Περίεργα πράγματα. Είδαμε τον Παναθηναϊκό να σημειώνει τέσσερα γκολ, αλλά δεν μπορώ να πω ότι είδαμε και μεγάλη μπάλα. Από το 4-0 στο Περιστέρι δύο πράγματα συγκρατώ: τα δύο πανέμορφα γκολ του Τζιόλη και τους τρεις βαθμούς. Χωρίς αμφιβολία, ο ΠΑΟ ήταν καλύτερος και επικράτησε δίκαια. Ο Ατρόμητος δεν φάνηκε ποτέ στον αγώνα. Δεν έκανε ούτε μια ευκαιρία και χάθηκε στα μαρκαρίσματα των «πρασίνων».
Το «τριφύλλι» έκλεισε τους διαδρόμους και από τη στιγμή που μπήκε νωρίς το πρώτο γκολ, ανέβηκε ψυχολογικά και ένιωσε σίγουρο για τη νίκη του. Ο Παναθηναϊκός έδειξε το γνωστό βελτιωμένο του πρόσωπο και ο Μουνιόθ φαίνεται ότι περνάει την ταυτότητα που θέλει στην ομάδα. Λείπει ακόμα η λάμψη από το παιχνίδι, αλλά αυτή τη στιγμή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Σε ένα πρωτάθλημα που είναι μάλλον το χειρότερο της εικοσαετίας, ο ΠΑΟ έμεινε κοντά στην κορυφή, έχει «δέσει» την άμυνά του και εμφανίζει αγωνιστική άνοδο και σωστό προσανατολισμό στο γήπεδο. Το σημαντικότερο όμως είναι η απόδοση του Τζιόλη. Ο νεαρός άσος είναι η αποκάλυψη. Είναι ανεβασμένος και αυτό ήταν φυσιολογικό από τη στιγμή που βρέθηκε κάποιος να του δείξει εμπιστοσύνη, δίνοντάς του θέση βασικού. Τώρα παίζει με ψυχολογία, πατάει γερά μέσα στο γήπεδο και δεν διστάζει να σουτάρει.
Σκόραρε με υπέροχο τρόπο. Ειδικά το δεύτερο γκολ δεν ήταν ένα απλό «ξερό» σουτ, αλλά είχε την ποιότητα ενός παίκτη με ταλέντο. Ο Παναθηναϊκός κερδίζει έναν παίκτη που το μέλλον τού ανήκει. Αρκεί να συνεχίσει να δουλεύει σκληρά ώστε να γίνεται κάθε μέρα και καλύτερος.