Ο «κανονικός προπονητής» Λεμονής, ο τυπικός Κόκκαλης και το θέατρο σκιών (Αλ.Σπυρόπουλος)

O Τάκης Λεμονής, όταν έφυγε από την ομπρέλα (αλλά και την ψύχωση) του Ολυμπιακού, στον οποίο είχε χριστεί προπονητής εν μια νυκτί, τότε ήταν που άρχισε να γίνεται... κανονικός προπονητής. Να γράφει στο CV ένσημα. Υπηρεσία, που έχει ήδη κεφαλαιοποιηθεί ως προϋπηρεσία.

Στην Καλλιθέα, όπου μπορούσα να τον ζήσω από κάπως κοντά, ενάμιση χρόνο μας έκανε (εμάς, που προπονητής αν επιβιώσει πάνω από τρίμηνο... είναι επιτυχία!) πολλά και καλά. Δίχως τον οποιονδήποτε βαθμολογικό αυτοσκοπό, η ένατη θέση στην Α' Εθνική, τόσο μακρινή τώρα για τα δεδομένα μας, ήλθε ως το εύλογο επιστέγασμα της αθόρυβης και ουσιαστικής δουλειάς του. Ξέρω, και είμαι εις θέσιν να βεβαιώσω, ότι ο Τάκης έχει ωραίες ιδέες, ιδέες και σκεπτικά του ποδοσφαιρικού σήμερα, είναι ανήσυχος επαγγελματίας, ψαχνόμενος με τη δουλειά του. Ηταν φυσιολογικό ότι, στην Καλλιθέα, όλα αυτά... δεν τ' αντέξαμε.

Μετα στον Λεβαδειακό, που δεν είναι λιγότερο (μου φαίνεται, για την ακρίβεια, πως είναι πιο) χωριό από μας και με οπωσδήποτε πολύ χειρότερο ρόστερ στη διάθεσή του, ο Λεμονής έβγαλε ξίγκι απ' τη μύγα. Αξιοπρόσεκτο, όμως ελάχιστο. Αποδείχθηκε πως δεν έφτανε, κι ας συνασπίστηκε στο τέλος το... σύμπαν (Ολυμπιακός, ΕΠΟ, διαιτητές) υπέρ της σωτηρίας της ομάδας, για την παραμονή στη μεγάλη κατηγορία. Ο Τάκης αποδέχθηκε το μοιραίο αποτέλεσμα στο Παγκρήτιο, διαμορφωμένο στις καθυστερήσεις του ακροτελεύτιου ματς με τον ΟΦΗ, με αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια.

Στην Ξάνθη πάλι, το τελευταίο δίμηνο, χάρη στο ίδιο προφίλ και στην ίδια μεθοδολογία, πρόλαβε κι έκανε ό,τι καλούνται να πετύχουν, για αρχή, λίγο-πολύ όλοι οι προσλαμβανόμενοι σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης προπονητές. Να συμμαζέψει το σκόρπιο. Ο Λεμονής είναι, γενικώς, παιδί με αρχές, με χαρακτήρα, δεν φοβάται να συγκρούεται, ένας ποδοσφαιράνθρωπος που καλό κάνει να υπάρχει στο γίγνεσθαι, κακό δεν κάνει. Ακόμη και για τον δεδομένο Λεμονή, η εξήγηση για τη χθεσινή παραίτηση στη Νέα Σμύρνη, ότι τον πείραξε που ο Πανόπουλος έβαλε στην ιεραρχία τον Σαμαρά πιο πάνω, έρχεται κι ακούγεται από ακραία έως ελάχιστα πειστική.

Ο Ολυμπιακός είναι μαγνήτης. Το να ψάξεις το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία, να κάνεις τον εαυτό σου διαθέσιμο ως λύση έστω τεσσερισήμισι μηνών με δέλεαρ ένα νταμπλ και με την ελπίδα ότι το καλοκαίρι το προσωρινό μπορεί και να γίνει μόνιμο, όλο ετούτο είναι κατανοητό. Θυμάμαι που μου 'λεγε (ο Τάκης) πως, την πρώτη φορά, του είχε κοστίσει το έλλειμμα ευθείας επικοινωνίας με τον Κόκκαλη. Με ανοικτή τη γραμμή όλα, πίστευε, θα κυλούσαν διαφορετικά. Μπορεί τώρα, εικάζω, να έχει πειστεί από διαβεβαιώσεις ότι η γραμμή θα 'ναι ανοικτή. Εάν το πιστεύει, σε οποιονδήποτε άλλον περισσεύει. Και στο τέλος της ημέρας, μεταξύ μας, τι είχε, τι έχασε και γιατί όχι;

Άλλο τόσο κατανοητό, έως ολοφάνερο πια, είναι ότι ο Κόκκαλης φοβάται, τυπικός Σωκράτης, μη χάσει (κρατώντας τον Σόλιντ) το πρωτάθλημα. Το οποίο πρωτάθλημα μάνι μάνι, αμέσως μετά τις Γιορτές, περνάει πρώτα πρώτα απ' την... Ξάνθη! Κι ακριβώς επειδή φοβάται, πληρώνει όσα είναι να παίρνει ο Νορβηγός στον δεύτερο γύρο προκειμένου ν' απαλλαγεί απ' το βαρίδι (γιατί βαρίδι, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από βαρίδι είχε καταλήξει να είναι ο Σόλιντ) και, συγχρόνως, να δώσει την όποια ώθηση γίνεται να δοθεί με τον «γνώστη των καταστάσεων» Λεμονή. Ότι με τέτοιες συλλογιστικές του ποδαριού ο Ολυμπιακός π-ο-τ-έ δεν υπάρχει περίπτωση να προχωρήσει μακριά, αυτό είναι άλλη ιστορία. Η... κλασική, πονεμένη, ιστορία. Και, πάντως, δεν είναι πρόβλημα του Λεμονή.

Έχουμε, λοιπόν, το μάξιμουμ της κατανόησης και για τις δύο οπτικές γωνίες. Και για του Λεμονή και για του Κόκκαλη. Μπορούμε να καταλάβουμε, να εξηγήσουμε, να ερμηνεύσουμε. Το μόνο (που μένει) ακατανόητο, και συνεπώς αναπάντητο, είναι τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτό το, εξελισσόμενο από χθες το απόγευμα, θέατρο σκιών...