Του χρόνου πάλι (Sportday / Μιχάλης Τσόχος)

Πάμε λοιπόν να δούμε πώς ο Ολυμπιακός έχασε ένα ακόμα εκτός έδρας ματς του. Αυτή τη φορά χωρίς να κάνει κάτι extreme. Χωρίς να προηγηθεί και να χάσει, χωρίς να είναι καλύτερος και να χάσει, χωρίς να φάει γκολ στο τέλος του αγώνα.

Απλά και φυσιολογικά έχασε 2-0 από μία καλύτερη ομάδα, χωρίς μάλιστα να δεινοπαθήσει, όπως του έχει συμβεί πολλές φορές σε εκτός έδρας ματς. Θα μπορούσε μάλιστα (με βάση την εμφάνισή του θα έπρεπε) να έχει πετύχει και ένα γκολ, ώστε η ήττα να γίνει πιο γλυκιά. Ολα αυτά βέβαια ισχύουν μεμονωμένα και αφορούν το χθεσινό ματς, το οποίο ο Ολυμπιακός το έχασε μέσα σε δύο λεπτά.

Αντε όμως για όλα αυτά να πείσεις τον γαύρο που περιμένει 10 χρόνια το πρώτο «διπλό» στο Τσάμπιονς Λιγκ και δεν το είδε ούτε χθες, στο 31ο εκτός έδρας ματς του στην Ευρώπη. Θα μου πείτε, βέβαια, οι πιο ψύχραιμα σκεπτόμενοι: «Καλά, ρε φίλε, στη Βαλένθια περίμενες να έρθει η πρώτη εκτός έδρας νίκη;» και θα σας απαντήσω ότι εγώ δεν το περίμενα, αλλά άντε να πείσεις τον γαύρο που έχει στο μυαλό του την προχθεσινή νίκη της ΑΕΚ επί της Μίλαν και σκέφτεται ότι πέρασε μία ακόμα σεζόν και μία ακόμα χρονιά χωρίς εκτός έδρας νίκη. Δεν το... καταπίνει εύκολα.

Τώρα του φταίνε όλα. Ο πρόεδρος, ο προπονητής, οι παίκτες, ο Τύπος, όλοι. Δικαιολογημένοι έως ένα βαθμό, αλλά αυτή η ιστορία πάει πολύ πίσω, έχει πολλές αιτίες και την έχουμε συζητήσει και αναλύσει πολλές φορές. Τώρα δύο πράγματα έχουν σημασία. Πρώτον, να νικήσει τη Σαχτάρ για να συνεχίσει στο ΟΥΕΦΑ και, δεύτερον, να γίνει μία τελείως διαφορετική αρχή το ερχόμενο καλοκαίρι.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ημουν σίγουρος, απλώς ήθελα να το επιβεβαιώσω. Οταν πια το παιχνίδι έφτασε στο 80', πήγα στο ντουλάπι με το αρχείο μου. Το άνοιξα και έβγαλα τον φάκελο στον οποίο βάζω τα παιχνίδια του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ. Διάβασα τα άρθρα μου και επιβεβαιώθηκα. Σκέφτηκα να διαλέξω ένα στην τύχη, να αλλάξω μόνο το όνομα της ομάδας και να το στείλω στην εφημερίδα. Κάτι ανάλογο είχα γράψει μετά την ήττα στο Μονακό, την ήττα στο Λίβερπουλ, την ήττα στη Μαδρίτη, την ήττα στη Γαλλία...

Τι καινούργιο να γράψουμε; Τα έχουμε εξαντλήσει όλα. Δεν ξέρω αν έχει γιατρειά αυτό το φαινόμενο το οποίο λέγεται «έκτος έδρας παιχνίδια». Σε κάθε αγώνα βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια, αλλά ταυτόχρονα πάντα κάτι γίνεται για να πεις ότι «έγινε κι αυτό».

Μπορεί να πει κανείς ότι ο Ολυμπιακός ήταν άτυχος, επειδή τραυματίστηκε ο Κωνσταντίνου; Αν σας το πω αυτό, μάλλον θα με πάρετε στο κυνήγι και θα έχετε και δίκιο. Δεν γίνεται μια μεγάλη ομάδα να στέκεται σε έναν τραυματισμό. Ο Ολυμπιακός είχε μεγάλο πρόβλημα στο κέντρο και αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην ανετοιμότητα του Στολτίδη, ο οποίος φαινόταν ότι δεν μπορούσε.

Οι «ερυθρόλευκοι» άφησαν πολλούς κενούς χώρους μπροστά από την τετράδα της άμυνας. Η Βαλένθια έκανε ό,τι ήθελε όταν είχε την μπάλα στα πόδια της και αν δεν τραυματιζόταν ο Βίγια, ο οποίος είναι πιο γρήγορος και πιο κινητικός από όλους τους επιθετικούς της ισπανικής ομάδας, τότε δεν αποκλείεται το ματς να γινόταν εφιαλτικό για τον Ολυμπιακό.

Οι «νυχτερίδες» κατέβηκαν στο συγκεκριμένο παιχνίδι με πολλές απουσίες, κάτι όμως που δεν φάνηκε σε κανένα χρονικό σημείο του αγώνα. Αυτό πρέπει να μας προβληματίζει περισσότερο. Ταυτόχρονα έχω και μία απορία. Γιατί ο Τροντ Σόλιντ έβγαλε τον Καστίγιο και έβαλε τον Μπόρχα; Για να κρατήσει το αποτέλεσμα; Τώρα ο Ολυμπιακός πρέπει να σοβαρευτεί, να νικήσει τη Σαχτάρ στο Καραϊσκάκη και να πάρει την τρίτη θέση, η οποία θα τον οδηγήσει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.