Η αγωνιστική ανισορροπία φέρνει τη συναισθηματική αστάθεια (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η προσπάθεια στο «Ολίμπικο» έγινε. Κατατέθηκε. Όλοι συμμετείχαν με την καρδιά και με τον οβολό τους, δεν μπορείς να πεις, στον κοινό λογαριασμό του ιδρώτα. Όλοι, δίχως διαχωρισμούς (σε παικταράδες και τρεχαλατζήδες). Επίσης, δίχως δεύτερες σκέψεις. Λουφαδόρικες προδιαθέσεις. Μικροεγωισμούς. Το ευχάριστο, στο τέλος, ήταν ότι η προσπάθεια όχι μόνον έγινε, αλλά επιπλέον ανταμείφθηκε με το αποτέλεσμα. Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με το ματς στο Καραϊσκάκη, οι στιγμές υπήρξαν ευμενείς με τον Ολυμπιακό.

Ο ένας πόντος μόνο για πέταμα δεν είναι. Οι πόντοι δεν περισσεύουν ούτε στην Ελλάδα γενικώς ούτε στον Ολυμπιακό (με τους μόλις έξι τέτοιους στα δέκα ευρωπαϊκά ματς της εποχής Σόλιντ) ειδικώς. Ο πόντος δεν περισσεύει ούτε στις συνθήκες του γκρουπ. Χάρη σε τούτο τον πόντο, ο πρωταθλητής (ακόμα και στο χειρότερο σενάριο της 5ης αγωνιστικής) εξακολουθεί να έχει το αβαντάζ ότι θα παίξει την τρίτη θέση σπίτι του, στο head-to-head με τον άμεσο ανταγωνιστή, την 6η αγωνιστική.

Στις συνθήκες, λοιπόν, το 1-1 είναι αποδεκτό έως καλοδεχούμενο. Εάν, διαχρονικά, μοιάζει σταγόνα στον ωκεανό (η, μονάχα, 7η ισοπαλία σε 30 εκτός έδρας προσπάθειες), αυτά θα τα βρει ο... ιστορικός του μέλλοντος. Εδώ, μας απασχολεί το τώρα. Και το τώρα είναι ότι ο Ολυμπιακός δούλεψε σκληρά, σε σημείο... σκασμού, όχι όμορφα (ούτε πολύ «τακτοποιημένα»), αλλά με κάτι σαν ποδοσφαιρικό φιλότιμο, κι έφυγε από το Κολοσσαίο όρθιος. Κολακευμένος, οπωσδήποτε, από την «κατανομή» των στιγμών. Όρθιος, όμως.

Τα υπόλοιπα της (χθεσινής) ημέρας ανάγονται, για να θυμηθούμε και μια ψυχή (ή, μάλλον, μια νωπή ανακοίνωση), στα... εντέχνως προβεβλημένα και διογκωμένα:
• Ο Ολυμπιακός στη Ρώμη δεν άγγιξε κανένα (πρώτο στα χρονικά του) «διπλό». Και πώς να το αγγίξει, αφού δεν το απαίτησε με την αγωνιστική συμπεριφορά του, δεν είχε τα κουράγια και δεν το διεκδίκησε, γενικώς δεν ενόχλησε καθόλου μετά το 0-1, σαν ευγενικός μουσαφίρης, την οικοδέσποινα!
• Ο Ολυμπιακός στη Ρώμη δεν έχασε καμία ευκαιρία νίκης... από μία αλλαγή του προπονητή. Είναι η συνήθης υπερβολή που εντάσσεται στην κουλτούρα της μη-αποδοχής της ποιότητας του αντίπαλου. Πάντοτε κάτι ή κάποιος πρέπει να φταίει και να αναλάβει το ανάθεμα. Ποτέ, ότι (μπάλα) παίζει και ο άλλος!
• Ο Ζούλιο Σέσαρ ήταν ένας μικρός θεός και γι' αυτό έβαλε το γκολ, όχι επειδή κοιμήθηκε ο Φεράρι. Αλλά ο Ανατολάκης ήταν κρύος και γι' αυτό ισοφάρισε η Ρόμα, όχι επειδή ο Τότι είναι ένας μικρός θεός, οπότε έδεσε την μπάλα με κορδονάκι στο πόδι και την έπαιξε σύρε-κι-έλα πριν εκτελέσει. Κι όμως, ανέκαθεν η επινόηση (του επιτιθέμενου) προηγείτο κατά ένα βήμα της αντιμετώπισης (του αμυνόμενου). Εξ ου και το ότι στο ποδόσφαιρο είθισται να μπαίνουν γκολ!
• Η απουσία του Καστίγιο και η σύνδεσή της με το (δυνητικό, εάν ο μικρός ήταν παρών) αποτέλεσμα, επίσης ανάγεται στην κουλτούρα. Δυσκολεύομαι να φανταστώ ιταλική εφημερίδα με αντίστοιχο πρωτοσέλιδο, π.χ., «εάν έπαιζε ο Μανσίνι» (...τότε η Ρόμα θα είχε νικήσει). Η Ρόμα, θυμίζω, στο Καραϊσκάκη νίκησε (απόντων κάμποσων) με τον 19χρονο Ρόζι από το βάθος του πάγκου.

Εάν ο Ολυμπιακός είχε αληθινή φιλοδοξία νίκης, δεν τον εμπόδισε η απουσία του Καστίγιο από το να παίξει (και να την υπηρετήσει) στο τελευταίο εικοσάλεπτο με τον Καφέ αντί του Ριβάλντο ή με τον Οκκά ή τον Μπαμπαγκίντα (ή τον Παππά, που αποκλείστηκε υπό συνθήκες τουλάχιστον συζητήσιμες) αντί του Τζόρτζεβιτς. Κάτι τέτοιο, ναι, θα μπορούσε να εκληφθεί ως σοβαρή όχληση της οικοδέσποινας εκ μέρους του μουσαφίρη. Δεν συνέβη, η όχληση, ποτέ.

Ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη, εάν τον φανταστούμε σαν ασθενή στο κρεβάτι του ειδικού, η συμπτωματολογία πείθει ότι πάσχει από συναισθηματική αστάθεια. Κάνει στην αφετηρία το καλύτερο ημίωρό του, όπως και με τη Βαλένθια, επιβάλλεται, σε πλήρη αντιστοιχία με την εικόνα του αγώνα ανοίγει το σκορ, κι ύστερα πηγαίνει και πνίγεται μες στην τρικυμία, ενώ κατ' ουσίαν δεν είναι τρικυμία, αλλά, μόνο, μία κουταλιά νερό. Το πέναλτι, ασχέτως ότι δεν το πλήρωσαν, το έδωσαν έτσι όπως το έδωσαν... πολύ προτού εκδηλωθεί η αναμενόμενη αντεπίθεση των γηπεδούχων.

Η συναισθηματική αστάθεια είναι επακόλουθο της χρόνιας αγωνιστικής ανισορροπίας. Το προχθεσινό (καλό) ημίωρο αποδίδεται, εν πολλοίς, στη (μινιμαλιστική) στάση της Ρόμα να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό όπως στο β' ημίχρονο, πριν από δύο εβδομάδες, στον Πειραιά. Να τον περιμένει πίσω, στο τελευταίο τρίτο του τερέν, εκεί να τον πρεσάρει και να του κλέψει τις μπάλες, κι ύστερα να τον χτυπήσει στην κόντρα. Μόνο που το έκαναν εντελώς τεμπέλικα, έως υποτιμητικά, δεν έτρεχαν, δεν ξόδεψαν καν (όπως στο Φάληρο με τη χρησιμοποίηση του Φατί) παίκτη για τον Ριβάλντο.

Φυσιολογικά τιμωρήθηκαν (και ξύπνησαν συνάμα, μόνον) όταν δέχθηκαν το γκολ... που ερχόταν από μίλια μακριά. Του Ολυμπιακού, δώσ' του χώρο και παιγνίδι πρωτοβουλίας (που το 'κάναν ακόμα ωραιότερο τα άφοβα ανεβάσματα των πλάγιων μπακ) και πάρ' του την ψυχή. Μονάχα μην του πεις ύστερα, του Ολυμπιακού, να κάνει παιγνίδι ελέγχου, υπό πίεση. Να κοντρολάρει τα δρώμενα, πράγμα απαραίτητο μετά το 0-1, όχι με πολύ και τζάμπα τρέξιμο για το τρέξιμο, αλλά με τακτική και εξυπνάδα. Είναι, εκεί ακριβώς, το σημείο όπου η ισορροπία αρχίζει και γίνεται προβληματική.

Μόνο που σήμερα στο υψηλό ποδόσφαιρο, τα σημειώναμε και τις προάλλες εδώ, δεν υπάρχει τίποτα που να 'ναι πιο... Α και πιο... Ω συγχρόνως από την (καλή) ισορροπία ανάμεσα στη φάση άμυνας του παιγνιδιού και στη φάση επίθεσης.