Οι κάφροι και το θέαμα (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ούτε καν θυμάμαι το όνομα του προπονητή. Θυμάμαι ότι είναι προπονητής σε μια ομάδα τοπικών πρωταθλημάτων. Η δήλωσή του, όμως, ήταν εντυπωσιακή. «Αν οι φίλαθλοι θέλουν θέαμα, να πηγαίνουν στους Χάρλεμ». Εχει δίκιο. Αλλά, επειδή οι Χάρλεμ έρχονται σπάνια στην Ελλάδα, μπορεί να μην πηγαίνουν να τους δουν, αλλά να κάθονται σπίτι τους. Χωρίς να δικαιολογώ, μπορώ να κατανοήσω την ανάγκη μιας μεγάλης ομάδας που αγωνίζεται σε έναν μεγάλο θεσμό να καταφύγει σε ποδόσφαιρο σκοπιμότητας.

Βλαστημάς για την μπάλα που βλέπεις, αλλά τουλάχιστον η κίνηση έχει κάποια λογική. «Για εκατομμύρια ευρώ παίζουν. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει». Είναι όμως αδύνατον να αποδεχθείς τη λογική ότι μια ομάδα που παίζει στη δεύτερη ερασιτεχνική κατηγορία της Φθιώτιδας υπάρχει λόγος να παίξει αντιποδόσφαιρο. Να κάνει τι; Να προβιβαστεί στην Α; Και στην Α τι θα κάνει, πάλι αντιποδόσφαιρο δεν θα παίζει για να προβιβαστεί στη Γ' Εθνική; Και ας πούμε ότι τους παίκτες και τον προπονητή δεν τους ενδιαφέρει το θέαμα. Οι ταλαίπωροι οι οπαδοί της ομάδας γιατί πρέπει να υπομένουν το μαρτύριο; Για να δηλώνουν περήφανοι ότι τα παιδιά τούς δικαίωσαν και αντί να παίζουν με τον Δομοκό παίζουν με την Κουτσούφλιανη; Η κατάρα των Ελλήνων προπονητών, οι ομάδες τους να παίζουν αντιποδόσφαιρο, ξεκινάει από το ότι νομίζουν ότι το αποτέλεσμα μετράει. Αν το αποτέλεσμα ήταν αυτό μόνο που μέτραγε, κανένας δεν θα έπρεπε να πηγαίνει στο γήπεδο, αλλά να το διαβάζουν στις εφημερίδες, γεγονός που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αν αναλογιστούμε πόσα φύλλα εφημερίδων πουλιούνται σε συνδυασμό με τα εισιτήρια της Κυριακής. Η δεύτερη κατάρα είναι ότι εμπειρικοί ημιεπαγγελματίες προπονητές κολακεύονται να πιστεύουν ότι έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις με τον Μουρίνιο και αυτοί μεν να παίρνουν την ίδια κυνική στάση στο ποδόσφαιρο, ο πρόεδρός τους δε και παντοπώλης του χωριού να υποχρεώνεται να παίζει τον ρόλο του Αμπράμοβιτς. Το αποτέλεσμα είναι να διδάσκουν ακόμα και 12χρονα ότι στο ποδόσφαιρο το αποτέλεσμα μετράει. Εν τάξει, αν θέλουμε θέαμα, να πηγαίνουμε στους Χάρλεμς. Οι προπονητές, όμως, που το λένε και το εφαρμόζουν, έτσι διώχνουν τον κόσμο που γουστάρει να βλέπει ποδόσφαιρο από τα γήπεδα των ομάδων τους, αφήνοντας μέσα αυτούς που αδιαφορούν για το τι γίνεται στο γήπεδο. Δηλαδή, αποκλειστικά τους γνωστούς κάφρους.

Ο τρόπος με τον οποίο δείχνει η «Original» τη δυσαρέσκειά της στη διοίκηση είναι το να κρεμάει το μεγάλο πανό ανάποδα. Ετσι φάνηκε η δυσαρέσκεια των οργανωμένων προς τον Νικολαΐδη, στο ματς με τη Λάρισα. Όμως παρουσιάζει ενδιαφέρον το γεγονός ότι η αναστροφή ενός συμβολικού αντικειμένου δεν είναι μόνο για την «Original» δείγμα δυσαρέσκειας. Όποτε οι γενίτσαροι ήθελαν να στείλουν μήνυμα δυσαρέσκειας στον σουλτάνο, αναποδογύριζαν τα καζάνια του φαγητού στην πλατεία του στρατοπέδου. Οι σουλτάνοι ήταν αντικείμενα εκβιασμού των γενιτσάρων, μέχρι που το 1826 ο Μαχμούντ ΙΙ κατέστειλε την ανταρσία τους και, αφού εκτέλεσε τους αρχηγούς και εξόρισε τους υπολοίπους, κατήργησε οριστικά το σώμα. Τώρα, αν επαναληφθεί η ιστορία, με τον Χατζηχρήστο στον ρόλο του αρχηγού των γενιτσάρων και τον Ντέμη στον ρόλο του Μαχμούντ, σύντομα θα το δούμε.

Η ΑΕΚ, πάντως, μπορεί να εξεταστεί μόνο μέσα από το πρίσμα της μεταφυσικής πίστης. Στο τέλος του καλοκαιριού ανακοινώθηκε ότι τα διαρκείας περάσανε τα 20 χιλιάδες. Μέχρι στιγμής, σε κανένα εντός έδρας ματς δεν έχουν κοπεί 20 χιλιάδες εισιτήρια. Και ας ληφθεί υπ' όψιν ότι είναι αδύνατον να μην υπάρχει θεατής που να μην είναι κάτοχος διαρκείας. Κάποιοι, τέλος πάντων, αγοράζουν μονά εισιτήρια. Γεγονός που σημαίνει ότι είτε η διοίκηση φούσκωσε το νούμερο των διαρκείας είτε, πιθανότερα, οπαδοί αγόρασαν διαρκείας για να δείξουν την πίστη τους στον Ντέμη, αλλά χωρίς την πρόθεση να πάνε στο γήπεδο. Πώς περνάνε κάτι κοπέλες και πουλάνε εισιτήρια για θεατρικές παραστάσεις φιλανθρωπικής υφής. «Τον "Έμπορο της Βενετίας" θα τον ανεβάσει ο θίασος Βουτσά, για την ενίσχυση του παιδικού χωριού "Μαθητική Τσόντα"», και αγοράζεις δύο, επειδή πιστεύεις στην ιδέα, αλλά χωρίς πρόθεση να πας στο έργο. Ετσι κάποιοι φαίνεται ότι αγόρασαν εισιτήρια για να συμπαρασταθούν στη διοίκηση του Νικολαΐδη, αλλά χωρίς την πρόθεση να πηγαίνουν γήπεδο.

Ίδια πρόθεση αποχής και χωρίς να έχουν αγοράσει εισιτήρια διαρκείας δείχνουν και οι οπαδοί του Ολυμπιακού. Τα εισιτήρια που έκοψε ο Ολυμπιακός στα ματς με τον Εργοτέλη και την Καλαμαριά είναι τα λιγότερα από τότε που κατασκευάστηκε το νέο Καραϊσκάκη. Παρ' όλο που οι τιμές είναι οι χαμηλότερες, η απόσταση των ομάδων κάνει κάθε ματς να έχει σημασία και το πρωτάθλημα μόλις συμπλήρωσε το ένα τρίτο της διαδρομής του. Ο λόγος είναι απλός. Είναι πιο ελκυστικό να βλέπεις το ματς από την τηλεόραση παρά να τραβιέσαι να πας στο γήπεδο.

Όμως το ερώτημα είναι: «Ας πούμε ότι κάποιος είχε ναυαγήσει. Επιστρέφει στην Ελλάδα και πηγαίνει σε ένα ματς. Οσο παρατηρητικός και αν είναι, υπάρχει ναυαγός που θα μπορούσε να καταλάβει ότι το εφετινό πρωτάθλημα δεν το διοργανώνει η ΕΠΑΕ αλλά η Σούπερ Λίγκα;». Αμφιβάλλω. Εκτός του ότι τα ματς έχουν ορισθεί νωρίτερα από το παρελθόν και οι διαιτησίες δεν είναι τόσο άθλιες, για την ώρα δεν υπάρχει διαφορά. Ούτε καν με τις ανακοινώσεις.
Σε 10 ματς, τρεις φορές έχει διαμαρτυρηθεί η Ξάνθη για τη διαιτησία. Δηλαδή, με την ΕΠΑΕ πόσες περισσότερες ανακοινώσεις θα είχε βγάλει; Και να πεις ότι πρόκειται για χειρουργεία, ας πούμε ότι δικαιολογείται. Εδώ όμως η Ξάνθη έβγαλε ανακοίνωση για ματς που έχει κερδίσει, δεν έχει δεχθεί γκολ και οι φάσεις για τις οποίες διαμαρτύρεται είναι φάουλ εκτός της περιοχής και ότι ο Γαρπόζης έσπρωξε και δεν έδωσε αγκωνιά στον Βουρεξάκη στη φάση της αποβολής του, η οποία –σημειωτέον– γίνεται στις καθυστερήσεις. Αν στην Ξάνθη διακρίνουν στησίματα, καλώς διαμαρτύρονται? αλλά το σωστό θα ήταν να το έχουν κάνει στις συνεδριάσεις της Σούπερ Λίγκας. Αν όχι, πιστεύουν ότι ο καλύτερος τρόπος για σωστές διαιτησίες είναι να πιέζουν τους διαιτητές, ώστε να προσέξουν στο επόμενο ματς; Με αυτή τη λογική δεν χρειαζόμαστε καμία Σούπερ Λίγκα. Από την εποχή του Απόστολου Νικολαΐδη και του Ανδριανού Ντάνου, το κόλπο είναι το ίδιο. Φωνάζουμε τώρα, για να μας ακούσουν και να μοιράσουν κανένα κουκούτσι στο επόμενο ματς.

Δίνω το ελαφρυντικό ότι ο Λορένσο Σέρα Φερέρ δεν είναι και ο πιο εύκολος προπονητής στον τρόπο που εκφράζεται. Από την άλλη, εκεί φαίνεται και ο καλός μεταφραστής. Οταν το κείμενο αφήνει περιθώρια παρανόησης, να το διορθώνει μόνος του. Διότι το «όλοι υποφέραμε για τη μεγάλη απογοήτευση και μετανιώνουμε πολύ τόσο για τον σύλλογο όσο και για τους φιλάθλους» θα έπρεπε να σημαίνει ότι «μετανιώνουμε για τον σύλλογο και για τους φιλάθλους μας». Άλλο που οι περισσότερες ομιλίες στις συνεντεύξεις Τύπου απευθύνονται σε ευφυείς αναγνώστες και όλοι κατάλαβαν ότι παίκτες και Φερέρ δεν μετάνιωσαν με τον σύλλογο και τους φιλάθλους που έχουν μπλέξει.

Στην άλλη σημαντική φράση συνέντευξης Τύπου της Κυριακής, ο Τροντ Σόλιντ είπε την αξέχαστη φράση ότι την απόλυσή του θα τη μάθει από τον πρόεδρο και όχι από τον Τύπο. Μπορεί και να έχει δίκιο, αλλά αμφιβάλω αν ξέρει τα χρονικά περιθώρια μέσα στα οποία αποφασίζεται στον Ολυμπιακό η απόλυση ενός προπονητή. Με προπονητή τον Μπιγκόν, ο Σταύρος Τσώχος –που ήταν εκπρόσωπος του γραφείου Τύπου του Ολυμπιακού– είχε ανακοινώσει το βράδυ μετά το ματς ότι η διοίκηση στηρίζει τον Αλμπέρτο Μπιγκόν, και το άλλο πρωί ανακοινώθηκε η απόλυσή του. Επίσης, και για να μην το παίρνει ελαφρά, οι πληροφορίες περί τριξιμάτων στον πάγκο και απόλυσής του σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός απογοήτευε με την Καλαμαριά, έβγαιναν από τη διοίκηση.

Όμως από εκεί που, δυστυχώς, σταμάτησαν να βγαίνουν ειδήσεις, είναι από τον Σάββα Θεοδωρίδη. Ο οποίος ασφυκτιά. Το βλέπεις ότι θέλει να μιλήσει και δεν μπορεί ούτε να εκφράσει τις απόψεις του μέσω του πραγματικού του γιου. Και ο άνθρωπος σκάει. «Αν ανοίξω το στόμα μου, θα γίνει χαμός», είπε μετά το ματς με την Καλαμαριά ο Σάββας. Αλλά δεν το ανοίγει και ο χαμός δεν γίνεται. Πάντως, αν το άνοιγε και μίλαγε για θέματα του Ολυμπιακού, μπορώ να μαντέψω ότι αυτή τη φορά θα μίλαγε και για παίκτες. Οι οποίοι πέρυσι τον εκτιμούσαν, αλλά εφέτος λένε ότι τους καρφώνει στον Σόλιντ. Φυσικά, δεν αναφέρομαι σε καινούργιους αλλά σε πάλιουρες που έχουν στραβώσει.