Πίστη μεταφυσική (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Η εικόνα των περήφανων γηρατειών της «χρυσής» δεκαετίας του Ολυμπιακού να κάνουν ένα last stand τη φετινή χρονιά άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή στις καρδιές των Ολυμπιακών οπαδών. Τουλάχιστον στις καρδιές των Ν.Ε. και Γ.Φ. γαύρων με λέπια, που με e-mail επικρότησαν την ιδέα και πρόσθεσαν βελτιώσεις.
«Μόνοι μας εναντίον όλων σας. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.

• Να επιστρέψουν πάραυτα στον παράδεισο του Ρέντη οι Ελευθερόπουλος, Μαυρογενίδης, Βενετίδης, Γιαννακόπουλος, Λουτσιάνο και Ζιοβάνι (εξάλλου βρίσκεται εδώ, “για πάντα στο λιμάνι”).

• Να διατηρηθούν στην ομάδα οι Ανατολάκης, Γεωργάτος, Κωστούλας, Ριβάλντο, Στολτίδης (εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο δείχνει τόσο κουρασμένος, που δεν θα υπάρξει πρόβλημα ένταξής του στο σχήμα που προτείνουμε), Τζόρτζεβιτς, Καστίγιο (το “νέο αίμα”) και Κωνσταντίνου (για τις κρύες νύχτες του χειμώνα).
Με αυτούς –και μόνον αυτούς– τους 14 παίκτες (11+3 αναπληρωματικοί) η θρυλική ομάδα του Πειραιά (προτεινόμενη μετονομασία: “Η Αγρια Κλίκα”) να διεκδικήσει ένα ακόμα (το τελευταίο;), ίσως το πλέον ένδοξο πρωτάθλημα της ιστορίας της, απέναντι στα φιλόδοξα πουλέν της ΑΕΚ, του ΠΑΟ και όλων των άλλων ομάδων.

Προπονητής: Ο sine qua non Νίκος Αλέφαντος
Τεχνικοί σύμβουλοι: Τάκης Λεμονής, Νίκος Αναστόπουλος
Σάββας Θεοδωρίδης: Σάββας Θεοδωρίδης
Φροντιστής γκαζόν: Τάκης Τσουκαλάς».

Το ενδιαφέρον στο μανιφέστο είναι ότι παραλείπονται ονόματα, όπως του Καραταΐδη και του Καραπιάλη, που από χαρακτήρα, υποθέτω, δεν ταιριάζουν στην «Αγρια Κλίκα». Αντίθετα, νομίζω ότι η παράλειψη του Γιώργου Αμανατίδη έγινε από αβλεψία. Η εικόνα του Γιώργαρου να κάνει τον γύρο του ΟΑΚΑ με μισολυμένο το μπαντάζ στον άγκωνα ανήκει τόσο στην ιστορία της ομάδας όσο και οι βασανισμοί στον Μπερμούδες. Επίσης –και είναι μόνο προσωπική άποψη– στην ομάδα πρέπει να προστεθεί και ο Ζάχοβιτς. Ο Ζλάτκο έχει την ίδια ηλικία με τον «Τζόλε», μεγαλύτερα καπρίτσια από τον Γεωργάτο και η πεθερά και το καναρίνι του είναι φετίχ για κάθε μελετητή της περιόδου των έργων και των ημερών των παιδιών του Ρέντη.

Επίσης, να προσθέσω ότι η ολυμπιακοφροσύνη των δύο αναγνωστών –εάν πρόκειται γι' αυτούς που νομίζω– είναι γνωστή. Ο ένας εκ των δύο μεγάλη στιγμή της ζωής του θεωρεί την μπούκα των «επιστημόνων» στο Καραϊσκάκη. Οπότε περίπτωση προβοκάτσιας δεν υπάρχει. Αλλά και μόνο το ότι στην ιδανική σύνθεση της δεκαετίας περιλαμβάνουν τον allenatore Nicolo, που ποτέ δεν μετείχε, αλλά ο ίσκιος από το μουστάκι του σκίαζε κάθε ματς, δείχνει τη μεταφυσική πίστη τους στα ιδανικά της ομάδας.

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται δύο βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό και η ΑΕΚ τρεις. Στην ένατη αγωνιστική ο Ολυμπιακός έχει επτά νίκες και δύο ήττες. Η τελευταία ήττα ήταν με 1-0 από τον Παναθηναϊκό εκτός έδρας, με αυτογκόλ και με τον Οκκά παραλίγο να ισοφαρίσει πριν από τη λήξη. Η άλλη ήττα του, από τον Ατρόμητο, είναι και πάλι με ένα γκολ διαφορά. Στα ευρωπαϊκά ματς η μεγαλύτερη ήττα του είναι από τη Βαλένθια με δύο γκολ διαφορά, έχει το ευκολότερο ματς του ομίλου του εντός έδρας και αν το κερδίσει συνεχίζει στο ΟΥΕΦΑ. Εχει σταθερή διοίκηση, δικό του γήπεδο και ομολογουμένως γερασμένη ομάδα, αλλά και την ποιοτικότερη στο πρωτάθλημα, που, όπως ξέρουμε, κρίνεται σε οκτώ –μάξιμουμ– αγώνες. Και αν οι πάλιουρες του Ολυμπιακού κάνουν την υπερπροσπάθεια και πάρουν τρία–τέσσερα κρίσιμα ματς, το 10ο πρωτάθλημα σε έντεκα διοργανώσεις καταλήγει στον Πειραιά. Προς τι, λοιπόν, οι λόγοι του πανικού; Υπάρχουν λόγοι. Δεν είναι εύκολοι, αλλά γίνεται να αναλυθούν.

1) Οι οπαδοί. Παραδοσιακά, οι οπαδοί του Ολυμπιακού είναι οι αντιεξουσιαστικότεροι όλων. Μπορεί την εποχή του Κόκκαλη, με την εκπομπή της «Θύρας 7» στο Magic και την ευγνωμοσύνη για τη διάσωση από τα «πέτρινα χρόνια», σε συνδυασμό με τον φόβο ότι η ομάδα μπορεί να ξαναγυρίσει στη δυστυχία, οι οπαδοί του Ολυμπιακού να συμβιβάστηκαν με τη διοίκηση, αλλά το αντιεξουσιαστικό στοιχείο είναι κοντά στην επιφάνεια. Οχι μόνο στη «Θύρα 7», που την κριτική της στη διοίκηση δεν μπορώ να φανταστώ να την έκανε αντίστοιχη οργάνωση Παναθηναϊκών οπαδών σε κανάλι του Βαρδινογιάννη, αλλά σε όλους τους χώρους των οπαδών. Ας μην ξεχνάμε ότι το σύνθημα «η ομάδα ανήκει στον λαό της και όχι στον gay τον πρόεδρό της» βγήκε από την κερκίδα του Ολυμπιακού. Οσο οι οπαδοί του Ολυμπιακού στενοχωριούνται βλέποντας τους Παναθηναϊκούς χαρούμενους, άλλο τόσο νιώθουν μια αταβιστική ικανοποίηση που θα μπορούν να τραγουδήσουν κανένα από αυτά τα ωραία τραγουδάκια στον πρόεδρο. Αντε, για να μη γινόμαστε ακραίοι, όχι στον πρόεδρο, αλλά τον Λούβαρη, που είναι κάτι σαν το τοτέμ του προέδρου. Επειδή δεν σηκώνει να βρίσουμε τη θεότητα, βρίζουμε τη δαιμονική απεικόνισή της.

2) Η διοίκηση. Οταν έχεις καβατζώσει τα διαρκείας τριών ετών, έχεις αυξήσει τις χορηγίες πάνω από 30% και βγαίνεις κάθε χρόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ, κάθε οπαδός περιμένει κάτι καλύτερο από τις μεταγραφές του Ντομί, του Ζεβλάκοφ, του Μπόρχα, του Νε και του Ουαντού. Η πολιτική της διοίκησης στις μεταγραφές τα τελευταία χρόνια είναι «αρκετά για να παίρνουμε το πρωτάθλημα και να κοροϊδεύουμε ότι "χτυπάμε" Ευρώπη». Φυτώρια στον Ολυμπιακό υπάρχουν όσο υπάρχουν μαθήματα μπαλέτου στους ΛΟΚατζήδες. Εάν φέτος, μετά την πλέον προσοδοφόρα σεζόν του Ολυμπιακού, οι μεταγραφές ήταν τέτοιου επιπέδου, σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός δεν βγει στο Τσάμπιονς Λιγκ τι θα πάρει; Αντί για τους αναπληρωματικούς της Εσπανιόλ τους αντίστοιχους της Μούρθια και αντί για τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος του Ισημερινού τον δεύτερο του Κυπέλλου της Παταγονίας; Αντε να πλασάρει ότι ο Μάρκο Νε θα είναι σαν καινούργια μεταγραφή και ότι ο Ταραλίδης με έναν άλλον προπονητή θα δείξει τι αξίζει.

Επίσης, η διοίκηση του Ολυμπιακού έχει ένα ειδικό πρόβλημα με τους οπαδούς. Είναι οι οπαδοί που λιγότερο από όλους αποδέχονται τον θεσμό της Σούπερ Λίγκας. Ο οπαδός του Ολυμπιακού τρέφεται από την εχθρότητα με τον Παναθηναϊκό. Θέλει τον πρόεδρό του να μη λέει «καλημέρα» στον πρόεδρο του Παναθηναϊκού, όπως και ο ίδιος δεν θα έλεγε καλημέρα σε Παναθηναϊκό μία εβδομάδα πριν από το ντέρμπι και ένα μήνα μετά, σε περίπτωση που έχει χάσει ο Ολυμπιακός. Ο οπαδός του Ολυμπιακού αναθεματίζει όταν βλέπει τον Πέτρο Κόκκαλη να απολογείται για τα ρολά ταμειακών που έπεσαν στο Καραϊσκάκη. Θέλει τον Πέτρο να πλακώνεται στις σφαλιάρες με τον Τζίγκερ. Και δεν μιλάω για τον κάφρο της κερκίδας. Ενας από τους λόγους που ο Σάββας Θεοδωρίδης εμφανίζεται φέτος φαρμακωμένος είναι η Σούπερ Λίγκα, που τον φιμώνει και δεν μπορεί να αυτά τα ωραία που σκέφτεται για τους Παναθηναϊκούς.

3) Ο Τύπος. Δύο βαθμούς είναι πίσω ο Παναθηναϊκός και τρεις η ΑΕΚ. Εννέα ήταν πίσω η δεύτερη και έξι ο πρώτος. Είδατε να γίνεται χαλασμός στις εφημερίδες; Εντάξει, στον Παναθηναϊκό έγινε ένας ψιλοχαλασμός. Δεν αμφισβητήθηκαν όμως οι παίκτες, αλλά ο προπονητής. Γιγάντια διαφορά, που κάθε διοίκηση δέχεται. Διότι προπονητής είναι ένας και όσο και να κάνει, του δίνεις μια αποζημίωση και στο καλό. Παίκτες είναι ένα κάρο, κατά κανόνα ακριβότεροι, και ενώ προπονητή αλλάζεις όποια μέρα θέλεις, για παίκτες πρέπει να περιμένεις τον Δεκέμβριο. Στην ΑΕΚ δεν υπήρξε ούτε καν η αντίδραση που δημιουργήθηκε στον Παναθηναϊκό. Κανένα πρόβλημα για τον Φερέρ και το όραμά του. Φυσικά, δεν αναφέρομαι στους δημοσιογράφους των οπαδικών εφημερίδων, αλλά στον Τύπο του κέντρου. Ο οποίος μοιάζει ανακουφισμένος που μπορεί να γράψει επικριτικό σχόλιο για την ομάδα του Ολυμπιακού. Αν γράφεις εννέα χρόνια στα δέκα «Η "κούπα" στο λιμάνι», «Πανηγύρια στον Πειραιά» και τα σχετικά, η δυνατότητα να κάνεις κριτική σε απενοχοποιεί από συλλογικές προτιμήσεις.
Αντίθετα, στην ΑΕΚ ο κεντρώος Τύπος ήταν αδύνατον να κάνει κριτική. Και 12 χρόνια έχει να πάρει πρωτάθλημα και τα μύρια όσα τράβηξε. Επίσης, ο κεντρώος Τύπος ενδόμυχα υποδέχθηκε την ήττα του Ολυμπιακού με ανακούφιση. Ας πούμε ότι ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει τα ματς με τον Ατρόμητο και τον Παναθηναϊκό. Σε αμφότερα μπορούσε να το κάνει. Σφύριζε ο διαιτητής ένα πέναλτι στον Γεωργίου και έκανε μια ευκαιρία γκολ ο Ολυμπιακός με τον Ατρόμητο. Δεν έβαζε το αυτογκόλ ο Κωστούλας και σκόραρε ο Οκκάς. Τι θα γινόταν; Ο Ολυμπιακός θα είχε καθαρίσει το πρωτάθλημα από τον Νοέμβριο. Το σκέφτομαι και έχω εφιάλτες: τι στο διάολο θα γράφαμε μέχρι τον Μάιο; Για το νέο πνεύμα του Μουνιόθ στην Παιανία ή για τους πιτσιρικάδες του οραματιστή Φερέρ; Θα φτάναμε να κάνουμε τον Μουνιόθ γκουρού και τον Φερέρ Αγία Αθανασία του Αιγάλεω.

Είναι ορισμένα στοιχεία για τους λόγους που η ήττα του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό αντιμετωπίστηκε σαν εθνική καταστροφή. Οι οπαδοί στις επιτυχίες νιώθουν χειροκροτητές. Στις αποτυχίες νιώθουν ότι έχουν ένα ρόλο. Εστω κι αν αυτός είναι το κυνήγι των παικτών στου Ρέντη. Η διοίκηση βλέπει ότι μπορεί να χάσει το πρωτάθλημα, οπότε η αίσθηση ευδαιμονίας στους οπαδούς φέτος τον Μάιο δεν θα υπάρχει, πράγμα που σημαίνει ότι τα μπικικίνια πρέπει να πέσουν το καλοκαίρι και να είναι και σοβαρά. Και το να βρεθεί ξανά στο «δίνε», για τη διοίκηση του Ολυμπιακού ανήκει στα βαριά και ανθυγιεινά καθήκοντα. Οσο για τον Τύπο, η ευκαιρία να φανεί ότι δεν αβαντάρει τον Ολυμπιακό και τον πρόεδρό του είναι ελκυστική. Ούτως ή άλλως, μια ομάδα ύστερα από επιτυχίες μιας δεκαετίας αντέχει κριτική που αν γινόταν στις αντιπάλους της, θα είχε πέσει μαύρη απελπισία. Και τελικά ας μην ξεχνάμε αυτό που είπε ο Λέων Τολστόι: «Οι δυστυχισμένες οικογένειες κάνουν τα καλά μυθιστορήματα». Ισχύει στη ζωή όσο και στο ποδόσφαιρο.