Ο σύγχρονος ήρωας της ΑΕΚ (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Για τον Νίκο Λυμπερόπουλο το ότι συνέδεσε το όνομά του με την πρώτη νίκη της ΑΕΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ πρέπει να είναι τίτλος τιμής. Οι αληθινά μεγάλοι παίκτες ταυτίζονται με κάποια κατορθώματα. Η πρώτη νίκη της ΑΕΚ ύστερα από είκοσι και βάλε ματς είναι κάτι τέτοιο. Οχι μόνο επειδή ήρθε με έναν αντίπαλο σαφώς δυσκολότερο από άλλους που στην ίδια διοργάνωση η ΑΕΚ δεν έχει νικήσει (Σάλτσμπουργκ, Γκενκ, Αντερλεχτ κ.ά.), αλλά διότι την πέτυχε μια ομάδα που ακόμα είναι στα μισά της διαδρομής της κι αντιμετωπίζει τη διοργάνωση σαν ένα είδος πανεπιστημίου που προσπαθεί να τελειώσει.

Ο «Λύμπε» σφράγισε τη νίκη χωρίς να έχει δίπλα του τον Τσιάρτα, το Νικολαΐδη, τον Ιβιτς, αλλά με συμπαίκτες που τώρα μαθαίνουν κι έχουν να μάθουν πολλά. Ο Λυμπερόπουλος μπορεί να νιώθει περήφανος επειδή έφερε εις πέρας την αποστολή του και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων: ήταν ο μόνος που μπορούσε να πάρει το ματς και το πήρε.

Απάντηση

Πολλές φορές ακούω κόσμο να ειρωνεύεται τον Λυμπερόπουλο ή τον Νικολαΐδη για τα πρωταθλήματα που δεν κέρδισαν. Η απάντησή μου είναι ότι πρωτάθλημα δεν κέρδισε στην Ελλάδα ούτε ο Βασίλης Χατζηπαναγής, όμως κανείς ποτέ δεν τόλμησε να αμφισβητήσει την απόλυτη τεχνική υπεροχή του σε σύγκριση με οποιονδήποτε άλλο Έλληνα παίκτη που έχουμε δει σε αυτή τη χώρα. Κανείς δεν θυμάται πόσα πρωταθλήματα κέρδισε συνολικά ο Νίκος Σαργκάνης –κανείς όμως δεν ξέχασε την εμφάνισή του εναντίον της Δανίας στην Κοπεγχάγη με τη φανέλα της Εθνικής. Ακόμα και οι φανατικοί του οπαδοί μπερδεύονται όταν πρέπει να μετρήσουν τους τίτλους που κέρδισε ο «Αναστό», όμως τα γκολ που σημείωσε όταν ο Ολυμπιακός απέκλεισε τον Αγιαξ τα θυμούνται όλοι. Όπως κανείς δεν ξεχνάει τα γκολ του Σαραβάκου με την Γκέτεμποργκ και τη Γιουβέντους, το γκολ του Βαζέχα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Αμστερνταμ, το γκολ του Αλεξανδρή με τη Λίβερπουλ, την εκπληκτική εμφάνιση του Καραγκούνη στο Μάντσεστερ, το σόου του Ελευθερόπουλου στο «Ντέλε Αλπι», όταν ο Ολυμπιακός έχασε 2-1 από τη Γιούβε, το γκολ του Βρύζα με την Αρσεναλ. Τα θαύματα της μιας βραδιάς ήταν η μεγάλη σπεσιαλιτέ των ξεχωριστών παικτών του ελληνικού ποδοσφαίρου κι ο «Λύμπε» είναι τέτοιος.

Σχέδιο

Η ΑΕΚ αυτή τη φορά αντιμετώπισε τη δύστροπη Λιλ με σχέδιο –όμως δεν θα τη νικούσε αν δεν είχε έναν ποδοσφαιριστή με την προσωπικότητα και το τσαγανό του «Λύμπε», που σίγουρα έχει ως μοτό της καριέρας του το «δεν τα παρατάω ποτέ». Ο Λυμπερόπουλος έχτισε πάνω στο αγωνιστικό του πείσμα τρεις καριέρες. Την πρώτη την έκανε στην Καλαμάτα, όταν σε χρόνο ρεκόρ χρειάστηκε να πείσει τους δύσπιστους ότι αξίζει να πάρει μια μεγάλη ευκαιρία. Τη δεύτερη την έκανε στον Παναθηναϊκό, όταν, παλεύοντας με χίλιες δυο ιδεοληψίες, χρειάστηκε να πείσει εχθρούς και φίλους ότι αυτός έπρεπε να είναι ο ηγέτης του. Την τρίτη -και ίσως τη δυσκολότερη– την έκανε στην ΑΕΚ, όταν για την καθοριστηκότητά του και την αξία του χρειάστηκε να πείσει πρώτα απ' όλα τον ίδιο τον εαυτό του.

Ιστορία

Ο χρόνος σβήνει συνήθως τις λεπτομέρειες που διαμορφώνουν την ιστορία. Ο Λυμπερόπουλος βρέθηκε στην ΑΕΚ πριν από τέσσερα καλοκαίρια σχεδόν κατά λάθος. Ο Παναθηναϊκός τον άφησε να φύγει χρεώνοντάς του τη Ριζούπολη, κατασυκοφαντημένο από παπαγαλάκια που έψαχναν ενόχους. Ο Ολυμπιακός δεν τον ήθελε, ο ίδιος δίσταζε να πάει στον ΠΑΟΚ του Αναστασιάδη και προσπαθούσε να πάει στο εξωτερικό. Ο Πέτρος Στάθης έλεγε ότι η ΑΕΚ δεν αντέχει το συμβόλαιό του κι αν δεν υπήρχε ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ο παίκτης θα είχε ξενιτευτεί. Πήγε στην ΑΕΚ σχεδόν κατά λάθος –αλίμονο στην «Ενωση» αν η εξέλιξη ήταν διαφορετική.

Χαρακτήρας

Αδυνατώ να φανταστώ τι θα είχε γίνει στην ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια αν δεν υπήρχε ο Λυμπερόπουλος. Παραβλέπω τα γκολ του (όλα σχεδόν καθοριστικά κι όλα δύσκολα) και στέκομαι μόνο στην παρουσία του: ο «Λύμπε» είναι ο μόνος που τα τρία τελευταία χρόνια σε έπειθε με τη συμπεριφορά του ότι η ΑΕΚ πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μεγάλη ομάδα. Οι παρτενέρ του στην επίθεση όλο αυτόν τον καιρό λέγονταν Σοάρες, Σέζαρ, Καμπάνταης, Καπετάνος, Κρασσάς, Μαντούκα, Ντελίμπασιτς, Βενγλίνσκι και ειλικρινά συγγνώμη αν ξεχνάω κανέναν. Βγάλτε τον «Λύμπε» και θα δείτε ότι κανείς από τους υπόλοιπους δεν θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος της επίθεσης: μόνο αυτός.

Ακμή

Υπάρχουν παίκτες που έχουν την τύχη να βρίσκονται σε μια ομάδα τη στιγμή της απόλυτης αγωνιστικής ακμής της και να κάνουν πράματα και θάματα, συνεπικουρούμενοι από την κλάση των υπολοίπων. Ο Δημητριάδης σκόραρε πολύ στην ΑΕΚ, αλλά για την πάρτη του δούλευε ένας ολόκληρος μηχανισμός, φτιαγμένος από τον Μπάγεβιτς, με εξαρτήματα πολυτελείας που λέγονταν Σαβέβσκι, Κασάπης, Μπορμπόκης, Κοπιτσής κ.ά. Ο Ντέμης Νικολαΐδης χρωστάει πολλά από τα γκολ του στην αγωνιστική ευφυΐα του Βασίλη Τσιάρτα, αλλά και στην ταχύτητα του Κετσπάγια ή τις πάσες του Ιβιτς: στάθηκε αντάξιός τους. Ο Αλεξανδρής έβαλε πολλά γκολ τρέχοντας στους διαδρόμους που η υπέροχη εκείνη ομάδα της ΑΕΚ δημιουργούσε. Ο «Λύμπε» δεν είχε την πολυτέλεια να παίξει σε μια μεγάλη ΑΕΚ –έδωσε μόνος του τις μάχες του για να την κρατήσει μεγάλη. Η ΑΕΚ του οφείλει πολλά.

Σεβασμός

Είναι κλειστό παιδί, μιλάει σπάνια, πιθανότατα δεν είναι ηγέτης, όμως σ' έναν πόλεμο ο καθένας θα τον ήθελε δίπλα του. Μια μέρα θα τελειώσει την καριέρα του και θα αποτραβηχτεί διακριτικά, όπως διακριτικά ήρθε. Είναι ένας ήρωας πολέμου ο «Λύμπε», από αυτούς που δεν σκέφτονται τι κάνουν και γι' αυτό τολμούν. Ο αληθινός λόγος που πέφτουν στη φωτιά είναι η αίσθηση του καθήκοντος και η αξιοπρέπεια. Αλλοι κέρδισαν τίτλους και τελειώνουν καριέρες εισπράττοντας κατάρες, ο «Λύμπε», όταν τελειώσει, θα απολαύσει την αληθινή αναγνώριση εκείνων που τους ήρωες τους αντιμετωπίζουν με τον σεβασμό που τους πρέπει.

Αυτοκριτική

Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον τις δηλώσεις που έγιναν εκατέρωθεν μετά τη συνάντηση του εισαγγελέα Γιώργου Σανιδά με το προεδρείο της Σούπερ Λίγκας.

Το συμπέρασμα που προκύπτει από τις συζητήσεις αυτές είναι ότι για όλα φταίει η αστυνομία που δεν συλλαμβάνει τους ταραξίες. Ας πούμε ότι είναι έτσι. Όμως αυτό που εγώ βλέπω είναι ότι συλλήψεις γίνονται συνεχώς: μπορεί να μην είναι πολλές, υπάρχουν όμως. Όπως υπάρχουν και σκληροί νόμοι και καταδίκες και κάμερες και (σε λίγο) ηλεκτρονικά εισιτήρια. Για να μη ματαιοπονούν αυτοί που επαίρονται για όλα αυτά, θέλω να τους διαβεβαιώσω ότι όσα τέτοιου είδους μέτρα κι αν υπάρξουν, το πρόβλημα δεν θα λυθεί –όπως δεν λύνεται κανένα πρόβλημα αν δεν το αντιμετωπίσεις. Τι λένε στην προκειμένη περίπτωση οι ομάδες και οι λειτουργοί του κράτους; Κλείστε στη φυλακή παιδιά και θα λυθεί το πρόβλημα –τρίχες! Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να δημιουργήσουν ένα άλλο μεγαλύτερο: θα πείσουν μεγάλες νεολαιίστικες ομάδες ότι υπάρχει ένα καθεστώς κοινωνικής ανισότητας, στηριγμένο σε δικαστικές αποφάσεις που τιμωρούν σκληρά φτωχούς και κατατρεγμένους και θα δώσουν πάτημα στην ακροδεξιά. Αυτό θέλουν;

Η λύση του προβλήματος δεν είναι η καταστολή, διότι αυτή παράγει βία: η λύση είναι να δεις πώς θα αλλάξεις κοινό, πώς θα κάνεις το γήπεδο καλύτερο, πώς θα πείσεις ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι καθαρό και υγιές. Μπορείς να τα κάνεις αυτά; Έχεις μια τύχη. Δεν μπορείς; Δεν θα καταφέρεις τίποτα.

Είναι ντροπή οι ΠΑΕ να λένε ότι δεν έχουν ευθύνες. Το να χαρτζιλικώνεις οργανωμένους όταν είσαι ποδοσφαιριστής και να τους δίνεις στην αστυνομία όταν είσαι πρόεδρος, όταν δεν συνδυάζεται με ομολογία λάθους, είναι απλώς κωλοτούμπα. Όπως κωλοτούμπα είναι να λες «αυτός είναι ο λαός μας και του δίνουμε και εκπομπή στην τηλεόραση» και, από την άλλη, να κλαψουρίζεις σαν τη Μαγδαληνή κάτω από τον σταυρό όταν γίνονται επεισόδια. Πότε οι ΠΑΕ ζήτησαν τη συνεργασία του κράτους; Οταν το καλοκαίρι φώναζαν για το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου και έβγαζαν φιλιππικούς υπέρ του κατάπτυστου θεσμικού πλαισίου που μόνοι τους έφτιαξαν;

Η απαγόρευση των μετακινήσεων είναι ένα είδος ανακούφισης –τίποτα περισσότερο. Στο ΣΕΦ δεν υπήρχαν οπαδοί του ΠΑΟ. Υπήρχε ωμή βία. Τέτοια θα υπάρξει και στο ΟΑΚΑ την Κυριακή. Η νοσηρότητα των ελληνικών γηπέδων είναι δημιούργημα των παραγόντων, που ποτέ δεν έχουν κάνει αυτοκριτική. Ας την κάνουν δημόσια, αν τολμούν, μπας και μας πείσουν για τις προθέσεις τους. Διότι τώρα δεν πείθουν κανέναν.