ΑΕΚ, ΑΕΚ, κάθε μέρα γιορτή (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Δεν ξέρω, φίλε αναγνώστη, πόσο θα κρατήσει ακόμα αυτό το γλυκό μεθύσι από τον μεγάλο θρίαμβο της λατρευτής μου ΑΕΚ επί της Μίλαν, αλλά ειλικρινά το απολαμβάνω! Την ήθελα όσο τίποτα αυτή τη νίκη για να δικαιωθώ. Μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω στους διάφορους γιαλαντζί κοσμοπολίτες ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί τα χρόνια που το Μιλάνο θεωρούνταν μια πόλη αβανγκάρντ –όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στη μόδα, στη διασκέδαση, στην τέχνη γενικότερα. Εχει καταντήσει μια πολύ passe και βαρετή ομήγυρη.

Η παρακμή του άλλοτε κραταιού Μεδιολάνου συμπυκνώνεται σε μία μόνο φράση. Αυτήν που μου είπε –λίγο θλιμμένη, λίγο πικραμένη– η θεία μου η Λουκρητία, η οποία με συνόδευσε την Τρίτη στο ΟΑΚΑ, στο τέλος του παιχνιδιού. «Αμα βλέπεις, Στέφανέ μου, τον Παπασταθόπουλο και είναι πιο γοητευτικός από τον Μαλντίνι, σημαίνει ότι όλα τελείωσαν». Για να το λέει αυτό μια γυναίκα που μύησε ολόκληρο Βισκόντι στις αμαρτωλές νύχτες στην πόλη του Βορρά, κάτι σημαίνει. Το αποτέλεσμα, εξάλλου, τη δικαίωσε.

Οφείλω όμως να πω ότι η ατμόσφαιρα στις κερκίδες αυτού του υπερσύγχρονου Καλλιπλάστικου Σταδίου το βράδυ της Τρίτης ήταν, το λιγότερο, εξαιρετική! Βαρέθηκα να χαιρετώ και να με χαιρετάνε. Προς στιγμήν νόμισα ότι τα αρχικά της αγαπημένης μου ΑΕΚ ερμηνεύονται ως Αθλητική Ενωση Κοσμικών. Και ποιον δεν συνάντησε το χαμηλό μου βλέμμα! Ολες τις μούρες. Ο Χαρδαβέλλας, ο Μητσικώστας, ο πρόεδρος Ντέμης με τη σύζυγό του Βανδή, η οποία φορούσε ένα καπέλο που το σχήμα του θύμιζε τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ επί εποχής Παναγιωτακόπουλου και σίγουρα θα είναι το απόλυτο must αξεσουάρ την προεκλογική περίοδο. Λίγες σειρές πιο εκεί η μόνη Ελληνίδα με ιταλικό επίθετο, η Μαστροκώστα, μακρινή συγγενής του Μαστρογιάνι, φανερά αμήχανη και νευρική. Οι κακές γλώσσες μού είπαν ότι η νευρικότητά της οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν είχε αποφασίσει ποια ομάδα θα στήριζε τελικά. Αυτή του Μαλντίνι ή αυτή του Δέλλα;

Τελικά, όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Η ΑΕΚ μου νίκησε καθαρά και όλοι εμείς, αθώοι και ανυποψίαστοι, νομίζαμε ότι ήμασταν μάρτυρες ενός σημαντικού γεγονότος. Ισως του σημαντικότερου τα τελευταία χρόνια! Αμ δε... Η επιστολή διαμαρτυρίας που δημοσιεύτηκε στο χθεσινό «Φως» με τίτλο «ΣΤΕΓΝΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΡΙΑ: Η ΩΡΑΙΑ ΛΕΣΒΟΣ (δεχόμαστε παραγγελίες και από άλλους νομούς. Παράδοση στον τόπο σας!)» αποδεικνύει περίτρανα ότι υπάρχουν σημαντικότερα γεγονότα από τη «μεγάλη» νίκη της όποιας ΑΕΚ. Διαβάστε με προσοχή και απλώς συμφωνήστε μαζί μου:

«Κύριοι,
Στο πλαίσιο των μαθημάτων επαγγελματικού προσανατολισμού που παραδίδει η διαιτησία και μετά το μάθημα χειρουργείου που παρέδωσε χωρίς αναισθητικό στο Αγρίνιο (βλ. Παναιτωλικός - Βύζας) και στη Ριζούπολη (βλ. Απόλλων – Βύζας), την Κυριακή είχαμε παράδοση σεμιναρίου στεγνού καθαρίσματος στο γήπεδο των Μεγάρων (σημ.: οι παραδόσεις αυτές δίνονται σε ανοιχτό χώρο για να μπορεί να τις παρακολουθήσει ο μέγιστος αριθμών ενδιαφερομένων). Του σεμιναρίου αυτού προΐστατο ο φέρελπις, εκ Λέσβου ορμώμενος, ονόματι Βουράνης, με άξιο βοηθό τον έτερο φερέλπιδα νεανία Βουλγαρέλλη. Οι "κύριοι" αυτοί, με τον μέγιστο επαγγελματισμό, μας έδειξαν πώς καθαρίζονται τα "κουστούμια" με τον στεγνό τρόπο. Πράγματι πάνω στο "κουστούμι" του πρωταθλήματος της Γ’ Εθνικής δεν έμεινε ούτε ψεγάδι. Λεκέδες όπως πέναλτι-μαρς στον Ροζάλες (3’), καθαρό γκολ Ευαγγελάτου (32’), τετ α τετ Σκαλίδη (63’), δεύτερο και τρίτο γκολ της Ρόδου (καθαρά οφσάιντ) καθαρίστηκαν με τρόπο άψογο κι έτσι ώστε αν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, να δοθεί η απάντηση με τη γνωστή ερώτηση: "Ρε παιδιά, τρία φάγατε, τι διαμαρτύρεστε;".

Αξιοι!
Κύριοι, το ξέρουμε ότι ο Βύζας σας έχει μπει στο μάτι σαν ενοχλητικό έντομο και ότι η δυναμική του κόσμου του είναι τεράστια.
Ξέρουμε ότι αυτή η "ομαδούλα" από τα Μέγαρα έχει μπει σφήνα στα σχέδιά σας. Ομως αυτή η "ομαδούλα" κάποτε ήταν το φόβητρο των μεγάλων του ποδοσφαίρου. Κύριοι, προσέξτε, μην παίξετε με αυτή την ομάδα-θεσμό για την πόλη μας. Εμείς που γράφουμε αυτές τις λίγες σειρές είμαστε άνθρωποι οικογενειάρχες, που αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Την Κυριακή, αυτοί οι "κύριοι" μας μετέτρεψαν στους χειρότερους χούλιγκαν (γι’ αυτό θέλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη από τις οικογένειές μας, γι’ αυτό μας το κατάντημα). Δεν μπορείτε, κύριοι, να χαλάτε μία γιορτή που έχει δημιουργήσει 2.500 κόσμος. Δεν έχετε το δικαίωμα να μας βγάζετε από τα ρούχα μας. Ο Βύζας, κύριοι, οι μόνες βλέψεις που έχει είναι να παίξει όμορφο και καθαρό ποδόσφαιρο. Τώρα, αν αυτό το ποδόσφαιρο φέρνει και νίκες και σας χαλάει τα σχέδια, τότε… συγγνώμη! Θα διορθωθούμε!
Ομως, κύριοι, αφήστε να χάνουμε μόνοι μας, να το απολαμβάνουμε κιόλας! Δεν χρειάζεται να μας στέλνετε "ένστολους μαυροφορεμένους"!
Κύριε πρόεδρε, Δημ. Τραγκουμανίδη, κ. Μ. Μαυρομάτη, ποδοσφαιριστές της αγαπημένης μας ομάδας, θα είμαστε στο πλευρό σας και στις καλές και στις κακές στιγμές.
Ο ΒΥΖΑΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΜΑΣ!
Φίλαθλοι του Βύζαντα
ΥΓ.: Συγχαρητήρια στην ομάδα της Ρόδου για το καθαρό παιχνίδι της. Ξέρουμε και έχουμε το αισθητήριο να συγχαίρουμε τους νικητές. Εξάλλου, αυτοί δεν φταίνε, άλλοι είχαν δώσει την εντολή για το "στεγνό καθάρισμα"».

Οταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, με πρωταγωνιστή τον μεγάλο και ιστορικό Βύζαντα, ποιος ασχολείται με το αν η ΑΕΚ νίκησε την παρέα του Αντσελότι για τον Τσάμπιονς Λιγκ και μάλλον περνάει στην επόμενη φάση; Μόνο κάτι διεστραμμένοι.

Εγώ λοιπόν, φίλε αναγνώστη, αρνούμαι να υποκύψω σε αυτή τη διαστροφή και αποφάσισα να εκδηλώσω την αντίθεσή μου με έναν πρωτότυπο τρόπο, αναλαμβάνοντας συγχρόνως τις όποιες ευθύνες! Βλέπετε όλοι το σκίτσο στο κέντρο της σελίδας. Τι απεικονίζει; Ενα ποδοσφαιρικό παπούτσι. Το ίδιο με αυτό που μoστράρεται στην πρώτη σελίδα της σημερινής «SportDay». Αυτό στο πρωτοσέλιδο ξέρετε ποιανού είναι. Ανήκει στον Ζούλιο Σέζαρ, τον «χρυσό» σκόρερ του ματς ΑΕΚ-Μίλαν. Αυτό το παπούτσι χάιδεψε την μπάλα στέλνοντάς την στα δίχτυα του ανήμπορου να αντιδράσει Ντίντα.

Ε, λοιπόν, το παπούτσι της δικής μου σελίδας ανήκει στον Λευτέρη Μάπα, παίκτη του Βύζαντα, και το μήνυμα είναι πως κανείς δεν έχει δικαίωμα στη χαρά όταν ο Βύζας υποφέρει και αδικείται. Ακόμα κι αν λέγεσαι ΑΕΚ και έχεις νικήσει τη Μίλαν.

Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς -και μαζί μου ο Θόδωρος ο οδηγός μου, αλλά και η θεία μου η Λουκρητία (αυτοί για τα χαιρετίσματα και εγώ για τα ποτά)- τον Χρήστο Κουρμεντέλο της PERNOD RICHARD HELLAS. Οσο υπάρχουν σε εταιρείες στελέχη με χιούμορ, που συνδυάζουν το πνευματώδες με το οινοπνευματώδες, μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε σ' ένα καλύτερο και φωτεινότερο αύριο.