Οι δύο επιλογές του Ντέμη (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η επισήμανση περί αναβίωσης του ΠΟΚ δημιούργησε κάποιο θόρυβο. Κάποιοι μεγαλομέτοχοι ομάδων μού λένε ότι στην επόμενη συνεδρίαση του Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας θα γίνει -με αφορμή και το κείμενό μου- κάποια σοβαρή συζήτηση για το πού βαδίζει ο φορέας. Ελπίζω σε αυτό το Δ.Σ. να πάει ο Νικολαΐδης και να μιλήσει. Θα έχουν ενδιαφέρον οι θέσεις του. Τις τελευταίες μέρες παίρνω στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο πολλά e-mail από φίλους της ΑΕΚ, με τους περισσότερους από τους οποίους πρέπει να πω ότι έχω πολύ καλή σχέση. Οι «Ενωσίτες» έχουν χιούμορ, κάνουν σωστές παρατηρήσεις, προσεγγίζουν το ποδόσφαιρο ψύχραιμα και χωρίς υπερβολές: τους χρωστάω μια εξήγηση.

Ο Ντέμης Νικολαΐδης είναι το πρόσωπο-κλειδί στο τωρινό ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Από τον Κόκκαλη και τον Βαρδινογιάννη κανείς δεν περιμένει τίποτα. Δεν έχει νόημα να ζυγίζει κάποιος τις αμαρτίες του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ για να βρει ποιος έκανε περισσότερες: οι ίδιοι, δηλαδή ο Κόκκαλης και ο Βαρδινογιάννης, έδωσαν ο ένας άφεση αμαρτιών στον άλλο, όταν το καλοκαίρι αποφάσισαν να ιδρύσουν τη Σούπερ Λίγκα. Η σιωπή τους για όσα συμβαίνουν στο πρωτάθλημα είναι η απόδειξη μιας αμοιβαίας δέσμευσης για ένα νέο ξεκίνημα. Οσοι φωνάζουν στο όνομα του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ, εξυπηρετούν καταρχήν το συμφέρον το δικό τους: πουλάνε φανατισμό σε ένα τσούρμο από αρρωστάκια, που, όπως λέει το δελτίο κυκλοφορίας των εφημερίδων, μειώνονται.

Δέσμευση

Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ συμπορεύονται. Στην αθλητική Δικαιοσύνη μπαίνουν οι δικηγόροι των δύο οικογενειών, ο ΚΑΠ «διορθώνεται» με βάση τη βούληση των «αιωνίων» που δεν ήθελαν ποινές κεκλεισμένων των θυρών, στην ΕΠΟ ο ΠΑΟ εκπροσωπείται από τον Γιώργο Στράτο και ο Ολυμπιακός από τον Πέτρο Κόκκαλη: κανείς τους δεν έφερε ποτέ αντίρρηση σε τίποτα. Οπως δεν έφεραν ποτέ αντίρρηση στα όσα συμβαίνουν ούτε ο Θόδωρος Θεοδωρίδης ούτε ο Σοφοκλής Πιλάβιος –πρώην υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του ΠΑΟ. Ο Σοφοκλής είχε πει το 2004, σε συνέντευξή του όταν εκλέχτηκε, ότι αν ο Ολυμπιακός πάρει ένα ύποπτο σφύριγμα, θα παραιτηθεί επειδή η παναθηναϊκή καρδιά του δεν το αντέχει. Αποδείχτηκε από ατσάλι.

Στάση

Το ανεξήγητο της ιστορίας είναι η στάση του Νικολαΐδη. Οι άλλοι δύο βολεύονται στη σιωπή: το μόνιμο επιχείρημά τους είναι ότι παντού οι μεγάλοι ευνοούνται! Ξεχνούν ότι τιμωρούνται κιόλας εκεί που υπάρχουν κανόνες και ότι τη Γιουβέντους την έριξε κατηγορία η ιταλική ομοσπονδία και όχι ο εισαγγελέας. Μόνο εδώ οι μεγάλοι κάνουν ό,τι γουστάρουν: οι μαριονέτες-εγγυητές φορτωμένοι με εισαγγελικές έρευνες τρέμουν και τον Κόκκαλη και τον Βαρδινογιάννη. Το να περιμένει κάποιος αυτοί να τους διώξουν είναι τρελό. Τους στηρίζουν επειδή κάνουν τη δουλειά τους.

Δυναμική

Η ΑΕΚ δεν χρωστάει πια σε κανέναν. Ως εταιρεία έχει μια δυναμική, ο κόσμος της έχει την αίσθηση του δικαίου: αν κάποιος μπορεί να απαιτήσει να αλλάξουν τα πράγματα στη διαιτησία, αυτός είναι μόνο ο Ντέμης. Προτάσεις υπάρχουν χιλιάδες: να γίνουν καταγγελίες στην ΟΥΕΦA, να έρθουν ξένοι διαιτητές, να υπάρξει μια συμφωνία με το κράτος για τοποθέτηση στην ομοσπονδία κομισάριων, όπως έγινε στην Ιταλία και την Ισπανία. Να φύγει η διαιτησία από την ομοσπονδία, όπως συμβαίνει στην Αγγλία. Οι λύσεις δεν είναι πρόβλημα –οι άνθρωποι είναι πρόβλημα και αυτό ειδικά ο Ντέμης θα έπρεπε να το ξέρει καλά. Είναι κρίμα να του «πουλάνε» ότι ο Μπασκάκοφ έπαιξε ΑΕΚ στο ματς με τη Χαρτς γιατί είναι φίλος «μας»…

Λαμόγια

Η ΑΕΚ έχει φέτος καλή αντιμετώπιση από τους διαιτητές στα ματς με τους μικρούς: στο Ηράκλειο δεν δόθηκε στον ΟΦΗ ένα πέναλτι και έκοψαν τον Νουαφόρ όταν ήταν έτοιμος να βάλει γκολ. Με το Χαϊδάρι ο Ζανετίδης καταπίνει το στραγάλι. Μπορώ να θυμηθώ κι άλλα, αλλά το πρόβλημα δεν είναι οι φάσεις -είναι η στάση. Τι κάνει ο Ντέμης; Ακριβώς ό,τι θέλει το σύστημα: στέκεται σε μερικότητες! Λέει γενικολογίες περί κακών διαιτητών (όπως κάνει σε κάθε ευκαιρία και ο Τζίγκερ ή ο Πέτρος Κόκκαλης), αρνείται να στείλει εκπρόσωπο στην ΕΠΟ ώστε να βρεθεί κάποιος να ταρακουνήσει τις συνεδρίες μεταξύ συνεταίρων που γίνονται στον Αγιο Κοσμά και δεν πιάνει στο στόμα του κανέναν από αυτούς που ευθύνονται για το χάλι! Καταλαβαίνω ότι για να γίνει η Σούπερ Λίγκα έδωσε κι αυτός συγχωροχάρτι στον Κόκκαλη και στον Βαρδινογιάννη. Δεν καταλαβαίνω την ανοχή στα λαμόγια.

Μπόχα

Ξέρετε πού θα βγάλει αυτή η ιστορία; Ή θα ισχύσει η λογική του μεγάλου ψαριού που τρώει το μικρό ή θα επιβραβευτεί η στήριξη της διαφθοράς με κάποιον τίτλο που θα μυρίζει μπόχα, όπως αυτοί των υπολοίπων. Το κέρδος της ΑΕΚ δεν είναι ένα πρωτάθλημα ή ένα Κύπελλο: η αποστολή της θα έπρεπε να είναι να γίνει η ομάδα-σύμβολο ενός νέου καθαρού ποδοσφαίρου χωρίς παράγκες, εγγυητές, παραχαράκτες και κατάπτυστους. Αλλοι γεννιούνται για να κερδίζουν και άλλοι για να αλλάξουν τον κόσμο. Οι δεύτεροι είναι οι αληθινοί ηγέτες.

Κούλης

Πέρυσι η ΑΕΚ βγήκε στο Τσάμπιονς Λιγκ επειδή μετά τη διαιτησία του Κουκουλάκη στην Τούμπα βγήκε ο αντιπρόεδρός της Νίκος Κούλης και έκανε επίθεση στην ΕΠΟ, λέγοντας ότι η σιωπή της ομάδας δεν σημαίνει έλλειψη γνώσης και αδυναμία: σας πληροφορώ ότι κάποια βρακάκια λερώθηκαν. Η ΑΕΚ του Ντέμη έχει δύναμη, δεν νομίζω ότι έχει καμιά διάθεση να αποκτήσει νταβατζήδες. Να μπει μπροστά χρειάζεται και να κάνει σοβαρές προτάσεις αντί να μεμψιμοιρεί. Τώρα όμως πρέπει να διαφοροποιηθεί –προτού πέσει η μπιστολιά και αποπροσανατολιστεί ο κόσμος. Και να είστε σίγουροι ότι ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ θα τρέξουν πίσω της από ντροπή μη χρεωθούν την μπόχα των λαμογιών που αμήχανα στηρίζουν…

Σιωπή

Η άλλη λύση είναι το ΠΟΚ, δηλαδή η σιωπή, το παρασκήνιο και η διαφθορά. Ο Ντέμης και οι συν αυτώ μπορεί να τη διαλέξουν. Δεν θα έχουν πρόβλημα με τον Τύπο που συμπλέει με την αθλιότητα. Ούτε με τους πιστούς οπαδούς που θα βρίζουν τους εχθρούς και τους ανυπάκουους δημοσιογράφους. Αλλά με τη συνείδησή τους…
Αντίο...

Δεν ξέρω αν ο Κίτσος Τεγόπουλος ήταν αγαπητός ή ο χειρότερος άνθρωπος επί της γης, αν είχε χιλιάδες βίτσια και εκατομμύρια ελαττώματα, αν ήταν χαμογελαστός, καλόκαρδος, μουτζούφλης και φιλάνθρωπος: δεν τον γνώρισα ποτέ μου και δύσκολα ψήνομαι για τους χαρακτήρες των ανθρώπων, χωρίς να έχω προσωπική άποψη. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι όταν χθες λίγο πριν από τις 11 το πρωί άκουσα στο ραδιόφωνο ότι ο εκδότης της «Ελευθεροτυπίας» έφυγε, ένιωσα ένα περίεργο σφίξιμο, σαν να έχασα έναν δικό μου άνθρωπο –και ας μην τον είχα γνωρίσει ποτέ μου.

Η «Ελευθεροτυπία» είναι η εφημερίδα που μεγάλωσε τη δική μου γενιά. Μας έμαθε να μην έχουμε δογματισμούς, να πιστεύουμε σε ένα μέλλον στο οποίο θα πρωταγωνιστούν προικισμένοι άνθρωποι, να σεβόμαστε τη διαφορετική θέση χωρίς απαραίτητα να προδίδουμε τη δική μας, να νιώθουμε σεβασμό για τους ηθικούς ανθρώπους χωρίς να τους μπερδεύουμε με τους σοβαροφανείς: μεγαλώσαμε με την εφημερίδα που έλεγχε την εξουσία χωρίς συναισθηματισμούς και χωρίς ακρότητες. Πάντοτε πίστευα ότι χωρίς τον Τεγόπουλο η «εφημερίδα των συντακτών» δεν θα υπήρχε και θα ήταν για τη γενιά μας άδικο: η «Ελευθεροτυπία», ως έννοια και ως εφημερίδα, είναι από τα λίγα πράγματα για τα οποία μπορούμε να καμαρώνουμε μιλώντας με τους μπαμπάδες μας.

Δεν ξέρω ποιος ήταν ο Τεγόπουλος –θα ήθελα όμως πάντοτε να του πω ένα «ευχαριστώ» ως αναγνώστης. Για τον Σεραφείμ Φυντανίδη, τον Κυρ, την Κασσάνδρα, τον Μιχαηλίδη, τον Βότση, τον Καρελά, τις ανακοινώσεις της «17Ν», τον Συρίγο, το «Εψιλον», τον Απέργη, το ράδιο Ε, τον Καιρό στην τελευταία σελίδα, τη «Μαύρη Τρύπα» του Θέμου, τα ρεπορτάζ που έκαναν κάποτε ο Καρατζαφέρης και ο Τσαρούχας, τη φασαρία τον καιρό του τρομονόμου, τα μαύρα εξώφυλλα –δεν ξέρω πόσοι από αυτούς τους παιδικούς και εφηβικούς μου ήρωες θα υπήρχαν, αν η «Ελευθεροτυπία» δεν είχε εκδότη τον Τεγόπουλο.

Λένε ότι είναι ωραίο να γνωρίζεις ανθρώπους –όχι πάντα. Χαίρομαι που δεν είχα την τύχη να δουλέψω σε κανένα από τα έντυπά του, χαίρομαι που η τριβή της καθημερινότητας κράτησε στα μάτια μου λαμπρή την εικόνα του ως εκδότη. Λυπάμαι που δεν του είπα ποτέ «ευχαριστώ», γιατί με έμαθε να είμαι καλός αναγνώστης και ανήσυχος άνθρωπος, αλλά μόνο γι' αυτό: όταν η είδηση του θανάτου θα σβήσει από τη μνήμη μου, ο Τεγόπουλος θα ζει για πάντα στις σελίδες της εφημερίδας που με μεγάλωσε...