Ο εκάστοτε «καλύτερος φετινός ΠΑΟ» δεν είναι ακόμα «καλός ΠΑΟ» (Sportday / Αλ. Σπυρόπουλος)

Hταν κάμποσες, και αλλεπάλληλες από τα μέσα Σεπτεμβρίου, οι εβδομάδες της γκρίνιας. Του αγκομαχητού. Της εσωστρέφειας. Της αποκαρδιωτικής αριθμητικής. Της μηδενικής αυτοεκτίμησης. Του κλείστε-τα-σύνορα. Ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε τούτο το μεσοβδόμαδο τριήμερο, με τρόπο που πιο πολύ τον είχε ανάγκη το όλο ελληνικό οικοσύστημα, παρά ο ίδιος ο Παναθηναϊκός!

Ο Παναθηναϊκός, και με ισοπαλία, πάλι πρώτος (στο γκρουπ) θα ήταν και πάλι θα προκρινόταν. Αλλά ήταν η τούρτα που χρειαζόταν απεγνωσμένα, περισσότερο κι από τον ζαχαροπλάστη, το κερασάκι. Οχι, αίφνης, για να θριαμβολογήσουμε. Οποιαδήποτε βεβιασμένη ή εκβιαστική σύνδεση με τον «παλαιό καλό Παναθηναϊκό της Ευρώπης» είναι αυτόφωρο αδίκημα. Υβρις. Το κερασάκι ήταν μόνο για να ανασάνουμε. Οσο να 'ναι, πράγματι ανασάναμε.

Το πρασινο «δύο στα δύο» έχει αυτονόητη αξία. Επιτρέπει πλέον την πολυτέλεια να διεκδικείται, όχι μόνο η πρόκριση αλλά η πρώτη θέση στον όμιλο, πράγμα που εξασφαλίζει (για τον Φεβρουάριο) ζευγάρωμα με κάποιον τρίτον άλλου ομίλου του Κυπέλλου ΟΥΕΦA. Ενώ ο δεύτερος θα ζευγαρώσει με κάποιον τρίτον από το Τσάμπιονς Λιγκ. Η απόσταση είναι, στη θεωρία τουλάχιστον, προφανής.

Ακομα μεγαλυτερη, πέρα από τα αποτελέσματα, σημασία για τον Παναθηναϊκό έχει, όμως, η σύγκριση της εικόνας. Ζαπορίζια με Μλάντα Μπόλεσλαβ. Είναι πέντε, μονάχα, εβδομάδες. Σαν να μπήκε, σε καθεμιά απ' αυτές τις πέντε εβδομάδες, ένα 5-10% για το καλύτερο. Εξ ου και η επαναλαμβανόμενη, ύστερα από την κάθε εμφάνιση, εκτίμηση ότι ήταν... ο καλύτερος (από τον αμέσως προηγούμενο) φετινός Παναθηναϊκός.

Ετουτο το λίγο-λίγο, το step by step, επιβεβαιώνει ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι χώρος για θαύματα. Επίσης, επιβεβαιώνει ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι χώρος για άλυτα προβλήματα. Το credit πηγαίνει, φυσιολογικά, στον εντρεναδόρ Βίκτορ. Διδάσκει και απαιτεί τα απλά. Τα βασικά. Οχι τα δαιδαλώδη. Simplicity is genius, το ιδιοφυές είναι η απλότητα, το έχουμε καταθέσει και σε άλλες ευκαιρίες.

Οι ποδοσφαιριστές είναι ολοφάνερο, το προδίδει η γλώσσα του σώματός τους μες στον αγωνιστικό χώρο, ότι αισθάνονται (και παίζουν μπάλα) προστατευμένοι. Σε συνθήκες τάξης. Οχι ανυπεράσπιστοι. Ερμαια, στο αβέβαιο. Πληγές, στα κορμιά και στην ψυχή, έχουν αρχίσει και επουλώνονται. Στο διαπλατυμένα αξιοποιούμενο ρόστερ, ουδείς αισθάνεται άχρηστος πια. Οτι συμπληρώνει, απλώς, τον αριθμό. Ουδείς, συνεπώς, έχει λόγο να δημοσιοϋπαλληλίζει.

Οι προσθήκες... από τη λησμονιά (π.χ. Θεοδωρίδης) διευκολύνθηκαν, ότι μπήκαν σε κάτι που ήδη έχει λογική. Δεν ήταν ένα σπρώξιμο απελπισίας, μπείτε να κάνετε ό,τι καταλαβαίνετε κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω, προς το χάος. Συνεπώς, λειτουργούν. Αποδίδουν. Και φυσικά, Ζαπορίζια με Μλάντα Μπόλεσλαβ, ο κατ' εξοχήν καταλύτης είναι η προσθήκη του χουγαδόρ Βίκτορ. Προσθήκη ουσίας. Ποιότητας. Καλιδάδ. Σι, σενιόρ. Η διορατικότητα, δε, του εντρεναδόρ Βίκτορ να τον τοποθετήσει στον άξονα, και όχι στο εξτρέμ, έφερε το να δούμε γκολ με κάθετη πάσα του χαφ στον σέντερ φορ. Τόσον καιρό, κοντέψαμε να ξεχάσουμε... πώς είναι. Οτι υπάρχει κι αυτό στο ρεπερτόριο.

Ο εκαστοτε «καλύτερος φετινός Παναθηναϊκός», δεν θέλει πολλή σκέψη, ακόμα απέχει αισθητά από το να είναι «καλός Παναθηναϊκός». Η ιδιαιτερότητα του Παναθηναϊκού, σε αντίθεση με τα άλλα δύο κλαμπ αιχμής της χώρας, είναι ότι τις πιεστικές δοκιμασίες τις έχει στην Ελλάδα και τα εύκολα, τα χαλαρά και τα άνετα, στην Ευρώπη! Η διαφορά, θα παρατηρούσε κανείς, του Τσάμπιονς Λιγκ από το Κύπελλο ΟΥΕΦA.

Ο Παναθηναϊκός ούτε... χωλαίνει στο πρωτάθλημα ούτε... διαπρέπει στον διεθνή ανταγωνισμό. Απλούστατα, η Χάποελ Τελ Αβίβ δεν είναι ΑΕΚ, πράγμα που τις προάλλες (Πέμπτη με Δευτέρα) επιβεβαιώθηκε. Ομοίως, η Μλάντα Μπόλεσλαβ δεν είναι Ολυμπιακός, πράγμα που τώρα (Πέμπτη με Κυριακή) μένει να επιβεβαιωθεί. Το ένα, συνεπώς, δεν προερμηνεύει το άλλο. Το επόμενο.

Εκεινο που αποτελέσματα στο εξωτερικό (τύπου Μλάντα Μπόλεσλαβ) συνεισφέρουν, είναι ότι η ομάδα σιγά σιγά αντλεί κουράγια και δυνάμεις ώστε να φτάνει στα σοβαρά ραντεβού του εσωτερικού, όπως το αυριανό στο Μαρούσι, με αν μη τι άλλο ίσους (ψυχολογικούς και συναισθηματικούς) όρους. Πράγμα που, ωσαύτως, μένει σήμερα να επιβεβαιωθεί.