Ο διπολισμός που κοστίζει στο ελληνικό ποδόσφαιρο (SportDay/ Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Στον κόσμο των απείρων ελλειμμάτων που περιβάλλει το ελληνικό ποδόσφαιρο, ένα από τα πλέον εμφανή είναι το έλλειμμα των παραγόντων που δραστηριοποιούνται στα διοικητικά των ομάδων και των οργάνων τους. Ενα έλλειμμα που δεν είναι τωρινό, αλλά που διατρέχει ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Μία ιστορία στην οποία κυριαρχεί η παρουσία του προέδρου του Ολυμπιακού ή του ΠΑΟ -αναλόγως ποιος έχει το πάνω χέρι- και των δορυφόρων τους. Δορυφόρων που δεν διακρίνονται για τη σταθερότητα των απόψεών τους, αλλά για τη ρευστότητα των συμφερόντων τους.
Η αντιπαλότητα των δύο «αιωνίων» είναι αυτή που έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την παρατεταμένη καθυστέρηση ενηλικίωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου, που -ως φαίνεται- είναι καταδικασμένο να μείνει στην παιδική χαρά του οπαδισμού για πολύ ακόμη. Αυτή η πρωτοφανής πόλωση του πρωταθλήματος ανάμεσα στους δύο «αιωνίους» έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια, όχι τόσο για αθλητικούς λόγους όσο κυρίως για πολιτικούς.
Η ισχυρή επιχειρηματική παρουσία του Σωκράτη Κόκκαλη στην Ελλάδα και το εξωτερικό τα τελευταία χρόνια και οι στενές σχέσεις του με την προηγούμενη κυβέρνηση αμφισβήτησαν την κυριαρχική παρουσία ενός από τα πιο παλιά και παραδοσιακά τζάκια της χώρας. Της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Η κόντρα τους ήταν αναπόφευκτο να επεκταθεί και στο ποδόσφαιρο, προνομιακό χώρο για αναμετρήσεις γοήτρου μεταξύ των ισχυρών, αφού πέραν όλων των άλλων έχει πολύ υψηλό «γκελ» δημοσιότητας. Και αυτή η κόντρα δεν έχει να κάνει τίποτε με το ποδόσφαιρο, αλλά με την επιβεβαίωση της ισχύος των εμπλεκομένων, όπου το ποδόσφαιρο είναι η κορυφαία παράπλευρη απώλεια.
Η χρησιμοποίηση των ΜΜΕ από τους δύο αντιμαχόμενους καλλιεργεί και αναπτύσσει γενιές οπαδών με παρωπίδες που αυτοεπιβεβαιώνονται
-όπως και οι πρόεδροι των ομάδων τους- ως οι ισχυροί, οι κατέχοντες, οι εξουσιαστές. Σε τέτοια παιχνίδια, η όποια ήττα είναι πλήγμα γοήτρου για τον πρόεδρο και για τους οπαδούς, που έχουν τη χρησιμότητα ενός ιδιότυπου στρατού και τα χαρακτηριστικά ενός φονταμενταλιστή. Αν κάποιος μπορέσει να ερευνήσει τα χαρακτηριστικά άλλων πρωταθλημάτων, όπου κυριαρχεί η αντιπαλότητα δύο ομάδων, δύο τρόπων σκέψης, δύο συμπεριφορών, δύο κόσμων -εν τέλει- θα βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα.
Ο θρησκευτικός φανατισμός καθολικών και διαμαρτυρόμενων και η αιώνια κόντρα ανάμεσα σε Σέλτικ και Ρέιντζερς στο σκωτσέζικο πρωτάθλημα έχει διαμορφώσει ένα πρωτάθλημα δύο ομάδων, όπου κανείς άλλος ανταγωνιστής δεν μπορεί να επιβιώσει. Αυτός ο κίνδυνος είναι ορατός και για το ελληνικό πρωτάθλημα, η εικόνα του οποίου θυμίζει τη φάρμα των ζώων του Οργουελ, όπου όλα τα ζώα ήταν ίσα, αλλά μερικά ήταν πιο ίσα από τα άλλα. Στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα που καθορίζεται από αυτή την αντιπαλότητα των «αιωνίων», το πρωτεύον είναι ο έλεγχος του παρασκηνίου και των κέντρων αποφάσεων προκειμένου να διασφαλιστεί η κυριαρχία του κόκκινου ή του πράσινου.
Ένας τέτοιος έλεγχος διασφαλίζεται με την υποστήριξη ή τον έλεγχο των δορυφόρων-συμμάχων που ο καθένας από τους δύο ανταγωνιστές διαθέτει στο στρατόπεδό του. Και το χειρότερο όλων είναι ότι οι δύο αντίπαλοι καλλιεργούν και -ορισμένες φορές- επιβραβεύουν την συμπεριφορά των «δορυφόρων». Επίσης, η πρόσβαση στην πολιτική εξουσία. Ο ΠΑΟ τώρα κερδίζει σε «παροχές» ό,τι κέρδιζε ο αντίπαλός του το προηγούμενο χρονικό διάστημα.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο κυριαρχείται, όπως ακριβώς και η ελληνική πολιτική ζωή, από δύο παίκτες. Που, στην παρούσα στιγμή, φαίνεται ότι συμπορεύονται στο πλαίσιο της Σούπερ Λίγκας. Φαίνεται, όμως. Η σύγκρουση συμφερόντων μπορεί να έρθει ανά πάσα στιγμή και με αφορμές που δεν θα έχουν απόλυτη σχέση με το ποδόσφαιρο, το οποίο χρησιμοποιείται τις περισσότερες φορές ως πρόσχημα. Ηδη ο Ολυμπιακός έχει βάλει στο τραπέζι την πρώτη του αντίρρηση, σε ό,τι αφορά το νέο γήπεδο του ΠΑΟ, και αφορά το ποσοστό των χώρων που προορίζονται για εμπορική χρήση. Σε αυτό το δίπολο, φέτος, μπαίνει σφήνα η ΑΕΚ, δημιουργώντας ερωτήματα για το ενδεχόμενο αμφισβήτησης της κυριαρχίας του. Κάτι που δεν είναι απίθανο να συμβεί, αν το πείραμα της ΑΕΚ αποδείξει την αντοχή και τη διάρκειά του. Διαφορετικά, η αντιπαλότητα των «κόκκινων» με τους «πράσινους» δεν θα διαφέρει από τον ιδιότυπο ανταγωνισμό μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης, που αν συνεχισθεί θα τελειώσει όπως και ο Πελοποννησιακός Πόλεμος το 404 π.χ. Με έναν τυπικό νικητή, αλλά με χαμένους ουσιαστικά και τους δύο αντιμαχόμενους. Αλλά για τους δύο «αιωνίους» που αναλώνονται σε παιδικές κοκορομαχίες της μορφής «το δικό μου είναι καλύτερο», το ποδόσφαιρο, υποψιάζομαι ότι δεν είναι το διακύβευμα. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι το χειροκρότημα των αυλικών και οι δοξαστικές ιαχές των οπαδών.