Ευλογημένοι δορυφόροι (Sportday / Βάιος Τσούτσικας)

Κοιτάς τους προηγμένους ποδοσφαιρικά λαούς πώς αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο και νιώθεις ότι η μετάλλαξη του δικού μας πρωταθλήματος σε κάτι ανάλογο είναι η μεγαλύτερη ουτοπία του κόσμου

Είναι αυτοί οι Αγγλοι άτιμοι άνθρωποι. Πρώτη μέρα του νέου χρόνου, έκαναν τη διάθεσή μας μπλε. Λίγο η ζάλη από την κραιπάλη της πρωτοχρονιάς, λίγο οι εικόνες από τα γήπεδα της Πρέμιερ. Δεν θέλει και πολύ για να αγανακτήσεις. Το ρολόι δείχνει 15 λεπτά πριν από τις τρεις, εδώ στην Ελλάδα. Στην Αγγλία είναι δύο ώρες πίσω. Μία παρά τέταρτο, Πρωτοχρονιάς.

Οι πρώτες εικόνες από το «Ανφιλντ». Η Λίβερπουλ υποδέχεται την Μπόλτον. Στο γήπεδο δεν πέφτει καρφίτσα. Όσοι πρόλαβαν προμηθεύτηκαν εισιτήριο, ξύπνησαν νωρίς νωρίς και πήγαν να δουν μπαλίτσα. Πρωτοχρονιάτικα. Σύμφωνοι, η τετράδα των αγώνων μέσα στις γιορτές είναι μία από τις σπουδαιότερες παραδόσεις στο νησί. Σύμφωνοι, έτσι έχουν μάθει. Δεν παύει, όμως, το γεγονός του sold out νωρίς το μεσημεράκι της πρωτοχρονιάς να είναι άξιο αναφοράς.

Κυλάει το ματς, με την τρίτη μέχρι πριν από τη σέντρα Μπόλτον να παίζει ταμπουρωμένη στην άμυνα. Η Λίβερπουλ προσπαθεί να φτάσει στο γκολ, χωρίς επιτυχία. Οσο έμενε το 0-0, τα νεύρα ήταν τσιτωμένα. Τα μαρκαρίσματα σκληρά, έως και πολύ σκληρά για τους μη Αγγλους, ο Ντιουφ αντάλλασσε «γαλλικά» με τους οπαδούς κάθε φορά που πλησίαζε στη γραμμή του πλαγίου, ο Τζέραρντ τα έβαζε με συμπαίκτες και αντιπάλους.

Ο Φαγέ πάει και κολλάει στο πρόσωπο του διαιτητή Πολ, διαμαρτυρόμενος. Βλέπει την καρτούλα του, τελειώνει το παραμύθι κάπου εκεί. Η μόνη αντίδραση της εξέδρας, μερικά γιουχαΐσματα. Ούτε ακρότητες ούτε κέρματα ούτε μπουκάλια ούτε ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στο εγχειρίδιο του «καλού κάφρου». Μέσα σε δύο λεπτά, η Λίβερπουλ πετυχαίνει δύο όμορφα γκολ και 8 λεπτά πριν από το φινάλε βάζει κι ένα τρίτο. Το τελικό 3-0 οδηγεί την ομάδα του Μπενίτεθ πάνω από την Μπόλτον στην 3η θέση, με ένα βαθμό διαφορά, κι όμως...

Με τη λήξη του αγώνα, οι αντίπαλοι δίνουν τα χέρια, ανταλλάσσουν χαμόγελα, ο κόσμος χειροκροτεί. Όσοι πήγαν στο «Ανφιλντ», έφυγαν χαρούμενοι για πολλούς λόγους. Νίκησε η ομάδα τους, τήρησαν την παράδοση των εορτών, είδαν καλή μπαλίτσα. Γιατί γράφονται όλα αυτά; Έχουμε την κακή συνήθεια κάθε πρώτη του χρόνου να σκεφτόμαστε πόσο καλύτερη θα είναι η νέα χρονιά σε σχέση με την προηγούμενη. Κάνουμε όνειρα, καταστρώνουμε σχέδια, ελπίζουμε. Μία από τις κρυφές ελπίδες πολλών είναι να γίνει και το πρωτάθλημά μας Σούπερ, όπως δηλώνει το πρώτο συνθετικό του ονόματος της διοργανώτριας.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Κοιτάς τους προηγμένους ποδοσφαιρικά λαούς πώς αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο και νιώθεις ότι η μετάλλαξη του δικού μας πρωταθλήματος σε κάτι ανάλογο είναι η μεγαλύτερη ουτοπία του κόσμου. Κλείνεις την τηλεόραση. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι δορυφόροι. Αφού δεν τα ζεις, τουλάχιστον να τα δεις...