Απ' το ανθρώπινο ως το στημένο μεσολαβούν η δειλία και η βλακεία (Sportday / Σπυρόπουλος)

Είναι ο τόπος (ο τόπος μας) στον οποίο, γενεά προς γενεά, εκπαιδευτήκαμε να διαχωρίζουμε απλοϊκά τα λανθασμένα σφυρίγματα των διαιτητών σε δύο είδη: ανθρώπινα ή στημένα. Και ύστερα ψάχνουμε να βρούμε τον ψύλλο στ' άχυρα. Ποιος λάθεψε, ποιος ήθελε και λάθεψε. Η εκπαίδευσή μας, όπως και σε τόσα (περί το ποδόσφαιρο) άλλα, υπήρξε στρεβλή. Το άσπρο ή μαύρο είναι πάντοτε πιο εύπεπτο. Και ιδίως εξυπηρετικό. Τι εξυπηρετεί; Την ανάγκη να λέμε τα υπέρ ημών «ανθρώπινα» (και έτσι να καθαρίζουμε...) και τα εις βάρος ημών «στημένα» (και να ωρυόμαστε μέχρι δευτέρας Παρουσίας...).

Και οι ενδιάμεσες, ανάμεσα στο ανθρώπινο και στο στημένο, βαθμίδες; Δεν κάνουν... καλή προπαγάνδα, υφίστανται όμως. Το Σαββατοκύριακο, το μέχρι στιγμής χειρότερο στη σεζόν, ήλθε αποκαλυπτικό. Αυτός ο διαιτητής στο Παναθηναϊκός-Απόλλων Καλαμαριάς, π.χ., ούτε στημένος (σου έδινε το δικαίωμα να πεις ότι) ήταν ούτε ότι «δεν είδε». Ανήκει σε άλλη κατηγορία: είδε και απλούστατα κώλωσε... ανακλαστικά λόγω σκορ (3-2) και χρονικού σημείου (90'+3'). Ποιος θα τον πείραζε, ποιον θα ενοχλούσε, εάν έδινε το πέναλτι; Η απάντηση είναι ότι ουδείς θα τον πείραζε. Και ουδένα θα ενοχλούσε. Μονάχα δείλιασε.

Η ανακλαστική αντίδραση δειλίας ξεγυμνώνει ό,τι είναι βαθιά ριζωμένο μες στο DNA του(ς). Πως, εναντίον του «μεγάλου», το σκεπτόμαστε δύο φορές πριν το κάνουμε. Εάν (που δεν...) το κάνουμε. Ενώ, εναντίον του «μικρού», το σφύριγμα φεύγει μόνο του! Ο ίδιος άνθρωπος, ελπίζω ότι δεν απατώμαι, τις προάλλες στο Χαϊδάρι-ΑΕΚ, Κύπελλο, πάλι είχε κωλώσει να σφυρίξει πέναλτι εις βάρος του «μεγάλου», επίσης και τότε λόγω... ευαίσθητου χρονικού σημείου (83') και συγκυρίας στο ταμπλό (0-0). Ενώ μετά, στην παράταση, τις κόκκινες εις βάρος του «μικρού» τις έβγαζε «με χαρακτηριστική άνεση». Ώσπου στο τέλος, στα πέναλτι, επέτρεψε (σε τέλεια ταραχή προφανώς τελών) να ισχύσει ως έγκυρο κτύπημα για το οποίο δεν είχε καν σφυρίξει!

Ο κύριος δεν χρειάζεται να 'ναι στημένος ή ανίκανος. Αρκεί (για να ξεκουραστεί σπίτι του) που είναι, με επανειλημμένο δείγμα, ψυχικά ακατάλληλος γι' αυτή τη δουλειά. Δεν κάνει για να διαιτητεύει. Δεν είναι κακό. Κακό είναι να διαιτητεύει ενώ δεν κάνει. Άλλη κατηγορία ανάμεσα στο ανθρώπινο και στο στημένο είναι εκείνη του βλακός. Ο βλαξ μπορεί να είναι συμπαθής, άξιος να του παρασχεθεί η οποιαδήποτε επιστημονική υποστήριξη και ανθρώπινη συμπαράσταση, όμως όχι να διαιτητεύει. Είναι η περίπτωση του διαιτητή που σφύριξε αυτό το πέναλτι στο Χαϊδάρι-Εθνικός Αστέρας. Δεν το έκανε από ανθρώπινο λάθος, δεν το έκανε επειδή ήταν στημένος, δεν το έκανε επειδή δεν διαθέτει την πυγμή. Ηταν μόνο καραμπινάτη ηλιθιότητα. Ο άναυδος Βούζας ορθώς είπε ότι οι διαιτητές πρέπει πριν απ' οτιδήποτε άλλο να περνάνε από τεστ IQ. Αντιληπτικής ικανότητας.

Τι μπορεί να βάλει τον διαιτητή σε πίεση, είναι απ' άκρου εις άκρον της γης... άβυσσος. Ο Χάουγκε, τον Μάιο στο Παρίσι, ο Νορβηγός διαιτητής του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, αγχώθηκε από την ανοησία του βοηθού του να φωτογραφηθεί με φανέλα της Μπάρτσα δυο-τρία 24ωρα πριν από το παιχνίδι! Η ΟΥΕΦΑ τον αντικατέστησε την ύστατη ώρα. Και ο Χάουγκε, καθόλου ήρεμος με όλο αυτό, ύστερα πήγε και κατέστρεψε τον αγώνα-κορωνίδα (με το να αποβάλει τον Λέμαν και να μη μετρήσει το γκολ του Ζιουλί) από το 18'. Δεν είναι εύκολη δουλειά, σύμφωνοι. Ο πήχης των απαιτήσεων στη σύγχρονη εποχή έχει υψωθεί δραματικά. Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν είναι εύκολη, ας την κάνουν μόνον όσοι μπορούν. Όσοι την αντέχουν.

Κι εγώ στη θέση του βοηθού στο Αιγάλεω το Σάββατο, από 50 μέτρα απόσταση, πιθανόν (δηλαδή τι πιθανόν, είναι έως σίγουρο ότι) θα έβλεπα λανθασμένα το τετ α τετ Τσιρίλο-Εντουσέι. Θα υπέθετα «του την έχωσε του μαύρου ο Ιταλιάνος». Μόνο που για τόση απόσταση και για τόσο σοβαρή (κόκκινη+πέναλτι) υπόδειξη, η οποία είναι αυτονόητο ότι απαιτεί το 1.000% της βεβαιότητας, δύο πράγματα ειλικρινώς εντυπωσίασαν. Η πολλή ευκολία του βοηθού να το δείξει. Και η ακαριαία απόφαση του διαιτητή να το ασπαστεί σαν θέσφατο. Μπορεί κανείς να δεχθεί ότι σε γέλασε ο Μαυρογενίδης και έδωσες το πέναλτι. Πάει στα κομμάτια. Ή ότι σε έπιασε το μάγκικο δεν-θα-με-ξεγελάσει-εμένα ο (κάθε) Χαβίτο ή ο Νσαλίουα και δεν το έδωσες το πέναλτι. Πάει κι αυτό στον διάβολο. Αλλά από τα πενήντα μέτρα... τόση σιγουριά και τόση άνεση;

Μεσ στον ορυμαγδό του Σαββατοκύριακου ήταν (δεν έχει σημασία εάν αλλοίωσε ή όχι αποτέλεσμα) το περιστατικό που σόκαρε. Διότι ήταν το περιστατικό που, περισσότερο απ' οποιοδήποτε άλλο, σε ωθεί προς τη δηλητηριώδη σκέψη ότι ο τύπος στο πλάι (σαν να το) ήθελε. Για την ακρίβεια... σαν να το ήθελε πάρα πολύ και λάθεψε!