Manager F.C. (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

«Ο Μαζίνιο, ο Γιάννης Κόντης, η διοίκηση και εγώ κοιτάζουμε την αγορά για ό,τι καλό υπάρχει προκειμένου να το φέρουμε στον Αρη». Μανού Φερέρ έφα, μάνατζερ του Χαβίτο και του Κόκε, βάζοντας μια σειρά στη διοίκηση της ομάδας του Αρη. «Ο Μαζίνιο, ο Κόντης, η διοίκηση και εγώ». Με το «εγώ» τελευταίο πιθανότατα από ευγένεια, όπως κάνει κάθε πολιτισμένος άνθρωπος όταν αναφέρεται σε ομάδα ανθρώπων στην οποία συγκαταλέγεται ο ίδιος. Κι επειδή «κοιτάζουμε την αγορά για να φέρουμε ό,τι καλύτερο» με την ελπίδα ότι κάποιος θα ενδιαφερθεί και θα το αγοράσει, πηγαίνουμε σε κάποια ερωτήματα. Ο Λάμπρος Σκόρδας στην τελευταία συνέντευξη Τύπου είπε ότι στους παίκτες του Ασίς, του μάνατζερ αδελφού του Ροναλντίνιο, σε περίπτωση πώλησής τους, η ΠΑΕ παίρνει το 20%. Υποθέτω ότι αυτό ισχύει και για τη ρήτρα. Ας πούμε, λοιπόν, ότι κάποιος ζητάει τον Χαβίτο ή τον Κόκε και πληρώνει επτά ή δώδεκα εκατομμύρια. Ο Αρης παίρνει 1,4 και 2,4 εκατ. και ο Ασίς τα υπόλοιπα; Επίσης, ας πούμε ότι η διοίκηση του Αρη θεωρεί απαραίτητη την παρουσία των Κόκε και Χαβίτο στην ομάδα για να σωθεί ο Αρης, να βγει στο ΟΥΕΦA ο Αρης, να πάρει το πρωτάθλημα ο Αρης, δεν παίζει ρόλο... Να το απλοποιήσουμε. Η διοίκηση του Αρη δεν γουστάρει να πουλήσει τον Κόκε ή τον Χαβίτο, επειδή το αντάλλαγμα είναι μικρό. Μπορεί η διοίκηση να μπλοκάρει την πώλησή τους; Και αν μπορεί, πώς μπορούν μάνατζερ και υπομάνατζερ να μιλούν με τόση άνεση για την πώληση παικτών του Αρη; Τρίτον, πώς θα πάρει το 80% της αξίας του παίκτη ο Ασίς; Με το ποσόν να πληρώνεται πρώτα στον Αρη και από τη διοίκησή του στον Ασίς ή κατευθείαν στον μάνατζερ; Γιατί θα έχει ενδιαφέρον το πώς θα δικαιολογείται το ποσόν προς τον Ασίς που θα πληρώνει ο Αρης. Τέταρτον και τελευταίο. Δεν είναι λίγο μειωτικό μια ομάδα να μετατρέπεται σε Manager F.C., με τους μάνατζερ να αποφασίζουν ποιος θα φύγει και ποιος θα μείνει και τη διοίκηση να αναφέρεται τρίτη και βάλε στις αποφάσεις; Μια ομάδα να έχει μεταβληθεί σε βιτρίνα προς πώληση παικτών; Τροφή για σκέψη, για μια ομάδα που οι περιπέτειες των τελευταίων χρόνων μοιάζει να έχουν αμβλύνει τις ευαισθησίες της.

Πριν από περίπου δύο εβδομάδες ο βουλευτής και συντάκτης αυτοκινήτου Αρης Σταθάκης βγήκε να μιλήσει στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ. Αντικείμενο ήταν οι αυξήσεις που συζητούνταν για τις παραβάσεις του ΚΟΚ. Στην ερώτηση αν οι νέες αυξήσεις ήταν υπερβολικές, ο Σταθάκης είχε απαντήσει: «Σε περίπτωση λοιπόν που αντίθετα με τις αυξήσεις η Βουλή είχε προχωρήσει σε μειώσεις των ποινών, δηλαδή η Βουλή είχε ψηφίσει ότι η παραβίαση του κόκκινου στο φανάρι τιμωρείται με πρόστιμο ενός ευρώ, αυτό θα ήταν προσφορά στον ελληνικό λαό;». Μία απάντηση με απλοποιημένη λογική, αλλά πραγματική. Γιατί κάθε αδίκημα, ανάλογα με τη σοβαρότητά του, πρέπει να επιφέρει ανάλογη ποινή. Το να τιμωρείται η παραβίαση σηματοδότη με ένα ευρώ πρόστιμο είναι το ίδιο σουρεαλιστικό όσο να τιμωρείται με συνοπτική εκτέλεση. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις ρόλο παίζουν η επικινδυνότητα του αδικήματος, η κοινωνική στάση στο αδίκημα και οι ποινές που επιβάλλει η συγκεκριμένη κοινωνία σε άλλα αδικήματα. Για παράδειγμα, στην Αμερική του '50 ο μεθυσμένος οδηγός ήταν αντικείμενο γέλιου. Πενήντα χρόνια αργότερα, με μερικές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, θύματα μεθυσμένων οδηγών, οι παραβάσεις του νόμου για οδήγηση υπό την επήρεια του αλκοόλ τιμωρούνται αυστηρότατα. Αλλά δεν τιμωρούνται με ακρωτηριασμό, όπως στη Σαουδική Αραβία τιμωρείται η κλοπή από υπηρέτη στο αφεντικό του. Η δικαιοσύνη είναι σχετική στον χώρο και τον χρόνο και το μόνο που παραμένει σταθερό είναι ότι για να υπάρχει σεβασμός στον νόμο, οι ποινές πρέπει να επιβάλλονται. Από έναν κακό νόμο, χειρότερος είναι ένας ανενεργός ο οποίος θα χρησιμοποιείται ως μέσο τιμωρίας των αδυνάτων και θα αγνοείται όταν η ποινή του θα αφορά τους ισχυρούς. Πάμε λοιπόν στην υπόθεση Τσιρίλο.

Το θέμα δεν είναι αν ο Τσιρίλο έσπρωξε ή χτύπησε τον αντίπαλό του. Το θέμα δεν είναι επίσης αν ο δικαστής έχει το δικαίωμα να ανατρέπει την απόφαση του διαιτητή από βίντεο. Το πρώτο είναι αποτέλεσμα αντίληψης του διαιτητή και το δεύτερο καθαρά συμπτωματικό, αφού άλλα ματς καλύπτονται από 2 και άλλα από 16 κάμερες. Το θέμα είναι αν η Σούπερ Λίγκα έχει αποφασίσει να πάει στη λογική «ένα ευρώ το κόκκινο», τιμωρώντας τον Ιωνικό με βαριά καρδιά με δύο βαθμούς αφαίρεσης βαθμών για βιαιοπραγία κατά του διαιτητή και απαλλάσσοντας τους παίκτες που αποβάλλονται με κάθε δυνατή δικαιολογία. Το θέμα είναι αν η Σούπερ Λίγκα έχει διάθεση να εφαρμόσει τους νόμους που έχουν θεσπιστεί και -το σημαντικότερο- αν έχει τη διάθεση να τους εφαρμόσει τυφλά, ακόμα και όταν θίγονται τα συμφέροντα των μεγάλων.
Το να εφευρίσκονται επιχειρήματα για να απαλλάσσονται οι παίκτες των μεγάλων ομάδων είναι τόσο παλιό όσο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από την εποχή που παίκτες έφτυναν διαιτητές, για να αθωωθούν με το αιτιολογικό ότι έφτυναν βλασφημώντας την τύχη τους προς τον ουρανό αλλά δυστυχώς φυσούσε δυνατός αέρας, μέχρι τον Σαραβάκο, που είπε τον διαιτητή χεσμένο, και τον Γκούμα, που έσπρωξε τον διαιτητή, για να αποφανθεί το δικαστήριο ότι προσπαθούσε να αναπαραστήσει το φάουλ που του έκαναν, η αθλητική δικαιοσύνη έχει μια μακριά παράδοση γελοίων αποφάσεων. Υποτίθεται ότι τώρα γίνεται ένα νέο ξεκίνημα. Αδικα αποβλήθηκε ο Τσιρίλο; Αδικα, αλλά έτσι το είδε ο επόπτης. Αν δεν στοιχειοθετείται δόλος, η απόφαση στέκει και λυπούμαστε για το άδικο. Αλλά ακόμα και αν ο Τσιρίλο έπρεπε να αθωωθεί, όταν η αθώωση έρχεται μετά τη μουρμούρα της ΑΕΚ, οι υποψίες γίνονται σχεδόν βεβαιότητα. Οτι στο ποδόσφαιρο υπάρχουν δύο δικαιοσύνες. Η επίσημη που υπάρχει για τα μάτια του κόσμου και η άλλη που, όπως τα τάγματα θανάτου στις λατινοαμερικάνικες δικτατορίες, απονέμει τη δικαιοσύνη του κράτους.

Νομίζει ότι αδικείται η Καλαμαριά στο ματς με την ΑΕΚ και φωνάζει. Η αθλητική δικαιοσύνη τυλίγει σε συσκευασία δώρου τον Περόνε του Ιωνικού και τον δίνει στην Καλαμαριά. Τη δωρεά βοηθάει και το γεγονός ότι ο Χρήστος Κανελλάκης έχει ενοχλήσει πολύ την ΕΠΟ και τη Σούπερ Λίγκα με τις ενστάσεις του στις ομάδες που καθυστερούν τις πληρωμές των προστίμων -έγκλημα καθοσιώσεως στο ποδόσφαιρο, που η πληρωμή των προστίμων συνήθως γίνεται με τη μέθοδο του συμψηφισμού. Φωνάζει η ΑΕΚ, επειδή νομίζει ότι αδικήθηκε στο ματς με το Αιγάλεω; Τα παιδιά τουλάχιστον κέρδισαν, αλλά για να σταματήσουν να μουρμουράνε, τουλάχιστον ας μην τους τιμωρήσουμε τον Τσιρίλο, ο οποίος μοιάζει να έχει αποβληθεί άδικα. Ο δρόμος αυτός οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη λογική της διαμαρτυρίας. Διαμαρτυρήσου και όλο και κάτι καλό θα σου τύχει. Οπως έτυχε της ΑΕΚ μετά τις διαμαρτυρίες της για εύνοια στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό, σε αντίθεση με τις εναντίον της αδικίες.

Μια λεβαντίνικη πολιτική, ανάλογη με αυτή που ακολουθεί ο παμμέγιστος πρόεδρος της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ Ανατολιωτάκης. Ο οποίος τις τελευταίες μέρες, σύμφωνα με e-mail αναγνώστη, λέει ότι έχει βρει τη λύση για να χτίσει δωρεάν το γήπεδο της ΑΕΚ.

Σύμφωνα με το e-mail, τον προηγούμενο μήνα κατατέθηκε στο Υπουργείο Ανάπτυξης πρόταση για την οικοδόμηση υπόγειου πάρκινγκ στον χώρο του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας. Το πάρκινγκ θα στοιχίσει 45 εκατ. ευρώ και στην πρόταση ζητείται η συνεισφορά του υπουργείου κατά 40%. Δηλαδή 18 εκατ. ευρώ. Ο φάκελος δεν κατατέθηκε από την Ερασιτεχνική, που δεν έχει τη δυνατότητα, αλλά από εταιρεία με την ονομασία Πάρκινγκ Αυτοκινήτων Α.Ε. ή κάτι παρόμοιο. Η μετοχική σύνθεση της εταιρείας, για να ενταχθεί στο αναπτυξιακό σχέδιο, προβλέπει κανένας από τους μετόχους της να μην έχει ποσοστό άνω του 5% και το μετοχικό κεφάλαιο να είναι 14 εκατ. ευρώ. Το σχέδιο είναι το πάρκινγκ να στοιχίσει γύρω στα 6 εκατ. ευρώ, η εταιρεία να έχει πάρει τα 18 εκατ. με το 40%, το κράτος να έχει χρηματοδοτήσει το έργο και με τα 12 εκατ., που θα περισσέψουν από τα 18, να καλυφθεί το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας.

Για την ανέγερση του γηπέδου θα ζητηθεί εγγυητική επιστολή 60 εκατ. ευρώ από το κράτος, εγγύηση που δεν δίνουν οι τράπεζες, επειδή γνωρίζουν ότι το έργο δεν μπορεί να είναι κερδοφόρο. Για να κάνουμε, λοιπόν, σούμα. Εξήντα της εγγυητικής και είκοσι πέντε του πάρκινγκ, μείον τα έξι που θα κοστίσει στην πραγματικότητα, ίσον εβδομήντα εννέα εκατομμύρια επιδότηση από το κράτος. Ο Ανατολιωτάκης λέει ότι συναντήθηκε με τον γενικό γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών, που αντιμετωπίζει το θέμα θετικά και προσθέτει ότι έχει τη διαβεβαίωση του Υπουργείου Ανάπτυξης ότι θα κάνει τα στραβά μάτια στην υπερτιμολόγηση της ανέγερσης του πάρκινγκ. Επίσης, στην Ερασιτεχνική ΑΕΚ δεν μοιάζει να ανησυχούν ότι το έργο θα κολλήσει στο ότι ο χώρος της Φιλαδέλφειας έχει δοθεί για αμιγώς αθλητικές χρήσεις και όχι για την οικοδόμηση πάρκινγκ και εμπορικών χώρων με λίγο γήπεδο. Στην Ερασιτεχνική ισχυρίζονται ότι το σχέδιο θα προχωρήσει βασισμένο στο αντίστοιχο του Γρανίτσα, έστω και αν αυτό ματαιώθηκε μετά την προσβολή της υπουργικής απόφασης της Βάσως Παπανδρέου στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Και ρωτάω τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. «Ο Ανατολιωτάκης έχει κάθε δικαίωμα να λέει ότι θέλει δημόσια ή ιδιωτικά. Ο γενικός γραμματέας, όμως, του Υπουργείου Οικονομικών, που με τη συνάντησή του με τον πρόεδρο της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ τού έδωσε το δικαίωμα να λέει ό,τι λέει, τι έχει να πει;». Εκτός αν εκείνου το μυαλό είναι ακόμα φτωχότερο και δεν καταλαβαίνει ότι αν συναντάς έναν Ανατολιωτάκη χωρίς πρακτικά και επίσημη ατζέντα, είναι εύκολο να μπλεχτείς σε μια συζήτηση για σκάνδαλο.