Σάτυρος Λαμία, η Ελλάδα είναι μία (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Φίλε αναγνώστη, καλή χρονιά, αίσιο και ευτυχές το νέο έτος, όπως έγραφαν παλαιότερα, σε ωραία ελληνικά, οι εορταστικές κάρτες. Μετά ήρθαν τα διεθνή και γίναμε όλοι με το ζόρι κοσμοπολίτες. Ακόμα και αυτοί που στη ζωή τους δεν είχαν βγάλει φωτογραφία για διαβατήριο, εύχονταν στον κόσμο Happy New Year.

«Πού να τολμήσουν να τα κάνουν αυτά πριν από τριάντα χρόνια, χρυσό μου. Τότε είχαμε κράτος, είχαμε βασιλιά, όχι αστεία», που λέει και η θεία μου η Λουκρητία κάθε φορά που πέφτει στα χέρια της εορταστική κάρτα στην αγγλική. Οπως και να 'χει, πάντως, εμένα το αίσιο από το happy μου αρέσει πιο πολύ. Το βρίσκω πιο αντρουά, πιο μασκίλε.

Πλάκα στην πλάκα, από την τελευταία μας έντυπη συνάντηση, φίλε αναγνώστη, έχει περάσει ένας χρόνος. Θα θυμάσαι ότι πέρυσι ήταν η στερνή φορά. Από τότε μέχρι φέτος πολλά και σημαντικά έχουν αλλάξει. Ο Τεό Ζαγοράκης έγινε μπαμπάς και ο Λεμονής έκλεισε ένα χρόνο στον πάγκο του Ολυμπιακού. Πώς περνάει ο άτιμος ο χρόνος;

Εχω την αίσθηση, πάντως, ότι το 2007 μπήκε με τους καλύτερους οιωνούς. Νωρίς νωρίς ο Παναθηναϊκός απέκτησε ένα Βραζιλιάνο ονόματι Αντριάνο. Δεν ξέρω αν μέσα στο γήπεδο είναι καλύτερος από τον συνονόματό του στην Ιντερ, αλλά αν έχει τις ίδιες επιδόσεις με τον συμπατριώτη του στη νυχτερινή ζωή και στις κραιπάλες, τότε κάτι μου λέει ότι ο χειμώνας αυτός θα περάσει γρήγορα, χωρίς ανία και πλήξη, που μόνο ρυτίδες προξενούν.

Η άλλη είδηση που με έκανε να αισιοδοξώ για τις μέρες που έρχονται ή καλύτερα για τις νύχτες αφορά τον παίκτη που έφερε ο ΠΑΟΚ με κάθε μυστικότητα και είναι επίσης Βραζιλιάνος. Λέγεται Ζοσέ Σάτιρο ντο Νασιμέντο. Σάτυρος στην Τούμπα. Ο,τι καλύτερο έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Θα ζητούσα για την περίπτωσή του σκίτσο στο κέντρο της σελίδας, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι απανταχού σεμνότυφοι θα έπεφταν πάνω μας να μας λιντσάρουν.

Γι' αυτό, φίλε αναγνώστη, προτιμώ να σου διηγηθώ τη φαντασίωσή μου από το να τη ζωγραφίσω. Δεν λέει να τρέχω στα δικαστήρια σαν τον Τζίμη Πανούση για να αντικρούσω τον κάθε φερετζέ. Φαντάζομαι, λοιπόν, και μάλιστα λίαν συντόμως (γιατί όχι στο επόμενο ντέρμπι) την Τούμπα γεμάτη από μικρά αγαλματίδια με τη μορφή του Σάτυρου ντυμένου με την ασπρόμαυρη φανέλα του ΠΑΟΚ. Το σαρκικό του ξίφος φυσικά σε πλήρη στύση, έτοιμο να υποδεχθεί τον αντίπαλο.

Μην ξεχνάς, εξάλλου, ότι το σύνθημα-θρύλος «Σήκωσέ το το γαμημένο, δεν μπορώ να περιμένω» ακούστηκε για πρώτη φορά στην Τούμπα. Καιρός λοιπόν να ξαναζωντανέψει κάθε φορά που ο Σάτυρος θα ξεπροβάλλει από την καταπακτή των αποδυτηρίων. Νομίζω ότι ταιριάζει απολύτως στην περίσταση. Τελικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο, φίλε αναγνώστη.

Οπως δεν θεωρώ καθόλου μα καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο κόουτς ξανθός μάγος Γιάννης Γούναρης βρήκε ομάδα αμέσως μετά το «διαζύγιο» από τον Πανθρακικό. Η εκλεκτή της καρδιάς του αυτή τη φορά λέγεται Λαμία και τη διάλεξε ανάμεσα σ' ένα σωρό προτάσεις που δέχθηκε στο μικρό αυτό διάστημα που επέλεξε να μείνει για λίγο μόνος για να σκεφθεί.

Και φαίνεται ότι αυτή η διαδικασία απομόνωσης του έκανε καλό, αφού με το που ανέλαβε τα νέα του καθήκοντα δήλωσε για την ομάδα: «Η Λαμία είναι γίγαντας εν υπνώσει».

Τι ωραία ελληνικά. Μια φράση γεμάτη φως! Τώρα ξέρω, φίλε αναγνώστη. Οταν θελήσω να ικανοποιήσω τη σάρκα μου, θα πάω στην Τούμπα να συναντήσω τον Σάτυρο. Οταν πάλι με το καλό θελήσω να ικανοποιήσω το πνεύμα μου, στη Λαμία θα με βρεις..

Εχω πολλές φορές επισημάνει ότι το Διαδίκτυο είναι ένας μαγικός τόπος στον οποίο ανθούν χιλιάδες απόψεις. Μερικές από αυτές είναι άκρως ενδιαφέρουσες, όπως π.χ. αυτές του συναδέλφου Κ. Πεσμαζόγλου στο www.sportaction.gr.

Προχωρώντας σε μια ανάλυση των αναγκών των ομάδων, τώρα που μπήκαμε στη μεταγραφική περίοδο, ο συνάδελφος επισημαίνει τα εξής:

«Στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχουν χρήματα και γι' αυτό οι ομάδες της συμπρωτεύουσας έχουν ανάγκη από σύνεση και προσοχή. Δεν καταλαβαίνω τη λογική του να αποκτήσουμε ντε και καλά κάποιους ξένους παίκτες από τα αζήτητα, οι οποίοι δεν θα μας βγουν. Ανάγκη άμεσης ενίσχυσης έχει η Λάρισα. Η επίθεσή της δεν βάζει γκολ και πρέπει λογικά να αποκτηθεί ο παίκτης που θα δίνει την μπάλα στον Κλέιτον».

«Τέλος, Αιγάλεω, Εργοτέλης και Πανιώνιος. Το Αιγάλεω πρέπει να πουλάει και κανέναν παίκτη για να έχουν κίνητρο όσοι έρχονται από πίσω και να μη βαλτώνουν οι παλιοί. Ο Εργοτέλης θέλει καλύτερους και περισσότερους μέσους και κανέναν επιθετικό. Ο Πανιώνιος θέλει επιθετικούς που να βάζουν γκολ. Τους θέλει από πέρυσι. Ο Τζιμπούρ μπορεί να βοηθήσει, αλλά θα χρειαστεί κι άλλος ένας».

Πολύ σωστά όλα αυτά ή πολύ λάθος, θα πει κάποιος. Ομως το τι θα πει ο απλός αναγνώστης μπροστά στο θαύμα δεν έχει καμία απολύτως αξία: κανονικά θα έπρεπε μπροστά σ' ένα τέτοιο κείμενο να πέσουμε στα γόνατα και να φωνάζουμε «ωσαννά εν τοις υψίστοις ευλογημένος ο ερχόμενος». Γιατί; Μα γιατί τη δεύτερη μέρα της Πρωτοχρονιάς έχουμε την απόδειξη ότι το Αγιο Πνεύμα σαφώς υπάρχει και φώτισε δύο ανθρώπους ταυτόχρονα. Τον Πεσματζόγλου και τον Καρπετόπουλο, που στο κομμάτι του στη «SportDay» το περασμένο Σάββατο έγραψε επί λέξει τα εξής:

«Στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχουν χρήματα. Οι ομάδες της συμπρωτεύουσας έχουν ανάγκη από σύνεση: οι προπονητές τους θα πρέπει να βρουν τρόπους να αξιοποιήσουν κάποιους που στον πρώτο γύρο δεν βοήθησαν μολονότι έχουν δυνατότητες (...)».

«Ανάγκη ενίσχυσης έχει η Λάρισα. Η επίθεσή της μοιάζει ακίνδυνη, η επιμονή στον Κλέιτον είναι λογική, όμως ο Βραζιλιάνος χρειάζεται ένα στήριγμα, δηλαδή έναν καλό φορ (...)».

«Τέλος, είναι ανοιχτό βιβλίο το Αιγάλεω, ο Εργοτέλης και ο Πανιώνιος. Το Αιγάλεω πρέπει να μάθει να πουλάει. Ο Θωμάς διάλεξε καλά πριν από πέντε-έξι χρόνια και βρέθηκε με μερικά χαρισματικά πιτσιρίκια: θα πρέπει όμως να καταλάβει ότι για κάθε παίκτη με φιλοδοξίες το Αιγάλεω είναι ένα πέρασμα. Λέει ότι πουλάει, αλλά δεν ξεπουλάει: το βέβαιο είναι ότι μια ομάδα με δυσαρεστημένους παίκτες δεν είναι καλή ομάδα. Ο Εργοτέλης θέλει καλύτερους μέσους, μόνο ο Κοιλιάρας δεν φτάνει. Ο Πανιώνιος θέλει επιθετικούς. Ο Τζιμπούρ είναι ένας. Αλλοι δύο τουλάχιστον είναι απαραίτητοι».

Μην πει κάποιος ότι «από τότε που γεννήθηκε το copy paste πέθανε το γράψιμο» διότι θα τον μαλώσω. Είναι φανερό ότι τις άγιες τούτες μέρες ο καλός Θεούλης φώτισε ταυτόχρονα δύο ανθρώπους που δεν γνωρίζονται! Οι δύο έχουν όχι μόνο ίδιες απόψεις, αλλά χρησιμοποιούν και τις ίδιες λέξεις.

Η άλλη περίπτωση είναι ο Πεσματζόγλου να είναι ψευδώνυμο του Καρπετόπουλου, ο οποίος μικρός ήταν ΚΟΔΗΣΟ και γούσταρε τον Γιάγκο! Αλλά από τις δύο πιθανότητες, προτιμώ αυτή με το Αγιο Πνεύμα.

Μιλώντας για πνεύμα, θυμήθηκα τον πνευματώδη Ογιος. Ο κόουτς του Αρη άργησε, λέει, να γυρίσει. Αυτό συμβαίνει για τελευταία φορά. Ο Σκόρδας αποφάσισε να του πάρει ένα αεροπλάνο, ξοδεύοντας κάτι από τις οικονομίες του. Κι έτσι ο Ογιος θα κυκλοφορεί όπως στο σκίτσο στο κέντρο της σελίδας.

(Σε δεύτερη σκέψη, αν ο Σκόρδας δεν έχει τόσα χρήματα, μπορεί να πάρει δανεικά από τον Κόντη. Που ψάχνει όντως αεροπλάνο για τον Ογιος, αλλά για να τον ξαποστείλει έτσι και μέχρι το τέλος Ιανουαρίου δεν υπογράψει το νέο του συμβόλαιο).