Mετά τις Άλπεις, τα Ιμαλάια (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Καλή χρονιά σε όλους! Καλύτερη από το 2006, αλλά λιγότερο αποδοτική από το 2008. Αυτή δεν είναι η καλύτερη δυνατή ευχή; Να είναι κάθε πέρυσι και χειρότερα, κάθε νέα χρονιά πιο ευτυχισμένη από την προηγούμενη. Κάτι σαν το ελληνικό μπάσκετ, αν αγαπάτε.

Για την Εθνική ομάδα μιλάω, βέβαια. Αυτή είναι ο καθρέφτης του ελληνικού μπάσκετ, όσες επιτυχίες (ή αποτυχίες) κι αν φέρουν οι σύλλογοι, όσο καλύτερο (ή χειρότερο) κι αν γίνει το πρωτάθλημα της Α1. Η «επίσημη αγαπημένη», των 12 Ελλήνων παικτών, του Έλληνα προπονητή και των αγνών φιλάθλων είναι ο δείκτης προόδου για σύσσωμο το στερέωμα.

Πέμπτη στο Ευρωμπάσκετ του 2003 στη Σουηδία, πέμπτη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, πρώτη στην Ευρώπη πέρυσι στο Βελιγράδι, δεύτερη στον κόσμο πέρυσι στο Τόκιο. Βήματα σταθερά, πειστικά, σίγουρα και δίχως άλλο εντυπωσιακά. Από τον καταποντισμό του 2001 στη Ντιζόν και την απουσία από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002, μοιάζει σαν να κύλησαν δεκαετίες. Και εις ανώτερα, λοιπόν! Η Ισπανία είναι κοντά.

Για όσους ζουν από κοντά την ανηφορική, αλλά γεμάτη συγκινήσεις πορεία της Εθνικής ομάδας τα τελευταία 20 χρόνια, το 2006 ήταν χρονιά δικαίωσης ακόμα περισσότερο κι από το έτος που προηγήθηκε. Η δεύτερη κορυφή του κόσμου είναι πολύ πιο ψηλά απ' ό,τι η πρώτη της Ευρώπης. Συγκρίνεται το Κ2 των 8.600 μέτρων με το Λευκό Όρος των σκάρτων 5 χιλιάδων; Άλλο Ιμαλάια, άλλο Άλπεις.

Η νίκη επί της πολυτάλαντης ομάδας των ΗΠΑ στον ημιτελικό της 1ης Σεπτεμβρίου στην Ιαπωνία ήταν το μεγαλύτερο κατόρθωμα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, ίσως το δυσκολότερο που κατέγραψε ποτέ ο αθλητισμός αυτής της μικρής, ταλαίπωρης χώρας. Μετά την αποτύπωση της ακμής στο παρκέ της «Σούπερ Σαϊτάμα Αρίνα», οι Ελληνες μπασκετμπολίστες ψήλωσαν δέκα πήχες, κατάλαβαν ότι μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια οποιονδήποτε Ευρωπαίο ή Αμερικανό, έβαλαν τα ονόματά τους στα δύσπιστα χείλη των ξένων παρατηρητών, έπεισαν τον τελευταίο αμφισβητία ότι η επιτυχία του Βελιγραδίου δεν ήταν πυροτέχνημα αλλά προειδοποιητική βολή. Η αρχή μιας νέας εκτόξευσης.

Σε διεθνές επίπεδο, οι λέξεις «ελληνικός αθλητισμός» και «κομήτης» αναφέρονται συχνά πυκνά στην ίδια φράση. Το μπάσκετ, όμως, είναι από άλλο ανέκδοτο. Δεν υπάρχουν διάττοντες αστέρες χρώματος πορτοκαλί.

Σε προσωπικό, ακόμα, επίπεδο, το 2006 θα μου θυμίζει για πάντα Ιαπωνία. Σκέφτομαι χρώμα και μου 'ρχεται στο μυαλό το απέραντο γαλάζιο των κερκίδων και η λάμψη από τα χαμογελαστά πρόσωπα των «πελαργών». Άνδρας της χρονιάς; Ποιος άλλος από τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Αθλητής της χρονιάς; Διαμαντίδης και Παπαλουκάς, εξ ημισείας. Γυναίκα της χρονιάς; Η μητέρα του Νίκου Ζήση, στις δύσκολες ώρες στο Χαμαμάτσου. Το πιο ωραίο ταξίδι; Είκοσι μέρες στη χώρα των χρυσανθέμων και του ανατέλλοντος ηλίου. Το τραγούδι της χρονιάς; Το «Infra-Red» των Placebo, σάουντρακ που συνόδευε την αναχώρηση από το δωμάτιο για το γήπεδο κάθε μέρα.

Γιατί ειδικά αυτό; Διαβάστε το ρεφρέν και θα καταλάβετε: «Someone call the ambula-a-ance! Theres gon-na be an ac-ci-dent!» Κάποιος να φωνάξει το ασθενοφόρο διότι θα έχουμε ατύχημα. Η Εθνική άφηνε συντρίμμια στο πέρασμά της. Τα καρφώματα τού τους-παίρνω-όλους-παραμάζωμα Σοφοκλή θα μπορούσαν να γίνουν ιδανικό βίντεο κλιπ, αν τον είχε ποτέ ακουστά ο εντιμότατος κύριος Μόλκο.