Ντελκ και Πεν: η αμερικανική βοήθεια έγινε μπούμερανγκ... (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Νομίζω ότι έφτασε η στιγμή για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους σε σχέση με τους δύο μεγάλους του μπάσκετ, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Κάποια μηνύματα είναι πια πολύ συγκεκριμένα και για τις δύο ομάδες, παρ' ότι οι «πράσινοι» έχουν ένα θαυμαστό «5 στα 5» στην Ευρωλίγκα, που θα μπορούσε να αποτελέσει αιτία εφησυχασμού.

Στον αγώνα με την Ουνικάχα Μάλαγα, εν τη απουσία του Τόνι Ντελκ, επιβεβαιώθηκε αυτό που αρκετοί υποψιάζονταν σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια, στα οποία ο Αμερικανός ήταν παρών, ότι, δηλαδή, ο τέως παίκτης των Ντιτρόιτ Πίστονς όχι μόνο δεν είναι αναντικατάστατος αλλά ίσως ούτε καν απαραίτητος στην ομάδα του Ομπράντοβιτς. Απόδειξη ότι μετά τον αγώνα με την πρωταθλήτρια Ισπανίας ουδείς ένιωσε την ανάγκη να μνημονεύσει την απουσία του, η οποία σε τίποτα δεν έγινε αισθητή.

Βεβαίως, όταν στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε ετέθη (από τον υπογραφόμενο) το θέμα στον προπονητή του Παναθηναϊκού, εκείνος απέφυγε να φανερώσει τα χαρτιά του -αλλά και να υποστηρίξει με φανατισμό τον ακριβοπληρωμένο Αμερικανό. Είπε ότι ο Ντελκ στα προηγούμενα ματς ήταν ο πρώτος σκόρερ του Παναθηναϊκού, ανέφερε ότι στο συγκεκριμένο παιχνίδι (απλά) έλειψε από το ροτέισον της ομάδας (ιδίως όταν ο Σισκάουσκας χρεώθηκε πολύ νωρίς με 3 φάουλ), υπογράμμισε ότι η απουσία του επιβάρυνε τον Χατζηβρέττα με μεγαλύτερη του συνήθους χρονική συμμετοχή και ολοκλήρωσε λέγοντας ότι ο τραυματισμός του δεν είναι σοβαρός και ως εκ τούτου τον περιμένει στις επόμενες προπονήσεις.

Όμως, όποιος έχει μάτια, βλέπει. Και αυτό που δεν κρύβεται πια, καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα είναι ότι ο Ντελκ δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα προσαρμογής, αλλά απλώς δεν έχει τη δυνατότητα να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του Ομπράντοβιτς και να ενσωματωθεί στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Στην άμυνα είναι θεατής όχι διότι αδιαφορεί, αλλά επειδή του είναι αδύνατο να καταλάβει τις αρχές που διέπουν τη λειτουργία της ομάδας σε αυτόν τον τομέα. Και στην επίθεση δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να σουτάρει, διότι απλούστατα είναι ένας παίκτης με πολύ περιορισμένο ρεπερτόριο. Δηλαδή δεν βάζει με ασφάλεια την μπάλα στο παρκέ, δεν προκαλεί ρήγματα, δεν δημιουργεί για τους συμπαίκτες του, δεν διαβάζει την αντίπαλη άμυνα και φυσικά, υπό συνθήκες πίεσης, δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί τα «μις - ματς» ούτε και να πασάρει εκεί από όπου ξεκίνησε κάποια αμυντική βοήθεια.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Ντελκ, όσο και αν αυτό κοστίσει σε χρήμα στον Παναθηναϊκό και σε κύρος σε εκείνους που τον επέλεξαν, δεν μπορεί να μείνει για πολύ ακόμα στην ομάδα που έχει ως στόχους και το ελληνικό και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Όμως η τύχη του δεν εξαρτάται πια τόσο από τον ίδιο όσο από την πορεία του Μίλος Βούγιανιτς, που επέστρεψε προχθές έπειτα από αγωνιστική απουσία 11 μηνών και δύο επεμβάσεις στους χιαστούς συνδέσμους. Γιατί ο Παναθηναϊκός νομίζω ότι δεν πρέπει να βιαστεί, αλλά να περιμένει, για να διαπιστώσει εκ του ασφαλούς τι μπορεί να πάρει από τον Βούγιανιτς και ανάλογα, κατόπιν, να αποφασίσει.

Εκείνο που αποτελεί επιτακτική ανάγκη είναι να βρεθεί ο παίκτης που θα βοηθήσει τον Διαμαντίδη στη θέση του πλέι μέικερ και ταυτόχρονα θα προσθέσει ταχύτητα και πίεση πάνω στην μπάλα. Ο Π.Τ. (προ τραυματισμών) Βούγιανιτς αυτά τα εξασφάλιζε με κλειστά μάτια, ενώ παράλληλα πρόσθετε και διψήφιο αριθμό πόντων στο ενεργητικό του! Όμως για τον Μ.Τ. (μετά τραυματισμών) Βούγιανιτς, κανείς δεν μπορεί να ξέρει... Οπότε, αν κριθεί επαρκής, μπορεί ο Παναθηναϊκός να μη χρειάζεται ούτε τον Ντελκ ούτε πιθανό αντικαταστάτη του, ενώ αντίθετα, αν ο Βούγιανιτς δεν μπορέσει, τότε οι «πράσινοι» θα πρέπει στη θέση του Ντελκ να αναζητήσουν έναν παίκτη που θεωρητικά θα πρέπει να έχει σχεδόν τα πάντα (καλή άμυνα, δημιουργία, εκτέλεση, ταχύτητα). Με λίγα λόγια, να ψάξουν για ένα νέο Σπανούλη, για να καλύψουν το τεράστιο κενό που άφησε πίσω ο «Μπιλ ο τρομερός», που τώρα κερδίζει με το σπαθί του θέση στο ΝΒΑ.

Μετά απ' όλα αυτά θα αναρωτηθεί ίσως κανείς πώς ο Παναθηναϊκός πορεύεται με «5-0» στην Ευρώπη; Δεν είναι δύσκολη η απάντηση. Κατ' αρχήν οι αντίπαλοι αποδεικνύονται, μέχρι στιγμής, κατώτεροι του αναμενόμενου. Κατόπιν η ομάδα διαθέτει πια τεράστια δύναμη στους ψηλούς. Επιπλέον ο Χατζηβρέττας ξεπερνάει σε προσφορά κάθε προσδοκία. Και τέλος ο Διαμαντίδης αρχίζει να πλησιάζει το μέτρο των δυνατοτήτων του, αποκαλύπτοντας έναν παίκτη-ηγέτη, όμοιος με τον οποίο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πουθενά!

Για τον Ολυμπιακό, αν η ήττα στο πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό επιβεβαίωσε ότι ο «αιώνιος αντίπαλος» απλώς συνεχίζει να έχει προβάδισμα, η τρομερή ανατροπή (το +16 έγινε τελικά -18) της Κωνσταντινούπολης θέτει υπό αμφισβήτηση ολόκληρο το σύστημα Πίνι Γκέρσον. Γιατί αυτό που αποδείχθηκε εναντίον της Εφές Πίλσεν είναι ότι με το μπάσκετ που παίζουν οι «ερυθρόλευκοι» δεν μπορούν να είναι σίγουροι ποτέ και για τίποτα...

Ποιο είναι όμως αυτό το μπάσκετ, που ο Γκέρσον μετέφερε από τη Μακάμπι στον Ολυμπιακό; Αν έχει παίκτες σαν τον Γιασικεβίτσιους, τον Πάρκερ και τον Βούισιτς είναι το μπάσκετ που κερδίζει έτσι κι αλλιώς. Αν αντί γι' αυτούς, έχεις τον υπερταλαντούχο μεν, αλλά ακόμα ανώριμο και άπειρο Αλεξ Ακερ, τον Ζίζιτς και κυρίως τον Σκούνι Πεν, τότε είναι το μπάσκετ που σε τρελαίνει και από την καλή και από την ανάποδη!

Λίγο ως πολύ τα είχα γράψει μετά τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Η κεντρική ιδέα ήταν ότι μια ομάδα με πλέι μέικερ τον Γιασικεβίτσιους μπορεί να κερδίζει και όταν τρέχει και όταν είναι σταματημένη. Όμως μια ομάδα με κουμανταδόρο τον Σκούνι Πεν συνήθως κερδίζει όταν τρέχει, αλλά χάνει όταν δεν μπορεί να λύσει το χειρόφρενο.

Ο Ολυμπιακός του Γκέρσον και του Σκούνι Πεν είναι πυρηνοκίνητος στο ανοιχτό γήπεδο, ασταμάτητος όταν βρει ρυθμό, αλλά σχεδόν αστείος όταν χρειάζεται να παίξει με σκέψη και τακτική απέναντι σε αντιπάλους που ξέρουν να σταματάνε το «πήγαινε-έλα» και να κερδίζουν στο «πέντε εναντίον πέντε». Και να σκεφθεί κανείς ότι η σημερινή Εφές Πίλσεν δεν συμπεριλαμβάνεται απολύτως στις ομάδες εκείνες που σου επιβάλλονται με την εμπειρία, τον έλεγχο του ρυθμού και την τακτική...
Θα πει ίσως κανείς «ναι, αλλά ίσως κρίνεις αυστηρά μια ομάδα, η οποία στερήθηκε με το "καλημέρα" το πιο διαφημισμένο και ακριβοπληρωμένο απόκτημά της». Μόνο που τα ίδια ακριβώς θα έλεγα (γιατί, πολύ απλά, τα ίδια θα ίσχυαν) αν στην ομάδα ήταν και ο πολύς Ματσιγιάουσκας, για τον οποίο θα γίνονται όλο και περισσότερες άκαρπες συζητήσεις κάθε φορά που ο Ολυμπιακός θα διαψεύδει τις προσδοκίες.

Θα το πω λοιπόν όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται. Ο Λιθουανός δεν μπορεί σε τίποτα να επηρεάσει τον τρόπο παιχνιδιού του Ολυμπιακού, παρά μόνο να προσθέσει δύναμη, κύρος και προσωπικότητα. Το μπάσκετ που παίζει ο Ολυμπιακός εξαρτάται από τη φιλοσοφία του Γκέρσον και τις δυνατότητες του Σκούνι Πεν. Ο Ισραηλινός λοιπόν έχει δικαιωθεί στο παρελθόν γι' αυτά που πιστεύει και λογικό είναι να μην αλλάζει μυαλά. Όμως ο Αμερικανός δεν έχει κερδίσει τίποτα στην καριέρα του, αλλά σίγουρα δεν φταίει αυτός που ο Ολυμπιακός τον έκανε ξαφνικά παίκτη του ενός εκατομμυρίου ευρώ και τον έβαλε να κουμαντάρει μια ομάδα, η οποία ξεκίνησε με στόχο Κύπελλο, Πρωτάθλημα και Ευρωπαϊκό!

Στην Κωνσταντινούπολη, ο Σκούνι Πεν σούταρε τρεις φορές για τρεις πόντους σε επίθεση 5 δευτερολέπτων, με τους συμπαίκτες του εκτός ισορροπίας. Καταστροφή. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτός ο φουριόζος κοντορεβυθούλης δεν ξέρει τι θα πει τακτική, πάσα μέσα στη ρακέτα και σωστή επιλογή. Υποτίθεται ότι είναι πλέι μέικερ, αλλά σπανίως δημιουργεί για κάποιον πέρα από τον εαυτό του, ενώ στις διεισδύσεις του θυμίζει τους φανατικούς εθνικόφρονες πηγαίνοντας μόνο δεξιά! Αν ο Γκέρσον πιστεύει πράγματι ότι με αυτόν μπορεί να κάνει τη δουλειά του, νομίζω ότι η αποτυχία του είναι ήδη εξασφαλισμένη.

Υ.Γ.: Με τον Σχορτσιανίτη τι γίνεται; Οσο καλά κι αν παίζει ο Ζίζιτς, ποτέ δεν θα γίνει κυρίαρχος της ρακέτας, όπως ο σέντερ-μπετονιέρα. Οπότε, όποια κι αν είναι η αιτία για την οποία ο «Σόφο» έπαιξε μόνο ενάμιση λεπτό κατά της Εφές, πρέπει να βρεθεί μια λύση.