Βίκτορ, η απάντηση στη ζητιανιά για μια σταγόνα ποιότητας (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Σε ακόμη ένα (εντός έδρας) ματς του Παναθηναϊκού, τα πιο τζάμπα λεφτά, πιο τζάμπα... κι απ' το συμβόλαιο του Μπίστσαν, ο Τζίγκερ τα ξόδεψε για τους σεκιουριτάδες. Εάν ήταν όσοι είπαν, καμιά εξακοσαριά, με μετριοπαθείς υπολογισμούς κόστισαν κάνα σαραντάρι (χιλιάρικα ευρώ). Για να μπαίνει, στο τέλος, όποιος θέλει (και να κάνει ό,τι θέλει) μέσα! Στην Πάτρα, ο λογαριασμός ήταν μία ποινή έδρας από την UEFΑ. Με την ΑΕΚ, ένα βαρύτατο πρόστιμο. Τώρα, με τον Ολυμπιακό, άλλο ένα (βέβαιο) πρόστιμο.

Οι κατ' εξακολούθησιν («πράσινοι») σουλατσαδόροι, και τούτο είναι το χειρότερο στον ατελείωτο φαύλο κύκλο, δώρισαν «κόκκινο» άλλοθι αντιποίνων εν όψει του δεύτερου γύρου στο Καραϊσκάκη. Εχει αποδειχθεί κατ' επανάληψιν, άλλωστε, πως εκεί οι... συνάδελφοί τους είναι προικισμένοι, έως εκπαιδευμένοι, για τα (πολύ) χειρότερα. Κατά βάθος, οι γάβροι-κάφροι ίσαμε που «χέστηκαν» εάν τις άρπαξαν απ' τους αλλόχρωμους κάφρους ο Ζεβλάκοβ ή ο Οκκάς. Μπορεί, εάν τους πετύχαιναν κάπου πρόχειρους, να τους κοπανούσαν κι οι ίδιοι!

Αλλά όπως οι κάφροι της Ρόμα βρήκαν τις αφορμές στο δυναμιτάκι εναντίον του Τότι ή στην επίθεση κατά του πούλμαν της αποστολής στον Πειραιά, κι έπειτα (επειδή, τάχα, προκλήθηκαν) περίμεναν με πλήρη αρματωσιά τους ανυποψίαστους επισκέπτες στη Ρώμη, τα ίδια ισχύουν και εδώ. Άλλο που δεν θέλουν! Οι κώδικες συμπεριφορών είναι άλλωστε, διεθνώς, εναρμονισμένοι! Αναμένουμε τον άτυχο «πράσινο Ζεβλάκοβ» του ερχόμενου Μαρτίου.

Πάει (πολύς) καιρός, παλαιότερα το συνήθιζα, από την τελευταία φορά που πήγα στο γήπεδο ενώ δεν είχα υποχρέωση.

Για χάζι. Ηταν, με όλη την οικογένεια ένα Σαββατόβραδο στο ΟΑΚΑ, πριν από δύο χρόνια στο ΑΕΚ-Γαλατασαράι, φιλικό για τα 80χρονα της «Ένωσης». Την αμέσως προηγούμενη, την προτελευταία, ούτε που τη θυμάμαι πια. Πλέον, στο γήπεδο πηγαίνω αυστηρά, και μόνον, όταν το απαιτεί η δουλειά.

Την Κυριακή πήγα στο Στάδιο επειδή μου το ζήτησε η εφημερίδα. Επιβεβαίωσα πόσο καλά κάνω... που είμαι αυστηρός. Οχι, τόσο, λόγω του αθλητικού κομματιού. Οσο του πολιτισμικού περίγυρου. Το ένα (μπορεί να) είναι κακό, και φέρνει δυσθυμία. Το άλλο, όμως, είναι αρρωστημένο. Και δηλητηριάζει. Το να πάρεις από τον ελεύθερο χρόνο σου, για να το... απολαύσεις, μου φαίνεται εξίσου αρρωστημένο.

Και δεν εννοώ, μονάχα, τα καφριλίκια στα πέταλα, ή όπου αλλού. Καφριλίκια μπορείς να δεις ως και στα λεγόμενα «δημοσιογραφικά». Άνετα! Ο πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας πριν από μόλις ολίγες ημέρες αναγνώρισε δημοσίως ότι ακόμα το σκέπτεται εάν είναι σώφρον να πάρει, έως και αυτός, το παιδί του στο γήπεδο. Ηταν ο ίδιος που είχε αναγνωρίσει, έστω ψελλίζοντας, πως το πλαίσιο συνθηκών (διεξαγωγής αγώνα) προ καιρού στο Ολυμπιακός-ΑΕΚ πολύ απείχε από το νορμάλ. Οχι από το ιδεατό. Από το, απλώς, νορμάλ.

Φεύγοντας προχθές τη νύχτα από το Μαρούσι, σαν ζητιάνος Γκαλεάνο που εκλιπαρεί για μια σταγόνα ποιότητας, ενδόμυχα ήθελα να ευχαριστήσω έναν άνθρωπο. Ηταν ο Βίκτορ. Η απάντηση στην προσευχή-ζητιανιά. Μου είχε φτιάξει το μισό (στο δεύτερο ημίχρονο) βράδυ. Ο Καστιγιάνος έλαμπε, μες στο ψύχος. Σου άνοιγε, ήθελες δεν ήθελες, το κουρασμένο μάτι. Το έσωσε.

Ενδόμυχα, επίσης, θαύμασα (για περίπου 15 λεπτά) το γονίδιο του Ριβάλντο. Θα το κουβαλάει μέσα του... ώσπου να φτάσει στην ηλικία του Δομάζου, κι ακόμη παραπέρα. Ηταν το γονίδιο που ανέδωσε θυμό, ποδοσφαιρικό θυμό, μετά το αυτογκόλ. Άλλο τέτοιο, σαν φωτάκι στον κόκκινο οργανισμό, δεν εντόπισα. Ο κόκκινος οργανισμός είναι βαρύτατα ασθενής. Δεν άργησε, η ισχύς της ασθένειας να καταπνίξει (και να εξατμίσει) τον θυμό του Βραζιλιάνου.

Ο Βίκτορ, ο Ριβάλντο, ο... άλλος Βίκτορ, ο Σέρα Φερέρ ανήκουν σε δική τους, πολύ υψηλή για τα μέτρα μας, κοινωνία. Τελείως ξένη, προς τα σκεπτικά μας. Φοβάμαι πως σε τούτη την κοινωνία δεν ανήκει ο Τροντ Σόλιντ. Εάν επιχειρούσε να μπει από το παράθυρο, θα 'ταν σαν παρείσακτος.