Ο Αρης του μάνατζερ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Μέχρι σήμερα ήταν γνωστές περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που ένας μάνατζερ είχε το 10% ή το 50% της ιδιοκτησίας τους. Με την ιστορία του Ρομπέρτο Ασίς και τη συνεργασία του με τον Αρη ακούστηκε για πρώτη φορά ομάδα που η βασική ενδεκάδα τής ανήκει κατά 20% και το υπόλοιπο 80% ανήκει στον μάνατζερ. Τουλάχιστον έτσι φάνηκε από τη δήλωση του Λάμπρου Σκόρδα, ότι σε περίπτωση μεταπώλησης των Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών του Αρη η ΠΑΕ θα πάρει το 20%. Και τώρα μερικά ερωτήματα. Υπάρχει κάποια ασφαλιστική δικλίδα στην ΠΑΕ Αρης για την περίπτωση που ο Ρομπέρτο Ασίς αποφασίσει να πουλήσει όλους μαζί τους παίκτες του;

Φυσικά δεν είναι άμεσο το πρόβλημα, αλλά στην περίπτωση που ο Βραζιλιάνος μάνατζερ αποφασίσει ότι θέλει να πάρει τους παίκτες του και να τους πάει σε άλλη ομάδα με ένα τυπικό ποσόν, ας πούμε 10.000 ευρώ τον καθένα, τι θα κάνει η διοίκηση του Αρη; Θα εισπράξει ένα εικοσάρικο και θα δει την ομάδα να πηγαίνει φούντο στη Β' Εθνική; Δεύτερο ερώτημα. Ας πούμε ότι η διοίκηση του Αρη αποφασίζει ότι οι παίκτες τής ανήκουν. Ότι η ΦΙΦA δεν αναγνωρίζει πως ένας μάνατζερ μπορεί να είναι κάτοχος δελτίου παίκτη. Τι γίνεται; Λέει στον Ασίς: «σας ευχαριστούμε πολύ για την προσφορά σας, αλλά θα τους κρατήσουμε» ή το βουλώνει; Επειδή υπάρχει κάποια έγγραφη ή προφορική συμφωνία που διασφαλίζει τον Βραζιλιάνο μάνατζερ. Τελευταίο ερώτημα ή μάλλον σκέψη. Εντάξει, ο Αρης πέρασε δύσκολες στιγμές. Έπεσε στη Β' Εθνική Κατηγορία κάτω από συνθήκες που έστειλαν μέλη της διοίκησής του στα δικαστήρια. Αλλά για να επανέλθει στην Α' Εθνική χρειαζόταν απαραιτήτως να μεταβληθεί σε ομάδα εκπαίδευσης των παικτών ενός Βραζιλιάνου μάνατζερ; Δεν είναι λίγο μειωτικό για τον Αρη η διοίκησή του να υπακούει στις εντολές ενός ξένου επαγγελματία, που η μοναδική σχέση του με την ομάδα είναι να τη χρησιμοποιεί σαν βιτρίνα για τους παίκτες του; Όλα τα ανωτέρω απλώς ως σκέψεις. Και όχι σαν επικρίσεις σε μια διοίκηση που βρέθηκε -έστω και από λάθη της- σε τόσο δεινή θέση, που χρειαζόταν να πιαστεί από οπουδήποτε. Οσο για την Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού, ας τσεκάρει αν ο φάκελος του Αρη είναι πλήρης. Αν είναι, το λύσαμε το πρόβλημα. Όπως το έχει λύσει και ο Ρομπερτίνιο, που αν δοκίμαζε να κάνει αυτό που κάνει με τον Αρη στην Ισπανία, δεν θα ξαναπερνούσε ούτε από το τράνζιτ του αεροδρομίου.

Έπειτα από επισήμανση του αναγνώστη Β.Μ., να κάνω μία διόρθωση για το βίντεο του Πύρρου Δήμα. Στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης πράγματι η ΕΡΤ είχε χάσει την προσπάθεια που έδωσε στον Δήμα το χρυσό, αλλά αργότερα το βίντεο βρέθηκε και είναι αυτό με τον Δήμα να φωνάζει «για την Ελλάδα». Το βίντεο που έχει τον Δήμα να χαμογελάει είναι από τη «χρυσή» προσπάθεια των Ολυμπιακών της Βαρκελώνης. Τα βίντεο πάντως του Δήμα, όπως και ιστορικών σκηνών του ελληνικού αθλητισμού, μέρα με τη μέρα καταστρέφονται. Η πρώτη ορατή αλλοίωση των βίντεο είναι στην ποιότητα του χρώματος. Βίντεο που έχουν περάσει τη δεκαετία κατά κανόνα έχουν ποιότητα χρώματος που θυμίζει παλιό SECAM. Ακόμα παλαιότερα βίντεο παρουσιάζουν παραμορφώσεις στον ήχο και στην ευκρίνεια.
Και το ερώτημα είναι το εξής. Αντί ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Ορφανός να υπόσχεται κινήσεις σωτηρίας του ΠΑΟΚ με τις ομάδες της εκλογικής περιφέρειάς του και αυτές να διαμαρτύρονται παίρνοντας σειρά για τα επόμενα ρουσφέτια, δεν θα μπορούσε να τσοντάρει κάποια χρήματα στην ΕΡΤ; Με σκοπό τη διάσωση του αθλητικού της αρχείου και την αποτύπωσή του σε ψηφιακή μορφή, που έχει μεγαλύτερη αντοχή.

Η Ελλάδα δεν έχει πολιτικούς με αίσθηση της ιστορίας. Το μόνο που καταλαβαίνουν είναι να τσοντάρουν λεφτά στις ομάδες της εκλογικής περιφέρειάς τους, να χρηματοδοτούν βιβλία που κανείς δεν θα διαβάσει και να φορτώνουν τα γραφεία Τύπου για να τακιμιάζουν η πρώτη και η τέταρτη εξουσία. Και μπορεί να το παίζουμε αντιαμερικανοί και κάργα κουλτούρα, αλλά αν η ελληνική Βουλή είχε δημιουργήσει ένα σάιτ αντίστοιχο του αμερικανικού της βιβλιοθήκης του Κογκρέσου, θα της είχαν συγχωρεθεί όλα τα κουτιά pampers που καβάντζωσε.

Το σάιτ του Library of Congress βρίσκεται στη διεύθυνση www.loc.gov. Περιέχει φιλμ, νομικά έγγραφα, χάρτες, εφημερίδες, φωτογραφίες, σκίτσα, ηχογραφήσεις, κείμενα και διοργανώνει διαδικτυακές εκθέσεις. Στον αθλητικό τομέα, πριν από έξι χρόνια ανακάλυψα ότι έχει το μεγαλύτερο data base από κάρτες του baseball. Είναι οι κάρτες που από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 20ού έμπαιναν σε πακέτα, κυρίως τσιγάρων. Οι κάρτες είναι σκαναρισμένες σε μεσαία και μεγάλη ευκρίνεια και μπορείς να τις κατεβάσεις στον υπολογιστή σου. Ακόμα και γι' αυτούς που αδιαφορούν για το baseball, ορισμένες κάρτες έχουν καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, αφού είναι χρωματισμένες στο χέρι καταγράφοντας την τεχνοτροπία της εποχής. Εκτός από τις κάρτες, το σάιτ έχει θεματοποιημένες αθλητικές εκθέσεις, όπως την ιστορία των μαύρων στον αμερικανικό αθλητισμό και φωτογραφίες με την αρχιτεκτονική των προπολεμικών σταδίων.

Οι Αμερικανοί καταγράφουν την ιστορία τους. Εμείς όμως στην καταγραφή της ιστορίας έχουμε μείνει στον 18ο αιώνα, όταν οι Ελληνες έσπαγαν τις κολόνες του ναού του Ολυμπίου Διός για να κάνουν μαντριά για τα κατσίκια τους. Φυσικά και της αθλητικής. Ταλαιπωρημένα, κατατσαλακωμένα, με τις γωνίες να έχουν γίνει στρογγυλοποιηθεί, ανάμεσα στο απερίγραπτο χάλι των παιδικών αντικειμένων μου βρίσκονται καμιά πενηνταριά «χαρτάκια» ποδοσφαιριστών της δεκαετίας του '50. Χαρτάκια, τρόπος του λέγειν, αφού ανάμεσά τους βρίσκονται και παραλληλόγραμμες φωτογραφίες σε μέταλλο ποδοσφαιριστών της ίδιας δεκαετίας. Επειδή δεν τα έχω πρόχειρα από μνήμης, να αναφέρω ότι ανάμεσά τους βρίσκονται φωτογραφίες του Μελισσή, του Μεσολογγίτη, του Παραγιού, του Μουφίτ Καλιοτζή και του Γεντζή. Ο τελευταίος μαζί με τον Κουρουικίδη πιθανότατα είναι ο καλύτερος παίκτης εκείνης της εποχής που αμυδρά θυμάμαι.

Καλά είναι λοιπόν τα ρουσφέτια του Ορφανού, όπως των προηγούμενων «Ορφανών» και των επόμενων. Αλλά δεν θα μπορούσαν να συλλέξουν και να καταγράψουν ηλεκτρονικά το ελληνικό ποδοσφαιρικό αρχειακό υλικό; Φωτογραφίες, χαρτάκια, κείμενα εφημερίδων και βίντεο. Ετσι ώστε να μπορεί ο Ελληνας φίλαθλος να επισκεφθεί το σάιτ για να δει τα ντοκουμέντα και όποια από αυτά του αρέσουν, να τα κατεβάσει στον υπολογιστή του. Αλλά οι Ελληνες πολιτικοί πιστεύουν ότι ο χρόνος τελειώνει στη θητεία τους. Γιατί να κάνουν μια κίνηση που θα ολοκληρωθεί στη θητεία του διαδόχου τους, ο οποίος θα καρπωθεί την επιτυχία; Επίσης, η φαντασία τους στην καταγραφή της ελληνικής αθλητικής ιστορίας φτάνει μέχρι το «Ολα τα ρεκόρ του στίβου από το 1896 μέχρι σήμερα». Ντοκουμέντα τελείως άχρηστα, αφού στην εποχή του Ιντερνετ κανείς δεν θα τα αγόραζε σε βιβλίο, αλλά θα τα έβρισκε στο google. Τέλος πάντων, να μην ταράζω το πνεύμα των αγαθών, που είναι μακάριοι και αν δεν κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, θα διασφαλίσουν την επανεκλογή στη Θεσσαλονίκη. Αντε για μια κρατική χορηγία στον ΠΑΟΚ καλοί είναι και ας μη βάζουμε και δύσκολα, γιατί οι πνευματικές θλάσεις έρπουν και μετά δεν καθαρίζεις ούτε με τον Πήδουλα.

Αλλά τι χρειάζεται την καταγραφή αθλητικών ντοκουμέντων το υφυπουργείο Αθλητισμού, όταν καθημερινά παρέχει πνευματική τροφή στον Ελληνα φίλαθλο; Από περιέργεια πήγα χθες στο σάιτ του υφυπουργείου για να δω τι έχει. Πάνω πάνω η είδηση ήταν «Συνάντηση υφυπουργού Αθλητισμού Γ. Ορφανού με το Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας». Ψώνιο. Μαζί με φωτογραφία του Ορφανού, επικεφαλής σε ένα μακρόστενο, δημοσιοϋπαλληλέ καφέ τραπέζι να χαμογελάει στο Δ.Σ. Στη μέση ο Γ. Ορφανός. «Η Πολιτεία κοντά στο βόλεϊ, που μας δίνει χαρές με τις επιτυχίες του». Και γαμώ τα θέματα. Πόσω μάλλον όταν μαζί με το κείμενο δίνεται φωτογραφία του ίδιου του Γ. Ορφανού, στο ίδιο τραπέζι αλλά με άλλους κοστουμαρισμένους, που μπορούμε να πιστεύουμε ότι είναι το Δ.Σ. της λίγκας του βόλεϊ. Από κάτω όμως το θέμα διέφερε. Οχι στο πρόσωπο, αφού και πάλι ο υφυπουργός ήταν πρώτο πλάνο, αλλά στο τραπέζι που δεν εμφανιζόταν, και αντ' αυτού υπήρχαν οι Δουβής και Ζαγοράκης με θέμα την παρουσίαση του σήματος του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ. Ακολουθούν τα θέματα με ή χωρίς καφέ τραπέζι:

Γ. Ορφανός: «Το ελληνικό βόλεϊ τα τελευταία χρόνια πέτυχε να έχει τη δική του διακριτή θέση παγκοσμίως». * «Συνάντηση του υφυπουργού Αθλητισμού Γ. Ορφανού με αντιπροσωπία των αθλητικών συντακτών της Κίνας». * «Πρόταση του Γ. Ορφανού για τη σύσταση παρατηρητηρίου της UNESCO για τη γυναίκα και τον αθλητισμό έκανε δεκτή το εκτελεστικό της συμβούλιο», πράγμα που δείχνει και τον φεμινισμό του υφυπουργού. Ολα φυσικά με φωτογραφίες του «μεγάλου». Καταλαβαίνω ότι τα κείμενα εξυπηρετούν κάποιες ανάγκες του ρεπορτάζ. Μπαίνει ο ρεπόρτερ του υφυπουργείου μέσα, βλέπει την είδηση με τους Κινέζους αθλητικούς συντάκτες και ακόμα και αν δεν τη γράψει, βλέπει πως μοιάζει ο Κινέζος Γιάννης Θεοδωρακόπουλος. Αλλά εκτός των ρεπόρτερ και του Κινέζου Θεοδωρακόπουλου, που μπορεί να κατεβάσει τη σελίδα σαν σουβενίρ, υπάρχει κοινός άνθρωπος που θα μπορούσε να ενδιαφερθεί γι' αυτές τις ειδήσεις; Οπως έχω και μια άλλη περιέργεια. Οταν ο Ορφανός συναντάει τους σουπερλιγκίστες, αναφέρεται ως υφυπουργός Πολιτισμού, αλλά σε όλους τους άλλους ως Αθλητισμού; Και αν δεν είναι πατάτα του σάιτ, γιατί το κάνει; Για να μην του βγει κακό όνομα για τις παρέες του;