Το ζεστό και το κρύο είναι το modus vivendi του Παναθηναϊκού (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αμέσως μετά το 1-4 στην πρεμιέρα στο Αιγάλεω, το 0-2 με τον Ιωνικό στο Μαρούσι. Αμέσως μετά το 0-4 στο Περιστέρι, τώρα αυτό. Με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς την περασμένη Κυριακή. Το καθαρό μήνυμα είναι πως, με ό,τι έχει μεσολαβήσει απ' την πρόσληψη του Βίκτορ στον πάγκο και απ' την έλευση του... άλλου Βίκτορ στο τερέν, ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να διαχειρίζεται μια δύσκολη χρονιά. Όπως είναι όλες οι χρονιές στις οποίες το ζεστό και το κρύο (σαν να) πηγαίνουν χέρι χέρι, το ένα δίπλα στ' άλλο.

Ο Βίκτορ, ερχόμενος, έβαλε στόχο ό,τι θα επεδίωκε κάθε λογικός κόουτς στον κόσμο: το αμέσως εφικτό. Να πάρει το σκόρπιο και να το κάνει ομάδα, δηλαδή να συμπτύξει τις γραμμές και να ξεκινά τα παιχνίδια με, ει δυνατόν, εξασφαλισμένο το μηδέν, και ύστερα να επαφίεται στο ότι η ευκαιρία για το γκολ κάπως θα κάτσει. Η απλή λογική: να αλιεύσει, αν θέλετε να εκμαιεύσει, μερικά αποτελέσματα στη σειρά και έτσι να τονωθεί η αυτοεκτίμηση των ποδοσφαιριστών. Αποτέλεσμα: τα αλλεπάλληλα ωφέλιμα 1-0 ή 0-1, μετά το ντέρμπι με την ΑΕΚ.

Το δημιουργικό κομμάτι είναι άλλο. Πολύ πιο δύσκολο και χρονοβόρο. Μερικά διαδοχικά καλά αποτελέσματα έρχονται. Μερικά διαδοχικά όντως πολύ καλά «επιθετικά» παιχνίδια, σε σταθερά υψηλό ρυθμό, αυτό ακούγεται complicado. Περίπλοκο. Προχωρημένο. Αφύσικα πρόωρο, να συνέβαινε κιόλας. Οταν νίκησαν τον Ολυμπιακό, άνθρωπος της «πράσινης» οικογένειας που ξέρει εις βάθος και το παιχνίδι ποδόσφαιρο και την ομάδα Παναθηναϊκός μου έλεγε ότι περίμενε, επιφυλακτικός, να τους δει στα «μικρά» ματς. Σε παιχνίδια... υποχρεωτικής, τρόπον τινά, πρωτοβουλίας.

Το πρώτο ήταν με τον Εργοτέλη, στο Ηράκλειο. Τα αγωνιστικά αδιέξοδα φάνηκαν. Τα ήρε, ίσως τα συγκάλυψε, το σουτ-Εξοσετ του Μπόβιο. Το δεύτερο ήταν με τον Ατρόμητο. Εκεί, προτού... προλάβουν οι αδυναμίες να αποκαλυφθούν, έρχεται το «ξερό» του Τζιόλη νωρίς. Κι έπειτα, για 70 λεπτά, ο Παναθηναϊκός «δεν κάνει τίποτα» στο γήπεδο, άλλο απ' το να καταπνίγει, σε σχεδόν μαζική σύμπτυξη πίσω απ' την μπάλα, οποιαδήποτε απόπειρα του γηπεδούχου. Οταν ο γηπεδούχος εξέπνεε, απλώς βγήκαν και του έδωσαν τη χαριστική βολή. Μάλλον, βολές. Το τρίτο ήταν με την Καλαμαριά. Ο βαθμός, στον τομέα δημιουργία, και αυτή τη φορά μπήκε καταφανώς χαμηλός.

Ηταν αναμενόμενο, ήδη από την κρίση του Σεπτεμβρίου, ότι ερχόταν η σεζόν της αστάθειας. Του ζεστού και του κρύου, ως modus vivendi. Πλέον, καθώς ο Νοέμβριος φεύγει, το ζεστό και το κρύο δεν παύουν να συμπορεύονται στη ζωή του Παναθηναϊκού. Ετσι θα πάει, με την όποια μικρή συν τω χρόνω βελτίωση, έως το φινάλε. Αλλά και με δύο καλές, στο μεταξύ, «ειδήσεις». Η μία είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει, ενώ ο ανταγωνισμός έχει, τη σκληρή επιβάρυνση του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Παναθηναϊκός έχει μονάχα τη βόλτα στον όμιλο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Η δεύτερη (καλή «είδηση») είναι ότι επίκειται η επιστροφή του Εκι. Το ένα βοηθά, διότι προσφέρει μια κάποια άνεση και οπωσδήποτε πολύ λιγότερη φθορά προσωπικού στην από βδομάδα σε βδομάδα εξέλιξη της δουλειάς του Βίκτορ. Το άλλο, η έλευση του Εκι στο γήπεδο, γεννά την προσδοκία τής, όσο να 'ναι, ενίσχυσης (όπως κι αν έχει ο Βίκτορ κατά νου να τον αξιοποιήσει) στο δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν είναι «καταδικασμένος» ότι έχει κι άλλα ζεστά, έως τον Μάιο, να ζήσει. Κι άλλα κρύα, επίσης. Είναι, όμως, άλλο τόσο βέβαιον ότι έως τον (ίδιο) Μάιο θα 'ναι, με τις όποιες διακυμάνσεις, πάλι «μέσα» στο παιγνίδι.