Το καουμποηλίκι, το κόστος και η αξία του (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Ιωνικός έγινε η πρώτη ΠΑΕ στην ιστορία που πήγε στο ταμείο να πληρώσει με (αφαιρεμένους) πόντους και δεν ήταν για αντικανονική συμμετοχή ποδοσφαιριστή. Δεν ήταν από υπαιτιότητα για διακοπή αγώνα. Δεν ήταν για οφειλές σε προπονητή ή παίκτη. Ηταν, μόνο, για το καουμποηλίκι του θερμόαιμου ιδιοκτήτη.

Την προηγούμενη περίοδο, ο Ιωνικός τελείωσε το πρωτάθλημα με +1 βαθμό (32) απ' τον Λεβαδειακό, ο οποίος υποβιβάστηκε (31) –αθροίσματα που επιβεβαιώνουν πόσο χοντρά μες στο πρόβλημα, μετά τις 10 αγωνιστικές, είναι οι τουλάχιστον… μισές ομάδες της Α' Εθνικής. Εάν οι οκτώ ομάδες –απ' το «9» ως το «16»– του πίνακα μετράνε, στο ένα τρίτο της διαδρομής, 3-11 πόντους, αυτό (πολλαπλασιαζόμενο επί τρία) δείχνει ότι, στην καλύτερη περίπτωση, τούτη τη στιγμή κινούνται «στο όριο»? στη χειρότερη, πολύ κάτω απ' το όριο (σωτηρίας).

Ότι πέρυσι ο Ιωνικός γλίτωσε «στον πόντο», τούτο αρκεί για να πείσει ότι τώρα το -2 δεν είναι παίξε–γέλασε ιστοριούλα. Είναι σκληρή, κι ας χαρακτηρίστηκε «στα μαλακά», ποινή. Σκληρή αλλά λογική. Υπό την έννοια ότι «κάνει τη δουλειά της». Τη δουλειά του παραδειγματισμού. Προς γνώσιν (των επίδοξων μιμητών) και συμμόρφωσιν (του ενός δράστη), που λένε. Αποτρέπει, δίχως να 'ναι, πάλι, κραυγαλέα δυσανάλογη. Πριν από τριάμισι χρόνια, ο ΠΑΣ Γιάννενα είχε υποβιβαστεί με αφαίρεση (για χρέη) 90 πόντων! Πήρε 25, έφυγε απ' την Α' Εθνική με… -65. Εκείνο ήταν κραυγαλέα δυσανάλογο. Έως κλαυσίγελος. Πάρκαρε παράνομα, και τον θανάτωσαν δι' απαγχονισμού.

Όποιος αμαρτάνει και (από τη στιγμή που θα) πληρώσει, ο λογαριασμός ισοσκελίζεται. Η πληρωμή εξαγνίζει, τρόπον τινά, την αμαρτία. Παραγράφεται! Με την όποια… διαπραγμάτευση για το ύψος της τιμωρίας, είναι κρίσιμο ότι η Σούπερ Λίγκα δεν το 'κρυψε, την αμαρτία ενός απ' τους 16 εταίρους της, κάτω απ' το χαλί. Εχει σημασία. Τη σημασία ότι είναι ένα πειστικό βήμα. Δεν νοείται για τα μεν χουλιγκάνια να κυριαρχεί στο τοπίο η απαίτηση της συγκροτημένης διαδικασίας (σύλληψη, δικαστήριο, φυλακή), για τους δε προέδρους τέτοιες συμπεριφορές να κουκουλώνονται. Η συμπεριφορά Κανελλάκη ήταν η κατ' εξοχήν ασύμβατη μ' αυτό που υποτίθεται πως είναι το Νέο Πνεύμα.

Ο Κανελλάκης αμάρτησε, πλήρωσε αδρά, δεν υπάρχουν ρέστα να του ζητηθούν, είμαστε εντάξει μαζί του. Εκείνο που μετά απογοήτευσε, ιδίως για γόνο Κανελλάκη, ήταν η αντίδραση. Να δεχθώ, «χάριν της συζητήσεως», ότι οι άλλοι 15 εταίροι του στην Α' Εθνική κοιμούνται και ξυπνούν με μία, και μοναδική, έγνοια. Πώς θα καταστρέψουν τον Ιωνικό. Το ερώτημα, ακόμη κι έτσι, παραμένει: Την… έκανε, την παλιοδουλειά; Εάν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω απ' το δάκτυλο, και μ' όλο το σύνηθες κουκλοθέατρο των δικηγόρων ενώπιον της (πάσης μορφής) Δικαιοσύνης, η απάντηση είναι ότι την έκανε.

Από (γόνο) Κανελλάκη, θα πρόσμενε κανείς πάνω κάτω τα εξής: «Ναι, είμαι 28 ετών άνθρωπος, είχα φορτώσει, μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, του την έπεσα, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, έχει συμβεί και στο παρελθόν, από Μπάκα μέχρι Ευθυμιάδη, πόσο κάνει, τόσο, πάρτε τα, κλείσαμε». Θα ήταν αντριλίδικο. Νικαιώτικο. Ιωνικό.

Αντ' αυτών, η πραγματική αντίδραση ήταν (περίπου σαν) της κυρα-Κούλας απ' το γωνιακό ψιλικατζίδικο: Ναι, αλλά «δεν απεδείχθη», και ήταν ξώφαλτση, και ρωτείστε τον μπάρμπα μου τον ψεύτη, και τι ώρα έβγαλαν την απόφαση, και γιατί οι δημοσιογράφοι την ήξεραν νωρίτερα, και η Σούπερ Λίγκα, και, και, και…

Το καουμποηλίκι παίρνει αξία, όταν το υπερασπίζεται κανείς, ως στάση, απ' την αρχή ως το (όποιου κόστους) τέλος.