Ο χάρτης των αναγκών (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Εγραφα χθες ότι στις μεταγραφές του χειμώνα δεν πρέπει να γίνονται πειράματα. Θα πρόσθετα ότι οι μεταγραφές του χειμώνα είναι ευκολότερες από αυτές που γίνονται το καλοκαίρι, γιατί οι ανάγκες των ομάδων είναι δεδομένες και εμφανείς. Πιο πολύ και από το να γράφουμε ονόματα και σενάρια που κυκλοφορούν οι ατζέντηδες, θα ήταν σωστό να καταγράφαμε αυτές τις ανάγκες.

Ο Ολυμπιακός χρειάζεται για να βγάλει τη χρονιά με επιτυχία έναν ή και δύο μέσους. Ομως αυτοί οι δύο μπορεί να είναι ο Νε και ο Πατσατζόγλου, που στον πρώτο γύρο αγωνίστηκαν ελάχιστα, ή ο Ταραλίδης, που ήταν σχεδόν εκτός πλάνων. Από τη στιγμή που ο Τάκης Λεμονής δεν έχει ακόμα αναλάβει, δεν μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση. Ο τεχνικός πρέπει να δει το υλικό, να αποφασίσει πώς θέλει να παίζει η ομάδα και στη συνέχεια να δει τι μπορεί να ζητήσει. Διαβάζω, για παράδειγμα, ότι θέλει, λέει, να παίξει 4-4-2. Από τη στιγμή που δεξί χαφ δεν υπάρχει, δεν το βρίσκω τόσο απλό.

ΠΑΟ

Ο ΠΑΟ χρειάζεται ένα καλύτερο δεξί μπακ από τον αγχωμένο Λουκά Βύντρα και τον Νίλσον, που δεν μπορεί να παίξει ακραίος αμυντικός σε ομάδα χωρίς ψηλά σέντερ μπακ. Αν ο Μουνιόθ επιμείνει στο 4-4-2, χρειάζεται έναν ακόμα κεντρικό αμυντικό και ίσως ένα ακραίο χαφ επιπέδου, από τη στιγμή που ο Μουνιόθ βάζει τον Βίκτορ στη μέση. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να πάει σε παίκτες που είναι σίγουρες λύσεις και όχι σε υποσχόμενους ή υπό δοκιμή ξένους. Αν στο ρόστερ του υπάρχουν πάνω από πέντε αλλαγές, είναι λογικό αρκετοί από τους εναπομείναντες (ειδικά κάποιοι ξένοι) να πιστεύουν ότι το καλοκαίρι έρχεται η σειρά τους, αφού σε αυτή την ομάδα κόσμος πάει κι έρχεται άνευ λόγου και αιτίας.

ΑΕΚ

Η ΑΕΚ θα πρέπει να λύσει τα προβλήματα που λέγονται Σορεντίνο και Ντελίμπασιτς: αν φύγουν, πρέπει να αντικατασταθούν. Αν μείνουν, πρέπει να σταματήσουν τις γκρίνιες. Κατά τα άλλα δεν βλέπω τεράστιες ανάγκες. Ενα ακραίο μπακ είναι ευπρόσδεκτο, αλλά πρέπει να είναι ένας παίκτης καλύτερος από τον Γεωργέα και τον Τζιωρτζιόπουλο: οι περιπτώσεις του Μάλμπασα και του Παουτάσο αποδεικνύουν ότι δεν είναι εύκολο να βρεθεί. Ο Ιβιτς έχει πάντως την τύχη να μπορεί να κάνει τον προγραμματισμό για το επόμενο καλοκαίρι, πράγμα που στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟ είναι αδύνατο να γίνει. Η ΑΕΚ μπορεί από τώρα να μιλήσει με παίκτες που το συμβόλαιό τους λήγει σε έξι μήνες: στη θέση του Ιβιτς θα έκανα κυρίως αυτό. Για να μην περιμένω καλοκαιριάτικα τα δύσκολα «ναι» του Ιμπαγάσα, του Βάργκας και του Ντάλα Μπόνα.

Σαλονίκη

Στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχουν χρήματα. Οι ομάδες της συμπρωτεύουσας έχουν ανάγκη από σύνεση: οι προπονητές τους θα πρέπει να βρουν τρόπους να αξιοποιήσουν κάποιους που στον πρώτο γύρο δεν βοήθησαν μολονότι έχουν δυνατότητες. Ο ΠΑΟΚ πρέπει, μετά τη φυγή του Τσίγκα, να βρει έναν τουλάχιστον επιθετικό: τον έχει. Λέγεται Χριστοδουλόπουλος και μπορεί να είναι η καλύτερη μεταγραφή του «Δικεφάλου του Βορρά». Ο Αρης έχει τον Γιάννη Κόντη και τον εμπιστεύεται απόλυτα. Για τους παίκτες που φέρνει ο Κόντης δεν μπορεί να έχει άποψη κανένας, για την ομάδα του Αρη είναι ευκολότερο. Στον πρώτο γύρο ο Αρης ήταν αδύναμος στη μέση, μολονότι ο Παλαθουέλος έκανε ό,τι μπορούσε: για να βελτιωθεί εκεί ο Αρης χρειάζεται τον καλό Πασσαλή -δύσκολα θα βρει στην αγορά αμυντικό χαφ πιο αποδοτικό. Ο Ηρακλής έχασε τον Επαλέ, που όμως σε ολόκληρο τον πρώτο γύρο είχε το μυαλό του στην Μπόχουμ, με την οποία το πιθανότερο είναι ότι είχε συμφωνήσει από το καλοκαίρι. Η απώλεια είναι μεγάλη, αλλά μόνο στα χαρτιά. Αν βρεθεί ένας επιθετικός ή αν ο Παπαποστόλου κάνει επιτέλους στο πρωτάθλημα όσα κάθε χρόνο επαναλαμβάνει στα φιλικά, δεν θα νοσταλγήσει τον σπουδαίο Καμερουνέζο αρχικά κανείς.

Ενισχύσεις

Ανάγκη ενίσχυσης έχει η Λάρισα. Η επίθεσή της μοιάζει ακίνδυνη -η επιμονή στον Κλέιτον είναι λογική, όμως ο Βραζιλιάνος χρειάζεται ένα στήριγμα, δηλαδή ένα καλό φορ. Η Λάρισα πρέπει να λύσει το αίνιγμα που λέγεται «Φωτάκης»: δεν έχει την πολυτέλεια της δικαστικής διαμάχης και θα πρέπει να βρει τρόπο αυτή να τελειώσει. Ο Ατρόμητος πήρε τον Μαγκντί που θα τον βοηθήσει, αλλά αν κάτι πρέπει να κάνει, είναι να ελαφρύνει το ρόστερ του από μισθοφόρους που δεν βοηθάνε. Το ίδιο πιστεύω και για την Ξάνθη: στον πρώτο γύρο πλήρωσε τις πολλές αλλαγές που έγιναν το καλοκαίρι.

Κέρκυρα

Αλλαγές πολλές έκανε και η Κέρκυρα, αλλά ο Σπύρος Καλογιάνης και ο Μπάμπης Τεννές για τις κρίσεις τους παίρνουν άριστα. Τηρουμένων των αναλογιών, η Κέρκυρα αποδεικνύει ότι το περασμένο καλοκαίρι έκανε τις καλύτερες επιλογές από όλους γιατί πόνταρε σε παίκτες που ξέρουν την Α' Εθνική (Καραδήμος, Σιντιμπέ, Ζαχαρόπουλος) ή που είδαν την ομάδα ως ευκαιρία καριέρας (Καγκιούζης, Γκουέλα, Ντα Σίλβα). Δεν μπορώ να τους δώσω καμία συμβουλή, απλώς θα ήθελα να χρησιμοποιήσω την Κέρκυρα ως παράδειγμα για τους υπόλοιπους μικρομεσαίους: αν θέλετε να φτιάξετε καλές ομάδες, μπείτε σε αυτή τη λογική.

Βιβλίο

Τέλος, είναι ανοιχτά βιβλία το Αιγάλεω, ο Εργοτέλης και ο Πανιώνιος. Το Αιγάλεω πρέπει να μάθει να πουλάει. Ο Θωμάς διάλεξε καλά πριν από πέντε -έξι χρόνια και βρέθηκε με μερικά χαρισματικά πιτσιρίκια: θα πρέπει όμως να καταλάβει ότι για κάθε παίκτη με φιλοδοξίες το Αιγάλεω είναι ένα πέρασμα. Λέει ότι πουλάει, αλλά δεν ξεπουλάει: το βέβαιο είναι ότι μια ομάδα με δυσαρεστημένους παίκτες δεν είναι καλή ομάδα. Ο Εργοτέλης θέλει καλύτερους μέσους -μόνο ο Κοιλιάρας δεν φτάνει. Ο Πανιώνιος θέλει επιθετικούς. Ο Τζιμπούρ είναι ένας. Αλλοι δύο τουλάχιστον είναι απαραίτητοι.

Η χρονιά του «αντίο»

Η χρονιά που φεύγει είχε αρκετές αποκαλύψεις. Αποκάλυψη, π.χ., ήταν ο Παγδατής ή ο Γιώργος Σαμαράς. Και οι δύο έχουν μέσα στο 2007 να αποδείξουν πολλά, κυρίως στον εαυτό τους: τα ωραία και τα δύσκολα τώρα ξεκινάνε.
Σπάω το κεφάλι μου εδώ και μέρες να βρω τον αθλητή της χρονιάς. Από το Μουντιάλ δεν ξεχώρισα κανέναν: όσοι ξεχώρισαν (ο Ζιντάν, ο Καναβάρο, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Φίγκο, ο Κλόζε κ.ά.) έκαναν απλά τη δουλειά τους με μεράκι και πάθος. Ο «Ζιζού» που συγκίνησε τους πιο πολλούς μετά το καλοκαίρι δεν αγωνίζεται -δεν μπορείς να τον πεις αθλητή της χρονιάς όταν τη μισή χρονιά λείπει. Ο Ανρί και ο Ροναλντίνιο έχουν ανάλογο ή και μεγαλύτερο πρόβλημα: το δεύτερο μισό της σεζόν δεν συγκρίνεται με το πρώτο. Αν διάλεγα έναν Ελληνα αθλητή που με συγκίνησε θα διάλεγα τον Ιακωβάκη (για τη συνολική παρουσία του) και τον Διαμαντίδη για το σπουδαίο Μουντομπάσκετ -αν ψάξω αντίστοιχους ξένους αθλητές στίβου ή μπασκετμπολίστες, σόρι, αλλά δεν βρίσκω κανέναν. Στο τένις που μου αρέσει υπάρχει το απόλυτο θηρίο που λέγεται Φέντερερ. Ομως και στον Φέντερερ δύσκολα θα έδινα τον τίτλο του αθλητή της χρονιάς: όσα έκανε φέτος δεν είναι θεαματικά καλύτερα από όσα πέτυχε πέρυσι -ίσα ίσα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Φερνάντο Αλόνσο: ο παγκόσμιος τίτλος που κέρδισε στη Formula 1 απλώς επιβεβαίωσε το ταλέντο του.
Οπως συχνά συμβαίνει με τις ανασκοπήσεις η λύση είναι τελικά συναισθηματική. Μου φαίνεται, τώρα που φεύγει, ότι το 2006 είναι μια χρονιά που χαρακτηρίστηκε περισσότερο από τις αποχωρήσεις. Είχαμε το «αντίο» του Ζιντάν, το «αντίο» του Ζαγοράκη στην εθνική ομάδα, το «αντίο» του Σουμάχερ και μπορεί κι άλλα που δεν τα θυμάμαι. Κρατάω από όλα αυτά κυρίως το «αντίο» του μεγάλου Γερμανού οδηγού. Γιατί πάλεψε για έναν τίτλο λυσσαλέα και τον έχασε επειδή το αυτοκίνητό του δεν άντεξε. Γιατί το φινάλε του δεν είχε τίποτα το μεγαλειώδες, αλλά ήταν αξιοπρεπές. Γιατί η αξιοπρέπεια μπορεί τελικά να κρύβει και αρκετό μεγαλείο.