Φοβού την ΤΣΣΚΑ, τους Ισπανούς και τα δικά μας μπερδέματα... (Sportday / Φ. Συρίγος)

Η πρωταθλήτρια Ισπανίας Ουνικάχα Μάλαγα, ύστερα από τρεις αγώνες έχει ισάριθμες ήττες! Η Μακάμπι, με δύο ευρωπαϊκούς τίτλους και ένα χαμένο τελικό τα τρία τελευταία χρόνια, διαλύεται από τα «μωρά» της Παρτιζάν και δυσκολεύεται να νικήσει τη Μάλαγα και τη Ρόμα. Η έμπειρη και σκληρή Εφές Πίλσεν, πανίσχυρη άλλοτε μέσα στο «Αμπντί Ιμπεχτσί», έχασε καθαρά από τη Λε Μαν, που προέκυψε... έτσι από το πουθενά! Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και η ήττα της ΤΣΣΚΑ από την Ορτέζ να αποσταθεροποιήσει ακόμα περισσότερο τον μύθο των φαβορί του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Σε μια χρονιά στο τέλος της οποίας το φάιναλ φορ θα γίνει στην Αθήνα, πάρα πολλές ομάδες έχουν βαλθεί από νωρίς να αποδείξουν ότι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός διαθέτουν σημαντική προτεραιότητα γι' αυτό το πολυδιαφημισμένο ραντεβού των τεσσάρων κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων. Είναι πράγματι, όμως, η κατάσταση έτσι όπως παρουσιάζεται μέχρι στιγμής ή μήπως είναι πολύ νωρίς για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα;

Τα όσα αναφέρθηκαν στην εισαγωγή και βέβαια δεν αμφισβητούνται, πλην όμως όλες οι ομάδες έχουν στη διάθεσή τους τον απαιτούμενο χρόνο για να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της διοργάνωσης, είτε με περισσότερη δουλειά είτε με κάποιες καθοριστικές αλλαγές στα ρόστερ τους. Πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσαν να αναμένονται διαφοροποιήσεις ή και μικρά θαύματα της τελευταίας στιγμής, ικανά να «βάλουν φωτιά» στη διοργάνωση!

Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι μετά τις τρεις πρώτες αγωνιστικές τα δράματα είναι περισσότερα από τα θαύματα και οι ομάδες που με βάση τις λογικές προβλέψεις θα μπορούσαν να παίξουν ένα σημαντικό ρόλο στον δρόμο προς το φάιναλ φορ εμφανίζονται λιγότερες από άλλες φορές. Για παράδειγμα, από τις τέσσερις ιταλικές ομάδες τουλάχιστον οι τρεις είναι απαράδεκτες σε ποιότητα και αποτελεσματικότητα, ενώ η τέταρτη (Μπενετόν), αποδεκατισμένη σε σχέση με πέρυσι, απλώς μπορεί να σταθεί με κάποια αξιοπρέπεια και να διεκδικήσει με αυξημένες πιθανότητες, σε σχέση με τις άλλες, την πρόκρισή της στην επόμενη φάση.

Κατώτερη του αναμενομένου είναι επίσης η Ντιναμό Μόσχας, που αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει επιπλέον προβλήματα λόγω του τραυματισμού και της αποχής του Παπαδόπουλου, ενώ από το γκρουπ των μετρίων (Πρόκομ Τρεφλ, Κολωνία, Τσιμπόνα, Παρτιζάν, Ολίμπια, Ζαλγκίρις, Φενερμπαχτσέ) η μόνη που λόγω ταλέντου θα μπορούσε να κάνει την έκπληξη είναι η Παρτιζάν, η οποία προς το παρόν βεβαίως τη μία διαλύει τη Μακάμπι και την άλλη διαλύεται από την Μπανταλόνα.

Βαδίζουμε, λοιπόν, προς ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στις ελληνικές και τις ισπανικές ομάδες, με αδιευκρίνιστο τον ρόλο που μπορεί να παίξει η Μακάμπι και την ΤΣΣΚΑ αποφασισμένη να υπερασπιστεί τον περσινό τίτλο της; Βεβαίως, είναι νωρίς ακόμα, αλλά μέχρι στιγμής δεν φαίνεται ούτε με τηλεσκόπιο εκείνη η ομάδα που θα μπορούσε να παρεμβληθεί στις επικρατέστερες. Ούτε καν κάποια από τις δύο γαλλικές (Ορτέζ, Λε Μαν), που κατά γενική ομολογία είναι αρκετά πάνω από το επίπεδο στο οποίο μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.

Ας πάρουμε, λοιπόν, τις υποψήφιες με τη σειρά. Η Μπαρτσελόνα εκλογίκευσε σε μεγάλο βαθμό το ρόστερ της σε σχέση με πέρυσι, βρήκε χημεία και ταυτόχρονα έχει την πολυτέλεια να παίζει χωρίς Αμερικανούς, κάτι που σημαίνει ότι οποιαδήποτε στιγμή παραστεί ευκαιρία ή ανάγκη μπορεί να κάνει την κατάλληλη κίνηση. Επιπλέον, διαθέτει έμπειρο και σκληρό προπονητή, ενώ το όνομά της έχει μεγάλο ειδικό βάρος.

Η Ταου διαθέτει ένα από τα πληρέστερα ρόστερ στην Ευρωλίγκα, αλλά ίσως αυτή η τόσο μεγάλη συγκέντρωση αστέρων να προκαλέσει τελικά περισσότερα προβλήματα απ' όσα θα λύσει. Κυρίως διότι σε κάποιους από τους περιφερειακούς της (Ρακόσεβιτς, Ερντογάν) δύσκολα μπαίνει χαλινάρι, αλλά και επειδή ο προπονητής της δεν έχει την εμπειρία που απαιτείται για να τιθασεύσει τόσα... θηρία. Η Μάλαγα αυτή τη στιγμή έχει τρεις ήττες σε τρία ματς, αλλά δεν θεωρείται ξεγραμμένη. Θα κριθεί οριστικά και αμετάκλητα όταν θα επιστρέψει ο Μάρκους Μπράουν, διότι παρά τα κακά αποτελέσματα διαθέτει την ποιότητα που χρειάζεται για να πάει μακριά. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο και για την τέταρτη ισπανική ομάδα, την Μπανταλόνα, που επέστρεψε στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση ύστερα από 12 χρόνια απουσίας. Ανεξάρτητα από την ήττα της στο Λε Μαν, η πρωταθλήτρια ΤΣΣΚΑ δείχνει να είναι η πιο έτοιμη από όλες τις διεκδικήτριες. Διότι διατήρησε όλο τον κορμό των παικτών που την οδήγησαν στον περσινό θρίαμβο, κράτησε τον ίδιο προπονητή και τώρα έχει και τον Αντερσεν, που επέστρεψε (προς το παρόν όχι πανέτοιμος) από τον περσινό βαρύ τραυματισμό που του στέρησε το φάιναλ φορ.

Η Μακάμπι μετά τον Γιασικεβίτσιους έχασε και τον Πάρκερ (αλλά και τον Μπάστον...). Από τους «τέσσερις σωματοφύλακες» που την οδήγησαν στους τίτλους του '04 και του '05 απέμεινε μόνος ο Βούισιτς. Επιπλέον, ο Γκέρσον είναι τώρα στον Ολυμπιακό. Ολες αυτές είναι τρομερές απώλειες, ακόμα και για έναν τόσο μεγάλο σύλλογο, όπως η μόνιμη πρωταθλήτρια Ισραήλ. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το πιο λογικό θα ήταν για πρώτη φορά έπειτα από τόσα χρόνια η Μακάμπι να μην πάει στο φάιναλ φορ. Ποιος ξέρει όμως...

Ο Παναθηναϊκός, είναι η πρώτη χρονιά μετά τον θρίαμβο του 2002 που ανέβασε το κόστος του ρόστερ του τόσο ψηλά. Τον έβαλε στα «αίματα» η διοργάνωση του φάιναλ φορ στην Αθήνα και τον υποχρέωσε σε ακόμα μεγαλύτερες δαπάνες η απώλεια του Σπανούλη. Αυτή τη στιγμή, με ατελείωτες επιλογές που επεκτείνονται και πέραν του πάγκου, ο Παναθηναϊκός μπορεί να κερδίζει, αλλά ταυτόχρονα ψάχνεται. Διότι προς το παρόν ο Διαμαντίδης είναι μόνος στη θέση του πλέι μέικερ, διότι ο Ντελκ παίζει το δικό του μπάσκετ στην επίθεση και δεν υπάρχει στην άμυνα, διότι οι Σισκάουσκας, Μπετσίροβιτς δεν έχουν μπει απόλυτα στο πνεύμα της ομάδας και διότι ο Γιαβτόκας χρειάζεται εκπαίδευση για να αξιοποιήσει τα απίστευτα φυσικά προσόντα του. Κάτω από αυτές τις συνθήκες νομίζω ότι ο Ομπράντοβιτς θα χαλάλιζε δύο (ή και τρεις...) από τους πολυάριθμους κοντούς που μάζεψε, αν μπορούσε (λέμε τώρα...) να είχε πίσω τον Σπανούλη!

Ο Ολυμπιακός, με επτά νέους παίκτες, καινούργιο προπονητή και άλλο στυλ παιχνιδιού, έχει εντυπωσιακές επιδόσεις, αλλά και επικίνδυνες αδυναμίες. Ο Πεν είναι άσος στην τρεχάλα, αλλά στο «5 εναντίον 5» σκέπτεται λίγο και δημιουργεί ελάχιστα. Ο Σχορτσιανίτης είναι πιο περπατημένος από πέρυσι, αλλά όχι και πιο δυνατός (όπως θα περίμενε κανείς...), γεγονός που δεν του επιτρέπει να παίζει σε υψηλό επίπεδο πάνω από 15 λεπτά. Ακερ και Στακ προσθέτουν ποιότητα στην ομάδα και ο Ντόμερκαντ εκτελεστική δεινότητα μέχρι του σημείου που μπορείς να λες «και τι έγινε που λείπει ο Μασιγιάουσκας;». Η επιστροφή, πάντως, του τελευταίου σίγουρα θα επηρεάσει την κατάσταση. Θετικά ή αρνητικά, κανείς δεν το ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Ολυμπιακός τότε δεν θα έχει πολύ χρόνο μπροστά του...