To οδυνηρό «περκέ;» του Αρη (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Oταν καταλάβει ο αυτόχειρ Αρης πόσο μεγάλη ήταν η ευκαιρία που έχασε χθες στην Ιταλία, μπορεί να είναι πολύ αργά για δάκρυα. Σε γήπεδο μισογεμάτο, απέναντι σε έναν αντίπαλο που έμοιαζε ιδανικό θύμα, η ομάδα του Ματσόν άφησε τη νίκη να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια της, μολονότι έφερε το παιχνίδι εκεί όπου το ήθελε. «Περκέ», Αρη; Γιατί;

Τα τελευταία δευτερόλεπτα τέτοιου αγώνα απαιτούν αρετή και τόλμη. Απαιτούν ήρωες. Ωραίους, και όχι μοιραίους σαν τον Σκέιλς. Οι δύο χαμένες βολές του Αμερικανού έφεραν τα μαύρα σύννεφα και επέτρεψαν στους παίκτες της Νάπολι να μυρίσουν άρωμα νίκης. Από εκείνη τη στιγμή, ο Αρης έγινε δευτεραγωνιστής. Κυνηγός, όχι κυνηγημένος.

Θα μπορούσε να κλέψει τη νίκη ακόμα και την ύστατη στιγμή, αλλά ήταν υπερβολή να περιμένει ένα μικρό θαύμα από τον Παντελιάδη. Κάποτε, στο όχι και τόσο μακρινό Πέζαρο, ο Αρης (του 1991) γνώρισε οδυνηρή ήττα που τον άφησε έξω από το φάιναλ φορ του Παρισιού. Ποιος χρεώθηκε το κρίσιμο σουτ στην ομάδα του Γκάλη; Ο Μιχάλης Ρωμανίδης. Το έχασε, αλλά κανένας δεν τόλμησε να του ζητήσει ρέστα. Οι μεγάλες στιγμές είναι για τους μεγάλους παίκτες, όχι για τους ρολίστες.
Η νίκη της Ορτέζ επί της ΤΣΣΚΑ έκανε την ήττα του Αρη ακόμα πιο οδυνηρή, αφού οι Γάλλοι πάτησαν γκάζι και ξέφυγαν από τον Ομιλο των ομάδων που στοχεύουν στην 5η (και την 6η) θέση. Την ερχόμενη εβδομάδα, η Ορτέζ επισκέπτεται το Αλεξάνδρειο. Για περισσότερους από έναν λόγους, ο αγώνας είναι για τον Αρη «must-win». Μόνο η νίκη τον κρατάει ζεστό στην κούρσα της Ευρωλίγκας. Αν είχε βγει όρθιος από τη σκιά του Βεζουβίου, θα έβγαζε τον κόσμο του στους δρόμους και στα αεροδρόμια.

Ο Παναθηναϊκός πέτυχε στη Λιουμπλιάνα έναν προαναγγελθέντα θρίαμβο. Ολη μέρα στην πόλη άκουγες απλούς φιλάθλους να μιλούν για «τη βέβαιη ήττα της Ολύμπια». Η πρωταθλήτρια Σλοβενίας, στερημένη των υπηρεσιών των Αρσλάν, Γιούρκοβιτς, Οζμπολτ, είναι καλή για το ULEB Cup, αλλά μετριότατη για την Ευρωλίγκα. Ο πολύπειρος Παναθηναϊκός την έπαιξε σαν τη γάτα με το ποντίκι και νίκησε με τρόπο άνετο και πειστικό.

Μόνο αόμματος θα μπορούσε να αμφισβητήσει τη διαφορά κλάσης ανάμεσα στις ομάδες που εμφανίστηκαν στη «Χάλα Τίβολι». Εν τέλει, ο αγώνας αποδείχθηκε χρήσιμος για τον Ομπράντοβιτς, αφού βοήθησε τους Γιαβτόκας, Ντελκ να μάθουν λίγο καλύτερα τα συστήματα του Σέρβου και τα χούγια των νέων τους συμπαικτών. Έπαιξαν, και οι δύο, καλά. Οχι τόσο καλά όσο ο Χατζηβρέττας ή ο Ντικούδης ή ο Τσαρτσαρής ή ο Σισκάουσκας, αλλά καλά. Καλύτερα από τον Διαμαντίδη!
Ας το σημειώσουν αυτό το τελευταίο, γιατί δεν πρόκειται να συμβεί πολλές φορές στο μέλλον. Ο Δημητράκης έπαιξε σαν να τον βάραινε το αόρατο περιβραχιόνιο που για πρώτη φορά «φόρεσε». Δεν σκόραρε καθόλου, ούτε έβγαλε τις γνωστές, σκυλίσιες άμυνες, ούτε έδωσε πολλές μαγικές ασίστ. Αν το δικαιούται; Χωρίς καμία αμφιβολία. Και τότε γιατί τα γράφω αυτά; Διότι όταν ο Διαμαντίδης παίζει μέτρια είναι είδηση. Τις ειδήσεις (έτσι μας δίδαξαν) πρέπει να τις γράφουμε.