Σαν κλαδάκι στον χείμαρρο (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Yπάρχει, λοιπόν, ομάδα ικανή να σταματήσει τον Ολυμπιακό χωρίς να φοράει πράσινα; Η Εφές Πίλσεν ξεγύμνωσε χθες τους «ερυθρόλευκους», κατέδειξε τις αδυναμίες μιας ομάδας μαθημένης να νικάει με έναν μόνο τρόπο (το «run and gun») και απογοήτευσε όσους πίστευαν ότι ο Γκέρσον έχει φτιάξει μια ομάδα-εξπρές. Ο τρόπος με τον οποίο η τουρκική ομάδα μετέτρεψε τον Ολυμπιακό σε συντρίμμια μέσα σ' ένα ημίχρονο ασφαλώς θα γίνει πυξίδα για τους μελλοντικούς του αντίπαλους.

Το χθεσινό crash test της Κωνσταντινούπολης αναμενόταν με ξεχωριστό ενδιαφέρον, διότι καλούσε τον Ολυμπιακό να αντεπεξέλθει σε κακουχίες παρόμοιες με αυτές ενός ελληνικού «αιώνιου» ντέρμπι. Αντίπαλος σκληροτράχηλος, με ειδίκευση στην άμυνα, εχθρική έδρα γεμάτη πλήθος και πάθος, ρυθμός που δεν ταιριάζει στο μπάσκετ που διδάσκει ο Γκέρσον. Το πρώτο ημίχρονο ήταν η χαρά του Ολυμπιακού. Το δεύτερο, η χαρά του Παναθηναϊκού.

Σπάνια βλέπει κανείς ομάδα να καταρρέει τόσο θεαματικά όσο ο Ολυμπιακός του τελευταίου δεκαλέπτου. Σύμφωνοι, η Εφές Πίλσεν είχε εξωπραγματικά ποσοστά ευστοχίας από τα 6,25 μέτρα, απ' όπου «χτύπησε» στο φινάλε. Κάποια στιγμή, πήγαιναν στο ελληνικό καλάθι ακόμα και οι... πάσες. Τα περισσότερα σουτ, όμως, έγιναν χωρίς πίεση. Εκνευρισμένος από το βραχυκύκλωμα που προκάλεσαν οι Τούρκοι στην επιθετική του γραμμή, ο Ολυμπιακός έχασε κάθε ικμάδα αυτοσυγκέντρωσης στην άμυνα και παρασύρθηκε σαν κλαδάκι από χείμαρρο. Με απλά τρικ και κυρίως με απόλυτο έλεγχο του ρυθμού, η Εφές έκανε το παρκέ να μοιάζει με κατηφόρα. Στο ΟΑΚΑ, έβλεπαν το ματς και άνοιγαν σαμπάνιες...
Εκτός απροόπτου, ο Παναθηναϊκός θα φτάσει απόψε πρώτος στο «5-0». Η Ουνικάχα είναι επικίνδυνη, αλλά υστερεί σε σύγκριση με την ομάδα-καμικάζι της περσινής σεζόν. Η απώλεια του Γκαρμπαχόσα (και του Μπράουν, ο οποίος μόλις τώρα επιστρέφει) της αφαίρεσε μέταλλο και πείρα. Για να είμαι ειλικρινής, το δικό μου βλέμμα θα είναι απόψε καρφωμένο στον Κώστα Βασιλειάδη. Οταν ο νεαρός διεθνής άφησε τον ΠΑΟΚ για την Ανδαλουσία, άφησε πίσω του αρκετούς αμφισβητίες και δυσανάλογα λίγους πιστούς. Εγώ ανήκω στους τελευταίους. Νομίζω ότι ο Βασιλειάδης μπορεί να γίνει ένα πολύτιμο εργαλείο για την Εθνική μας ομάδα, απόλυτα ταιριαστό στο στυλ του παιχνιδιού της και ταυτόχρονα ικανό να της δώσει μια διαφορετική διάσταση.

Ο Κωστάκης ξέρει να διαβάζει τους διαδρόμους και να κλέβει μπάλες, διαθέτει κορμί και χέρια για να γίνει πολύτιμος αρωγός σε άμυνα και ριμπάουντ, παράλληλα όμως έχει το σουτ (και συνολικά το σκοράρισμα) στο DNA του. Εφόσον πολλαπλασιάσει την αυτοσυγκέντρωσή του, εφόσον μάθει να κερδίζει τις σώμα με σώμα μάχες, εφόσον αποκτήσει εικόνες μεγάλων αγώνων, μπορεί να εξελιχθεί σε βελτιωμένη, πιο μοντέρνα έκδοση του Χατζηβρέττα. Όση αδυναμία κι αν έχω στον Νικόλα, θα ήταν προτιμότερος ένας σούτινγκ γκαρντ με σουτ ικανό να ξεχαρβαλώσει μια σφιχτή αντίπαλη άμυνα. Αν ο Χατζηβρέττας είναι (εξαιρετικό, έστω) προϊόν παλαιάς τεχνολογίας, ο Βασιλειάδης μπορεί να γίνει το «δυάρι» του 2010. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης τον υπολόγιζε για την ομάδα του Βελιγραδίου κιόλας, αλλά υποχρεώθηκε να τον αποκλείσει, όταν τον είδε κατάκοπο από τις υποχρεώσεις του με την Εθνική Νέων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της ίδιας χρονιάς. Αλλιώς μπορεί να κέρδιζε αυτός χρυσό μετάλλιο στη θέση του Βασιλόπουλου. Η πρόοδος του τελευταίου τη σεζόν που ακολούθησε (2005-06) και η προϋπηρεσία του στην πρωταθλήτρια Ευρώπης τού έδωσαν προτεραιότητα για τη δωδεκάδα της Ιαπωνίας.