Το διπλό καλό με τον Μάρκο Νε στην ενδεκάδα (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Για πρώτη φορά από την έναρξη της φετινής σεζόν, στο Καραϊσκάκη δεν παίχτηκε το «η μπάλα ψηλά και για το κεφάλι του Κύπριου». Για πρώτη φορά τη φετινή σεζόν οι πλάγιοι επιθετικοί του Ολυμπιακού έφταναν το σημαιάκι του κόρνερ. Για πρώτη φορά όλα τα χαφ, όταν έχαναν την μπάλα, έκαναν μια υποτυπώδη (το λιγότερο) προσπάθεια να την ξανακερδίσουν. Για πρώτη φορά ο Ολυμπιακός έπαιξε σαν μια ομάδα εν ενεργεία ποδοσφαιριστών και όχι σαν ένα συνονθύλευμα κακότροπων βετεράνων που ψάχνουν φταίχτες για τις δικές τους αδυναμίες. Για πρώτη φορά για κάθε γκολ που έβαζε ο Ολυμπιακός υπήρχε και ένας παίκτης να παίρνει την ασίστ. Και φυσικά υπήρχαν λόγοι.

Κάποιοι είναι εύκολο να αναλυθούν, κάποιοι άλλοι αδύνατον. Οι εύκολοι. Η παρουσία του Μάρκο Νε στο κέντρο του γηπέδου, η οποία σήμαινε την απουσία του Μάριτς από την ίδια περιοχή. Διπλό καλό. Διότι ο Μάρκο Νε δείχνει να ξέρει μπάλα, αλλά έχει και έναν από αυτούς τους σπάνιους ποδοσφαιρικούς χαρακτήρες που πιστεύουν ότι ξέρουν ένα «κλικ» λιγότερο από την πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα είναι να μην είναι τόσο ανασφαλής, που να αποφεύγει τις πρωτοβουλίες και να γυρνάει την μπάλα στα στόπερ. Ούτε επίσης να είναι τόσο καβαλημένος, που να προσπαθεί κινήσεις και πάσες που δεν μπορεί να φέρει σε πέρας.

Σε ολόκληρο το ματς, με την μπάλα να περνάει από τα πόδια του σχεδόν σε κάθε κατεβασιά, τα «πουλήματα» που έκανε ο Νε δεν ξεπερνάνε τα δάχτυλα απρόσεκτου μηχανικού σε πρέσα. Σε συνδυασμό με την απουσία του Μάριτς, η αποτελεσματικότητα των κινήσεων του οποίου είναι μικρότερη από την ελληνική διπλωματία στο Κυπριακό και με λιγότερη ποικιλία στις λύσεις, το κέντρο του Ολυμπιακού ρόλαρε αξιοπρεπώς. Βοήθησε και η απόδοση των δύο πλαγίων, με τον Παππά να παίζει στα δεξιά (όπου και μόνο παίζει) και τον Τζόρτζεβιτς αριστερά (απ’ όπου απαγορεύεται να τον μετακινούν). Έχοντας λοιπόν κεντρικούς που μπορούν να τρέχουν και συνάμα ξέρουν μπάλα, ανέβηκε και η απόδοση του Ριβάλντο. Κανένα μυστικό και καμία μαγική κίνηση από πλευράς Σόλιντ. Απλώς μία ενδεκάδα καλών ποδοσφαιριστών που έχουν όλες τις ηλικιακές γκάμες και μία μίνιμουμ τεχνική. Έλυσε λοιπόν όλα τα προβλήματά του ο Νορβηγός; Οχι. Διότι όταν κάποιοι ξεφορμαριστούν και κάποιοι άλλοι τραυματιστούν, ο πάγκος του Ολυμπιακού είναι πολύ φτωχός σε λύσεις όσον αφορά τον χώρο του κέντρου.

Για την ΑΕΚ μπορώ να γράψω ότι έπαιξε με την καλή της ενδεκάδα. Το rotation θα ήταν ασφαλές, αν όλες οι πιθανές ενδεκάδες είχαν παίκτες ακριβώς της ίδιας αξίας. Γίνεται μοναχά θεωρητικά. Στην πράξη, ο προπονητής μπορεί να ξεκουράζει παίκτες, αλλά αυτοί που τους αντικαθιστούν είναι κατά τεκμήριο χειρότεροι. Γι' αυτό σε κάθε ομάδα του κόσμου υπάρχουν βασικοί και αναπληρωματικοί. Με τη θεωρητικά βασική της ενδεκάδα, λοιπόν, η οποία δεν έχει πιτσιρίκια, αλλά ατσαλωμένους στα γήπεδα ποδοσφαιριστές, με τον Τζιωρτζιόπουλο πίσω στην ενδεκάδα, τον Σέζαρ να «καθαρίζει» το ματς «σερβίροντας» δύο γκολ στον Μαντούκα και τον Λυμπερόπουλο, και με τον Καμπάνταη να διεκδικεί θέση βασικού, η ΑΕΚ νίκησε τη Λάρισα με «πεντάρα». Σκορ που επί εποχής Σάντος ήταν επικίνδυνο. Αν το άναβαν στα matrix του ΟΑΚΑ, μπορεί να καίγονταν οι λάμπες και να μην το έπαιρναν είδηση.

Οσο για τον Παναθηναϊκό, σε ένα ματς που τις δύο ομάδες θα μπορούσε να κοουτσάρει ο Μπάμπης Τεννές, μια και είναι ζήτημα να έγιναν πέντε φάσεις, νίκησε τον Εργοτέλη με ένα σουτ του Μπόβιο από το πουθενά. Φάση που δεν θα την έβλεπες ούτε σε μαθητικό βίντεο γυμνασίου της Εύβοιας. Τυχερός που πήρε τους τρεις βαθμούς, αλλά σε καμία περίπτωση ικανός να χαροποιήσει τον προπονητή του, ο οποίος για πρώτη φορά έμεινε καθισμένος στον πάγκο με το πρόσωπο στα χέρια, σαν να μην ήθελε να παρακολουθεί το ανοσιούργημα.