Tροντ Σόλιντ δύσκολα θα ξαναβρεθεί (SportDay/ Μιχάλης Τσόχος)

Προπονητής σαν τον Νορβηγό δύσκολα θα ξαναπεράσει από την Ελλάδα. Και με
τα αρνητικά που κουβαλούσε ο κόουτς Τροντ και με τα θετικά που κουβαλούσε
ο μάνατζερ Σόλιντ. Η επόμενη μέρα στον Ολυμπιακό θα είναι διαφορετική έτσι κι αλλιώς.

Ο τύπος ήταν μοναδικός. Σε έναν δικό του κόσμο, απόμακρο, σκανδιναβικό, παγωμένο και ψυχρό. Ο,τι ακριβώς χρειαζόταν στην αρχή για έναν σύλλογο που από τη φύση του βράζει και που λόγω της φυγής του Μπάγεβιτς ζεματούσε.
Ο Σόλιντ ανέλαβε και μας άλλαξε τις συνήθειες. Προπονητής που χωρίς μία νίκη στο πρωτάθλημα (δεν είχε ξεκινήσει καν αυτό) αμφισβητούσε δημόσια τον Κόκκαλη και την πρόθεσή του να βάλει λεφτά στον Ολυμπιακό. Θυμάστε βέβαια τις δηλώσεις του για Ντραγκουτίνοβιτς και Ιβερσεν ως προπονητής στην πρώτη προετοιμασία της ομάδας. Θυμάστε την κόντρα του με τον Κόκκαλη και κατ' επέκταση με τον Λούβαρη από την πρώτη στιγμή. Θυμάστε σίγουρα την υποδοχή που επιφύλασσαν οι οπαδοί της ομάδας στον προπονητή που δεν δήλωνε «είμαστε πλήρεις», αλλά ζητούσε μεταγραφές.

Τα πρώτα βήματα
Και μετά τι; Μετά ο Τουρέ. Ο «ελέφαντας» από την Ακτή Ελεφαντοστού, η μοναδική μεταγραφή του Σόλιντ την πρώτη χρονιά που εκτόξευσε τη δημοτικότητα του Νορβηγού στα ύψη. Ενας σούπερ παίκτης που οι οπαδοί του Ολυμπιακού έβλεπαν με δέος. Οι πρώτες εμφανίσεις του έπεισαν και τον πιο δύσπιστο για την αξία του. Μέχρι και ο Κόκκαλης μέσα σε λίγους μήνες είχε πειστεί ότι έκανε λάθος που δεν εμπιστεύτηκε τον Σόλιντ στις μεταγραφές. Ο Νορβηγός κάνει το ιδανικό ντεμπούτο και αγωνιστικά. «Διπλό» στο ΟΑΚΑ, στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος κόντρα στον Παναθηναϊκό. Αν ο Νορβηγός είχε ζητήσει από το τζίνι κάτι για αρχή, θα ήταν «διπλό» στο ΟΑΚΑ. Η ευτυχία των οπαδών κρατά μόλις τέσσερις μέρες, μέχρι εκείνο το βράδυ της Τρίτης, όταν στην πρεμιέρα του Νορβηγού στο Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ολυμπιακό εμφανίζεται η Ρόζενμποργκ στο Καραϊσκάκη και τα ισοπεδώνει όλα... Σοκ για όλους. Ο μύθος του Νορβηγού όμως δεν κλονίζεται εύκολα. Το «διπλό» στο ΟΑΚΑ κόντρα στην ΑΕΚ και η εξασφάλιση του πρωταθλήματος επί της ουσίας από την πέμπτη αγωνιστική (!) μετατρέπουν τον Σόλιντ σε άνθρωπο της χρονιάς και τον Κόκκαλη σε μεγάλο φταίχτη που δεν έκανε τα χατίρια του Νορβηγού στις μεταγραφές. Σε εκείνο το 1-4 από τη Λιόν ο Κόκκαλης τα ακούει χοντρά για πρώτη φορά και μάλιστα την ίδια ώρα που η εξέδρα φωνάζει ρυθμικά το όνομα του προπονητή. Ο Κόκκαλης πνίγει τον εγωισμό του και αφού σκέφτεται πρώτα να τον διώξει το επόμενο κιόλας πρωινό (απολύτως επιβεβαιωμένο), αλλάζει γνώμη και τον φωνάζει για να σχεδιάσουν τον Ολυμπιακό της επόμενης σεζόν.

Το όραμα
Για επτά-οκτώ μήνες (από τον περασμένο Δεκέμβριο έως και τα φετινά φιλικά του Αυγούστου) ο οπαδός του Ολυμπιακού ονειρεύεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Λίγο τον χαλάει η πώληση του Τουρέ και ο μη ερχομός του Ζε Ρομπέρτο, αλλά ονειρεύεται ότι αυτή η ομάδα που φτιάχνεται είναι ό,τι καλύτερο έχει φτιάξει προπονητής. Ο πήχης των ονείρων των οπαδών έχει πάει πολύ ψηλά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι για πρώτη φορά ο Ολυμπιακός λειτουργεί με πλάνο, με σχέδιο, με όραμα. Αυτό το όραμα είναι αυτό που θα λείψει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τώρα που ο Σόλιντ φεύγει ή που παίρνει άδεια μέχρι το καλοκαίρι, όπως είπε και ο Σάββας στους παίκτες. Το όραμα προέκυψε όχι μόνο από τον Τουρέ και το εύκολο περσινό νταμπλ της ομάδας, αλλά κυρίως -και πάνω απ' όλα- από τον σχεδιασμό του Νορβηγού. Ο ένας παίκτης πίσω από τον άλλο έκλειναν χειμώνα καιρό για την επόμενη σεζόν. Ο Ζεβλάκοφ, ο Νε, ο Μπούτινα, ο Ντομί, ο Μπόρχα υπέγραφαν με τον Ολυμπιακό μήνες πριν ξεκινήσει η μεταγραφική περίοδος. Και στη συνέχεια οι προσδοκίες για μεγάλους στόπερ που θα έρθουν και θα γιατρέψουν μια και καλή το χρόνιο πρόβλημα της Ευρώπης, τα αμυντικά κενά. Ο Σόλιντ ζήτησε Ζουάν, Σκιλασί, Μπορντόν, Πόλγκα και ένα σωρό ακόμα πρωτοκλασάτους παίκτες, διότι, όπως του είχε πει ο Κόκκαλης τον χειμώνα, «πάρε τώρα ελεύθερους και το καλοκαίρι για την άμυνα θα πληρώσουμε πολύ καλά λεφτά για να πάρουμε δύο στόπερ». Αμ δε. Ο Σόλιντ την έβγαλε τελικά με Ουαντού και Σέζαρ. Εκεί άρχισε και η προσαρμογή του στην ελληνική πραγματικότητα. Δεν ήταν ο Σόλιντ πλέον της πρώτης χρονιάς που έλεγε στους δημοσιογράφους «ποιον Μπουλούτ; Εγώ Ντραγκουτίνοβιτς θέλω». Ο Σόλιντ απλώς έλεγε «περιμένετε και θα δείτε. Είναι πολύ καλοί παίκτες αυτοί που πήραμε». Ο κόσμος δεν έμαθε ποτέ από τον ίδιο τι ζητούσε και τι έπαιρνε. Είχε μπει και αυτός πλέον για τα καλά στα... γρανάζια του Ολυμπιακού που στήνουν διάφορα ανθρωπάκια που περιφέρονται στα γραφεία, στου Ρέντη, γύρω από τον Κόκκαλη και αποκαλούνται παράγοντες. «Μην γκρινιάξεις γι' αυτόν τον παίκτη, τη χάλασε τη δουλειά ο τάδε. Ο πρόεδρος όμως θα σου πάρει άλλον», του έλεγε ο δείνα και ο τάδε του τόνιζε «μην ακούς τον δείνα, με εμένα θα περάσεις τις μεταγραφές που θέλεις. Εγώ ξέρω πώς να χειριστώ τον πρόεδρο». Η αντίστροφη μέτρηση, όπως ξέρει ο Σόλιντ σήμερα και δεν ήξερε τότε, είχε μόλις ξεκινήσει. Εφτανε να έρθουν οι στραβές για να πάρει άδεια και να πάει σπίτι του.

Ο κόουτς Σόλιντ
Οι στραβές ήρθαν, διότι εκτός των άλλων ο Σόλιντ είχε και ένα μεγάλο ελάττωμα, το οποίο έτσι κι αλλιώς είχαμε διαπιστώσει από την πρώτη χρονιά του. Ως κόουτς ήταν πολύ μέτριος και οι συνεργάτες που είχε επιλέξει δεν τον βοηθούσαν καθόλου να βελτιωθεί. Οι κακές επιλογές στο κοουτσάρισμα, το μονότονο 4-3-3, οι καθυστερημένες αλλαγές, ήταν μερικά μόνο από τα προβλήματα του Νορβηγού. Αυτά στην Ελλάδα, όπου όλοι είμαστε προπονητές (δημοσιογράφοι, οπαδοί, μπακάληδες, γιατροί, περιπτεράδες, δικηγόροι), φαίνονταν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Δυστυχώς, στον Ολυμπιακό δεν υπήρχε ένας άνθρωπος που να ξέρει από ποδόσφαιρο και να έχει τέτοιον ρόλο (αυτός ο ρημάδης ο τεχνικός διευθυντής) για να μιλήσει με τον Νορβηγό γι' αυτά τα ζητήματα. Δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να του βγάλει στην επιφάνεια τα καλά και να φροντίσει να του κρύψει τα κακά. Δεν υπήρχε κάποιος να του πει «πάρε αυτόν δίπλα σου, θα σε βοηθήσει στο κοουτσάρισμα». Δεν υπήρχε κάποιος να του πει πώς πρέπει να διαχειριστεί την τρελή κατάσταση με τον Τύπο.

Ο Νορβηγός τελείωσε
Ο Σόλιντ τελείωσε λοιπόν και μαζί του τελείωσε και το όραμα των φίλων του Ολυμπιακού. Αν απομακρύνεται καλώς ή κακώς, θα το κρίνει η ιστορία. Αποτυχημένος ή επιτυχημένος, επίσης θα το κρίνει η ιστορία. Η ουσία είναι ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού έχασε μία πολύ μεγάλη ευκαιρία να αναδείξει περισσότερο έναν καλό μάνατζερ και λιγότερο έναν κακό προπονητή. Απέτυχε να τον προστατέψει, απέτυχε να τον εκμεταλλευτεί (ούτε ο Τουρέ δεν έμεινε, αντιθέτως έμεινε το μεγάλο λάθος του Νορβηγού, ο Μπόρχα). Τώρα καλείται να αναδείξει έναν, κατά την άποψή μου, καλύτερο προπονητή και χειρότερο μάνατζερ, τον Τάκη Λεμονή. Η «δοκιμασμένη συνταγή», όπως έγραψε και ο Σωτήρης, δεν προσφέρει το όραμα που προσέφερε όταν ήρθε ο Σόλιντ, διότι οι «γαύροι» οπαδοί έχουν πλέον ξενομανία. Θα ηρεμήσουν μόνο αν ακούσουν Λίπι, Λουξεμπούργκο και άλλα παρόμοια. Κούνια που τους κούναγε. Το ερώτημα είναι, τώρα που έφυγε ο Σόλιντ, πόσο θα βοηθήσουν τον Λεμονή και πόσο θα τον στηρίξουν τα ανθρωπάκια του Ολυμπιακού που λέγαμε και πριν. Διότι τώρα (που δεν υπάρχει και το όραμα...) τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Ο Σωτήρης που ήξερε τη «δοκιμασμένη συνταγή» και ξέρει τον Ολυμπιακό, ίσως να ξέρει και τη συνέχεια. Πολύ φοβάμαι ότι την ξέρετε και εσείς.