Ο κύκλος κλείνει, ο νέος δεν φάνηκε ακόμα (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Μια φορά κι έναν καιρό τα δημοσιογραφικά κλισέ προανήγγειλαν τα εγχώρια ντέρμπι με την ευχή «να αποδειχθούν αντάξια της φήμης των δύο αντιπάλων». Εάν οι αγώνες ήσαν στοιχειωδώς καλοί (ή κάτι παραπάνω), τότε η ευχή μετατρεπόταν σε ανακούφιση: «ήσαν αντάξια...».

Ασ σεβαστούμε, λοιπόν, τις παραδόσεις: το κυριακάτικο ντέρμπι ήταν αντάξιο της φήμης ή μάλλον της πρόβλεψης ότι τουλάχιστον στην παρούσα χρονική στιγμή πολύ δύσκολα οι δύο «αιώνιοι» θα μας προσέφεραν ικανοποιητικό θέαμα -κι αυτό, δίχως να είμαστε «αιθεροβάμονες» που μπέρδεψαν το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός με το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα. Κάπου εδώ, όμως, αρχίζει ο διαχωρισμός: στον Παναθηναϊκό προσμετρούν κάμποσα ελπιδοφόρα «σημάδια». Από την απόδοση των Βίκτορ, Τζιόλη, Ρομέρο έως την ικανότητα της ομάδας να κινηθεί βάσει σχεδίου. Στο άλλο «στρατόπεδο», όμως...

Ξέρετε ποιο είναι, τουλάχιστον κατά τη γνώμη του γράφοντος, το πλέον ανησυχητικό σύμπτωμα της εμφάνισης του Ολυμπιακού; Ότι για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ουσιαστικά δεν αντέδρασε όταν έμεινε πίσω στο σκορ, σε ντέρμπι! Η κατ' ευφημισμόν «ανάπτυξη» από το 48' έως το 90', αυτό που ο Ριβάλντο αποκάλεσε προσφάτως «μπαλιές ράγκμπι» κι εμείς νωρίτερα, σε ανύποπτο χρόνο, είχαμε παραλληλίσει με το παιδικό παιχνίδι «τα μήλα», δεν συνιστά αντίδραση πρωταθλήτριας ομάδας. Ούτε καν σπασμωδική. Κακά τα ψέματα, από αυτό το χρονικό διάστημα κρίνονται οι «κόκκινοι». Η προηγηθείσα «ήρεμη» και ακίνδυνη κυκλοφορία της μπάλας, εν αναμονή του ρίσκου που θα αναλάμβανε ο ΠΑΟ, δεν σημαίνει τίποτε: κανένα σκαρί δεν κρίνεται αγκυροβολημένο σε ασφαλές λιμάνι.
Στην περσινή σεζόν, οι «ερυθρόλευκοι» βρέθηκαν πίσω στο σκορ στο ΟΑΚΑ με αντίπαλο την ΑΕΚ και στο Καραϊσκάκη κόντρα στον Παναθηναϊκό: σε αμφότερες τις περιπτώσεις νίκησαν, σημειώνοντας τρία γκολ. Την περίοδο 2004-05 ο Ολυμπιακός δεν κατόρθωσε να ισοφαρίσει στη Λεωφόρο, είχε όμως ένα «δικό του» δεύτερο ημίχρονο -ευκαιρίες, δοκάρι.

Το 2002-03, στη Ριζούπολη, ένας κακός Ολυμπιακός ηττήθηκε 2-1 από την πολύ καλύτερη ΑΕΚ, αλλά πριν διαμορφώσει το τελικό αποτέλεσμα ο Κατσουράνης, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν κάποιες αναλαμπές, από τις οποίες προήλθε και η ισοφάριση του Γιαννακόπουλου. Ελάχιστα «σκιρτήματα» είχαν, στο ίδιο γήπεδο και με τον ίδιο αντίπαλο, όταν η «Ενωση» είχε επικρατήσει 1-0 (Λάκης).

Νωρίτερα, η δυναμική -και συνήθως αποτελεσματική- αντίδραση όταν οι αντίπαλοι άνοιγαν το σκορ σε ντέρμπι, ήταν το σήμα κατατεθέν του Ολυμπιακού: το 2001-02, επί Λεμονή, ισοφάρισε στις καθυστερήσεις στη Λεωφόρο και επικράτησε δύο φορές της ΑΕΚ (3-2, 4-3). Και στα δύο εκείνα ντέρμπι η «Ενωση» είχε προηγηθεί στο σκορ -στη Ν. Φιλαδέλφεια, μάλιστα, δύο φορές. Επί Ματζουράκη, με αντίπαλο την ΑΕΚ, το 0-1 έγινε εντυπωσιακό 4-1.

Με σχετική εξαίρεση το 0-1 της Ριζούπολης από την ΑΕΚ κι ένα-δύο παιχνίδια στη Ν. Φιλαδέλφεια, με απόλυτη εξαίρεση ένα 0-3, στο ίδιο γήπεδο, για το Κύπελλο, πόσο μεγαλύτερο «μακροβούτι» στο παρελθόν πρέπει να κάνουμε, ώστε να θυμηθούμε ένα ντέρμπι στο οποίο οι «ερυθρόλευκοι» έδειχναν εντελώς βραχυκυκλωμένοι κι αδύναμοι να αντιδράσουν; Μάλλον θα σταθούμε στο 0-2 του ΟΑΚΑ, από τον Παναθηναϊκό του Κυράστα. Επί Μπιγκόν. Με μια σημαντική διαφορά: ο Ολυμπιακός εκείνος ήταν απολύτως «μπερδεμένος», όχι όμως γερασμένος. Στο κάτω κάτω, στο κρισιμότερο παιχνίδι της σεζόν, στο αντίστοιχο ντέρμπι του δεύτερου γύρου (2-2), αν και ο ΠΑΟ «τους έπαιζε στο μισό γήπεδο», οι «κόκκινοι» βρήκαν τρόπο να ανταποδώσουν στο 83' (Αλεξανδρής) ένα γκολ που δέχθηκαν στο 81' (Λυμπερόπουλος). Με «στρωτή» επίθεση...

Ο σημερινός Ολυμπιακός πάσχει από εμφανέστατες γεροντικές αδυναμίες. Ο κύκλος του κλείνει, χωρίς να έχει ακόμα διαφανεί το «περίγραμμα» του νέου. Ακόμα κι αν είχε αξιοποιηθεί η ευκαιρία του 90' στο ντέρμπι, σήμερα (κανονικά) θα μιλούσαμε για υπολείμματα στόφας και τίποτα περισσότερο. Το δόγμα «όλα στον αυτόματο πιλότο του ταλέντου κάποιων μονάδων» εξάντλησε την όποια δυναμική του. Τώρα εξαντλεί και τους παίκτες -κι όχι μόνο όσους εξουθενώνει ο άτιμος ο χρόνος...
ΥΓ.: Θα επανέλθουμε αναλύοντας αυτό το τελευταίο. Αναβάλλεται για λίγο το τρίτο -και τελευταίο μέρος- της αναφοράς μας στον αγγλικό χουλιγκανισμό.