Κοιμήσου καλύτερα (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Πηδάει ψηλά. Όπως ψηλά πηδάνε και οι βάτραχοι και όσοι μένουνε σε ρετιρέ και έχουν καλέσει βιζιτούδες στο σπίτι. Επίσης, πηδάει με ποικιλία. Πηδάει με μούρη στο τέρμα, πηδάει με το σώμα στριμμένο σαν το σουράβλι, κάτω από την μπάλα, μούρη με την μπάλα και με το μέτωπο να έχει περάσει την μπάλα. Πηδάει συνεχώς. Για κεφαλιές, πάνω από τάκλινγκ και για τη χαρά του πηδήματος. Δύο πράγματα είναι όμως σίγουρα. Οτι, εκτός από το να πηδάει, ο Φέλιξ Μπόρχα δεν δείχνει να μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Σίγουρα όχι να πηδήξει τα δύο στόπερ του Ατσαλένιου, πόσω μάλλον να τα ξεκωλιάσει, όπως προφητικά είχε πει στον Θέμη ο «Αλέ».

Πασάρει. Στους αμυντικούς, τα χαφ και τους επιθετικούς. Με θαυμαστή σταθερότητα. Στον διψήφιο αριθμό από πάσες που επιχείρησε ο ποδοσφαιριστής Γιάννης Ταραλίδης, είναι ζήτημα να πέτυχε μία φορά συμπαίκτη του. Ετσι και σου έλεγαν ότι είναι παίκτης του Ατσαλένιου, που ξέχασε τη φανέλα σπίτι και του δώσανε μία του Ολυμπιακού να βολευτεί, τον έβγαζες και διακριθέντα.

Ανεβαίνει. Άνετα, χαρούμενα και κάνοντας τις καλύτερες σέντρες από κάθε άλλο συμπαίκτη του. Για να γυρίσει όμως στην άμυνα, ο Γρηγόρης Γεωργάτος χρειάζεται ταξί. Δύο φορές ο Γιώργος Ανατολάκης έφτασε στο σημαιάκι του κόρνερ για να καλύψει την αριστερή πλευρά.

Παθιάζεται. Το βλέπεις από το αριστερό του φρύδι, που νομίζω ότι μερικές φορές σε κρίσιμες στιγμές κουνιέται. Τον Αντονι Χόπκινς να είχε στο κέντρο του ο Ολυμπιακός να παίζει με λιβρέα μπάτλερ, περισσότερο πάθος θα έδειχνε από τον Παντελή Καφέ. Η μόνη στιγμή που έδειξε αντίδραση ήταν όταν η μπάλα τον βρήκε στη μούρη. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, αλλά δύσκολο να ενταχθεί στο πρόγραμμα της προπόνησης στου Ρέντη.

Υπήρξε λοιπόν αναπληρωματικός του Ολυμπιακού που να έδειξε ότι αδικείται και πρέπει να παίζει με τους βασικούς; Τα καλά νέα είναι ότι υπήρξε. Τα κακά, ότι ήταν ο Μπαμπανγκίντα. Την επόμενη φορά που κάποιος θα πει «γιατί ο Σόλιντ δεν βοηθάει την ομάδα από τον πάγκο;», ας ξαναδεί το ματς με τον Ατσαλένιο. Αν αυτές είναι οι εναλλακτικές λύσεις του Ολυμπιακού, καλύτερα ο Σόλιντ να κοιμάται στον πάγκο.

Ποιος ήταν ο πιο συμπαθής παίκτης του Ολυμπιακού στους οπαδούς του Παναθηναϊκού; Ο Δημήτρης Μαυρογενίδης. Ηταν χαρακτήρας χαμηλών τόνων, δεν έκανε τσαμπουκάδες και δεν κλάδευε αντιπάλους. Ποιοι είναι οι πιο αντιπαθείς παίκτες στους Παναθηναϊκούς; Ο Ανατολάκης και ο Καστίγιο. Τσαμπουκαλεύονται και έχουν συμπεριφορά περισσότερο οπαδών, παρά επαγγελματιών παικτών.

Αντίθετα, ποιος ήταν ο πιο συμπαθής παίκτης του Παναθηναϊκού στους Ολυμπιακούς; Ο Ρενέ Χένρικσεν. Πολιτισμένο παιδί, με συμπεριφορά που δεν θα πρόσβαλε ούτε σε βαφτίσια. Αντιπαθείς; Ο Καλιτζάκης, ο Κυργιάκος και κυρίως ο Σαργκάνης. Απαντες, περισσότερο από επαγγελματίες, ήταν οπαδοί. Η χειρονομία του Σαργκάνη στο 2-2 του Κυπέλλου να δείξει στον Βαρδινογιάννη πού μπορεί να βάλει τα λεφτά ο Κοσκωτάς μετά το πέναλτι που έπιασε, δεν συγχωρήθηκε μέχρι σήμερα. Δεκαοκτώ χρόνια μετά τη χειρονομία, οι οπαδοί του Ολυμπιακού την έπεσαν στον «Τσαλακωμένο» μετά το ματς με τη Σαχτάρ στο Ντόνετσκ.

Αντίθετα με τους αντίπαλους παίκτες, τους οποίους οι οπαδοί προτιμούν πολιτισμένους και ψυχρούς, τους δικούς τους τούς θέλουν τσαμπουκάδες. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους παράγοντες. Οσο οι Παναθηναϊκοί γουστάρανε τον Γιώργο να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια της θύρας των επισήμων του ΟΑΚΑ με κάτι ασημένιο να φλασάρει κάτω από το σακάκι του τόσο ξενέρωναν με τον Φιλιππίδη να ανακοινώνει τα μεσομακροπρόθεσμα σχέδιά του. Παναθηναϊκοί και ΑΕΚτσήδες λάτρευαν τον Σωκράτη Κόκκαλη τα τρία χρόνια που έχωνε τα φράγκα και πιανόταν Κώτσος εντός γηπέδων και εκτός με τον Τριβέλα στην ΕΠΟ. Οταν ο Κόκκαλης αποφάσισε να μπει στο φανερό και το κρυφό παιχνίδι του ποδοσφαίρου, αμέσως όλοι θυμήθηκαν μέχρι τα παιδικά του χρόνια στην Ανατολική Γερμανία.

Με εξαίρεση την ΑΕΚ, στην οποία ο πολιτισμένος τρόπος διοίκησης του Νικολαΐδη έδειξε ότι υπάρχει και ένα άλλο κοινό στο ποδόσφαιρο, οι οπαδοί θέλουν τους παράγοντες και τους ποδοσφαιριστές τους μάγκες και τσαμπουκάδες και των αντιπάλων κορόιδα και κότες. Και ακόμα και στην ΑΕΚ, οι περισσότεροι προτιμάνε τους τσαμπουκάδες του Τσιρίλο από την εσωστρέφεια του Λάκη. Ετσι, για να βάλουμε μερικά πράγματα στη θέση τους. Ελάχιστοι Παναθηναϊκοί είχαν ενοχληθεί όταν ο «καπετάνιος» κατέβαινε στους επόπτες, λίγο περισσότεροι ΑΕΚτσήδες στα «ντου» του «τίγρη» στη σκοτεινή στοά και αμφιβάλλω αν χρειάζονται τα δάχτυλα του δεύτερου χεριού για να μετρηθούν οι Ολυμπιακοί που κοκκινίζουν όταν ακούνε τις κασέτες της Παράγκας. Ολοι είναι ηθικολόγοι και ευαίσθητοι όταν τις λαδιές τις κάνει ο αντίπαλος, αλλά τέρατα ανοχής όταν τις κάνει ο δικός τους.

Η ίδια υποκρισία ισχύει και για την ηλικία. Ο βετεράνος της μιας ομάδας είναι γέρος της άλλης. Τρία χρόνια ακούω από τους οπαδούς των άλλων ομάδων ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού γέρασαν. Φέτος που πραγματικά έχουν γεράσει, οι οπαδοί λένε «όπως το έλεγα», ξεχνώντας ότι στο μεταξύ οι ίδιοι παίκτες πήραν δύο πρωταθλήματα έπειτα από το νταμπλ του Παναθηναϊκού.

Οι έννοιες «οπαδισμός» και «αντικειμενικότητα» είναι τόσο συμβατές μεταξύ τους όσο ο φονταμενταλισμός και η ανεκτικότητα στη μωαμεθανική θρησκεία. Ισχύει και για τις θετικές ή αρνητικές κριτικές που γίνονται στον Σωκράτη Κόκκαλη για την προσφορά του στον Ολυμπιακό. Κατ' αρχάς, απορρίπτω κάθε κριτική που γίνεται από οπαδό άλλης ομάδας ή δημοσιογράφο οπαδικής εφημερίδας. Την ημέρα που ο Σωκράτης Κόκκαλης θα φύγει από τον Ολυμπιακό, θα πανηγυρίσουν. Διότι έστω και ξύπνιος να είναι ο νέος ιδιοκτήτης, μέχρι να μπει στα κόλπα θα του χρειαστούν δυο-τρία χρόνια, στη διάρκεια των οποίων κάποια άλλη ομάδα θα παίρνει το πρωτάθλημα. Από την άλλη, δεν μπορούν να απορριφθούν όλες οι κριτικές, ιδιαίτερα όταν αναφέρουν στοιχεία και όταν η πορεία του Κόκκαλη στον Ολυμπιακό δείχνει μια φθίνουσα πορεία.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης μπήκε στον Ολυμπιακό από το μπάσκετ. Εχωσε λεφτά, πήρε πέντε πρωταθλήματα και ένα Ευρωπαϊκό, αλλά στα τελευταία εννέα χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει πάρει οκτώ πρωταθλήματα, ενώ το ένατο το πήρε η ΑΕΚ. Οταν άρχισε να ρολάρει η ποδοσφαιρική ομάδα, ο Κόκκαλης σταμάτησε να ασχολείται σοβαρά με το μπάσκετ. Δεν πούλησε όμως και την ομάδα. Ο Κόκκαλης σταμάτησε να βάζει σοβαρά λεφτά, τουλάχιστον σε σύγκριση με τον Γιαννακόπουλο. Εάν οι Αγγελόπουλοι δεν είχαν αποφασίσει να χώσουν χρήματα στο μπάσκετ, το πιθανότερο θα ήταν το τμήμα να συνεχίζει να φυτοζωεί.

Ο τρόπος διαχείρισης της ομάδας του μπάσκετ από τον Κόκκαλη είναι το ανησυχητικό στοιχείο για τους οπαδούς του Ολυμπιακού όσον αφορά το μέλλον του ποδοσφαίρου. Υστερα από μια αρχική μπούκα, με τα λεφτά να πέφτουνε αβέρτα έπειτα από μια περίοδο ωριμότητας με μεταγραφές μπουτίκ, ο Κόκκαλης εδώ και τρία χρόνια ντεκαβάρει. Εκμεταλλεύτηκε το λάθος του Παναθηναϊκού να μην ανανεώσει τα συμβόλαια των Κωνσταντίνου και Νικοπολίδη, του «κάθισε» και η μεταγραφή του Ριβάλντο (ο οποίος σχεδόν είχε κόψει το ποδόσφαιρο) και έβγαλε τη δύσκολη διετία. Σε σχέση με τις μεταγραφές του Ζάχοβιτς, του Ζιοβάνι, του Ζέτερμπεργκ και του Καρεμπέ, οι μεταγραφές των τελευταίων χρόνων είναι αμελητέες. Εάν ο Παναθηναϊκός είχε διατηρήσει τον Γιτζάκ Σουμ, το τέλος της σημερινής ομάδας του Ολυμπιακού θα είχε έρθει νωρίτερα.

Το ερώτημα σήμερα είναι αν ο Σωκράτης Κόκκαλης μπορεί να δώσει ξανά όνειρο στους οπαδούς του Ολυμπιακού. Το ερώτημα είναι αν έχει την ψυχική αντοχή και τη διάθεση να βάλει το χέρι στο παντελόνι για να ανεβάσει το ηθικό της κερκίδας. Το αντικείμενο δεν είναι να πάρει έναν παίκτη που θα βοηθήσει την ομάδα, αλλά να δείξει ότι μπορεί να χώνει τα λεφτά που έχωνε όταν αγόρασε την ομάδα. Καλό το ντεκαβάρισμα, καλή η ιστορία με το Καραϊσκάκη, το οποίο δεν ανήκει στην ΠΑΕ, αλλά σε ανώνυμη εταιρεία ιδιοκτησίας Κόκκαλη, καλά τα πρωταθλήματα του παρελθόντος, αλλά ο Σωκράτης Κόκκαλης ξεζούμισε τη φρουρά των παικτών της δεκαετίας του '90. Τα προηγούμενα χρόνια έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν. Φέτος ξεπουλάνε την ιστορία τους. Οι παίκτες θυσίασαν την υστεροφημία τους, οι οπαδοί έγιναν μέλη και προπλήρωσαν τα διαρκείας. Εφτασε η στιγμή και για τη διοίκηση του Ολυμπιακού να κάνει κάτι. Αν αυτό είναι η αλλαγή του προπονητή, νομίζω ότι η κίνηση θα είναι φτηνή. Για το «καλή», αμφιβάλλω...