Πέντε λόγοι για τους οποίους νίκησε ο Παναθηναϊκός (Sportday / Μιχάλης Τσόχος)

Η καλύτερη βραδιά στην οποία βρέθηκαν τα «πράσινα» ατού, ο κακός τρόπος διαχείρισης του ματς από τον Σόλιντ, η αντίστροφη πορεία των δύο ομάδων στα τελευταία ματς, ένα συμπτωματικό γκολ και η... φυσική κατάσταση έκριναν το ντέρμπι.

-O Παναθηναϊκός είχε δυο-τρεις από τους ποδοσφαιριστές του σε εξαιρετική κατάσταση, σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό, όλα τα «ατού» του οποίου ήταν σε κάκιστη βραδιά όσον αφορά την ανάπτυξη του παιχνιδιού. Ο Βίκτορ έκανε μέτριο πρώτο ημίχρονο, αλλά εξαιρετικό δεύτερο. Ο Ρομέρο βρέθηκε σε εξαιρετική βραδιά και ταλαιπώρησε πολύ την άμυνα του Ολυμπιακού. Από τον εξίσου σε σούπερ βραδιά Σαλπιγγίδη έλειψε μόνο το γκολ (κυρίως στο πλασέ που επιχείρησε μέσα από την περιοχή μετά το 1-0, το οποίο μπλόκαρε ο Νικοπολίδης). Από την άλλη, ο Σέζαρ ήταν πολύ καλός, αλλά δεν μπορεί να φτιάξει ματς, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι παίκτες του Ολυμπιακού ήταν κάτω του μετρίου. Ο Ριβάλντο, εκτός τόπου και χρόνου στο πρώτο μέρος, κάνει μόνο κακό στον Ολυμπιακό, καθυστερώντας τον ρυθμό και την ανάπτυξη. Φιλότιμος και μόνο τέτοιος στο πρώτο εικοσάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου, κουρασμένος και εξαφανισμένος στο τέλος. Ο Καστίγιο, εμφανώς μακριά από τη σούπερ φόρμα του στην αρχή της περιόδου, έμεινε στα ρηχά (απόδειξη ότι δεν δοκίμασε καν να τελειώσει φάση μόνος του). Ο Τζόρτζεβιτς έδειξε λίγο καλή διάθεση στην αρχή και όσο άντεχε, αλλά είχε πολύ κακή παρουσία στο δεύτερο, όταν και ξέμεινε. Ο Κωνσταντίνου ήταν απλώς φιλότιμος και έτρεξε πολύ, αλλά είχε κακά πατήματα. Σε ένα πολύ κακό ντέρμπι, τρεις καλοί από τη μία πλευρά και τρεις κακοί από την άλλη φτάνουν.

-Οι δύο πάγκοι. Ο Βίκτορ Μουνιόθ δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο. Δεν ξέρω αν ήταν σχέδιό του να κρατήσει πίσω την ομάδα στο πρώτο ημίχρονο και να ψάξει το γκολ με βαθιές μπαλιές για τον Σαλπιγγίδη και τον Παπαδόπουλο. Αν όμως κρίνω από την εικόνα των δύο ομάδων στο πρώτο μέρος, δεν ήταν καλό σχέδιο. Το σχήμα που κατεβάζει είναι ορθολογικό και το καλύτερο δυνατό, αν και ο ίδιος στέκεται... τυχερός στον τραυματισμό του Μπίσκαν και στην αντικατάστασή του από τον Τζιόλη πριν αρχίσει το ματς. Ο Σόλιντ, από την πλευρά του, επίσης ορθολογικά κατεβάζει τον Ολυμπιακό, με δεδομένες τις απουσίες που είχε. Ενώ όμως στο πρώτο ημίχρονο καταλαβαίνει τι συμβαίνει, δεν φροντίζει να παίξει περισσότερο από τα πλάγια και να ανοίξει την άμυνα του Παναθηναϊκού, η οποία σφίγγει στον άξονα γύρω από τον Κωνσταντίνου και τον Ριβάλντο και δεν αφήνει κανέναν από τους δύο να παίξει «ένας με έναν». Μόνο ο Καστίγιο δοκιμάζει να πλαγιοκοπήσει και αυτός αραιά και πού. Ακόμα και ο Οκκάς, ο οποίος μπαίνει λογικά για να κάνει αυτό το πράγμα, δεν το κάνει είτε διότι δεν υπακούει σε εντολές είτε επειδή χάνεται μέσα στο ματς. Οι δύο αλλαγές του Καφέ και του Μπόρχα στο 89' είναι σαν να μην έγιναν από τον Νορβηγό, ο οποίος καθυστέρησε χαρακτηριστικά, δείχνοντας ότι δεν είχε καμία ιδέα και κανένα σχέδιο σε περίπτωση που βρισκόταν πίσω στο σκορ. Με λίγα λόγια, στη «μάχη» των πάγκων δεν κέρδισε ο Μουνιόθ. Εχασε μόνος του ο Σόλιντ.

-Η περίφημη φυσική κατάσταση. Μόνο να υστερεί δεν έδειξε ο Παναθηναϊκός σε σχέση με τον Ολυμπιακό. Τα κουρασμένα παλικάρια του Σόλιντ εμφανίστηκαν ως τέτοια και κάτι παραπάνω στο τελευταίο κομμάτι του ματς. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός φάνηκε να έχει μέσα στο ματς και γερά πνευμόνια για να αμυνθεί και εκρηκτικότητα σε αρκετούς από τους παίκτες του για να παίξει την κόντρα, να αναπτυχθεί από τα άκρα (σημαίνει ότι χρησιμοποίησε όλο το μήκος και το πλάτος του γηπέδου για να επιτεθεί), αλλά και να αμυνθεί σωστά, έχοντας εξαιρετική αλληλοκάλυψη. Τα περί φυσικής κατάστασης λοιπόν στο χθεσινό ντέρμπι πήγαν περίπατο. Και οι παίκτες του Παναθηναϊκού έδειξαν τουλάχιστον πιο φρέσκοι από τους αντιπάλους τους.

-Η σύμπτωση. Η εικόνα του ματς άλλαξε άρδην από ένα συμπτωματικό γεγονός. Ασφαλώς και χρειάζεται τύχη για να πάρεις ένα ντέρμπι. Και χθες, στη φάση του γκολ, η τύχη ήταν με το μέρος του Παναθηναϊκού. Αναφερόμαστε φυσικά στο αυτογκόλ του Κωστούλα, το οποίο άλλαξε τη μορφή του αγώνα και βοήθησε τον Παναθηναϊκό να παίξει αυτό ακριβώς που ήθελε: πίσω και με αντεπιθέσεις. Αν δεν είχε γίνει αυτό το λάθος, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπαμε πώς θα λειτουργούσε ο Παναθηναϊκός (που ήθελε περισσότερο τη νίκη) στην περίπτωση που ανοιγόταν για να πετύχει γκολ. Βεβαίως, με το «αν» δεν γίνεται ποδόσφαιρο. Και το αυτογκόλ στο ματς είναι και ο Ολυμπιακός το δέχτηκε. Αλλωστε, οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν και σοβαρή δικαιολογία για την εικόνα τους ύστερα από αυτό το γκολ. Αν αυτό το αυτογκόλ το είχαν δεχθεί στο τέλος, οι παίκτες του Σόλιντ θα μπορούσαν να επικαλεστούν περισσότερο την ατυχία. Από τη στιγμή όμως που είχαν ένα ημίχρονο να αντιδράσουν, δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο.

-Η αντίστροφη πορεία των δύο ομάδων έπαιξε επίσης τον ρόλο της. Από τη μία, ο Παναθηναϊκός (δεν πρέπει να ξεγελαστεί κανείς στην ομάδα ότι χθες έπαιξε σπουδαία μπάλα, διότι αυτό θα είναι μεγάλο λάθος) δείχνει παιχνίδι με παιχνίδι να βελτιώνει την εικόνα του, να βρίσκει ένα σχέδιο και ένα πλάνο για να νικήσει. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός ξεχαρβαλώνεται (εξαιρουμένου μόνο του πρώτου ημιχρόνου στη Ρώμη), όπως είχαμε επισημάνει και σε πρόσφατο πρωτοσέλιδο της «SportDay». Aυτή η εικόνα εμφανίστηκε και στο ματς, κυρίως στην ψυχολογία των παικτών. Από τη μία, έβλεπες παίκτες που μετά το 1-0 πίστευαν ότι ήρθε η ώρα έπειτα από καιρό να πάρουν ντέρμπι. Και από την άλλη, έβλεπες παίκτες που δεν είχαν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους και προσπαθούσαν μάλλον μηχανικά να φτάσουν στην ισοφάριση. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι και οι δύο χθες ήταν περίπου στο ίδιο επίπεδο, βρέθηκαν εκεί διότι ο Ολυμπιακός συνεχώς κατεβαίνει και ο Παναθηναϊκός ανεβαίνει, με αποτέλεσμα χθες να... συναντηθούν.