Νίκη για τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ΑΕΚ δεν είναι ότι νίκησε τη Μίλαν. Το κατόρθωμα της ΑΕΚ ήταν ότι νίκησε μια Μίλαν που είχε έρθει στην Αθήνα με τη διάθεση να χτυπήσει το ματς και οι οπαδοί της έδειξαν ένα πολιτισμένο πρόσωπο που σπάνια παρουσιάζουμε στην Ευρώπη. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να απαιτήσει από την ΑΕΚ να επιβάλει το παιχνίδι της στη Μίλαν. Η μοναδική απαίτηση που υπήρχε από την ΑΕΚ ήταν να χτυπήσει το ματς με αξιοπρεπή τρόπο. Και η απαίτηση ικανοποιήθηκε. Σε καμία περίπτωση οι παίκτες της ΑΕΚ δεν κατέφυγαν σε βρόμικα κόλπα, ούτε μία φορά παίκτης της δεν ξάπλωσε στο χορτάρι για να κερδίσει χρόνο. Τη μοναδική φορά προς το τέλος, όταν ο Τσιρίλο έμοιαζε να σκέφτεται να μείνει λίγο περισσότερο στο χορτάρι, το close up της κάμερας τον έδειχνε να σφίγγει τα δόντια και να σηκώνεται σαν να σκεπτόταν ότι σε αυτό το ματς δεν έπρεπε να υπάρξει το παραμικρό ψεγάδι. Το ίδιο και από την κερκίδα της ΑΕΚ. Η στιγμή που αντικαθίσταται ο Ντίντα, με τον κόσμο να τον χειροκροτεί, είναι από τις σπάνιες εκδηλώσεις ποδοσφαιρικού πνεύματος στα γήπεδα. Γιατί με τη νίκη εξασφαλισμένη το χειροκρότημα θα ήταν φτηνό. Με το αποτέλεσμα να παίζεται και τον Ντίντα λεπτά προηγουμένως να έχει σώσει τη Μίλαν στο έξοχο σκροπ του Σέζαρ, το χειροκρότημα ήταν έκφραση ιπποσύνης.

Ηταν η ΑΕΚ η καλύτερη ομάδα; Αν αντί για τερματοφύλακες υπήρχαν κάτω από τα δοκάρια καρέκλες, προφανώς όχι. Η Μίλαν έχασε έξι ευκαιρίες και είχε ένα δοκάρι, ενώ η ΑΕΚ μόνο δύο. Εάν όμως συνυπολογιστούν οι τερματοφύλακες, η ΑΕΚ ήταν και μόνο με την παρουσία του Σορεντίνο η καταφανώς ανώτερη ομάδα. Και ακόμα και αν τα ιταλικά δημοσιεύματα για ενδιαφέρον της Μίλαν για τον Σορεντίνο ήταν επινοήσεις του μάνατζέρ του, μετά τη χθεσινή εμφάνιση του το ενδιαφέρον πιθανότατα να γίνει πραγματικό. Οσο για το ματς, περισσότερο από τη νίκη της ΑΕΚ και την εξασφάλιση πολυτίμων βαθμών για το ελληνικό ποδόσφαιρο και όλα αυτά τα κουρασμένα και βαρετά, ήταν μία νίκη για τον ελληνικό ποδοσφαιρικό πολιτισμό. Δείξαμε ότι εκτός για να πετάνε μολότοφ στο πούλμαν της Ρόμα, τα χέρια των Ελλήνων οπαδών υπάρχουν και για να χειροκροτούν. Κάτι τιμητικό για τους Ελληνες, όχι ως οπαδούς αλλά ως Ευρωπαίους πολίτες.

Στο τζέρτζελο της εμφάνισης του Ντέμη Νικολαΐδη στο ποδόσφαιρο ως προέδρου της ΑΕΚ, η εμφάνιση της Λάρισας του Κώστα Πηλαδάκη στην Α' Εθνική πήρε λιγότερη δημοσιότητα από όσo θα προβλεπόταν υπό άλλες συνθήκες. Ξεκινώντας μαζί με τον Νίκο Λυράκη από τον Ηλυσιακό, ο ιδιοκτήτης της Virgin γρήγορα κατάλαβε το μέγιστο αξίωμα του ποδοσφαίρου. Τα πάντα αγοράζονται, εκτός από τους οπαδούς. Οπαδός γίνεται το παιδί στα οκτώ του και για να δημιουργήσεις δικούς σου θα πρέπει να περιμένεις τρεις γενιές. Εξήντα χρόνια για τον Πηλαδάκη ήταν πάρα πολλά και άφησε τον Ηλυσιακό για τη Λάρισα.

Η Λάρισα είναι η επαρχιακή -μαζί με τον ΠΑΣ Γιάννινα- ομάδα που έχει το πολυπληθέστερο και πιο πιστό κοινό. Εκτός του ότι οι οπαδοί της Λάρισας σπανίως δηλώνουν συμπάθεια και σε άλλη ομάδα, αφού θεωρούν τη δική τους αρκετά μεγάλη για να τους καλύψει, είναι και οπαδοί γηπέδου. Στη Γ' Εθνική η Λάρισα ποτέ δεν είχε πέσει κάτω από τριψήφιο αριθμό εισιτηρίων, αριθμός που για τον Ακράτητο και τον Αθηναϊκό θα ήταν όνειρο και για τον Ιωνικό και το Αιγάλεω στόχος. Η Λάρισα όμως έχει και την εσωστρέφεια των επαρχιακών ομάδων. Κάθε ξένος που έρχεται να ασχοληθεί με την ομάδα είναι ύποπτος με την κατηγορία «έρχεται εδώ για να μας τα πάρει». Οπως οι «ξένοι» που μπαίνουν σε σαλούν του Φαρ Ουέστ και όλα τα βλέμματα γυρίζουν για να τους μετρήσουν, κάθε ξένος σε επαρχιακή πόλη πρέπει να μετρηθεί. Οχι μια φορά, αλλά σε κάθε κίνησή του. Σε επαρχιακές πόλεις όπου το χρήμα ρέει, όπως στη Λάρισα, ο ξένος είναι διπλά ύποπτος. Περισσότερο όταν λέει ότι χαρίζει.

Η κίνηση του Κώστα Πηλαδάκη να ανοίξει τις πόρτες του γηπέδου του Αλκαζάρ στο επόμενο ματς λόγω των κακών εμφανίσεων της ομάδας έχει φυσικά μια δόση λαϊκισμού. Η προσπάθεια έχει ένα μεγάλο κομμάτι κολακείας στους οπαδούς της Λάρισας, ότι για εσάς παίζουμε και όταν αυτό που παίζουμε δεν αξίζει τον κόπο, δεν μπορούμε και να σας το χρεώνουμε. Εχει όμως και ένα μέρος εμπορικού ήθους από έναν άνθρωπο που ασχολείται με το εμπόριο. «Αφού αυτό που σου πουλήσαμε ήταν ελαττωματικό, να σας το αντικαταστήσουμε με άλλο». Από εκεί και πέρα, κέφι να υπάρχει και λόγοι παρεξήγησης βρίσκονται.

Οπως το ότι «εμείς πληρώνουμε, είτε κερδίζει είτε χάνει η ομάδα». «Μας γλύφει για να μη φωνάζουμε». «Το κάνει μια φορά για να κερδίσει τις εντυπώσεις, αλλά είναι μόνο μια κίνηση εντυπωσιασμού». Ολες οι απόψεις παρουσιάστηκαν στο χθεσινό κείμενο του Ευάνθη Γκόγκουλη, όπως είμαι βέβαιος ότι κέφι να υπάρχει, και βρίσκονται άλλες τόσες. Η αλήθεια όμως είναι μία. Ειλικρινά ή πονηρά και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει άσπρο-μαύρο, ο Πηλαδάκης έλαβε υπόψη του τους οπαδούς της ομάδας του. Οπως αντίστοιχα είχε λάβει υπόψη ο Ντέμης Νικολαΐδης, όταν μετά τα επεισόδια της Λιβαδειάς και την τιμωρία της έδρας της ΑΕΚ είχε πει ότι θα αποζημιώσει χρηματικά κάθε κάτοχο εισιτηρίου διαρκείας που ζητήσει αποζημίωση. Προσοχή, όχι δίνοντας ένα άλλο εισιτήριο για αγώνα ή έκπτωση για το επόμενο διαρκείας, αλλά χρηματικά. Οχι ακριβώς το ίδιο που είχε κάνει ο Σωκράτης Κόκκαλης, όταν η έδρα του Ολυμπιακού τιμωρούνταν κατ' επανάληψη πριν από δύο χρόνια, ο Γιάννης Μόραλης είχε πει ότι σκέφτονται τρόπους αποζημίωσης των οπαδών και, όπως φαίνεται, ακόμα στη σκέψη βρίσκονται.

Το πρωτάθλημα για να προχωρήσει πρέπει να αναγνωρίσει τα δικαιώματα των οπαδών. Να σταματήσει να τους αντιμετωπίζει σαν πρεζάκηδες που θα επιστρέφουν στο γήπεδο για να πάρουν τη δόση τους. Υπάρχει μια τέτοια συνομοταξία, αλλά είναι οι προβληματικοί που έκαναν το γήπεδο αυτό που είναι σήμερα. Επίσης, το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να επιζήσει με φιλάθλους της πολυθρόνας. Γήπεδα χωρίς κόσμο, με τους δυο-τρεις χιλιάδες προβληματικούς, είναι απωθητικό τηλεοπτικό προϊόν. Μέχρι στιγμής η Σούπερ Λίγκα αδιαφορεί για την προσφορά στους φιλάθλους, περιοριζόμενη στην εισπρακτική πολιτική της για όφελος των ιδιοκτητών. Αυτό όμως που δεν γίνεται οργανωμένα από το σύνολο των ομάδων, δεν πειράζει να γίνεται με μεμονωμένες κινήσεις. Οι Εβραίοι λένε ότι και η σκόνη του πελάτη, που θα μπει στο μαγαζί και δεν θα αγοράσει τίποτα, είναι πολύτιμη. Πριν από κάποιες δεκαετίες στα ελληνικά μαγαζιά υπήρχε μια επιγραφή πίσω από το ταμείο: «Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Στο ποδόσφαιρο οι ιδιοκτήτες συμπεριφέρονται λες και οι οπαδοί να χρωστάνε. Κάθε κίνηση που δείχνει ότι ο πελάτης έχει δίκιο και πως οι οπαδοί της Λάρισας είχαν δικαίωμα να διαμαρτύρονται για το θέαμα είναι ευπρόσδεκτη. Ιδιαίτερα όταν ο ιδιοκτήτης μιας ομάδας ζητάει από τους οπαδούς να πάνε στο γήπεδο και το κέρδος του ας είναι μόνο η σκόνη.

Το Hellenicare είναι μία οργάνωση του απόδημου ελληνισμού, η οποία σκοπό έχει την ενίσχυση των μειονοτήτων ελληνικής καταγωγής του εξωτερικού που ζουν κάτω από δύσκολες συνθήκες. Εχοντας περισσότερα από όσα θέλω να θυμάμαι χρόνια στο εξωτερικό, ήμουν πρόθυμος να μετάσχω στον τηλεμαραθώνιο της ΕΡΤ που σκοπό είχε τη συγκέντρωση χρημάτων για δύο νοσοκομεία στη Ρωσία και την Αλβανία. Δεν το μετάνιωσα, αλλά μπορώ να πω ότι κάθε καλός σκοπός δεν είναι απαραίτητο να θάβεται κάτω από 10 πόντους μούχλας. Γιατί πηγαίνοντας σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση, δεν είναι απαραίτητο να πρέπει να μετάσχεις σε μια ατελείωτη κυβερνητική αβάντα και ένα βαρετό λιβανιστήρι της ηγεσίας της Εκκλησίας. Καταρχήν ποτέ δεν ένιωσα ότι ο χρόνος μου είναι λιγότερο πολύτιμος από του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Ιδιαίτερα στις 11 το βράδυ. Οπότε δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Αβραμόπουλος μπορεί να επικαλείται κυβερνητικές υποχρεώσεις λίγο πριν από τα μεσάνυχτα και εγώ πρέπει να κάθομαι να παρακολουθώ συνδέσεις με χορευτικά συγκροτήματα γυμνασιακού επιπέδου. Επίσης, το να ακούς τον Χριστόδουλο να προσφέρει 3.000 ευρώ από το προσωπικό του εισόδημα, αποκτώντας το δικαίωμα να λέει ακατάσχετους πλατειασμούς, να ακούς τον Κασίμη από το Τορόντο του Καναδά να προβάλλει το πόσο πολύ δουλεύει για το καλό μας και μία ατελείωτη παρέλαση ομογενών να λένε τα ίδια πράγματα ανήκουν στα εκλεπτυσμένα μαρτύρια. Μακάρι να φτιαχτούν τα νοσοκομεία, αλλά τέτοιοι τηλεμαραθώνιοι ανήκουν στα βαρέα και ανθυγιεινά.

Ενα άλλο πράγμα που δεν αντέχω να ακούω σε τέτοιου είδους εκπομπές είναι ότι οι Ελληνες μεγαλουργούν στο εξωτερικό. Συγγνώμη, υπάρχει κάποιο στοιχείο που λέει ότι οι Ελληνες στο εξωτερικό είναι πιο επιτυχημένοι από τους Αρμένιους ή τους Ολλανδούς; Ακουγα τους πολιτικούς να λένε ότι στην Αμερική έχουμε ομογενείς με το μεγαλύτερο ποσοστό σε πτυχία και σκεφτόμουν πού στο διάολο βρίσκουν αυτές τις στατιστικές που χωρίζουν τους πτυχιούχους με καταγωγή. Και αν υπάρχουν, είναι δυνατόν να πληροφορηθούμε ποιοι είναι οι παναμερικανικοί στόκοι; Αλλά ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι επίσημα στοιχεία δεν υπάρχουν. Είπε κάποιος πρώτος την παπαριά και θα την ακούμε μέχρι Δευτέρας Παρουσίας.