται. Αφού τρέξει και πρεσάρει στην αρχή, στη συνέχεια μαζεύεται πίσω και αφήνει την μπάλα στους άλλους: αν οι άλλοι κάνουν το λάθος να την πιέσουν βγάζοντας στην επίθεση παίκτες από τις δεύτερες γραμμές, ο Κεϊτά και οι συμπαίκτες του ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να σκοράρουν.

Η Λιλ παίζει επίθεση περιμένοντας -πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία! Οταν η άμυνά τους κρατάει το γκολ, κερδίζουν, όταν αυτό δεν συμβαίνει, το ματς λήγει 1-1. Οχι τυχαία, αυτό το 1-1 είναι το σύνηθες αποτέλεσμα της παράξενης αυτής ομάδας. Αν η ΑΕΚ δεν έβγαινε στην επίθεση στο τελευταίο τέταρτο στο «Ζερλάν», το προηγούμενο ματς θα τελείωνε με αυτό το σκορ. Ομως ο πειρασμός όλων να κερδίσουν είναι μεγάλος και το «τυράκι» νόστιμο -αυτό ο Πιέλ το ξέρει καλά και σε αυτό το τρικ ποντάρει πάντα.

Θέληση

Η ΑΕΚ στο «Ζερλάν» έκανε ένα παιχνίδι καλής θέλησης. Ολοι προσπάθησαν, κανείς δεν διακρίθηκε πραγματικά και κανείς (πλην του άτυχου Ουντέζε) δεν υστέρησε. Η ανάγνωση της ήττας ήταν απλή: ο Κεϊτά νίκησε κατά κράτος τον Ουντέζε και η Λιλ πήρε το ματς. Πίσω όμως από την ανάγνωση υπάρχει και η ερμηνεία: ο Ουντέζε μόνος και χωρίς βοήθειες από τα χαφ ήταν αδύνατο να κρατήσει αυτόν τον παίκτη. Η Λιλ έπαιξε πολύ με τον Κεϊτά, η δε ΑΕΚ δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να βοηθήσει τον αριστερό της μπακ. Στη μία περίπτωση υπήρχε μια ομάδα με ένα σχέδιο και στην άλλη μια ομάδα που δεν κατάλαβε το είδος του ρίσκου που έπαιρνε! Η Λιλ έπαιζε για να νικήσει φροντίζοντας την άμυνά της -η ΑΕΚ νόμιζε ότι θα κερδίσει επειδή ο Φερέρ έστελνε στο γήπεδο επιθετικούς. Λυπάμαι, αλλά δεν είναι έτσι απλό.

Μικρή

Η Λιλ είναι μια μικρή ομάδα. Το γήπεδό της δεν είναι προδιαγραφών Τσάμπιονς λιγκ, τα εισιτήρια που κόβει είναι λίγα, δεν έχει τα φυτώρια της Ναντ, ούτε μπορεί να ξοδεύει τα χρήματα που σκορπάει η Λιόν. Για να έχει ένα δικαίωμα στην επιτυχία και στο όνειρο, έπρεπε να βασίσει το παιχνίδι της σε μια κεντρική ιδέα: δεν είναι μια θεαματική ομάδα, όμως είναι καλά οργανωμένη και πάντα διαβασμένη και η απόδειξη της οργάνωσής της είναι το ίδιο το βαρετό παιχνίδι της. Η Λιλ ξέρει να χαλάει όλα τα ματς: έχει βρει τον τρόπο να κάνει όλους τους αντιπάλους της να παίζουν άσχημα! Υπό μία έννοια είναι η αληθινή «βασίλισσα» του τσούκου τσούκου μπολ στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή.

Διαστροφή

Το να παρακολουθείς αυτή την ομάδα είναι σχεδόν διαστροφή. Τα παιχνίδια της είναι όλα ίδια! Πολύ τρέξιμο, αλληλοκαλύψεις, μάζεμα στα μετόπισθεν και λίγες επιθέσεις: η Λιλ πρέπει να σκοράρει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στον κόσμο σε σύγκριση με τις ευκαιρίες που δημιουργεί! Συνήθως βάζει ένα γκολ στις τρεις ευκαιρίες. Το ενδιαφέρον είναι όμως ότι αυτό το γκολ προκύπτει έπειτα από εφαρμογή κάποιου σχήματος: τα γκολ της είναι λίγα αλλά ίδια και δεν είναι αποτέλεσμα ταλέντου αλλά δουλειάς. Πριν από δύο χρόνια είχε παίξει πάλι με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ: είχαμε φύγει από το γήπεδο και αναρωτιόμασταν πώς κέρδισε. Το περίεργο με αυτή την ομάδα είναι ότι δεν κάνει τίποτα για να σε πείσει για την αξία της. Κι όμως, η αξία της είναι τεράστια: κυρίως γιατί είναι ένα αληθινό παράδειγμα ότι όταν έχεις μια κεντρική ιδέα και την εφαρμόσεις, μπορείς να φτιάξεις μια αξιοπρεπέστατη ομάδα χωρίς σταρ, χωρίς μεγάλο μπάτζετ, χωρίς υπερβολές.

«Κίλερ»

Είναι αλήθεια ότι η Λιλ νικάει δύσκολα. Ομως για να τη νικήσεις φτύνεις αίμα! Η Μίλαν, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπενφίκα, τα τελευταία χρόνια παγιδεύτηκαν από το παιχνίδι της χωρίς να το καταλάβουν. Είμαι βέβαιος ότι όλοι αυτοί πριν παίξουν με τη συγκεκριμένη ομάδα ξεκινούσαν από τη βεβαιότητα ότι εναντίον της δεν έχουν να φοβηθούν παρά μόνο τον κακό εαυτό τους. Μετά το ματς συνειδητοποίησαν ότι η Λιλ έχει το χάρισμα να αναδεικνύει αυτό τον κακό εαυτό του καθενός! Δεν είναι θέμα εφαρμογής του 4-4-2, αλλά θέμα ρυθμού: η Λιλ είναι όπως οι ομάδες του Μαλίκοβιτς στο μπάσκετ. Σου λέει μέσα στον αγωνιστικό χώρο με τη συμπεριφορά της ότι δεν χρειάζεται να τρέξεις, δεν θα τρέξει κανένας: και τσιμπάς! Γιατί; Κυρίως γιατί νομίζεις ότι δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι πολύ για να τη νικήσεις, νιώθοντας ήδη ανώτερος! Για να αντιμετωπίσεις αυτή τη σπάνια ομάδα δεν χρειάζεσαι προπονητή: χρειάζεσαι ψυχίατρο που να σου υπενθυμίζει διαρκώς ότι απέναντί σου έχεις ένα «σίριαλ κίλερ» του ποδοσφαίρου και να σου τονώνει την αυτοπεποίθηση για να τον καθαρίσεις.

Τρόποι

Πώς τη νικάς αυτή την ομάδα; Νομίζω με δύο τρόπους. Ο ένας είναι ο δύσκολος: τη νικάς παίζοντας ακόμα χειρότερα! Πας αργά, δείχνεις να συνθηκολογείς με το 0-0, δεν ανοίγεσαι, περιμένεις την κατάλληλη στιγμή, την κοιμίζεις αντί να σε κοιμίσει. Ο δεύτερος είναι πιο ενδιαφέρων: παίρνεις το ρίσκο να την κυνηγήσεις και να την πρεσάρεις πολύ στην αρχή και όταν ανοίξεις το σκορ, την αναγκάζεις εσύ να παίξει, κλείνεσαι και την τρομοκρατείς στις αντεπιθέσεις. Αλλος τρόπος δεν ξέρω να υπάρχει.

Παράσημο

Η ΑΕΚ στο «Ζερλάν» δεν έκανε ούτε το ένα ούτε το άλλο, γι’ αυτό άλλωστε και έχασε. Απόψε είναι η ώρα για την πρώτη της νίκη στο Τσάμπιονς Λιγκ: γι’ αυτή την ομάδα αυτό θα είναι ένα μικρό παράσημο. Μπορεί να την πετύχει, φτάνει να έχει έναν τρόπο. Αυτόν δηλαδή που δεν είχε στο πρώτο ματς…

Τέρατα

Η βία γεννάει βία. Δεν μου κάνει εντύπωση η επίθεση που δέχτηκαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού στη Ρώμη. Η Ρώμη είναι η πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού χουλιγκανισμού -είμαι βέβαιος ότι οι οπαδοί τόσο της Ρόμα όσο και της Λάτσιο, αν ήξεραν τις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα, θα ήθελαν οι ομάδες τους να παίρνουν μέρος στο ελληνικό πρωτάθλημα: είναι έτοιμοι από καιρό να 'ρθουν στον ελληνικό παράδεισο και να μεγαλουργήσουν.

Στη Ρώμη υπάρχουν δύο λογιών φιντάνια: ακροδεξιοί φιλοναζί ρατσιστές και χουλιγκάνοι παλαιάς κοπής. Οι ακροδεξιοί, ποντάροντας και στα γενικότερα προβλήματα της πόλης (ανεργία, ακρίβεια, συγκλονιστικές κοινωνικές ανισότητες κ.λ.π), στρατολογούν πιτσιρικάδες στα πέταλα του «Ολίμπικο», που είναι αχανή. Οι χουλιγκάνοι, από την άλλη, δέρνουν και μαχαιρώνουν προσπαθώντας να συντηρήσουν μύθους που παρέλαβαν: οι οπαδοί της Ρόμα επαίρονται για το ότι έχουν κάψει άνθρωπο και οι οπαδοί της Λάτσιο έχουν τραγούδι με το οποίο κάνουν γνωστό ότι η αγαπημένη τους συνήθεια είναι το να γδέρνουν τους αντιπάλους -αν κρίνω από όσα έχουν δει τα μάτια μου, μπορεί και να σοβαρολογούν. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσετε ότι έχουν κι έναν σκληρό αντίπαλο: την ανελέητη ιταλική αστυνομία! Οι Ρωμαίοι χούλιγκαν καταστρώνουν σχέδια επίθεσης, δουλεύουν μεθοδικά, χτυπάνε οργανωμένα: το ότι έκαναν ντου σε ξενοδοχείο οπαδών του Ολυμπιακού δεν μου κάνει εντύπωση -είναι εκπαιδευμένοι στο να κάνουν χειρότερα!

Δεν είναι τυχαίο ότι στη Ρώμη ξεκίνησαν οι εκπομπές των χουλιγκάνων στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση και σε αυτή την πόλη εκδίδεται και κυκλοφορεί το «Ιl Romanista», δηλαδή η μοναδική αθλητική οπαδική εφημερίδα που υπάρχει στην Ιταλία. Οποιος δει τι συμβαίνει εκεί, μπορεί να καταλάβει τι πρόκειται να συμβεί στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια αν δεν υπάρξει μια σοβαρή προσπάθεια από όλους να σταματήσει το κακό τώρα. Εκεί το αυγό του φιδιού έχει επωασθεί, εδώ όχι ακόμα. Οσο κι αν κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δημιουργήσουμε ιδανικές συνθήκες για να γεννηθεί ένα τέρας, σε σχέση με τους Ρωμαίους είμαστε ακόμα πολύ πίσω.