Αναζητήστε τη γυναίκα… (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Σήμερα η σελίδα μου είναι γένους θηλυκού. Ή κάτι τέτοιο, μια και με τα φύλα καλό είναι να κρατάς κάποιες επιφυλάξεις.

Η είδηση με έκανε να νιώσω ευχάριστα? αφορούσε μια γυναίκα, –αθλήτρια. Διάβασα, λοιπόν, στο χθεσινό πρωτοσέλιδο του «Πρωταθλητή» τη δήλωση της Κατερίνας Θάνου: «Αισθάνομαι δυνατή για αγώνες».

Είναι δυνατόν να μη συγκινηθώ, φίλε αναγνώστη; Φαντάζομαι ότι όταν μιλάει για αγώνες η φίλη μου η Θάνου εννοεί αγώνες μοτοσικλέτας, και όταν δηλώνει ότι αισθάνεται δυνατή εννοεί ότι ξεπέρασε το σοκ από την τελευταία φορά που ανέβηκε σε μηχανή, τότε που, δυστυχώς, έπεσε…

Για να γιορτάσω λοιπόν την επιστροφή, δημοσιεύω σήμερα αντί για σκίτσο μία φωτό της Θάνου όταν έτρεχε, διότι κάποιοι από σας μπορεί και να μην τη θυμόσαστε…

Και μια που μιλάμε για γυναίκες, καλό είναι να διαβάστε το κείμενο που μου έστειλε ένας φίλος. Αν τυχαίνει να βλέπετε μπάλα με γυναικεία συντροφιά, θα σας φανεί πολύ χρήσιμο. Διαβάστε και θα με θυμηθείτε…

«Ενας πολύ απλός κανόνας, κυρίες και δεσποινίδες!

Διαβάστε ΠΟΛΥ προσεκτικά τα παρακάτω, μέχρι το τέλος της σελίδας. Αυτές οι πληροφορίες θα σας φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες αυτή την εποχή.

Φανταστείτε πως βρίσκεστε στον Καλογήρου ένα Σάββατο απόγευμα. Γίνεται ο χαμός και περιμένετε στην ουρά για να πληρώσετε.

Μια άλλη κυρία βρίσκεται στην αρχή της σειράς στο ταμείο και πληρώνει. Ανάμεσα σε εσάς και την πρώτη κυρία (που πληρώνει) βρίσκεται μια τρίτη κυρία.

Ακριβώς πίσω από το κεφάλι της ταμία βρίσκεται ένα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ζευγάρι παπούτσια, που δεν είχε πέσει στην αντίληψή σας μέχρι πρότινος. Η ταμπέλα από πάνω του γράφει: "Τέλος Εποχής – 50%".

Παράλληλα με τον ενθουσιασμό σας, με σφυγμούς εκστατικού χαρακτήρα, συνειδητοποιείτε πως η κυρία μπροστά σας κοιτάει ακριβώς τα ίδια παπούτσια που σας χάρισαν στιγμές ακαριαίας ηδονής.

Και οι δύο (εσείς και η εν λόγω κυρία) έχετε αφήσει τις τσάντες σας στις αντίστοιχες φίλες σας (γιατί shopping χωρίς τη φίλη μας δεν είναι shopping) και έχετε πάνω σας μόνο τα λεφτά που χρειάζονται για τα ψώνια που κρατάτε.

Θα ήταν πραγματικά αγενές και ανήκουστο για μια "chic" κοπέλα σαν και σας να μπείτε μπροστά από την κυρία χωρίς να έχετε την τσάντα με τα λεφτά μαζί σας (σας θυμίζουμε πως την κρατάει η φίλη σας), ενώ πάνω σας έχετε μόνο όσα λεφτά χρειάζονται για να αγοράσετε τα παπούτσια που κρατάτε.

Ομως, για καλή σας τύχη, διασταυρώνετε τα βλέμματά σας με τη φίλη σας, η οποία καταλαβαίνει αμέσως την κατάσταση και ετοιμάζεται να σας πετάξει την τσάντα σας, προκειμένου να έχετε επιπλέον χρήματα, για να αγοράσετε τα πεδιλάκια που μπανίσατε.

Εάν σας την πετάξει και, για να την πιάσετε, θα πρέπει να προσπεράσετε την κυρία-ανταγωνίστριά σας και άρα να αγοράσετε πρώτη τα παπούτσια, θα ήταν σωστό και καθόλου αγενές. Ετσι δεν είναι;

Απεναντίας, εάν περνάγατε μπροστά της πριν η φίλη σας σάς πετάξει την τσάντα (και φαινόταν, εν τέλει, ότι της φάγατε τη σειρά εν ψυχρώ και με μόνο σκοπό να "αρπάξετε" τα παπούτσια από εκείνη), θα ήταν μεν σωστό, αλλά πάρα πολύ αγενές (πράγμα που δεν σας αρμόζει).

Θυμηθείτε πως θα ήταν τελείως απρεπές να προσπεράσετε πριν σας πετάξουν την τσάντα σας!

Ξανασκεφτείτε λίγο όλο αυτό το σκηνικό, κυρίες και δεσποινίδες μου…

Λίγο ακόμα…

Μια μικρή προσπάθεια…

Ακριβώς.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! Μόλις καταλάβατε τον κανόνα του OFF SIDE!

Τώρα μπορείτε να σταματήσετε να μας τα κάνετε τσουρέκια με τις ηλίθιες ερωτήσεις σας!»

Πόσο δίκιο έχει… Εγώ όμως σήμερα νιώθω βαριεστημένος και γεμάτος άγχος από το γεγονός ότι η ΑΕΚάρα δεν κέρδισε στο Χαϊδάρι. Για να αλλάξω διάθεση, διάβασα ένα κείμενο του Δημήτρη Πολιτάκη στο «Lifo» και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

«Σφηνωμένη», γράφει, «ανάμεσα στους δίδυμους καημούς του έθνους (εύκολο και άμεσο χρήμα πάση θυσία, “Deal” – φτηνό σκυλοπόπ βαριετέ “Πάντα την Κυριακή”), συνεχίζει την παρουσία της η “εμβληματική” Αθλητική Κυριακή με το “εμβληματικό” σήμα. Οποτε ακούω το γνωστό θέμα, σαλιώνω από προσμονή σαν το σκυλί του Παβλόφ, κατάλοιπο των παιδικών χρόνων, όταν περίμενα να τελειώσει η “Σύγχρονη Εύα” και να μπει η μουσική τίτλων της Αθλητικής Κυριακής (με τον Διακογιάννη τότε). Πάνε κι αυτές οι χαρές –τώρα πια, αντί για πρωτάθλημα (σε πλήρη ανυποληψία, έτσι κι αλλιώς), πρέπει να υπομείνεις ένα αφόρητα βαρετό πάνελ, γύρω απ’ το οποίο παρελαύνουν τα πιο εξοντωτικά κλισέ. Στη συγκεκριμένη εκπομπή συμμετείχαν ο αντιπρόεδρος της Βουλής Τραγάκης, ο βετεράνος (των γηπέδων και των καφενόβιων πάνελ) Γιώργαρος Αμανατίδης και ο φιλόσοφος του πατσά Ασλανίδης (που έχει πει το αμίμητο “χωρίς το ποδόσφαιρο και τον Καζαντζίδη θα είχα πεθάνει”).

«Ευτυχώς, γρήγορα έγινε χαμός, με αφορμή την “αντικειμενική” ανάλυση του ντέρμπι από γνωστό βάζελο δημοσιογράφο. Ακολούθησε μια λεκτική κλοτσοπατινάδα και η βαλσαμωμένη ευπρέπεια της κρατικής τηλεόρασης ανατράπηκε από μια εντροπική δύναμη, σαν να επαναστάτησε η ίδια η εκπομπή εναντίον των παρουσιαστών, που την έχουν πήξει στη σαχλαμάρα με ορφανοτροφεία, σχολές δημοσιογραφίας και παιδικές ομάδες στον ρόλο ζωντανού ντεκόρ στο στούντιο: “Και καταδικάζουμε όλοι μαζί τη βία και τρα λα λα η Σούπερ Λίγκα και καλούμε παλαίμαχους “ποδοσφαιριστάς” (όπως οι ίδιοι αυτοπροσφωνούνται, διότι προφανώς τους έχει μπει για τα καλά στο πετσί ο στόμφος του αφηγητή στα αθλητικά επίκαιρα επί χούντας) οι οποίοι έχουν για όλα άποψη και κλαψουρίζουν για τη χαμένη ποιότητα του ποδοσφαίρου, ενώ δεν θα άντεχαν ούτε δέκα λεπτά στο γήπεδο αυτοί οι φοβεροί “μπαλαδόροι” με τους σύγχρονους “τσουρουκάδες”».

«Οσο για τους δημοσιογράφους, τι να πεις; Σε ποια άλλη χώρα ξέρει ο κόσμος τι κόμμα υποστηρίζουν οι δημοσιογράφοι του πολιτικού ρεπορτάζ και τι ομάδα οι αθλητικογράφοι;(…) Και κατηγορούν τα “πρεζάκια” των οργανωμένων –σαν αυτόν που βούτηξε μόνος του από την κερκίδα στο γήπεδο του Αρη, και στο ριπλέι περίμενα να τον δω να κάνει γκελ– θεωρώντας ότι οι ίδιοι έχουν ανοσία στην παθογένεια που μαστίζει το λαοφιλέστερο άθλημα στη χώρα μας. Και η κάμερα-“τσακάλι” επιμένει να ζουμάρει κάθε φορά σε κάτι άσχετες γκόμενες στην κερκίδα που μιλάνε στο κινητό, για να δείξει ότι η “οικογένεια επιστρέφει”, ενώ απλώς πρόκειται συνήθως για τη βαρεμένη σύζυγο/γκόμενα κατόχου διαρκείας στα επίσημα. Σε λίγο θα το ψυλλιαστούν τίποτα άνεργες γλάστρες και θα το κάνουν επάγγελμα: “Με πληρώνουν για να πηγαίνω στο γήπεδο και να με τραβάει χαρούμενη ο εικονολήπτης”».

Το μόνο που θέλω να πω είναι απλώς ν’ αγιάσει το στόμα του! Και να προσθέσω ότι, αν είναι να γίνονται τέτοιες εκπομπές, ας φέρουν πίσω τον Κυριάκο Θωμαΐδη. Είχε τουλάχιστον ένα ενδιαφέρον, έστω κι αν –όπως όλα τα ενδιαφέροντα– κρατούσε λίγο…