Η «Χρυσή Μπάλα» του Καναβάρο (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Στην Αγγλία, το ποιος θα 'χει το περιβραχιόνιο του αρχηγού της εθνικής είναι ζήτημα με το οποίο μπορεί να ασχοληθεί έως και η Βασίλισσα. Απ' έξω, φαίνεται σαν γραφικότητα! Το ίδιο ζήτημα, σε οποιαδήποτε χώρα της ηπειρωτικής Ευρώπης ή της λατινικής Αμερικής, είναι ήσσονος (έως ανύπαρκτης) σημασίας.
Αντιστοίχως, υπάρχουν πράγματα που ισχύουν και ανάποδα: στην Αγγλία ουδείς ασχολείται με το ποιος παίρνει κάθε χρόνο τη «Χρυσή Μπάλα» του «Φρανς Φουτμπόλ». Στην ηπειρωτική Ευρώπη, στη Μεσόγειο ιδίως, το ζήτημα σχεδόν άπτεται της... εθνικής (και της συλλογικής) τιμής! Η Ρόμα, π.χ., ωρύεται διότι ο Τότι δεν ήταν, καν, στους «50».

Οι τρεις μεγάλες ποδοσφαιρικές χώρες (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία), περισσότερο αναμεταξύ τους παρά απέναντι στους Γερμανούς ή στους Αγγλους ή στους Ολλανδούς, είναι δεκαετίες που έχουν αναπτύξει αυτή την αντιπαλότητα. Ωραία αντιπαλότητα, διότι μαλώνουν για υποθέσεις της στρατόσφαιρας. Κι όχι μόνο για τη «Χρυσή Μπάλα».

Προ (ολίγων) ετών θυμάμαι, τότε που οι Ισπανοί τα είχαν πάρει όλα παραμάζωμα στο Τσάμπιονς Λιγκ με Ρεάλ και Μπαρτσελόνα αλλά και Βαλένθια και Ντεπορτίβο, παράβγαλαν γλώσσα (οι εφημερίδες τους) στους... αποτυχόντες Ιταλούς. Η απάντηση που έδωσε απ' τη «La Stampa» ο κορυφαίος ποδοσφαιρογράφος της Ιταλίας Μπεκαντίνι, άνθρωπος με άσπρα μαλλιά, είχε τη γλυκύτητα της παιδαριώδους επιθετικότητας. Εγραψε κάτι σαν «βουλώστε το, γιατί στα Παγκόσμια Κύπελλα σας έχουμε στο 3-0!».

Σήμερα, το μόνο που μεσολάβησε έκτοτε, το σκορ έχει γίνει... 4-0. Επίσης σήμερα, με Ιταλία-Γαλλία στον τελικό του Μουντιάλ αλλά και με Μπαρτσελόνα εναντίον (της Αρσεναλ του) Ανρί στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, είναι νορμάλ ότι το αποτέλεσμα της φετινής ψηφοφορίας θα γεννούσε περισσότερη πολεμική παρά αποδοχή.
Οι Γάλλοι ξεσηκώθηκαν, άλλοι υπέρ του Ανρί που πάντοτε πλασάρεται αλλά ποτέ δεν έχει νικήσει στον διαγωνισμό, άλλοι υπέρ του Ζιντάν. Οι Ισπανοί το 'καναν... Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, ο καστιγιάνικος Τύπος πανηγύρισε επειδή ο Καναβάρο είναι της Ρεάλ, ο καταλανικός το απαξίωσε αντιπαραθέτοντας στα πρωτοσέλιδα το έπαθλο του Ιταλού με το ουράνιο γκολ του Ροναλντίνιο κατά της Βιγιαρεάλ.

Και οι Ιταλοί, πέντε μήνες μετά το Βερολίνο, απολαμβάνουν ακόμα ένα θρίαμβό τους στέλνοντας (στους «πέρα από τις Αλπεις» θυμωμένους) μπιλιετάκια μέσω της «Γκατζέτα». Κι αυτή είναι, μονάχα, η αθώα αντίδραση. Οταν η υπόθεση παίρνει την πιο σοβαρή διάστασή της, τότε βγαίνει ο Τζίτζι Ρίβα και απαιτεί να μαυρίσουν τον Πλατινί (στις εκλογές του Ιανουαρίου για την προεδρία της ΟΥΕΦA) επειδή, αμφισβητώντας, προσέβαλε το ιταλικό ποδόσφαιρο. Ο δε Ματεράτσι, το αγκάθι στην καρδιά των Γάλλων, τους κάνει πλάκα ότι «ο Καναβάρο είναι ο μέγιστος, αρέσει δεν αρέσει στην ΟΥΕΦA, στη ΦΙΦA... και στον Πλατινί».

Με τη «Χρυσή Μπάλα», εδώ και μισόν αιώνα, συμβαίνει το εξής απλό: τις ζυγές χρονιές (των Παγκοσμίων Κυπέλλων ή των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων), η καλοκαιρινή διοργάνωση μετρά καταλυτικά. Σπανιότατα, ο σταρ του τουρνουά δεν θα πάρει το βραβείο. Ετσι το πήραν, όπως και αν τα είχαν πάει στο συλλογικό επίπεδο, ο Ρονάλντο το 2002, ο Ζιζού το '98, ο Ρόσι το '82, ο Ματέους το '90, ο Πλατινί το '84, ο Φαν Μπάστεν το '88, ο Ζάμερ το '96, ο Ρουμενίγκε το '80, ο Μπόμπι Τσάρλτον το '66, ο Μάσοπουστ το '62. Ετσι και ο Καναβάρο τώρα. Ηταν απλούστατα, κι ας μην έπαιξε καλά με τη Γιουβέντους και με τη Ρεάλ μες στο 2006, ο παίκτης-σύνοψη του ιταλικού έπους στο Μουντιάλ. Τελεία.

Τις μονές χρονιές, πάλι, που δεν έχουν τη μεγάλη διοργάνωση εθνικών ομάδων, τα κριτήρια είναι πιο χαλαρά και η υπόθεση, ως εκ τούτων, πιο ανοικτή. Τότε οι δημοσιογράφοι, θα παρατηρούσε κανείς, βρίσκουν την ευκαιρία να «διορθώνουν» παραλείψεις ή αδικίες, εάν θέλετε τις ανορθογραφίες, παρελθόντων ετών. Ετσι το πήραν, κατά καιρούς, ο Ροναλντίνιο, ο Νέντβεντ, ο Οουεν, ο Ριβάλντο, ο Ουεά, ο Μπάτζο, ο Παπέν, ο Γκούλιτ, ο Κίγκαν, ο Σίμονσεν, ο Μπλαχίν, ο Ριβέρα, ο Εουσέμπιο, ο Γιάσιν, ο Σίβορι.

Σε χρονιά Μουντιάλ, για να επανέλθουμε, ο Καναβάρο ήταν «το Μουντιάλ». Η αναμενόμενη ψήφος. Το καταπληκτικό με την αντιπαλότητα είναι το αποτέλεσμά της: ότι ο βραβευόμενος, αντί να εξυμνείται όσο του αρμόζει, βρέθηκε περίπου σε θέση απολογούμενου! Αλλ' αυτή πάλι, σκέπτομαι, είναι η θέση που αρέσει στο κάλτσο. Που ταιριάζει στο γενετικό υλικό του και στην παράδοσή του. Μονάχο, συσπειρωμένο μες στο σκληρό (να το σπάσει κανείς) καβούκι του, απέναντι και ενάντια σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Ετσι τη... βρίσκουν, κατά βάθος, αυτοί. Ετσι, άλλωστε, δεν κατέκτησαν και τα δύο «σύγχρονα» (του '82 και το εφετινό) Παγκόσμια Κύπελλα;