Ο «μπαμπάς» Μουνιόθ και τα προστατευόμενα «μωρά» του (Sportday / Σωτήρης Μήλιος)

Στην πιάτσα υπάρχουν προπονητές και προπονητές. Αλλοι είναι ειδικοί στις αποστολές αυτοκτονίας. Να παίρνουν ομάδες ημιθανείς και με ψυχολογικά τρικ να τις ανασταίνουν. Αυτό είναι αποδοτικό, αλλά σβήνει σχετικά γρήγορα. Υπάρχουν άλλοι που νοιάζονται μόνο για το άμεσο αποτέλεσμα. Τουτέστιν, δοκιμασμένες λύσεις, ελάχιστα ρίσκα και εμπιστοσύνη μόνο στην εμπειρία. Υπάρχουν, όμως, κι άλλοι που θέλουν πίσω τους να αφήσουν έργο.

Να λένε όλοι ότι o τάδε ή o δείνα παίκτης ξεπετάχτηκε με αυτόν προπονητή. Στην υστεροφημία τους είναι το ίδιο σημαντικό όσο πιθανότατα κι ένας τίτλος. Ο Βίκτορ Μουνιόθ γαλουχήθηκε ποδοσφαιρικά στο υγιές ποδοσφαιρικό περιβάλλον της Μπαρτσελόνα, στην οποία η προώθηση παικτών από τα φυτώριά της είναι νόμος απαράβατος. Δεν γινόταν προπονητικά να πρεσβεύει κάτι διαφορετικό.

Επειτα από ένα αναγνωριστικό πρώτο διάστημα, στο οποίο ακτινογράφησε το υλικό της πρώτης ομάδας, έστρεψε το βλέμμα του στη δεύτερη ομάδα του Παναθηναϊκού, όπως οφείλει να κάνει κάθε σωστός προπονητής που σέβεται τη δουλειά του. Το μάτι του έπεσε πρώτα στον Αυγερινό Κατράνα. Γεννηθείς το 1988, προερχόμενος από την Ξάνθη, δοκιμάστηκε μεταξύ 200 παιδιών το καλοκαίρι του 2004 κι έμεινε στην Παιανία καθ' υπόδειξη του Τότη Φυλακούρη. Ας σημειωθεί ότι μόνο 2 παιδιά απ' όσα δοκιμάστηκαν παρέμειναν στον Παναθηναϊκό. Θέση; Αμυντικός χαφ, που μπορεί με την ίδια ευκολία να παίξει και στόπερ. Τον είδε στο παιχνίδι της δεύτερης ομάδας με τον Ολυμπιακό (4-3), στο οποίο ο Κατράνας είχε σκοράρει, του άρεσε και τον ανέβασε στην πρώτη ομάδα για μερικές περιστασιακές προπονήσεις.

Επί Μπάκε, κανείς από τους παίκτες της δεύτερης ομάδας των «πρασίνων» δεν είχε δει ποτέ του τον Σουηδό να τους «τσεκάρει». Ο Μπάκε, που είχε ανάγκη από δοκιμασμένες λύσεις και άμεσα αποτελέσματα, δεν ασχολήθηκε σχεδόν ποτέ ουσιαστικά με την ομάδα Νέων. Ο Γιάσμινκο Βέλιτς ήταν αυτός που έκανε την αρχή, βλέποντας ιδίοις όμμασι προπονήσεις κι αγώνες, κι ήταν ο πρώτος που σημείωσε στο μπλοκάκι του ορισμένα ονόματα. Κι ο Μουνιόθ, πλέον, είναι αυτός που τους έχει από κοντά. Ο Κατράνας, ο οποίος από το καλοκαίρι έχει υπογράψει πενταετές συμβόλαιο, συμμετείχε σε δύο αποστολές (απέναντι στον Θρασύβουλο για το Κύπελλο και με την Καλαμαριά για το πρωτάθλημα), όμως σε κανένα από αυτά τα παιχνίδια δεν πήρε το βάπτισμα του πυρός.

Πρώτος έκανε την αρχή ο Σωτήρης Νίνης. Παιδί που το προστατεύει (κι αυτό) σαν τα μάτια του ο Ισπανός, ο οποίος σε κάθε προπόνηση δεν σταματά να διορθώνει, να συμβουλεύει, να κατευθύνει τα δύο νέα φυντάνια, δείχνοντάς τους ενεργά την εμπιστοσύνη του. Τους μικρούς τούς έχουν πάρει από κοντά κι οι Ελληνες παίκτες του «τριφυλλιού». Ο Γιάννης Γκούμας τις περισσότερες φορές έχει ως παρτενέρ τον Κατράνα. Αυτός του δίνει οδηγίες πόσο ψηλά να παίζει, πώς να σιγουρεύει τις μπαλιές του, πώς να τοποθετείται για να παίρνει το πλεονέκτημα απέναντι στους αντίπαλους επιθετικούς. Για τον Νίνη φροντίζουν οι πιο επιθετικογενείς Θεοδωρίδης, Λεοντίου, Σαλπιγγίδης. Το σίγουρο είναι ότι οι Ελληνες παίκτες των «πρασίνων» έχουν αποδεχθεί τους μικρούς, θέλουν κι αυτοί με τη σειρά τους να ελληνοποιηθεί κι άλλο η ομάδα του Παναθηναϊκού.

Οι άνθρωποι όμως που βρίσκονται πίσω από τη βιτρίνα και στους οποίους αξίζει ένα «μπράβο» είναι ο Γιάννης Βονόρτας κι ο Κώστας Ταράσης? άνθρωποι που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη διάπλαση όχι μόνο αυτών των δύο παιδιών, αλλά και πολλών άλλων που έχουν συσσωρευτεί στην Παιανία. Οσοι ξέρουν, λένε ότι ο Παναθηναϊκός έπειτα από χρόνια ξαναβγάζει πολύ καλή φουρνιά πιτσιρικάδων. Η ευτυχής συγκυρία είναι η παρουσία στο «τιμόνι» των «πρασίνων» του Βίκτορ Μουνιόθ, ο οποίος και στο παρελθόν έχει βγάλει παίκτες στις ομάδες στις οποίες έχει εργαστεί. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, ο μέσος της Σαραγόσα Αλμπέρτο Θαπάτερ? τον πήρε από τα φυτώρια και τον καθιέρωσε στην ομάδα της Αραγονίας. Τώρα ο μικρός, στα 21 του, δεν βγαίνει από την ενδεκάδα ούτε με αίτηση και χτυπάει με αξιώσεις κλήση στην εθνική Ισπανίας. Δείγμα, αν μη τι άλλο, πειστικό ότι ο Ισπανός τεχνικός ξέρει να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις. Και είναι στο χέρι του, τώρα που έκανε την αρχή, να πορευτεί στον ίδιο δρόμο με προσεκτικά βήματα. Εξάλλου, το ίδιο μονοπάτι ο Μουνιόθ το έχει ξαναδιαβεί. Αυτός είναι που πρέπει να προστατέψει τις δύο ανακαλύψεις του. Εκτός από τους τίτλους, είναι κι αυτό ένα (εξίσου σημαντικό) στοίχημα για τον ίδιο...